Τζάνγκο, ο βασιλιάς του σουίνγκ
του Etienne Comar. Με τους Reda Kateb, Cécile de France, Beata Balya, BimBam Merstein, Gabriel Mirété, Vincent Frade, Johnny Montreuil, Raphaël Dever, Patrick Mille, Xavier Beauvois
Django... chained!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Καταγράφοντας την πολυτάραχη πορεία ενός θρύλου
Το Django είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Etienne Comar.
γνωστός ως σεναριογράφος και παραγωγός των ταινιών (μεταξύ των άλλων) «Ενώπιον Θεού και ανθρώπων» (Des hommes et des dieux, 2010) του Xavier Beauvois (ο οποίος έχει έναν μικρό αλλά χαρακτηριστικό ρόλο στην ταινία), «Το τίμημα της δόξας» (La rançon de la gloire, 2014) και πάλι του Xavier Beauvois και «Ο βασιλιάς μου» (Mon roi, 2015) της Maïwenn. Αποτέλεσε την ταινία έναρξης του περσινού φεστιβάλ κινηματογράφου του Βερολίνου, συμμετέχοντας παράλληλα και στο διαγωνιστικό τμήμα. Ως ταινία συνάδει μια χαρά με τη λογική της Berlinale σε ότι αφορά το πολιτικό σινεμά. Οι Γερμανοί, τουλάχιστον αυτοί που εργάζονται για το φεστιβάλ ή παρακολουθούν τις ταινίες του, δεν έχουν κανένα πρόβλημα όχι μόνο να εκθέσουν τον παραλογισμό και την απανθρωπιά του ναζισμού αλλά και να τον στηλιτεύσουν. Δεν είναι εύκολο πράγμα. Φανταστείτε κάτι ταμπού στην ελληνική ιστορία να έρχεται και να επανέρχεται διαρκώς στο προσκήνιο μέσω ταινιών και να σκιαγραφείται με αρνητικά χρώματα. Πανικός θα γινόταν...
Στη μουσική επιμέλεια της ταινίας συναντάμε τον σπουδαίο συνεργάτη του Nick Cave, Warren Ellis και το εκπληκτικό Rosenberg Trio, που ερμηνεύει μοναδικά τις πασίγνωστες συνθέσεις του Django Reinhardt. Η ταινία βγήκε στις γαλλικές αίθουσες γύρω στα τέλη του Απρίλη και έκοψε περί τις 400 χιλιάδες εισιτήρια.
Η υπόθεση: Γαλλία, 1943. Η χώρα βρίσκεται υπό ναζιστική κατοχή. Αυτό δεν εμποδίζει τον ταλαντούχο κιθαρίστα και συνθέτη Django Reinhardt να διασκεδάζει το κοινό του στο Παρίσι με την έξυπνη και ξεσηκωτική «τσιγγάνικη σουίνγκ» μουσική του. Κι ενώ πολλοί τσιγγάνοι και ρομά γίνονται στόχος ρατσιστικών καταδιώξεων, συλλαμβάνονται και οδηγούνται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ή δολοφονούνται εν ψυχρώ, ο Django πιστεύει πως ο ίδιος, η οικογένειά του και οι συνεργάτες του δεν κινδυνεύουν, εξαιτίας της δημοφιλίας του. Κάποια στιγμή καταλαβαίνει πως ένας αξιωματικός των Ναζί, ο «δόκτωρ τζαζ» όπως τον αποκαλούν, είναι εκείνος που τον προστατεύει ουσιαστικά. Και κάποιοι στιγμή ζητάει το αντίτιμο για την προστασία: ζητάει από τον Django να κάνει τουρνέ στη Γερμανία, προκειμένου να υπερκεράσει τη μόδα της «νέγρικης μουσικής» από τις ΗΠΑ, που κυριαρχεί. Ο Django αρνείται. Η Louise de Klerk, λάτρης της μουσικής του Django και του ιδίου αλλά και μέλος της Αντίστασης, τον πείθει να πάρει την έγκυο σύζυγό του και τη θεά μητέρα του και να πάνε σε ένα χωριό, στα σύνορα της Ελβετίας, προκειμένου να περάσουν απέναντι, στην ουδέτερη χώρα, και να μην κινδυνεύουν πια. Στην περιοχή ο Django συναντά μέλη της ευρύτερης οικογένειάς του. Και θα περιμένει έως ότου η τοπική αντίσταση αποφασίσει για το timing της «απόδρασής» του, με κίνδυνο μέχρι να συμβεί αυτό, να τον αναγνωρίσουν και να κινδυνεύσει να συλληφθεί..
Η άποψή μας: - «Τι θέλεις να κάνουμε;» - «Θέλεις να πάμε σινεμά και να ονειρευτούμε λιγάκι;». Είναι ένας διάλογος που έχει ο Django με τη γυναίκα που τον βοηθάει, με την οποία εννοείται πως συνάπτει και ερωτικό δεσμό. Είναι τόσο ωραίος αυτός ο διάλογος! Σαν μικρό, ερωτικό ραβασάκι στο σινεμά. Η συγκεκριμένη ταινία τώρα δεν μας κάνει να... ονειρευτούμε λιγάκι. Θέλω να πω, μια χαρά τα πάει ο Etienne Comar σκηνοθετικά. Ελέγχει το υλικό του, αναδεικνύει το σενάριο που έχει γράψει ο ίδιος βασισμένος στο βιβλίο «Folles de Django» του Alexis Salatko (που βοήθησε επίσης στο να πάρει η ταινία την τελική της μορφή) και εννοείται ότι πλημμυρίζει την ταινία με την υπέροχη μουσική του Django Reinhardt. Δεν δίνει όμως το κάτι παραπάνω, που θα απογειώσει την ταινία του.
Περισσότερο από τη μουσική περσόνα του Django ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο Django, που δεν νοιάζεται για τον πόλεμο των gadjo (των λευκών), που έχει έναν χαρακτήρα ο οποίος με μεγάλη ευκολία κοροϊδεύει έξυπνα οποιαδήποτε εξουσία λευκών, αλλά εντέλει και απορροφημένος από το σύστημα είναι, και τα παιχνίδια του συστήματος παίζει και είναι από τους ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν πως όταν το σύστημα πάψει να τον χρειάζεται, θα τον πετάξει σαν στυμμένη λεμονόκουπα. Στην ταινία βλέπουμε τη σταδιακή του συνειδητοποίηση και τον αγώνα του εντέλει να επιβιώσει. Και λέγονται λίγα πράγματα για τον ταλέντο του. Ο άνθρωπος δεν ήξερε να διαβάζει μουσική. Όπως χαρακτηριστικά απαντάει σε έναν αξιωματικό των Ναζί, που τον χλευάζει για τις... μη γνώσεις του πάνω στη μουσική, όταν τον ρωτάει «δεν ξέρεις μουσική, έτσι;» ο Django απαντάει «ναι, αλλά η μουσική ξέρει εμένα»! Έχοντας έγκαυμα στο ένα του χέρι, μετέτρεψε αυτήν του την αδυναμία σε πλεονέκτημα κι έγινε από τους πιο γρήγορους κιθαρωδούς όλων των εποχών. Κι αν θυμάστε την ταινία του Woody Allen, το «Συμφωνίες και ασυμφωνίες» (1999) ήρωας εκεί ήταν ο κιθαρίστας της τζαζ Emmet Ray (τον υποδυόταν ο Sean Penn), ο οποίος ήταν λάτρης του Django Reinhardt.
Η ταινία λοιπόν λειτουργεί και λίγο ως ντοκιμαντέρ, καθότι μαθαίνουμε λεπτομέρειες για τη ζωή του Django και πως τελικά από τη μία κατάφερε να γλυτώσει και από την άλλη πως μετά τη συνειδητοποίησή του έγραψε ένα έργο – ύμνο για τους τσιγγάνους που δολοφονήθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αντάμα με τους Εβραίους. Ο ολοένα και περισσότερο ανερχόμενος Reda Kateb είναι πολύ καλός στον κεντρικό ρόλο, η Cécile De France κάνει για άλλη μια φορά πολύ καλή δουλειά, εκείνη που θα την λατρέψετε όμως στην ταινία είναι η γραία ηθοποιός που υποδύεται τη μητέρα του Django. Η «μάνα Django» είναι πραγματικά θεά! Ενδιαφέρον πορτρέτο, οι μουσικόφιλοι και δη οι τζαζίστες και οι λάτρεις του Reinhardt θα λατρέψουν την ταινία, εμείς περιμέναμε κάτι περισσότερο. Oh well...
Η υπόθεση: Γαλλία, 1943. Η χώρα βρίσκεται υπό ναζιστική κατοχή. Αυτό δεν εμποδίζει τον ταλαντούχο κιθαρίστα και συνθέτη Django Reinhardt να διασκεδάζει το κοινό του στο Παρίσι με την έξυπνη και ξεσηκωτική «τσιγγάνικη σουίνγκ» μουσική του. Κι ενώ πολλοί τσιγγάνοι και ρομά γίνονται στόχος ρατσιστικών καταδιώξεων, συλλαμβάνονται και οδηγούνται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ή δολοφονούνται εν ψυχρώ, ο Django πιστεύει πως ο ίδιος, η οικογένειά του και οι συνεργάτες του δεν κινδυνεύουν, εξαιτίας της δημοφιλίας του. Κάποια στιγμή καταλαβαίνει πως ένας αξιωματικός των Ναζί, ο «δόκτωρ τζαζ» όπως τον αποκαλούν, είναι εκείνος που τον προστατεύει ουσιαστικά. Και κάποιοι στιγμή ζητάει το αντίτιμο για την προστασία: ζητάει από τον Django να κάνει τουρνέ στη Γερμανία, προκειμένου να υπερκεράσει τη μόδα της «νέγρικης μουσικής» από τις ΗΠΑ, που κυριαρχεί. Ο Django αρνείται. Η Louise de Klerk, λάτρης της μουσικής του Django και του ιδίου αλλά και μέλος της Αντίστασης, τον πείθει να πάρει την έγκυο σύζυγό του και τη θεά μητέρα του και να πάνε σε ένα χωριό, στα σύνορα της Ελβετίας, προκειμένου να περάσουν απέναντι, στην ουδέτερη χώρα, και να μην κινδυνεύουν πια. Στην περιοχή ο Django συναντά μέλη της ευρύτερης οικογένειάς του. Και θα περιμένει έως ότου η τοπική αντίσταση αποφασίσει για το timing της «απόδρασής» του, με κίνδυνο μέχρι να συμβεί αυτό, να τον αναγνωρίσουν και να κινδυνεύσει να συλληφθεί..
Η άποψή μας: - «Τι θέλεις να κάνουμε;» - «Θέλεις να πάμε σινεμά και να ονειρευτούμε λιγάκι;». Είναι ένας διάλογος που έχει ο Django με τη γυναίκα που τον βοηθάει, με την οποία εννοείται πως συνάπτει και ερωτικό δεσμό. Είναι τόσο ωραίος αυτός ο διάλογος! Σαν μικρό, ερωτικό ραβασάκι στο σινεμά. Η συγκεκριμένη ταινία τώρα δεν μας κάνει να... ονειρευτούμε λιγάκι. Θέλω να πω, μια χαρά τα πάει ο Etienne Comar σκηνοθετικά. Ελέγχει το υλικό του, αναδεικνύει το σενάριο που έχει γράψει ο ίδιος βασισμένος στο βιβλίο «Folles de Django» του Alexis Salatko (που βοήθησε επίσης στο να πάρει η ταινία την τελική της μορφή) και εννοείται ότι πλημμυρίζει την ταινία με την υπέροχη μουσική του Django Reinhardt. Δεν δίνει όμως το κάτι παραπάνω, που θα απογειώσει την ταινία του.
Περισσότερο από τη μουσική περσόνα του Django ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο Django, που δεν νοιάζεται για τον πόλεμο των gadjo (των λευκών), που έχει έναν χαρακτήρα ο οποίος με μεγάλη ευκολία κοροϊδεύει έξυπνα οποιαδήποτε εξουσία λευκών, αλλά εντέλει και απορροφημένος από το σύστημα είναι, και τα παιχνίδια του συστήματος παίζει και είναι από τους ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν πως όταν το σύστημα πάψει να τον χρειάζεται, θα τον πετάξει σαν στυμμένη λεμονόκουπα. Στην ταινία βλέπουμε τη σταδιακή του συνειδητοποίηση και τον αγώνα του εντέλει να επιβιώσει. Και λέγονται λίγα πράγματα για τον ταλέντο του. Ο άνθρωπος δεν ήξερε να διαβάζει μουσική. Όπως χαρακτηριστικά απαντάει σε έναν αξιωματικό των Ναζί, που τον χλευάζει για τις... μη γνώσεις του πάνω στη μουσική, όταν τον ρωτάει «δεν ξέρεις μουσική, έτσι;» ο Django απαντάει «ναι, αλλά η μουσική ξέρει εμένα»! Έχοντας έγκαυμα στο ένα του χέρι, μετέτρεψε αυτήν του την αδυναμία σε πλεονέκτημα κι έγινε από τους πιο γρήγορους κιθαρωδούς όλων των εποχών. Κι αν θυμάστε την ταινία του Woody Allen, το «Συμφωνίες και ασυμφωνίες» (1999) ήρωας εκεί ήταν ο κιθαρίστας της τζαζ Emmet Ray (τον υποδυόταν ο Sean Penn), ο οποίος ήταν λάτρης του Django Reinhardt.
Η ταινία λοιπόν λειτουργεί και λίγο ως ντοκιμαντέρ, καθότι μαθαίνουμε λεπτομέρειες για τη ζωή του Django και πως τελικά από τη μία κατάφερε να γλυτώσει και από την άλλη πως μετά τη συνειδητοποίησή του έγραψε ένα έργο – ύμνο για τους τσιγγάνους που δολοφονήθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αντάμα με τους Εβραίους. Ο ολοένα και περισσότερο ανερχόμενος Reda Kateb είναι πολύ καλός στον κεντρικό ρόλο, η Cécile De France κάνει για άλλη μια φορά πολύ καλή δουλειά, εκείνη που θα την λατρέψετε όμως στην ταινία είναι η γραία ηθοποιός που υποδύεται τη μητέρα του Django. Η «μάνα Django» είναι πραγματικά θεά! Ενδιαφέρον πορτρέτο, οι μουσικόφιλοι και δη οι τζαζίστες και οι λάτρεις του Reinhardt θα λατρέψουν την ταινία, εμείς περιμέναμε κάτι περισσότερο. Oh well...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Δεκεμβρίου 2017 από την One From The Heart
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική