Εγκλωβισμένη
του Farren Blackburn. Με τους Naomi Watts, Oliver Platt, Charlie Heaton, David Cubitt, Jacob Tremblay, Clémentine Poidatz, Crystal Balint, Alex Braunstein, Peter Outerbridge
Μαμά μου!
του zerVo (@moviesltd) 
Κι έρχεται εκείνη η στιγμή που πέφτουν οι τίτλοι του τέλους και μέσα σου αναρωτιέσαι, τι ακριβώς από ετούτο το φιλμάκι που παρακολούθησες για τις περασμένες δυο ώρες θα κρατήσεις σαν ανάμνηση, αφού το επεξεργαστείς κομματάκι αμά τη επιστροφή σου στο σπίτι? Εχμ... Δυσκολίες. Όχι πως δεν έχω κάτι κατά νου, αλλά να, δεν έχει και μεγάλη σχέση με την πλοκή, το σενάριο, την αφήγηση, το έργο γενικότερα. Βλέπεις, αν υπήρχε ένας και μοναδικός λόγος που δεν κοίταξα το ρολόι πάνω από πενήντα φορές, σκεπτόμενος το πότε τελειώνει η θριλεριά, ήταν που στο πανί μοστράριζε η μορφή εκείνης της ξανθιάς, ονειρώδους Αυστραλοθρεμμένης Βρετανίδας, που οσονούπω κλείνει πενήντα Μάηδες κι από τότε που την ξέρω εδώ και δεκαπέντε χρόνια - να αγιάσει η κάμερα σου μάστερ Lynch - μάλλον ομορφαίνει ακόμη, παρά πέφτει στην παγίδα του πανδαμάτορα χρόνου. Για εμένα αυτό ήταν αρκετό. Από την ταινία τώρα, μην ζητάμε και πολλά...
Τίποτα δεν προμήνυε την συμφορά που θα κτυπήσει τα αγαπημένα της πρόσωπα, τον λατρεμένο της σύζυγο και τον μονάκριβο (θετό) γιο της, όταν εκείνο το πρωί η Μαίρη Πόρτμαν τους αποχαιρετούσε, καθώς εκείνοι ξεκινούσαν το ταξίδι προς την πόλη, όπου ο έφηβος νέος θα ξεκινούσε την καινούργια του χρονιά, στο ειδικό σχολειό που φοιτά. Μια τραγική μετωπική σύγκρουση με το αυτοκίνητο, θα αφήσει στον τόπο τον συμβίο της, ενώ θα καταστήσει, μετά από αμέτρητες ζημιές στην σπονδυλική του στήλη, τετραπληγικό το παιδί της, που πλέον θα κληθεί να φτοντίζει καθημερινά στο απόμερο σπίτικό της, στην εξοχή της Πολιτείας του Μέιν.
Εκεί που η χαρακωμένη ψυχικά γυναίκα, πλέον, ασκεί το επάγγελμα της παιδοψυχολόγου, με τις συνεδρίες να λαμβάνουν χώρα στο παραδιπλανό δωμάτιο από τον αδύναμο να κινήσει τα άκρα του Στέφεν, που ολημερίς έχει καρφωμένη την ματιά του σε ένα μόνιτορ, έχοντας απολέσει όλα τα όνειρα για την ζωή του. Οι αβάστακτες ταλαιπωρίες που έχει υποστεί τον τελευταίο χρόνο η Μαίρη, όμως, θα της δημιουργήσουν έντονα προβλήματα αϋπνίας, που δεν θα λυθούν ούτε με τις φαρμακευτικές αγωγές, που θα της προτείνει, εκ του μακρόθεν, ο προσωπικός της ιατρός Δόκτορας Ουίλσον. Αποκορύφωμα της έντασης κατά την διάρκεια της νύχτας, θα είναι η ολοζώντανη αίσθηση μιας ξένης παρουσίας που κινείται από δωμάτιο σε δωμάτιο μέσα στο σπίτι της, που θα αποκτήσει ακόμη πιο παράξενη τροπή, όταν θα καταλάβει πως ο παρείσακτος είναι πιθανόν το κωφό αγοράκι που παρακολουθεί ιατρικά και εδώ και μέρες αναζητείται από την οικογένεια του, αφού δεν έχει δώσει σημεία ζωής.
Ε, όπως και να το κάνεις, μελετώντας τις γραμμές της σύνοψης δεν βγαίνει και ιδιαίτερη άκρη σε σχέση με αυτό που παρακολουθείς να διαδραματίζεται στο εκράν. Έτσι κι αλλιώς μέσα στο ημίφως και με έντονη την επίδραση των χαπιών, αδυνατεί ακόμη και ο πιο παρατηρητικός θεατής να αντιληφθεί πολλά πράγματα από όσα συμβαίνουν στην (στοιχειωμένη, λες?) έπαυλη, που καθώς γνωρίζει διαμένουν ένας παράλυτος και μια συντετριμμένη χήρα. Υπομονετικά λοιπόν καρτερούμε να έλθει η λύση και η κατοπινή λύτρωση, μέσα από το τουίστ που πρέπει να τον παίδευε υπερβολικά το πως θα το σερβίρει, τον άνευρο και επίπεδο, κατά βάση τηλεοπτικό, σκηνοθέτη Farren Blackburn που δεν κατορθώνει να προσφέρει ένα ψυχολογικό θρίλερ της προκοπής, μη έχοντας άλλωστε στα χέρια του και κανένα σπέσιαλ υλικό να επεξεργαστεί.
Επαναλαμβανόμενες σεκάνς εφόδων από αγνώστους (φαντάσματα λες?) στο σαλόνι, στο υπόγειο, στην αυλή, ένα δεκάχρονο παιδάκι (ανεκμετάλλευτος ο περσινός καλύτερος ανήλικος Performer, Jacob Tremblay του Room, που συνολικά παίζει, δεν παίζει πέντε λεπτά) που εμφανίζεται από το πουθενά και εξαφανίζεται τάχιστα από προσώπου γης, μια τρομοκρατημένη ντοτορέσσα, επιστήμων δηλαδή, που παλεύει να βάλει μια τάξη στο μυαλό της ορθολογικά και διάφοροι περαστικοί και μηδενικά αναλυμένοι χαρακτήρες, που μάλλον σκοπό τους έχουν να αποπροσανατολίσουν το βλέμμα, από όσα παίζονται μέσα στην αποκλεισμένη από τον χιονιά βίλλα. Αν αλλάζει κάτι μετά από την αποκάλυψη της αλήθειας κι ενώ το χρονόμετρο βεβαιώνει πως έχουμε ακόμη μισή ώρα παιχνιδιού? Λίγα πράγματα, αόριστα, αφελή και χωρίς μέτρο, υπερβολικά δοσμένα και σχεδόν ανεξήγητα, που δεν ακολουθούν κανέναν λογικό κανόνα και μάλλον θα προκαλέσουν ξίνισμα μουτσούνας στην θωριά τους.
Ακόμη κι αν σε όλα αυτά, συμμετέχει χωρίς να χάνει λεπτό η Naomi Watts, αγέρωχη εν αρχή, φοβισμένη όσο δεν πάει στην συνέχεια, αποφασισμένη να βάλει ένα τέλος στο φινάλε, αλλά πάντοτε όμορφη και γοητευτική, έστω κι αν ο ρόλος την προϋποθέτει τσαλακωμένη από τον πόνο της απώλειας. Με δύο Οσκαρικές nods παρασημάκι η μπλόντι δεν θα μπορούσε να μην φέρει εις πέρας την πανεύκολη εδώ αποστολή της, έστω και ολομόναχη, χωρίς όμως να σημαίνει αυτό, πως το σασπενσοειδές εργάκι αξίζει μόνο και μόνο που θα την παρακολουθήσεις. Για να πω και μισή θετική κουβέντα, πάντως, οβερόλ το Shut In, που δεν είχε δημιουργήσει στο προμόσιον του δα και τίποτα υψηλές προσδοκίες, δεν φτάνει στα τάρταρα της απογοήτευσης που μας είχε στείλει, η χειρότερη στιγμή της ποτέ, στην παρόμοιου ύφους σούπερ φλοπ Dream House...
Εκεί που η χαρακωμένη ψυχικά γυναίκα, πλέον, ασκεί το επάγγελμα της παιδοψυχολόγου, με τις συνεδρίες να λαμβάνουν χώρα στο παραδιπλανό δωμάτιο από τον αδύναμο να κινήσει τα άκρα του Στέφεν, που ολημερίς έχει καρφωμένη την ματιά του σε ένα μόνιτορ, έχοντας απολέσει όλα τα όνειρα για την ζωή του. Οι αβάστακτες ταλαιπωρίες που έχει υποστεί τον τελευταίο χρόνο η Μαίρη, όμως, θα της δημιουργήσουν έντονα προβλήματα αϋπνίας, που δεν θα λυθούν ούτε με τις φαρμακευτικές αγωγές, που θα της προτείνει, εκ του μακρόθεν, ο προσωπικός της ιατρός Δόκτορας Ουίλσον. Αποκορύφωμα της έντασης κατά την διάρκεια της νύχτας, θα είναι η ολοζώντανη αίσθηση μιας ξένης παρουσίας που κινείται από δωμάτιο σε δωμάτιο μέσα στο σπίτι της, που θα αποκτήσει ακόμη πιο παράξενη τροπή, όταν θα καταλάβει πως ο παρείσακτος είναι πιθανόν το κωφό αγοράκι που παρακολουθεί ιατρικά και εδώ και μέρες αναζητείται από την οικογένεια του, αφού δεν έχει δώσει σημεία ζωής.
Ε, όπως και να το κάνεις, μελετώντας τις γραμμές της σύνοψης δεν βγαίνει και ιδιαίτερη άκρη σε σχέση με αυτό που παρακολουθείς να διαδραματίζεται στο εκράν. Έτσι κι αλλιώς μέσα στο ημίφως και με έντονη την επίδραση των χαπιών, αδυνατεί ακόμη και ο πιο παρατηρητικός θεατής να αντιληφθεί πολλά πράγματα από όσα συμβαίνουν στην (στοιχειωμένη, λες?) έπαυλη, που καθώς γνωρίζει διαμένουν ένας παράλυτος και μια συντετριμμένη χήρα. Υπομονετικά λοιπόν καρτερούμε να έλθει η λύση και η κατοπινή λύτρωση, μέσα από το τουίστ που πρέπει να τον παίδευε υπερβολικά το πως θα το σερβίρει, τον άνευρο και επίπεδο, κατά βάση τηλεοπτικό, σκηνοθέτη Farren Blackburn που δεν κατορθώνει να προσφέρει ένα ψυχολογικό θρίλερ της προκοπής, μη έχοντας άλλωστε στα χέρια του και κανένα σπέσιαλ υλικό να επεξεργαστεί.
Επαναλαμβανόμενες σεκάνς εφόδων από αγνώστους (φαντάσματα λες?) στο σαλόνι, στο υπόγειο, στην αυλή, ένα δεκάχρονο παιδάκι (ανεκμετάλλευτος ο περσινός καλύτερος ανήλικος Performer, Jacob Tremblay του Room, που συνολικά παίζει, δεν παίζει πέντε λεπτά) που εμφανίζεται από το πουθενά και εξαφανίζεται τάχιστα από προσώπου γης, μια τρομοκρατημένη ντοτορέσσα, επιστήμων δηλαδή, που παλεύει να βάλει μια τάξη στο μυαλό της ορθολογικά και διάφοροι περαστικοί και μηδενικά αναλυμένοι χαρακτήρες, που μάλλον σκοπό τους έχουν να αποπροσανατολίσουν το βλέμμα, από όσα παίζονται μέσα στην αποκλεισμένη από τον χιονιά βίλλα. Αν αλλάζει κάτι μετά από την αποκάλυψη της αλήθειας κι ενώ το χρονόμετρο βεβαιώνει πως έχουμε ακόμη μισή ώρα παιχνιδιού? Λίγα πράγματα, αόριστα, αφελή και χωρίς μέτρο, υπερβολικά δοσμένα και σχεδόν ανεξήγητα, που δεν ακολουθούν κανέναν λογικό κανόνα και μάλλον θα προκαλέσουν ξίνισμα μουτσούνας στην θωριά τους.
Ακόμη κι αν σε όλα αυτά, συμμετέχει χωρίς να χάνει λεπτό η Naomi Watts, αγέρωχη εν αρχή, φοβισμένη όσο δεν πάει στην συνέχεια, αποφασισμένη να βάλει ένα τέλος στο φινάλε, αλλά πάντοτε όμορφη και γοητευτική, έστω κι αν ο ρόλος την προϋποθέτει τσαλακωμένη από τον πόνο της απώλειας. Με δύο Οσκαρικές nods παρασημάκι η μπλόντι δεν θα μπορούσε να μην φέρει εις πέρας την πανεύκολη εδώ αποστολή της, έστω και ολομόναχη, χωρίς όμως να σημαίνει αυτό, πως το σασπενσοειδές εργάκι αξίζει μόνο και μόνο που θα την παρακολουθήσεις. Για να πω και μισή θετική κουβέντα, πάντως, οβερόλ το Shut In, που δεν είχε δημιουργήσει στο προμόσιον του δα και τίποτα υψηλές προσδοκίες, δεν φτάνει στα τάρταρα της απογοήτευσης που μας είχε στείλει, η χειρότερη στιγμή της ποτέ, στην παρόμοιου ύφους σούπερ φλοπ Dream House...
Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Δεκεμβρίου 2016 από την Spentzos Films
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική