Ο άνθρωπος με τα χίλια πρόσωπα
του Alberto Rodríguez. Με τους Eduard Fernández, José Coronado, Carlos Santos, Marta Etura, Luis Callejo, Emilio Gutiérrez Caba, Enric Benavent, Pedro Casablanc, Alba Galocha, Jimmy Shaw, Santiago Molero, Tomás del Estal, Israel Elejalde
Κομφούζιο
του zerVo (@moviesltd) 
Τελικά από ότι φαίνεται, εκείνο το στοιχείο που κάνει την ζωή πιο πιπεράτη, πιο ζόρικη, πιο ριψοκίνδυνη, δεν είναι το να έχεις χρήματα, αλλά το πως θα καταφέρεις να τα αποκτήσεις. Κι ας μην τα χρειάζεσαι τόσα, από ένα σημείο και κατοπινά κι ας διαθέτεις όλα τα αγαθά του Αβραάμ και του Ισαάκ στην κατοχή σου. Σημασία έχει το ταξίδι, η μέθοδος που ο τραπεζικός σου λογαριασμός θα φουσκώσει πιότερο από παράδες, αρκεί το κόλπο που θα στήσεις πρωτίστως να σε μπάζει για τα καλά σε αυτό που αποκαλούμε ελληνιστί βίβερε περικολοζαμέντε και ακολούθως να σε ικανοποιεί που έκανες τους πάντες τριγύρω σου...λαμπόγυαλο. Εννοείται πως για να παίξεις τέτοια παιχνίδια, οι ηθικές αξίες αποξαρχής έχουν καμφθεί, οι νόμιμες ισορροπίες έχουν πάει περίπατο και αν - χτύπα ξύλο - κάτι στραβώσει, ή πίσω από τα κάγκελα θα βρεθείς ή να κοιτάζεις τα κυπαρίσσια ανάποδα. Εκτός κι αν είσαι ο Φαντομάς με τα χίλια πρόσωπα και διαρκώς την σκαπουλάρεις!
Ισπανία, μέσα της δεκαετίας του 80. Η χώρα βρίσκεται σε συνεχή αναβρασμό, ελέω των διαρκών άτακτων και φονικών επιθέσεων των Βάσκων Αυτονομιστών, που σε καμία περίπτωση δεν είναι δυνατόν να προβλεφθούν και να αποτραπούν από τις Αστυνομικές Αρχές. Σε αυτό το άναρχο πολιτικο-κοινωνικό κλίμα που διακρίνει τους Φούριας, θα βρει πάτημα ο εύπορος, πρώην πράκτορας των Υπηρεσιών Ασφαλείας και νυν ψευτο-επιχειρηματίας Φρανσίσκο Παέσα, για να κτίσει σχέσεις αγαστές με το κράτος, που θα του εγγυηθεί την μακροημέρευση των ούτε καν νομιμοφανών δραστηριοτήτων του. Το σκάνδαλο που θα ξεσπάσει στις τάξεις της Αστυνομίας, καθώς ο Αρχηγός της Λουίς Ρολντάν, βασικός πολέμιος της ΕΤΑ, πουλέν της κυβέρνησης και σχεδόν βέβαιος επόμενος Υπουργός εσωτερικών, μαζί με την σύζυγό του Νιέβες Φερνάντες Πουέρτο θα κατηγορηθούν για υπεξαίρεση δημόσιου χρήματος, ύψους ενάμισι δις πεσέτας, θα βρει τον διαβόλου κάλτσα Πάκο στο επίκεντρο του, να επιζητά ρόλο πρωταγωνιστικό, μα και αφανή συνάμα.
Αποδεχόμενος την πρόταση συνεργασίας του Ρολντάν για να τον φυγαδεύσει στο εξωτερικό, εννοείται με το αζημίωτο, ο Παέσα θα εγκαταστήσει το καταδιωκόμενο ζευγάρι, σε ασφαλή διαμερίσματα του Παρισιού, εκεί που ούτε καν φαντάζεται η Βασιλική Αστυνομία της Ισπανίας πως ενδέχεται να κρύβονται. Συνάμα όμως θα συνάψει σχέση εμπιστοσύνης με τον φυγά, πρώην αξιωματούχο μπάτσο, που μια χώρα ολόκληρη αναζητά από την Δύση ίσαμε την Ανατολή τα ίχνη του, προκειμένου να τον πείσει πως ο καλύτερος τρόπος διαφυγής του, θα είναι να αποδράσει προς μια εξωτική χώρα της Άπω Ανατολής, αφήνοντας εκείνον σαν τον βασικό διαχειριστή της αμύθητης - έστω και κλεμμένης - περιουσίας του.
Να ξεκαθαριστεί πως τα περιστατικά που λαμβάνουν χώρα σε αυτό το ταχύτατο, σε βαθμό ιλιγγιώδη, θρίλερ, είναι πραγματικά και συγκλόνισαν συθέμελα την κοινή γνώμη της πανέμορφης, αλλά και με τόσα προβλήματα Ιβηρικής γωνιάς, σε σημείο που να πιστεύει πως δεν υπάρχει ούτε ένας κρατικός λειτουργός που να μην είναι βουτηγμένος μέχρι τα μπούνια στην διαφθορά. Μέσον αφήγησης του χρονικού - που λίγο έως πολύ έχει διάρκεια μιας δεκαετίας, αν και κατά κύριο λόγο εστιάζει στα δύο χρόνια που ορίζονται από την φυγή του Ρολντάν από την χώρα, ίσαμε την σύλληψη του στην Μπανγκόκ, που αποτελεί τον ορισμό της δημόσιας σκηνοθετημένης παράστασης - είναι ένας φανταστικός χαρακτήρας, που έντεχνα τον προσθέτει το σενάριο στην πλοκή, βασικά λόγω της ιδιότητας του ως πιλότου, που του δίνει την δυνατότητα να ταξιδεύει διαρκώς ανά τον πλανήτη, λαμβάνοντας μέρος σε αποστολές που του βάζει το αφεντικό του. Ο Κυβερνήτης Χεσούς Καμόες, είναι το δεξί χέρι του Πάκο, ο υποτακτικός του, εκείνος που ακόμη και 1 εκατομμύριο πεσέτας να του έταζε ο εχθρός, εκείνος θα τις απαρνιόταν, για χάρη του καλού του φίλου, μα κυρίως του ειδώλου του, που θαυμάζει ωσάν Θεό!
Καταλύτης αυτής της εξέλιξης είναι ο Χεσούς, όχι γιατί τις πράξεις του δεν θα μπορούσε να αναλάβει άλλος με την ίδια επιτυχία, αλλά γιατί είναι ένας τύπος που δεν συμμετέχει στις επιχειρήσεις με αυτοσκοπό το χρήμα, μα για να νιώσει σε όσο μεγαλύτερη χρονική διάρκεια μπορεί, το ζην επικινδύνως. Που στο πλευρό του πραγματικά απίστευτου, μεγαλοφυή και ευρηματικού λαμόγιου - ο ορισμός της άσχημης είναι η αλήθεια λέξης - Παέσα, θα πρέπει να θεωρείται κάτι παραπάνω από δεδομένο. Αν κάτι είναι σίγουρο πάντως, ακόμη κι αν η φιγούρα του Πάκο, σταδιακά θα εξελίσσεται στην πλέον ασυμπαθή, άφιλη και ανάρμοστη, πως στο φινάλε δεν πρέπει να υπάρχει ούτε ένας να μην του βγάζει το καπέλο, που κορόιδεψε με τέτοια παγαποντιά ένα (τουλάχιστον) ολάκερο κράτος, τους λειτουργούς του, τους ηγέτες του, τα μέσα ενημέρωσης του, τους πάντες. Χειροκρότημα στον ανήθικο? Η αντίφαση του σινεμά είναι ετούτη...
Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής πριν γράψω έστω και μια αράδα για το φιλμ του Alberto Rodriguez, που μια μόλις τριετία πριν μας είχε προσφέρει την έξοχη πολιτική αλληγορία La Isla Minima, φρόντισα να παρακολουθήσω το El Hombre De La Mil Caras, για δεύτερη φορά. Την πρώτη, είναι η αλήθεια, κάποια στιγμή χάθηκα με το πως η κάμερα του ντιρέκτορα έκανε τράβελ μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, από το ένα σημείο του χάρτη στο άλλο. Και δεν μιλάμε για το συνεχές κι επαναλαμβανόμενο πινγκ πονγκ Μαδρίτης - Παρισιού, αλλά για ένα ταξίδεμα που ούτε με την σκέψη μπορείς να πραγματοποιήσεις, σε Γενεύη, Ρώμη, Βιέννη, Ταϊλάνδη, Σάο Τομέ. Όταν δε σε κάποια στιγμή χώθηκε κάπου και το Λάος στην εξίσωση, κάπου η μπάλα χάθηκε στην κερκίδα, οποότε μια επανάληψη με πολύ καθαρότερο μυαλό, έβαλε σε τάξη τις όχι και λίγες μπερδεψιές που έσπειρε ο δημιουργός, εκτιμώντας πως ο θεατής του, είναι γνώστης όσων περιλαμβάνει ο φάκελος Ρολντάν...
Ως φαν αυτών των νεό νουάρ κινηματογραφικών στιγμών του μοντέρνου Ευρωπαϊκού σινεμά, δεν θα τοποθετούσα το έργο στην ανώτατη βαθμίδα ποιότητας, αν και ο τρόπος που αναπαριστά την περίοδο και τα δεδομένα που λαμβάνουν χώρα σε αυτή, με παρεμβολές και πραγματικών ντοκουμέντων για να ανεβάσει τον ρεαλισμό τους, είναι το λιγότερο αξιοπρεπής. προσωποκεντρικό το θέμα, εστιάζει κατά κύριο λόγο στην περσόνα του κανάγια, κινούμενου μονίμως υπογείως, άσπονδου κολλητού, απεχθή συζύγου, σιχαμερού μπον βιβέρ, που ξοδεύεις για χάρη του όμως όλο το παλαμάκι στην αντίληψη των κατορθωμάτων του, Παέσα. Καταπληκτική ερμηνεία από τον πεπειραμένο Καταλανό Eduard Fernandez, που εδώ έχει στο πλάι του την μισή υποκριτική Φούριας Ρόχας, να αποδίδει τόσους ρόλους και χαρακτήρες, που θα γεμίσουν στην πορεία, ακόμη και την πιο άδεια σε χωρητικότητα μνήμη.
Μια ιστορία δυνατή, που συνέβη στ αλήθεια, όσο κι αν κάτι τέτοιο φαντάζει εξωπραγματικό, όμορφα αποτυπωμένη στο εκράν, που η εκτίμηση μου είναι πως αν απέφευγε τις τόσες πολλές λεπτομέρειες, την αναφορά σε δεκάδες πρόσωπα και τα διαρκή πέρα δώθε, θα κατέληγε σαφώς πιο εύπεπτη και λειτουργική, στην σκιτσογράφηση της περσόνας που ρεζίλεψε με τα πανέξυπνα καμώματα του, την λειτουργία ενός ολόκληρου κράτους.
Αποδεχόμενος την πρόταση συνεργασίας του Ρολντάν για να τον φυγαδεύσει στο εξωτερικό, εννοείται με το αζημίωτο, ο Παέσα θα εγκαταστήσει το καταδιωκόμενο ζευγάρι, σε ασφαλή διαμερίσματα του Παρισιού, εκεί που ούτε καν φαντάζεται η Βασιλική Αστυνομία της Ισπανίας πως ενδέχεται να κρύβονται. Συνάμα όμως θα συνάψει σχέση εμπιστοσύνης με τον φυγά, πρώην αξιωματούχο μπάτσο, που μια χώρα ολόκληρη αναζητά από την Δύση ίσαμε την Ανατολή τα ίχνη του, προκειμένου να τον πείσει πως ο καλύτερος τρόπος διαφυγής του, θα είναι να αποδράσει προς μια εξωτική χώρα της Άπω Ανατολής, αφήνοντας εκείνον σαν τον βασικό διαχειριστή της αμύθητης - έστω και κλεμμένης - περιουσίας του.
Να ξεκαθαριστεί πως τα περιστατικά που λαμβάνουν χώρα σε αυτό το ταχύτατο, σε βαθμό ιλιγγιώδη, θρίλερ, είναι πραγματικά και συγκλόνισαν συθέμελα την κοινή γνώμη της πανέμορφης, αλλά και με τόσα προβλήματα Ιβηρικής γωνιάς, σε σημείο που να πιστεύει πως δεν υπάρχει ούτε ένας κρατικός λειτουργός που να μην είναι βουτηγμένος μέχρι τα μπούνια στην διαφθορά. Μέσον αφήγησης του χρονικού - που λίγο έως πολύ έχει διάρκεια μιας δεκαετίας, αν και κατά κύριο λόγο εστιάζει στα δύο χρόνια που ορίζονται από την φυγή του Ρολντάν από την χώρα, ίσαμε την σύλληψη του στην Μπανγκόκ, που αποτελεί τον ορισμό της δημόσιας σκηνοθετημένης παράστασης - είναι ένας φανταστικός χαρακτήρας, που έντεχνα τον προσθέτει το σενάριο στην πλοκή, βασικά λόγω της ιδιότητας του ως πιλότου, που του δίνει την δυνατότητα να ταξιδεύει διαρκώς ανά τον πλανήτη, λαμβάνοντας μέρος σε αποστολές που του βάζει το αφεντικό του. Ο Κυβερνήτης Χεσούς Καμόες, είναι το δεξί χέρι του Πάκο, ο υποτακτικός του, εκείνος που ακόμη και 1 εκατομμύριο πεσέτας να του έταζε ο εχθρός, εκείνος θα τις απαρνιόταν, για χάρη του καλού του φίλου, μα κυρίως του ειδώλου του, που θαυμάζει ωσάν Θεό!
Καταλύτης αυτής της εξέλιξης είναι ο Χεσούς, όχι γιατί τις πράξεις του δεν θα μπορούσε να αναλάβει άλλος με την ίδια επιτυχία, αλλά γιατί είναι ένας τύπος που δεν συμμετέχει στις επιχειρήσεις με αυτοσκοπό το χρήμα, μα για να νιώσει σε όσο μεγαλύτερη χρονική διάρκεια μπορεί, το ζην επικινδύνως. Που στο πλευρό του πραγματικά απίστευτου, μεγαλοφυή και ευρηματικού λαμόγιου - ο ορισμός της άσχημης είναι η αλήθεια λέξης - Παέσα, θα πρέπει να θεωρείται κάτι παραπάνω από δεδομένο. Αν κάτι είναι σίγουρο πάντως, ακόμη κι αν η φιγούρα του Πάκο, σταδιακά θα εξελίσσεται στην πλέον ασυμπαθή, άφιλη και ανάρμοστη, πως στο φινάλε δεν πρέπει να υπάρχει ούτε ένας να μην του βγάζει το καπέλο, που κορόιδεψε με τέτοια παγαποντιά ένα (τουλάχιστον) ολάκερο κράτος, τους λειτουργούς του, τους ηγέτες του, τα μέσα ενημέρωσης του, τους πάντες. Χειροκρότημα στον ανήθικο? Η αντίφαση του σινεμά είναι ετούτη...
Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής πριν γράψω έστω και μια αράδα για το φιλμ του Alberto Rodriguez, που μια μόλις τριετία πριν μας είχε προσφέρει την έξοχη πολιτική αλληγορία La Isla Minima, φρόντισα να παρακολουθήσω το El Hombre De La Mil Caras, για δεύτερη φορά. Την πρώτη, είναι η αλήθεια, κάποια στιγμή χάθηκα με το πως η κάμερα του ντιρέκτορα έκανε τράβελ μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, από το ένα σημείο του χάρτη στο άλλο. Και δεν μιλάμε για το συνεχές κι επαναλαμβανόμενο πινγκ πονγκ Μαδρίτης - Παρισιού, αλλά για ένα ταξίδεμα που ούτε με την σκέψη μπορείς να πραγματοποιήσεις, σε Γενεύη, Ρώμη, Βιέννη, Ταϊλάνδη, Σάο Τομέ. Όταν δε σε κάποια στιγμή χώθηκε κάπου και το Λάος στην εξίσωση, κάπου η μπάλα χάθηκε στην κερκίδα, οποότε μια επανάληψη με πολύ καθαρότερο μυαλό, έβαλε σε τάξη τις όχι και λίγες μπερδεψιές που έσπειρε ο δημιουργός, εκτιμώντας πως ο θεατής του, είναι γνώστης όσων περιλαμβάνει ο φάκελος Ρολντάν...
Ως φαν αυτών των νεό νουάρ κινηματογραφικών στιγμών του μοντέρνου Ευρωπαϊκού σινεμά, δεν θα τοποθετούσα το έργο στην ανώτατη βαθμίδα ποιότητας, αν και ο τρόπος που αναπαριστά την περίοδο και τα δεδομένα που λαμβάνουν χώρα σε αυτή, με παρεμβολές και πραγματικών ντοκουμέντων για να ανεβάσει τον ρεαλισμό τους, είναι το λιγότερο αξιοπρεπής. προσωποκεντρικό το θέμα, εστιάζει κατά κύριο λόγο στην περσόνα του κανάγια, κινούμενου μονίμως υπογείως, άσπονδου κολλητού, απεχθή συζύγου, σιχαμερού μπον βιβέρ, που ξοδεύεις για χάρη του όμως όλο το παλαμάκι στην αντίληψη των κατορθωμάτων του, Παέσα. Καταπληκτική ερμηνεία από τον πεπειραμένο Καταλανό Eduard Fernandez, που εδώ έχει στο πλάι του την μισή υποκριτική Φούριας Ρόχας, να αποδίδει τόσους ρόλους και χαρακτήρες, που θα γεμίσουν στην πορεία, ακόμη και την πιο άδεια σε χωρητικότητα μνήμη.
Μια ιστορία δυνατή, που συνέβη στ αλήθεια, όσο κι αν κάτι τέτοιο φαντάζει εξωπραγματικό, όμορφα αποτυπωμένη στο εκράν, που η εκτίμηση μου είναι πως αν απέφευγε τις τόσες πολλές λεπτομέρειες, την αναφορά σε δεκάδες πρόσωπα και τα διαρκή πέρα δώθε, θα κατέληγε σαφώς πιο εύπεπτη και λειτουργική, στην σκιτσογράφηση της περσόνας που ρεζίλεψε με τα πανέξυπνα καμώματα του, την λειτουργία ενός ολόκληρου κράτους.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Φεβρουαρίου 2017 από την Tanweer
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική