του Sebastián Lelio. Με τους Daniela Vega, Francisco Reyes, Luis Gnecco, Aline Kuppenheim, Nicolas Saavedra, Amparo Noguera, Nestor Cantillana, Alejandro Goic, Antonia Zegers, Sergio Hernandez
Αποδέξου με αν τολμάς!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Κοχόνες: ή έχεις ή δεν έχεις...
Με την προηγούμενη, την τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία της φιλμογραφίας του, την Gloria, ο Χιλιανός Sebastián Lelio συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα της Berlinale του 2013 και τιμήθηκε με τρία βραβεία με σημαντικότερα εκείνα καλύτερης γυναικείας ερμηνείας (για την Paulina García) και της Οικουμενικής Επιτροπής. Τέσσερα χρόνια μετά επέστρεψε στη γερμανική πρωτεύουσα με τη νέα του ταινία, αυτήν με την οποία ασχολούμαστε σε τούτο το κείμενο, συμμετείχε με αυτήν στο διαγωνιστικό τμήμα και τιμήθηκε με την Αργυρή Άρκτο καλύτερου σεναρίου, ενώ πήρε και το βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής (ξανά!). Μεταξύ των παραγωγών της ταινίας συναντάμε τα ονόματα των σκηνοθετών Pablo Larraín και Maren Ade. Και στο φεστιβάλ «Νύχτες Πρεμιέρας» στην Αθήνα, η ταινία προβλήθηκε παρουσία της πρωταγωνίστριας Daniela Vega!
Η ταινία αποτελεί την επίσημη πρόταση της Χιλής για το ξενόγλωσσο Όσκαρ στην ερχόμενη απονομή των περισπούδαστων βραβείων. Εντωμεταξύ, ο Lelio έχει ολοκληρώσει ήδη και την 6η μεγάλου μήκους ταινία του. Τίτλος της: «Disobedience». Είναι η πρώτη του αγγλόφωνη ταινία, προβλήθηκε ήδη στο φεστιβάλ του Τορόντο και πρωταγωνιστούν σε αυτήν οι Rachel McAdams, Rachel Weisz και Alessandro Nivola, με τις δύο Ρέιτσελ να κυριαρχούν σε μια ιδιαιτέρως καυτή ερωτική σκηνή μεταξύ τους, όπως λένε οι πληροφορίες μας!
Η υπόθεση: Η Μαρίνα και ο Ορλάντο είναι ένα ερωτευμένο ζευγάρι. Ζουν μαζί ευτυχισμένες στιγμές κι ας έχουν μεγάλη διαφορά ηλικίας: Ο Ορλάντο είναι 57 ετών και η Μαρίνα είναι καμιά 25αριά χρόνια νεώτερη. Ο Ορλάντο είναι επιχειρηματίας, χωρισμένος από τη γυναίκα του, με ενήλικο παιδί. Η Μαρίνα δουλεύει ως σερβιτόρα και της αρέσει πολύ να τραγουδά. Μια μέρα, μετά την επιστροφή τους από έξοδο όπου γιόρταζαν μαζί τα γενέθλια της Μαρίνας, ο Ορλάντο ξυπνάει χλωμός και με έντονη αδιαθεσία. Η Μαρίνα τον πηγαίνει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στο νοσοκομείο, αλλά οι γιατροί το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να διαπιστώσουν το θάνατό του. Ο Ορλάντο πέθανε από ανεύρυσμα. Η Μαρίνα, πρώην άντρας και νυν γυναίκα μετά από επέμβαση αλλαγής φύλου, θα βρεθεί σε έναν κυκεώνα άσχημων καταστάσεων.
Η πρώην γυναίκα του Ορλάντο ζητάει να πάρει το αυτοκίνητό του από τη Μαρίνα και ο γιος τους θέλει να τη διώξει άμεσα από το διαμέρισμα του πατέρα του και να της πάρει και τον σκύλο. Κυρίως, όμως, η οικογένεια του θανόντος δεν θέλει να παραβρεθεί η Μαρίνα στην κηδεία του! Δεν της δίνουν το δικαίωμα να θρηνήσει τον αγαπημένο της. Παράλληλα, μια γυναίκα αστυνομικός πιέζει την Μαρίνα με μια σειρά από ερωτήσεις και δυσάρεστες διαδικασίες, καθώς διερευνά την πιθανότητα ο θάνατος του Ορλάντο να ήταν αποτέλεσμα εγκληματικής ενέργειας. Και η Μαρίνα, μόνη της ουσιαστικά, δεν μπορεί παρά να διεκδικήσει αυτό που της ανήκει...
Η άποψή μας: Όλα είναι timing ρε παιδιά. Δείτε εδώ περιπτωσάρα: τούτη η ταινία βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες λίγες μόλις ημέρες μετά την ψήφιση του νόμου από την ελληνική βουλή, σχετικά με το δικαίωμα κάθε πολίτη της χώρας να αυτοπροσδιορίσει το φύλο του. Και μόλις μία μέρα μετά το χοντρό ατόπημα του πρώην ποδοσφαιριστή Βασίλη Τσιάρτα (που βαρούσε σπουδαία φάουλ – αλλά εδώ έκανε ο ίδιος μεγάλο φάουλ), ο οποίος σε ανάρτηση στο fb αρχικά μπέρδεψε το φύλο με το... φύλλο (!) και μετά χειροτέρεψε τα πράγματα συγκρίνοντας τον τρανσεξουαλισμό με την κολάσιμη νομικά παιδεραστία!!! Τι να πει κανείς και τι να τραγουδήσει...
Ο Lelio αποδεικνύεται μέγας σκηνοθέτης στη δημιουργία πολύ ενδιαφερόντων γυναικείων πορτρέτων. Γιατί πέρα από... τεχνικές λεπτομέρειες, η Μαρίνα είναι μια γυναίκα. Μια γυναίκα που η σεξουαλικότητά της και η διαδικασία με την οποία απέκτησε το φύλο της, προσλαμβάνονται ως απειλή από την κοινωνία. Ιδίως τα μέλη της οικογένειας του θανόντος, και κυρίως ο γιος του, δεν μπορούν να δεχτούν τη Μαρίνα με κανέναν τρόπο! Νιώθουν αμηχανία, νιώθουν ντροπή, νιώθουν μέχρι και αηδία! Δεν μπορούν να διαχειριστούν την κατάσταση, δεν μπορούν να δεχτούν τη Μαρίνα ως ανθρώπινο ον, δεν τη θεωρούν επ' ουδενί γυναίκα. Το μόνο μέλος της οικογένειας που βλέπει πέρα από τα προσχήματα και τις προκαταλήψεις είναι ο αδελφός του πεθαμένου, τον οποίο υποδύεται ο Luis Gnecco, ο άνθρωπος που υποδύθηκε τον Νερούδα στην ομώνυμη, υπέροχη ταινία ενός άλλου Χιλιανού σκηνοθέτη, του Pablo Larain!
Η Μαρίνα αποφασίζει να αντιμετωπίσει την όλη κατάσταση με περισσή στωικότητα. Δεν προκαλεί, δεν υστεριάζει, δεν απειλεί, δεν προσπαθεί να «κερδίσει» κάτι από την όλη κατάσταση. Το μόνο που θέλει είναι να αποχαιρετήσει τον αγαπημένο της. Όπως έχει το δικαίωμα. Και δεν πτοείται ακόμα κι όταν ο γιος του Ορλάντο μαζί με άλλους συγγενείς και φίλους, απαγάγουν κατά μία έννοια τη Μαρίνα, τη χώνουν σε ένα SUV και την κακομεταχειρίζονται, ασκώντας βία επάνω της. Όχι, η φανταστική αυτή γυναίκα δεν πτοείται ακόμα κι όταν τα στοιχεία της φύσης είναι εναντίον της: είναι εξαιρετική η σκηνή όπου η Μαρίνα περπατάει στο δρόμο, φυσάει δυνατός αέρας, πολύ δυνατός, τόσο δυνατός που θα μπορούσε να την παρασύρει, αλλά εκείνη εναντιώνεται, και ξέρει πως μπορεί να λυγίσει αλλά δεν σπάει. Και η ίδια εξαιτίας των κοινωνικών συμβάσεων με τις οποίες έχει μεγαλώσει, καλείται να λύσει μερικά θεματάκια, τα οποία κουβαλάει μέσα της.
Δηλαδή, τι άλλο μπορεί να σημαίνει το κοίταγμα κατάματα στον καθρέφτη, ο οποίος – βολικά – έχει τοποθετηθεί ανάμεσα στα πόδια, σκεπάζοντας το (όποιο) φύλο; Πώς με βλέπω εγώ; Πώς με βλέπουν οι άλλοι; Σίγουρα, πάντως, ο Almodovar θα ήταν περήφανος γι' αυτήν την ταινία – μην σας πω ότι ζηλεύει τρομερά που δεν την έχει γυρίσει ο ίδιος! Μικρή ταινία, τρυφερή, ευγενική, κατορθώνει όχι μόνο να μην «τρομάξει» τους πιο συντηρητικούς από τους θεατές αλλά εντέλει να κερδίσει την εύνοια όλων. Εντάξει, δεν είναι χωρίς προβλήματα η ταινία: η όλη φάση με το κλειδί από το φοριαμό στο χαμάμ είναι αδιέξοδη ενώ κατά μία έννοια έχουμε φινάλε πριν το φινάλε, πράγματα που πολύ εύκολα θα μπορούσε να τα αποφύγει ο σκηνοθέτης.
Έχοντας όμως ως σύμμαχο την πολύ καλή ερμηνεία της Daniela Vega, ενός πρώην άνδρα που έχει κάνει εγχείρηση αλλαγής φύλου στην πραγματικότητα, και τη δική του τρομερή ικανότητα να στήνει ονειρικές σκηνές, ο Lelio πετυχαίνει να παραδώσει μια ταινία, καλύτερη και από την Gloria.
Η υπόθεση: Η Μαρίνα και ο Ορλάντο είναι ένα ερωτευμένο ζευγάρι. Ζουν μαζί ευτυχισμένες στιγμές κι ας έχουν μεγάλη διαφορά ηλικίας: Ο Ορλάντο είναι 57 ετών και η Μαρίνα είναι καμιά 25αριά χρόνια νεώτερη. Ο Ορλάντο είναι επιχειρηματίας, χωρισμένος από τη γυναίκα του, με ενήλικο παιδί. Η Μαρίνα δουλεύει ως σερβιτόρα και της αρέσει πολύ να τραγουδά. Μια μέρα, μετά την επιστροφή τους από έξοδο όπου γιόρταζαν μαζί τα γενέθλια της Μαρίνας, ο Ορλάντο ξυπνάει χλωμός και με έντονη αδιαθεσία. Η Μαρίνα τον πηγαίνει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στο νοσοκομείο, αλλά οι γιατροί το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να διαπιστώσουν το θάνατό του. Ο Ορλάντο πέθανε από ανεύρυσμα. Η Μαρίνα, πρώην άντρας και νυν γυναίκα μετά από επέμβαση αλλαγής φύλου, θα βρεθεί σε έναν κυκεώνα άσχημων καταστάσεων.
Η πρώην γυναίκα του Ορλάντο ζητάει να πάρει το αυτοκίνητό του από τη Μαρίνα και ο γιος τους θέλει να τη διώξει άμεσα από το διαμέρισμα του πατέρα του και να της πάρει και τον σκύλο. Κυρίως, όμως, η οικογένεια του θανόντος δεν θέλει να παραβρεθεί η Μαρίνα στην κηδεία του! Δεν της δίνουν το δικαίωμα να θρηνήσει τον αγαπημένο της. Παράλληλα, μια γυναίκα αστυνομικός πιέζει την Μαρίνα με μια σειρά από ερωτήσεις και δυσάρεστες διαδικασίες, καθώς διερευνά την πιθανότητα ο θάνατος του Ορλάντο να ήταν αποτέλεσμα εγκληματικής ενέργειας. Και η Μαρίνα, μόνη της ουσιαστικά, δεν μπορεί παρά να διεκδικήσει αυτό που της ανήκει...
Η άποψή μας: Όλα είναι timing ρε παιδιά. Δείτε εδώ περιπτωσάρα: τούτη η ταινία βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες λίγες μόλις ημέρες μετά την ψήφιση του νόμου από την ελληνική βουλή, σχετικά με το δικαίωμα κάθε πολίτη της χώρας να αυτοπροσδιορίσει το φύλο του. Και μόλις μία μέρα μετά το χοντρό ατόπημα του πρώην ποδοσφαιριστή Βασίλη Τσιάρτα (που βαρούσε σπουδαία φάουλ – αλλά εδώ έκανε ο ίδιος μεγάλο φάουλ), ο οποίος σε ανάρτηση στο fb αρχικά μπέρδεψε το φύλο με το... φύλλο (!) και μετά χειροτέρεψε τα πράγματα συγκρίνοντας τον τρανσεξουαλισμό με την κολάσιμη νομικά παιδεραστία!!! Τι να πει κανείς και τι να τραγουδήσει...
Ο Lelio αποδεικνύεται μέγας σκηνοθέτης στη δημιουργία πολύ ενδιαφερόντων γυναικείων πορτρέτων. Γιατί πέρα από... τεχνικές λεπτομέρειες, η Μαρίνα είναι μια γυναίκα. Μια γυναίκα που η σεξουαλικότητά της και η διαδικασία με την οποία απέκτησε το φύλο της, προσλαμβάνονται ως απειλή από την κοινωνία. Ιδίως τα μέλη της οικογένειας του θανόντος, και κυρίως ο γιος του, δεν μπορούν να δεχτούν τη Μαρίνα με κανέναν τρόπο! Νιώθουν αμηχανία, νιώθουν ντροπή, νιώθουν μέχρι και αηδία! Δεν μπορούν να διαχειριστούν την κατάσταση, δεν μπορούν να δεχτούν τη Μαρίνα ως ανθρώπινο ον, δεν τη θεωρούν επ' ουδενί γυναίκα. Το μόνο μέλος της οικογένειας που βλέπει πέρα από τα προσχήματα και τις προκαταλήψεις είναι ο αδελφός του πεθαμένου, τον οποίο υποδύεται ο Luis Gnecco, ο άνθρωπος που υποδύθηκε τον Νερούδα στην ομώνυμη, υπέροχη ταινία ενός άλλου Χιλιανού σκηνοθέτη, του Pablo Larain!
Η Μαρίνα αποφασίζει να αντιμετωπίσει την όλη κατάσταση με περισσή στωικότητα. Δεν προκαλεί, δεν υστεριάζει, δεν απειλεί, δεν προσπαθεί να «κερδίσει» κάτι από την όλη κατάσταση. Το μόνο που θέλει είναι να αποχαιρετήσει τον αγαπημένο της. Όπως έχει το δικαίωμα. Και δεν πτοείται ακόμα κι όταν ο γιος του Ορλάντο μαζί με άλλους συγγενείς και φίλους, απαγάγουν κατά μία έννοια τη Μαρίνα, τη χώνουν σε ένα SUV και την κακομεταχειρίζονται, ασκώντας βία επάνω της. Όχι, η φανταστική αυτή γυναίκα δεν πτοείται ακόμα κι όταν τα στοιχεία της φύσης είναι εναντίον της: είναι εξαιρετική η σκηνή όπου η Μαρίνα περπατάει στο δρόμο, φυσάει δυνατός αέρας, πολύ δυνατός, τόσο δυνατός που θα μπορούσε να την παρασύρει, αλλά εκείνη εναντιώνεται, και ξέρει πως μπορεί να λυγίσει αλλά δεν σπάει. Και η ίδια εξαιτίας των κοινωνικών συμβάσεων με τις οποίες έχει μεγαλώσει, καλείται να λύσει μερικά θεματάκια, τα οποία κουβαλάει μέσα της.
Δηλαδή, τι άλλο μπορεί να σημαίνει το κοίταγμα κατάματα στον καθρέφτη, ο οποίος – βολικά – έχει τοποθετηθεί ανάμεσα στα πόδια, σκεπάζοντας το (όποιο) φύλο; Πώς με βλέπω εγώ; Πώς με βλέπουν οι άλλοι; Σίγουρα, πάντως, ο Almodovar θα ήταν περήφανος γι' αυτήν την ταινία – μην σας πω ότι ζηλεύει τρομερά που δεν την έχει γυρίσει ο ίδιος! Μικρή ταινία, τρυφερή, ευγενική, κατορθώνει όχι μόνο να μην «τρομάξει» τους πιο συντηρητικούς από τους θεατές αλλά εντέλει να κερδίσει την εύνοια όλων. Εντάξει, δεν είναι χωρίς προβλήματα η ταινία: η όλη φάση με το κλειδί από το φοριαμό στο χαμάμ είναι αδιέξοδη ενώ κατά μία έννοια έχουμε φινάλε πριν το φινάλε, πράγματα που πολύ εύκολα θα μπορούσε να τα αποφύγει ο σκηνοθέτης.
Έχοντας όμως ως σύμμαχο την πολύ καλή ερμηνεία της Daniela Vega, ενός πρώην άνδρα που έχει κάνει εγχείρηση αλλαγής φύλου στην πραγματικότητα, και τη δική του τρομερή ικανότητα να στήνει ονειρικές σκηνές, ο Lelio πετυχαίνει να παραδώσει μια ταινία, καλύτερη και από την Gloria.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Οκτωβρίου 2017 από την Strada Films
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική