ΣΙΩΠΗ: ΚΑΡΤΕΡΩΝΤΑΣ ΜΕ ΑΓΩΝΙΑ ΤΗΝ ΑΦΙΞΗ ΤΟΥ 2017
Σε μια χρονιά δίσεκτη με τη δυσμενέστερη κυριολεκτικά ερμηνεία του όρου, όταν μεμιάς χάνονται νεανικά είδωλα της γενιάς σου (Bowie, Prince, Leonard Cohen, George Michael) είσαι σε φάση να πας το 2016 πυξ- λαξ κωλοπιλάλα, με κραυγές και ασταδιάλα. Η σιωπή είναι εγκράτεια, εκτός αν πρόκειται για το Silence του Marty που δε μπορώ να περιμένω τα μέσα Γενάρη να βγάλω άποψη (screener κανείς;). Κάθε γύρισμα του έτους το ίδιο σκηνικό, με μισή φούχτα δυνατές ταινίες να ακολουθούν την άγονη γραμμή ως το TIFF, όπου βρέχει εργάρες για να μείνει ένα πασπαλισματάκι κοντά στα Χριστούγεννα ώστε να δέσει το γλυκό. Διακριτικά αποφεύγω τη γκρίνια για την έλλειψη ποιότητας σε μια αμερικανική αγορά κατακλυσμένη από Marvel -Star Trek – Star Wars τα οποία με αφήνουν παγερά (σα την καναδέζικη νύχτα του Γενάρη) αδιάφορο. Στα πολύ θετικά η δυναμική αντεπίθεση του σινεμά με κεντρικούς ήρωες μαύρους (όχι έγχρωμους, ούτε αφρο-αμερικάνους, μαύρους), συνοδευτικό φαινόμενο του black lives matter, ενδεχόμενη απάντηση στο περσινό oscars so white. Ξεκινώ λοιπόν την αντίστροφη, με διάπυρες ευχές για ΥΓΕΙΑ – ΕΙΡΗΝΗ – ΑΓΑΠΗ και επαναφορά του διαλλείματος στη μέση της ταινίας στα μόλτιπλεξ γιατί μεγαλώνουμε και διαμαρτύρεται ο προστάτης. Ευχαριστώ.
Σε μια χρονιά δίσεκτη με τη δυσμενέστερη κυριολεκτικά ερμηνεία του όρου, όταν μεμιάς χάνονται νεανικά είδωλα της γενιάς σου (Bowie, Prince, Leonard Cohen, George Michael) είσαι σε φάση να πας το 2016 πυξ- λαξ κωλοπιλάλα, με κραυγές και ασταδιάλα. Η σιωπή είναι εγκράτεια, εκτός αν πρόκειται για το Silence του Marty που δε μπορώ να περιμένω τα μέσα Γενάρη να βγάλω άποψη (screener κανείς;). Κάθε γύρισμα του έτους το ίδιο σκηνικό, με μισή φούχτα δυνατές ταινίες να ακολουθούν την άγονη γραμμή ως το TIFF, όπου βρέχει εργάρες για να μείνει ένα πασπαλισματάκι κοντά στα Χριστούγεννα ώστε να δέσει το γλυκό. Διακριτικά αποφεύγω τη γκρίνια για την έλλειψη ποιότητας σε μια αμερικανική αγορά κατακλυσμένη από Marvel -Star Trek – Star Wars τα οποία με αφήνουν παγερά (σα την καναδέζικη νύχτα του Γενάρη) αδιάφορο. Στα πολύ θετικά η δυναμική αντεπίθεση του σινεμά με κεντρικούς ήρωες μαύρους (όχι έγχρωμους, ούτε αφρο-αμερικάνους, μαύρους), συνοδευτικό φαινόμενο του black lives matter, ενδεχόμενη απάντηση στο περσινό oscars so white. Ξεκινώ λοιπόν την αντίστροφη, με διάπυρες ευχές για ΥΓΕΙΑ – ΕΙΡΗΝΗ – ΑΓΑΠΗ και επαναφορά του διαλλείματος στη μέση της ταινίας στα μόλτιπλεξ γιατί μεγαλώνουμε και διαμαρτύρεται ο προστάτης. Ευχαριστώ.
10. The Eyes Of My Mother – Λέγεται Nicholas Pesce. Σε 77 λεπτά σου αφοδεύει νοσηρή καλλιτεχνία και αγλαϊσμένη φρίκη. Ψάξτο σα τον αδάμα μες την κόπρο.
9. Elle – Ο γερο Dutchman τακτοποιεί λογαριασμούς με τη μη πολιτικά ορθή φιλμογραφία του έχοντας μπροστάρισσα το μεγάλο Huppert – ατού.
8. The Birth Of A Nation – Αν ήταν Polanski ή Allen θα πέφτανε τσιμέντα από τους διθυράμβους. Δοξολογίες στο Sundance – στην πυρά ο Parker μόλις αρχίνησε η οσκαρική κούρσα. Τυχαίο;
7. The Witch – O Robert Eggers ξορκίζει παγανιστικούς μύθους για να ορθοτομήσει τη γυναικεία χειραφέτηση με ύφος που θυμίζει γιατί ο κινηματογράφος λειτουργεί ως άθροισμα Τεχνών.
6. Hacksaw Ridge – Ο τρελο Μελ ξαναγύρισε μεστωμένος μεν σκηνοθετικά αλλά κι αμετανόητος ηδονιστής του ηρωικού ξεπαστρέματος. Καλώστονα- μου έλειψες.
5. Manchester By The Sea – Ρεσιτάλ ερμηνειών βυθισμένων στην αλήθεια του πόνου, της άνισης μάχης με τη θλίψη. Χωρίς χάπι εντ, όπως συμβαίνει στην πραγματική ζωή.
4. OJ: Made In America - Χρονιά OJ Simpson η φετινή επί της μικρής/μεγάλης οθόνης, γιατί όπως κρυστάλλινα τεκμηριώνεται σε αυτό το 7ωρο έπος, η ιστορία του ανομολόγητου/ατιμώρητου διπλού φονικού κρύβει μια πελώρια σοκαριστική αλήθεια για το πόσο φυλετικά λειτουργεί το δικαστικό σύστημα αλλά και η αμερικανική κοινή γνώμη ως τα σήμερα.
3. Zootopia – O καρτουνίστικος ανθρωπομορφισμός μετουσιώνεται σε μεγαλειώδες μάθημα ανοχής, εξοικείωσης και συμβίωσης με ό,τι διαφορετικό, δίχως στερεότυπα και προκαταλήψεις κάθε είδους. Υποχρεωτική παρακολούθηση στα σχολεία λέω.
2. La La Land – Μάγος ο Chazelle, μοιράζει σημειώσεις απολαυστικής φορμαλιστικής αναψηλάφησης του μιούζικαλ, είδους σήμα κατατεθέν για το Hollywood. Jazzλή μελαγχολία χορεύει κλακέτες με τη μιλένιαλ αισιοδοξία. Πάρε το ταίρι και πετάξτε ψηλά.
1. Arrival – Ο Denis είναι μεγάλη λέρα. Πας για sci-fi -προθέρμανση εν αναμονή του νέου Blade Runner και σου προκύπτει μεγάλιθος φιλοσοφικής ενατένισης με φόντο την ύπαρξη δια της επικοινωνίας. Η δε τελική σεκάνς μαχαίρι να φέρνει σβούρες στο μυοκάρδιο. Δικέ μου έχεις σίγουρα έρθει από το μέλλον.
ΕΥΦΗΜΟΣ ΜΝΕΙΑ (Με αλφαβητική σειρά): Fences, I Am Not Your Negro, Love & Friendship, Moonlight, Nocturnal Animals, The Handmaiden, The Jungle Book, The Lobster, Swiss Army Man, Toni Erdmann.
9. Elle – Ο γερο Dutchman τακτοποιεί λογαριασμούς με τη μη πολιτικά ορθή φιλμογραφία του έχοντας μπροστάρισσα το μεγάλο Huppert – ατού.
8. The Birth Of A Nation – Αν ήταν Polanski ή Allen θα πέφτανε τσιμέντα από τους διθυράμβους. Δοξολογίες στο Sundance – στην πυρά ο Parker μόλις αρχίνησε η οσκαρική κούρσα. Τυχαίο;
7. The Witch – O Robert Eggers ξορκίζει παγανιστικούς μύθους για να ορθοτομήσει τη γυναικεία χειραφέτηση με ύφος που θυμίζει γιατί ο κινηματογράφος λειτουργεί ως άθροισμα Τεχνών.
6. Hacksaw Ridge – Ο τρελο Μελ ξαναγύρισε μεστωμένος μεν σκηνοθετικά αλλά κι αμετανόητος ηδονιστής του ηρωικού ξεπαστρέματος. Καλώστονα- μου έλειψες.
5. Manchester By The Sea – Ρεσιτάλ ερμηνειών βυθισμένων στην αλήθεια του πόνου, της άνισης μάχης με τη θλίψη. Χωρίς χάπι εντ, όπως συμβαίνει στην πραγματική ζωή.
4. OJ: Made In America - Χρονιά OJ Simpson η φετινή επί της μικρής/μεγάλης οθόνης, γιατί όπως κρυστάλλινα τεκμηριώνεται σε αυτό το 7ωρο έπος, η ιστορία του ανομολόγητου/ατιμώρητου διπλού φονικού κρύβει μια πελώρια σοκαριστική αλήθεια για το πόσο φυλετικά λειτουργεί το δικαστικό σύστημα αλλά και η αμερικανική κοινή γνώμη ως τα σήμερα.
3. Zootopia – O καρτουνίστικος ανθρωπομορφισμός μετουσιώνεται σε μεγαλειώδες μάθημα ανοχής, εξοικείωσης και συμβίωσης με ό,τι διαφορετικό, δίχως στερεότυπα και προκαταλήψεις κάθε είδους. Υποχρεωτική παρακολούθηση στα σχολεία λέω.
2. La La Land – Μάγος ο Chazelle, μοιράζει σημειώσεις απολαυστικής φορμαλιστικής αναψηλάφησης του μιούζικαλ, είδους σήμα κατατεθέν για το Hollywood. Jazzλή μελαγχολία χορεύει κλακέτες με τη μιλένιαλ αισιοδοξία. Πάρε το ταίρι και πετάξτε ψηλά.
1. Arrival – Ο Denis είναι μεγάλη λέρα. Πας για sci-fi -προθέρμανση εν αναμονή του νέου Blade Runner και σου προκύπτει μεγάλιθος φιλοσοφικής ενατένισης με φόντο την ύπαρξη δια της επικοινωνίας. Η δε τελική σεκάνς μαχαίρι να φέρνει σβούρες στο μυοκάρδιο. Δικέ μου έχεις σίγουρα έρθει από το μέλλον.
ΕΥΦΗΜΟΣ ΜΝΕΙΑ (Με αλφαβητική σειρά): Fences, I Am Not Your Negro, Love & Friendship, Moonlight, Nocturnal Animals, The Handmaiden, The Jungle Book, The Lobster, Swiss Army Man, Toni Erdmann.
