Movies Ltd

Η Ελπίδα έρχεται...

του zerVo (@moviesltd)

Δεν έχω την απαίτηση κάποιος σύγχρονος, είτε κινηματογραφιστής, είτε θεατής, να διαθέτει ακριβή γνώση του τι σημαίνει Star Wars, έχοντας μάλιστα παρέλθει από εκείνη την μαγική πρώτη φορά, σαράντα ολόκληρα χρόνια, οπότε είναι και λογικό οι θύμησες, για αρκετούς να έχουν ξεθυμάνει. Μου αρκεί που το γνωρίζω εγώ, που το θυμάμαι σαν να συμβαίνει τώρα, live pου λένε, που στο κλείσιμο των ματιών μου ακόμη φέρνω μπρος μου εκείνο το απαράμιλλο σκίρτημα στην σκέψη και μόνο, πως εντός ολίγου τα φωτεινά γράμματα, με φόντο το απόλυτο σκότος, θα τσουλήσουν από κάτω προς τα πάνω, εκκινώντας ένα ακόμη Episode. Για να συμμετείχε το παραμικρό στοιχείο, στην βασική τριλογία, αλλά και στην πιο κατοπινή (που ακόμη δεν αντιλαμβάνομαι για ποιους λόγους, διάφοροι περαστικοί, που προφανώς δεν έχουν και μεγάλη σχέση με την saga, την πετροβολούν) θα έπρεπε να καλύπτει ένα πανύψηλο επίπεδο από στάνταρντς, όπως ακριβώς τα είχε θεσπίσει η τότε παραγωγός, κτίζοντας τσάπτερ με το τσάπτερ τον θρύλο. Είναι λοιπόν απολύτως λογικό, κατεβάζοντας τα συγκεκριμένα λέβελς απαιτήσεων και δανείζοντας την λαμπερή μαρκίζα πέρα δώθε για σκοπούς εμπορικούς και προμόσιον, ο τίτλος να ξεφτίσει, να απολέσει μεγάλο μέρος της απαράμιλλης εμβέλειας του και εντέλει να μην σημαίνει για τους σινεφίλ, όλο εκείνο το μαγευτικό συναίσθημα που κάποτε σκόρπιζε στην σκέψη του και μόνο ανατριχίλες. Δίχως αυτό που λέω να στιγματίζει το Rogue One σαν κακό. Απλώς Star Wars δεν (γίνεται, να) είναι...

Δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει από την στιγμή που πιτσιρίκα τότε, η Τζυν Έρσο είδε με τα ίδια της τα μάτια, την μητέρα της να πέφτει νεκρή από τα πυρά των στρατιωτών της Αυτοκρατορίας και τον επιστήμονα πατέρα της να συλλαμβάνεται, να οδηγείται σε άλλο, μακρινό πλανήτη και τα ίχνη του έκτοτε να αγνοούνται. Χωρίς ποτέ μέσα της να έχει σβήσει η δίψα για εκδίκηση για τον αφανισμό της φαμίλιας της, η Τζυν θα βρεθεί στο μέσον μιας φράξιας Επαναστατών, που παίρνοντας την μαζί, σαν σκοπό τους έχουν τον εντοπισμό του μυστηριώδη περιπλανώμενου πολεμιστή Σο Γκερέρα. Του κατά το παρελθόν σωτήρα της μικρής από τα αρπαχτικά νύχια της Empire, που σύμφωνα με τις ενδείξεις έχει πληροφορίες για τον πατέρα της Γκάλεν Έρσο, στελέχους της ερευνητικής ομάδας που δημιούργησε το απόλυτο υπερόπλο των πανίσχυρων αντιπάλων, έστω και υπό την απειλή των όπλων, το Άστρο του Θανάτου.

Μια συντροφιά ψυχωμένη, που αποτελούμενη από τον ατρόμητο μαχητή Κάσιαν, τον αποσκιρτήσαντα από την αεροπορία της Αυτοκρατορίας πιλότο, Μπόντι, τον δυναμικό και περήφανο Μπέιζ, τον τυφλό άριστο γνώστη των πολεμικών τεχνών Τσίρουτ και το ευφυές όσο και ανίκητο στον πόλεμο ανθρωποειδές K-2SO, θα ξεκινήσουν το μακρύ διαπλανητικό ταξίδι προς το άγνωστο. Ένα ταξίδι γεμάτο παγίδες, κινδύνους και ριψοκίνδυνα εμπόδια, που θα σημάνει πολλά για την εξέλιξη της Επανάστασης, καθώς καθοδηγούμενο από την αήττητη Δύναμη που πάντοτε φωλιάζει στις καρδιές των συντρόφων, πρέπει πάση θυσία το τέλος του να έχει επιτυχημένη έκβαση.

Πρόσωπο κλειδί λοιπόν αυτής της επικής περιπέτειας είναι η Τζυν, που στην εισαγωγή γνωρίζουμε σε πολύ μικρή ηλικία να αποχωρίζεται την οικογένεια της, στοιχείο που αυτομάτως θα γεννήσει μέσα της την απαράμιλλη θέληση για τιμωρία όσων κατέστρεψαν το μέλλον της. Τα κίνητρα της Τζυν είναι προσωπικά, δεν έχει την παραμικρή σχέση και ούτε το επιθυμεί, με την Αντίσταση και παρότι μικρή στο δέμας ώστε να μην γεμίζει το μάτι, έχει ξοδέψει τον περισσότερο χρόνο από την 15ετία που μεσολάβησε μέχρι τώρα, αναζητώντας τα χνάρια του γονιού της. Θεωρώντας κάτι παραπάνω από βέβαιο πως εκείνος, πανέξυπνος και ευρηματικός, θα βρει τον τρόπο να της στείλει το μήνυμα που πάντα καρτερούσε. Το σημάδι - οδηγό δηλαδή, που θα γίνει η αφετηρία για να πληγεί, όσο το δυνατόν περισσότερο, το κύρος των Αυτοκρατορικών.

Αν υπήρχε ένα βασικό ερώτημα για το ποια ακριβώς θέση θα κρατήσει το Rogue One στο χρονοδιάγραμμα του Star Wars - Prequel? Συνέχεια? Σπιν Οφ? - την απάντηση μας την δίνει το ίδιο στην πορεία του, που είναι αρκούντως εντυπωσιακή, όσο και εμπνευσμένη στην εξέλιξη της. Τίποτα από όλα αυτά. Είναι η αφήγηση μιας στιγμής ηρωικής, μιας μάχης ορόσημο που εκ προοιμίου οι συμμετέχοντες γνωρίζουν πως δύσκολα θα βγουν στο τέλος της αλώβητοι και ζωντανοί, που όμως όσο έχει σχέση με τον Πόλεμο των Άστρων, άλλο τόσο θα μπορούσε να μην το δένει μαζί του ο παραμικρός δεσμός. Είναι μια αυτοτελής adventure, δηλαδή, που σε κάποια σημεία του τα παζλ, πολυδιάστατα δένονται με στιγμές που κάποτε ξεπήδησαν από την φαντασία του Lucas. Σημαντικότερος δεσμός όλων, χωρίς άλλο το (προς το παρόν, αρτιμελές) Death Star, που εδώ γινόμαστε μάρτυρες της δημιουργίας του, όσο και των πρώτων δοκιμών του σε τόπους ξένους και αδιάφορους για την ύπαρξη τους, στην φονική συλλογιστική της Αυτοκρατορίας. Μέσα στην δική μου ματιά, αυτή την προβολή την ένιωσα σαν συμβολισμό, του πως λειτουργούν για την Υπερδύναμη (καμία σχέση με την Δύναμη, The Force, που λέμε) οι χώρες οι πολλές χιλιάδες μίλια απόμακρες, που τις θωρεί σαν πεδία πειραματικά για την δοκιμή των οπλικών της συστημάτων. Αλλά, μπα. έτσι θα ήθελα να το εκλάβω, οπότε μάλλον τράβα μονοκοντυλιά στον συλλογισμό μου, εξόν κι εσύ κάπως έτσι το αντιλήφθηκες...

Σημαία και σύμβολο ψηλά στις ματιές των πολεμιστών που εκστρατεύουν για την αποστολή αυτοκτονίας, η Ελπίδα, το μόνο άλλωστε αόρατο και άυλο συστατικό της ζωής, που μπορεί να αναπτερώσει το ηθικό και να ζωντανέψει την φιλοδοξία. Δεν είναι τυχαίο, που το φινάλε, του Rogue One, πέφτει ακριβώς πάνω στην ξαναγυρισμένη τέσσερις δεκαετίες μετά, σεκάνς της αφετηρίας του μύθου, στιγμή που όλα μέσα μου δάκρυσαν, καθώς από πενηντάρης, χουχουλιασμένος στην καρέκλα, ένιωσα ξανά δεκάρης, που με τα καθηλωμένα πέδιλα στα χαλίκια του θερινού, έχει δαγκώσει ότι νύχι του έχει απομείνει ζωντανό στα δάκτυλα. Ήταν κάτι άλλο στην ζωή μας ο Πόλεμος των Άστρων. Δεν ξέρω αν κι ακόμη και τώρα επιθυμώ αυτή την διαιώνιση του, σαν είδος.

Δεν ξέρω αν με συγκινούν ακόμη, οι ίδιοι κάτασπροι Stormtroopers, αν με εξιτάρει ο ίδιας χροιάς φωνής Darth Vader, αν έχω την ίδια κεφάτη αντίδραση με τότε, αντικρίζοντας τα πιο γνωστά ρομποτάκια όλων των εποχών, που σήμερα περνούν - δεν περνούν τρία δευτερόλεπτα από τα καρέ του έργου. Οπότε θα σταθώ στα σίγουρα, στα αντικειμενικά δεδομένα που έχουν να κάνουν με αυτή, την παράλληλου σύμπαντος αφήγηση. Ότι είναι καλογυρισμένη, ότι προσθέτει κάποια άγνωστα μέχρι ώρας στοιχεία στην ειδική εγκυκλοπαίδεια, ότι έχει το feeling να αποτελέσει έστω αποπαίδι του Star Wars, ότι πάει, ολοκληρώθηκε και δεν γίνεται να υπάρξει συνέχεια της. Ή για να το πω ακριβέστερα, υπήρξε χρόνια πριν και δεν είναι δυνατόν να προκύψει κάτι άλλο καινούργιο. Αλλά τέτοιου είδους στοιχήματα με την Disney, καλό θα ήταν να μην τα βάζω, λες, ε?

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Δεκεμβρίου 2016 από την Feelgood Ent.