Αντίδοτο στην Ευεξία
του Gore Verbinski. Με τους Dane DeHaan, Jason Isaacs, Mia Goth, Adrian Schiller, Celia Imrie, Ashok Mandanna, Harry Groener
...you can check out anytime you like, but you can never leave!
του zerVo (@moviesltd) 
Αφού έχει βγει σώος, μα όχι αβλαβής, ο ήρωας μας από την σύγκρουση του αμαξιού που τον γυροφέρνει στα στροφιλίκια του λόφου, όπου στην κορυφή του βρίσκεται το μυστηριώδες κέντρο αποκατάστασης που ερευνά, με καλοφτιαγμένο στα CGI τάρανδο, μεταφέρεται για τις πρώτες βοήθειες στην κλινική του συγκεκριμένου κτιρίου, όπου ξυπνά από λήθαργο διαρκείας ρωτώντας την νοσοκόμα, πόσο ακριβώς εκείνος διήρκεσε. Τρεις ημέρες του απαντά εκείνη, τρία εικοσιτετράωρα βρισκόταν σε αφασία. Κάπου δυόμισι ώρες μετά αυτή την σκηνή κι ενώ η ταινία A Cure For Wellness επιτέλους έβαλε τελεία και παύλα στην λογοδιάρροια της, μπορώ να ομολογήσω ότι καταλαβαίνω απόλυτα πως αισθανόταν ο τραυματίας, χάνοντας κυριολεκτικά τον χρόνο του!
Ένα αινιγματικό χειρόγραφο μήνυμα από τον τον διευθύνοντα σύμβουλο, Πέμπροκ, μπράντας της Γουόλ Στριτ, πως έχει αποφασίσει να παραμείνει εσώκλειστος στο σπα της Κεντρικής Ευρώπης όπου νοσηλεύεται και δεν πρόκειται να επιστρέψει ποτέ του πια στην Νέα Υόρκη, θα αναστατώσει τους στενούς συνεργάτες του, που θα θελήσουν να λύσουν άμεσα το πρόβλημα. Στέλνοντας στην απόμερη γωνιά της Ελβετίας, όπου στεγάζεται το παράξενο αυτό ίδρυμα, το νεαρό και φιλόδοξο στέλεχος της εταιρείας Λόκχαρτ, να εντοπίσει το αφεντικό του και τάχιστα να τον πείσει να γυρίσει στα καθήκοντα του που τον περιμένουν στην πατρίδα. Ατυχώς ο νεαρός απεσταλμένος, πέφτοντας θύμα τροχαίου ατυχήματος, με σπασμένο πλέον πόδι, θα αναγκαστεί να παραμείνει κι εκείνος κλινήρης εντός των τειχών του αποκομμένου από κάθε επικοινωνία με τον έξω κόσμο θεραπευτηρίου.
Υποβασταζόμενος από δεκανίκια και χωρίς να έχει την δυνατότητα άνετων κινήσεων, ο Λόκχαρτ όχι μόνο θα βρει τον ανένδοτο ακόμη και να συζητήσει το ενδεχόμενο του επαναπατρισμού του, Πέμπροκ, αλλά θα καταλάβει πως σαν κι εκείνον υπάρχουν δεκάδες ακόμη ηλικιωμένοι, που έχουν εγκαταλείψει τις εστίες τους, προκειμένου να απολαύσουν τα προνόμια που τους παρέχει με τις μεθόδους του, ο παράξενης συμπεριφοράς Δόκτορ Βόλμερ. Ανοίγοντας κλειδωμένες πόρτες, συζητώντας με τους τροφίμους κι ερχόμενος σε επαφή με το μοναδικό νεαρής ηλικίας άτομο που υπάρχει στο σανατόριο, την όμορφη Χάνα, θα καταλάβει σύντομα ο προβληματισμένος νέος, πως το σπα κρύβει ξωπίσω του ένα νοσηρό και δολοφονικό μυστικό, που έλαβε χώρα έναν σχεδόν αιώνα πριν. Το μόνο που απομένει είναι να βρει τα πειστήρια και να τα κοινοποιήσει στις Αρχές, ώστε να βάλουν λουκέτο στον ιδιόρρυθμο Οίκο Ευγηρίας μια για πάντα.
Εύκολο? Φαντάζεσαι πως ναι, αν οι συνθήκες ήταν διαφορετικές και λειτουργούσαν κινητά τηλέφωνα, μέσα επικοινωνίας ή ο πλησιέστερος (λογικός) άνθρωπος δεν απείχε κάποια κακοτράχαλα χιλιόμετρα, στο κοντινότερο - απαρτιζόμενο από Ελβετούς ρέντνεκς (!) - χωριουδάκι. Με το άκρο του στο γύψο και κάτω από την επήρεια των φαρμάκων που θεωρητικά θα τον γιάνουν, στην πράξη όμως το μόνο που του προσφέρουν είναι τρομακτικά οράματα και εφιάλτες, ο φοβισμένος κιόλας φίλος μας, δεν έχει καμία σπουδαία τύχη. Πόσο μάλλον όταν θα καταλάβει πως με την πάροδο του χρόνου, επηρεασμένος από τις συνθήκες, την κλεισούρα και την ψυχολογική πίεση, θα καταλάβει πως πάσχει από την ίδια ακριβώς πάθηση, που έκανε όλους αυτούς τους αναρίθμητους ασθενείς, να επιζητήσουν την εναλλακτική γιατρειά του εκκεντρικού κομπογιαννίτη.
Που εκμεταλλευόμενος τις περιουσίες των εύπορων ασθενών του, που έχουν περιέλθει στην κατοχή του, έχει στήσει μέσα στο πολυτελές κάστρο, έναν ολόκληρο μηχανισμό από πανάκριβα ηλεκτρονικά εργαλεία, πισίνες ηλεκτρολυτικές και ανανεωτικές φαρμακευτικές αγωγές που προκαλούν ευεξία στους παθόντες. Στην θωριά των μεθόδων, που βασικό συστατικό αποτελούν τα - έτσι κι αλλιώς - σιχαμερά χέλια, αναπτύσσεται η αλήθεια ένα συναίσθημα αποστροφής, υλικό που θα μπορούσε υπό συνθήκες να οργανώσει ένα θρίλερ της προκοπής. Τα πράγματα εδώ όμως, είναι κομματάκι διαφορετικά από ότι θα περίμενε ενδεχόμενα ο θεατής, φανταζόμενος πως ο ευαίσθητος υπάλληλος έχει φυλακιστεί στους στενούς διαδρόμους του Κιουμπρικής συνταγής Λαμψικού φρουρίου.
Αιτία γι αυτό είναι η ίδια η λακκούβα που σκάβει η ματαιοδοξία του σεναρίου που επεξεργάζεται ο σταθερά καθοδικής πορείας σκηνοθέτης των τριλογικών Πειρατών της Καραϊβικής Gore Verbinski, που δεν εκμεταλλεύεται ποτέ τις αλληγορίες που του προσφέρει το αξιόλογης βάσης σκριπτ, προτιμώντας να αδιαφορήσει για τις κεντρικές ιδέες, κάνοντας επίδειξη δημιουργικών ικανοτήτων, εμμένοντας απλά και μόνο στην ανάπτυξη της θρίλερ ατμόσφαιρας. Συνεπώς δεδομένα που θα μπορούσαν να βγάλουν και κοινωνικά συνθήματα περί αμνοποίησης του λαουτζίκου, στυγνής κατεύθυνσης του από τα ιδιόμορφα μέσα, αδιαφορίας του για το τι ακριβώς τρέχει, αφού ακόμη και φωτιά να έχει πάρει το σπίτι του, εκείνος θα συνεχίσει να βαλσάρει στο τέμπο που του έχουν μάθει οι βαλτοί κλακαδόροι αμέριμνος, πηγαίνουν περίπατο. Μπροστά στην απαίτηση του ντιρέκτορα για άρτια καλλιτεχνική διεύθυνση, με ντεκόρ φασίζοντα νικελογκρί που σαστίζουν, φυσικά σκηνικά βγαλμένα από ιταλιάνικο γκορ κι ένα μουσικό θέμα λουπέ, που μου θύμισε έντονα τηλεοπτική σαπουνάδα του Mega (νομίζω) από τα 90s, που από μόνα τους δεν είναι ικανά να στήσουν το όποιο φοβιστικό υπόβαθρο.
Όσο μάλιστα μετά από τα επαναλαμβανόμενα περιστατικά που οδηγούν στην φυσιολογική εξελικτική συνθήκη ενός εναλλακτικού Φρανκενστάιν, ο Μαραθώνιος της χρονικής διάρκειας του φιλμ επεκτείνεται στο 150λεπτο, επέρχεται η φυσιολογική κόπωση στην ματιά της πλατείας, ώστε να φτάσει στο σημείο, να παρακαλάει θερμά, επιτέλους, το ρολόι κάποια στιγμή να ξεκολλήσει από το "τρεις και πέντε". Είναι η στιγμή που πραγματικά αισθάνθηκα συμπόνοια για τον ταλαιπωρημένο Dane DeHaan - my ass κλώνος Leo DiCaprio, παρότι ταλαντούχος - που το παλεύει ολομόναχος έχοντας απλά για συντροφιά τον μονίμως ξινότατο Isaacs και μια νεόφερτη σεξουλέ παιδούλα, ονόματι Mia Goth, να βγάλει το...χέλι από την τρύπα. Κι άμα ποτέ του το καταφέρει, φτάνει το δίτροχης απόδρασης φινάλε, που πολύ θα ήθελα να το επεξηγήσω, αφού πρωτίστως το κατανοήσω και ο ίδιος. Μπα, μάλλον πιο εύκολα θα μου είναι να καθίσω να δώσω ερμηνεία στους αιώνια απροσδιόριστους στίχους του Hotel California...
Υποβασταζόμενος από δεκανίκια και χωρίς να έχει την δυνατότητα άνετων κινήσεων, ο Λόκχαρτ όχι μόνο θα βρει τον ανένδοτο ακόμη και να συζητήσει το ενδεχόμενο του επαναπατρισμού του, Πέμπροκ, αλλά θα καταλάβει πως σαν κι εκείνον υπάρχουν δεκάδες ακόμη ηλικιωμένοι, που έχουν εγκαταλείψει τις εστίες τους, προκειμένου να απολαύσουν τα προνόμια που τους παρέχει με τις μεθόδους του, ο παράξενης συμπεριφοράς Δόκτορ Βόλμερ. Ανοίγοντας κλειδωμένες πόρτες, συζητώντας με τους τροφίμους κι ερχόμενος σε επαφή με το μοναδικό νεαρής ηλικίας άτομο που υπάρχει στο σανατόριο, την όμορφη Χάνα, θα καταλάβει σύντομα ο προβληματισμένος νέος, πως το σπα κρύβει ξωπίσω του ένα νοσηρό και δολοφονικό μυστικό, που έλαβε χώρα έναν σχεδόν αιώνα πριν. Το μόνο που απομένει είναι να βρει τα πειστήρια και να τα κοινοποιήσει στις Αρχές, ώστε να βάλουν λουκέτο στον ιδιόρρυθμο Οίκο Ευγηρίας μια για πάντα.
Εύκολο? Φαντάζεσαι πως ναι, αν οι συνθήκες ήταν διαφορετικές και λειτουργούσαν κινητά τηλέφωνα, μέσα επικοινωνίας ή ο πλησιέστερος (λογικός) άνθρωπος δεν απείχε κάποια κακοτράχαλα χιλιόμετρα, στο κοντινότερο - απαρτιζόμενο από Ελβετούς ρέντνεκς (!) - χωριουδάκι. Με το άκρο του στο γύψο και κάτω από την επήρεια των φαρμάκων που θεωρητικά θα τον γιάνουν, στην πράξη όμως το μόνο που του προσφέρουν είναι τρομακτικά οράματα και εφιάλτες, ο φοβισμένος κιόλας φίλος μας, δεν έχει καμία σπουδαία τύχη. Πόσο μάλλον όταν θα καταλάβει πως με την πάροδο του χρόνου, επηρεασμένος από τις συνθήκες, την κλεισούρα και την ψυχολογική πίεση, θα καταλάβει πως πάσχει από την ίδια ακριβώς πάθηση, που έκανε όλους αυτούς τους αναρίθμητους ασθενείς, να επιζητήσουν την εναλλακτική γιατρειά του εκκεντρικού κομπογιαννίτη.
Που εκμεταλλευόμενος τις περιουσίες των εύπορων ασθενών του, που έχουν περιέλθει στην κατοχή του, έχει στήσει μέσα στο πολυτελές κάστρο, έναν ολόκληρο μηχανισμό από πανάκριβα ηλεκτρονικά εργαλεία, πισίνες ηλεκτρολυτικές και ανανεωτικές φαρμακευτικές αγωγές που προκαλούν ευεξία στους παθόντες. Στην θωριά των μεθόδων, που βασικό συστατικό αποτελούν τα - έτσι κι αλλιώς - σιχαμερά χέλια, αναπτύσσεται η αλήθεια ένα συναίσθημα αποστροφής, υλικό που θα μπορούσε υπό συνθήκες να οργανώσει ένα θρίλερ της προκοπής. Τα πράγματα εδώ όμως, είναι κομματάκι διαφορετικά από ότι θα περίμενε ενδεχόμενα ο θεατής, φανταζόμενος πως ο ευαίσθητος υπάλληλος έχει φυλακιστεί στους στενούς διαδρόμους του Κιουμπρικής συνταγής Λαμψικού φρουρίου.
Αιτία γι αυτό είναι η ίδια η λακκούβα που σκάβει η ματαιοδοξία του σεναρίου που επεξεργάζεται ο σταθερά καθοδικής πορείας σκηνοθέτης των τριλογικών Πειρατών της Καραϊβικής Gore Verbinski, που δεν εκμεταλλεύεται ποτέ τις αλληγορίες που του προσφέρει το αξιόλογης βάσης σκριπτ, προτιμώντας να αδιαφορήσει για τις κεντρικές ιδέες, κάνοντας επίδειξη δημιουργικών ικανοτήτων, εμμένοντας απλά και μόνο στην ανάπτυξη της θρίλερ ατμόσφαιρας. Συνεπώς δεδομένα που θα μπορούσαν να βγάλουν και κοινωνικά συνθήματα περί αμνοποίησης του λαουτζίκου, στυγνής κατεύθυνσης του από τα ιδιόμορφα μέσα, αδιαφορίας του για το τι ακριβώς τρέχει, αφού ακόμη και φωτιά να έχει πάρει το σπίτι του, εκείνος θα συνεχίσει να βαλσάρει στο τέμπο που του έχουν μάθει οι βαλτοί κλακαδόροι αμέριμνος, πηγαίνουν περίπατο. Μπροστά στην απαίτηση του ντιρέκτορα για άρτια καλλιτεχνική διεύθυνση, με ντεκόρ φασίζοντα νικελογκρί που σαστίζουν, φυσικά σκηνικά βγαλμένα από ιταλιάνικο γκορ κι ένα μουσικό θέμα λουπέ, που μου θύμισε έντονα τηλεοπτική σαπουνάδα του Mega (νομίζω) από τα 90s, που από μόνα τους δεν είναι ικανά να στήσουν το όποιο φοβιστικό υπόβαθρο.
Όσο μάλιστα μετά από τα επαναλαμβανόμενα περιστατικά που οδηγούν στην φυσιολογική εξελικτική συνθήκη ενός εναλλακτικού Φρανκενστάιν, ο Μαραθώνιος της χρονικής διάρκειας του φιλμ επεκτείνεται στο 150λεπτο, επέρχεται η φυσιολογική κόπωση στην ματιά της πλατείας, ώστε να φτάσει στο σημείο, να παρακαλάει θερμά, επιτέλους, το ρολόι κάποια στιγμή να ξεκολλήσει από το "τρεις και πέντε". Είναι η στιγμή που πραγματικά αισθάνθηκα συμπόνοια για τον ταλαιπωρημένο Dane DeHaan - my ass κλώνος Leo DiCaprio, παρότι ταλαντούχος - που το παλεύει ολομόναχος έχοντας απλά για συντροφιά τον μονίμως ξινότατο Isaacs και μια νεόφερτη σεξουλέ παιδούλα, ονόματι Mia Goth, να βγάλει το...χέλι από την τρύπα. Κι άμα ποτέ του το καταφέρει, φτάνει το δίτροχης απόδρασης φινάλε, που πολύ θα ήθελα να το επεξηγήσω, αφού πρωτίστως το κατανοήσω και ο ίδιος. Μπα, μάλλον πιο εύκολα θα μου είναι να καθίσω να δώσω ερμηνεία στους αιώνια απροσδιόριστους στίχους του Hotel California...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Φεβρουαρίου 2017 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική