90 χρόνια ΠΑΟΚ: Νοσταλγώντας το μέλλον
του Νίκου Τριανταφυλλίδη
Μεγάλε ΠΑΟΚ η δύναμή σου είμαστε εμείς οι χιλιάδες οπαδοί σου!!!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
ΠΑΟΚάρααα, είμαι χάλια / Βλέπω έναν Αετό μ’ οχτώ κεφάλια / Πού τα βλέπω, τ’ άλλα έξι / ΠΑΟΚάρα είμαι χάλια, τα ’χω παίξει...
Είναι πολλές οι φορές που τα δελτία τύπου αποτυπώνουν την αλήθεια με τρόπο που δεν χωράει πολλές διορθώσεις και βελτιώσεις. Παραθέτουμε ως εισαγωγή λοιπόν τμήμα του δελτίου τύπου. Δεν είναι πολύ... παοκτσίδικο αυτό, αλλά είναι αναγκαίο:
«Ο ΠΑΟΚ, ο Πανθεσσαλονίκειος Αθλητικός Όμιλος Κωνσταντινοπολιτών, ιδρύθηκε το 1926. Η δημιουργία του ικανοποιούσε ένα βαθύτερο και μέχρι πρότινος ανεκπλήρωτο αίτημα: εκείνο της ένταξης των κατατρεγμένων προσφύγων σε έναν φιλόξενο ''τόπο''. Ο ΠΑΟΚ αντιπροσωπεύει τις ρίζες για τον ξεριζωμένο, μία πυξίδα για τον κάτοικο της χαμένης πατρίδας, την ζώσα μνήμη που διατηρεί την ιστορικότητά της μέσα στην πραγματικότητα του παρόντος και στην προοπτική του μέλλοντός της. Η 90λεπτη ταινία τεκμηρίωσης ''90 χρόνια ΠΑΟΚ: Νοσταλγώντας το μέλλον'' δεν είναι μια απλή καταγραφή της ιστορίας της ομάδας, αλλά ένα ζωντανό φιλμικό ημερολόγιο που διατρέχει τους σημαντικούς σταθμούς της ομάδας σε συνάρτηση με τις ιστορικές εξελίξεις και τις κοινωνικές διαστάσεις. Πρόκειται για ένα ταξίδι μέσα στον χρόνο και στον τόπο, μία κινηματογραφική πραγματεία στην ''ομάδα – ιδέα''. Στη διάρκεια των γυρισμάτων, τα οποία διήρκησαν πέντε μήνες, ο Νίκος Τριανταφυλλίδης επισκέφτηκε τους τόπους στους οποίους χτυπά δυνατά η καρδιά της ομάδας και απέσπασε συγκινητικές εξομολογήσεις από παλαίμαχους και νέους ποδοσφαιριστές, προπονητές, παράγοντες της ομάδας αλλά και πιστούς φίλους που τίμησαν και εξακολουθούν να τιμούν την ''βαριά φανέλα''».
Το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ λοιπόν του Νίκου Τριανταφυλλίδη αποτελεί την παρακαταθήκη που μας άφησε ο σπουδαίος σκηνοθέτης και «βαμμένος μέχρι τα μπούνια» ΠΑΟΚτσής δημιουργός, ο οποίος εγκατέλειψε τον μάταιο αυτόν κόσμο πρόσφατα. Η σύντροφός του, Μαρίνα Δανέζη, ολοκλήρωσε το ντοκιμαντέρ που με τόση αγάπη έφτιαξε ο Νίκος. Η προβολή της ταινίας ήταν ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα του περασμένου φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και τιμήθηκε εκεί με το βραβείο μας, με το βραβείο της ΠΕΚΚ (Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου) ως η καλύτερη ταινία του τμήματος «Ελληνικές ταινίες». Ήταν μια από τις πιο συγκινητικές και – γιατί όχι; - ιστορικές στιγμές που ζήσαμε με το σωματείο μας – και εννοώ και την ΠΕΚΚ και τον ΠΑΟΚ!
Η υπόθεση: Οι μεγάλοι σταθμοί της ομάδας, η χαμένη πατρίδα και ο ξεριζωμός, το ιστορικό και κοινωνικό φόντο, ξετυλίγονται στον φακό σαν ένα ζωντανό κινηματογραφικό ημερολόγιο, μέσα από τις εξομολογήσεις παλαίμαχων και νέων ποδοσφαιριστών, προπονητών, παραγόντων και πιστών φίλων του ΠΑΟΚ, όπως οι Νότης Τσίντογλου, Γιώργος Κούδας, Κλάους, Ιβάν Σαββίδης, Ευκλείδης Τσακαλώτος, Κώστας Ζουράρις κ.α. Από το γήπεδο της Τούμπας στο Σύνδεσμο Φίλων ΠΑΟΚ του Ντίσελντορφ, από την Κωνσταντινούπολη στην Λισαβόνα, η κάμερα αποτυπώνει την ιστορία μίας ομάδας που γράφεται αδιάλειπτα στις κερκίδες, στο γήπεδο, στους δρόμους των ταξιδιών της και στις αναμετρήσεις με τους μεγάλους της αντιπάλους, αλλά πρωτίστως στις αναμετρήσεις με τον εαυτό της.
Η άποψή μας: Εντάξει, δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός κρίνοντας το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ – έτσι κι αλλιώς δεν είμαστε αντικειμενικοί όταν καταθέτουμε την άποψή μας για οποιαδήποτε ταινία. Τον υποκειμενισμό μας εκθέτουμε όσοι ασχολούμαστε με το... σπορ χρησιμοποιώντας όσο το δυνατόν πιο δυνατά επιχειρήματα για να σας πείσουμε εσάς που μας διαβάζετε. Εδώ, όμως, ένας λόγος παραπάνω μιας που είμαστε ΠΑΟΚ! Αγαπάμε την ομάδα μας και λατρεύουμε κάθε τι που την αφορά. Έτσι κι αλλιώς πάντως ο Νίκος έφτιαξε κι ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ. Ένα ντοκιμαντέρ που προσπαθεί μέσα στην πεπερασμένη διάρκειά του να χωρέσει την ιστορία του τεράστιου συλλόγου μας. Γίνεται; Προφανώς και όχι. Όσα μας δίνει, όμως, είναι υπέροχα. Ξεκινώντας από τις απαρχές του συλλόγου και τη δημιουργία του από Κωνσταντινουπολίτες, οι θεατές μαθαίνουν όλα όσα αφορούν το σύλλογο.
Για το ότι το πρώτο σήμα ήταν ένα τετράφυλλο τριφύλλι κι ένα πέταλο. Για το γήπεδο στο Συντριβάνι. Για την έκφραση «η μπάλα στα νεκροταφεία». Για την έκφραση «ΠΑΟΚ και ξερό ψωμί». Για το πως χτίστηκε το γήπεδο στην Τούμπα. Για τον ΠΑΟΚ ως ομάδα προσφυγιάς. Για τον ΠΑΟΚ ως ομάδα που αντιστέκεται στο κατεστημένο. Για τους ζωντανούς θρύλους του. Για το διαχρονικό παραγκωνισμό του ΠΑΟΚ από τις ομάδες του ΠΟΚ. Για παράγοντες άλλων ομάδων του ΠΟΚ που σφύριζαν παιχνίδια των ομάδων τους εναντίον του ΠΑΟΚ! Για Βούλγαρους διαιτητές που σφύριζαν με παραλλαγμένα ονόματα (!!!) σε διαφορετικά ματς των ομάδων του ΠΟΚ που τους έφερναν στη χώρα μας, δίνοντάς τους μόνο νίκες! Για τον Λες Σάνον. Για τον Γκιούλα Λόραντ, που άφησε την τελευταία του πνοή στον πάγκο της ομάδας. Για τον Φερνάντο Σάντος.
Ένα υπέροχο οδοιπορικό που κρατάει ισορροπίες όντας αστείο πολλές φορές, συγκινητικό εκεί που πρέπει, και αρκούντως κατατοπιστικό ακόμα και για τους θεατές που δεν ασχολούνται καθόλου με το ποδόσφαιρο! Δεν θα ήμασταν ΠΑΟΚτσήδες βεβαίως αν δεν γκρινιάζαμε. Λείπει πχ οποιαδήποτε αναφορά στο δυστύχημα στα Τέμπη ή στο ιστορικό 6 – 1 εναντίον του Ολυμπιακού στα Σέρρας ενώ υπάρχει πολύς Ιβάν Σαββίδης μέσα στο ντοκιμαντέρ. Ας είναι. Εδώ να σημειώσουμε πως πιθανόν η κόπια που θα προβληθεί εμπορικά να είναι κατάτι διαφορετική από αυτήν που είδαμε στο φεστιβάλ και να τα περιλαμβάνει όλα αυτά.
Όλοι όσοι θέλουν να λέγονται ΠΑΟΚτσηδες πρέπει να δουν αυτό το ντοκιμαντέρ οπωσδήποτε. Αν και η εταιρία διανομής, θεωρώντας πως δεν υπάρχουν Παόκια στη νότια Ελλάδα, προβάλλει την ταινία μόνο σε αίθουσες της βόρειας Ελλάδας. Ας είναι – νομίζω πως τα εισιτήρια θα είναι αρκούντως... αρκετά ώστε την επόμενη Πέμπτη η ταινία να προβάλλεται και στην Αθήνα. Κι ας περνά ο σύλλογος μία από τις πιο δύσκολες καμπές στην ιστορία του! Από όλες τις κινούμενες κεφαλές κρατώ τη δήλωση του Περικλή Κοροβέση για το ποιοι υποστηρίζουν τις τρεις ομάδες της Θεσσαλονίκης ανάλογα με την κοινωνική τους προέλευση, τη συγκίνηση του Κώστα Ορφανού και τη μεγάλη κουβέντα που λέει ο Τάσος Τέλλογλου από όλους τους ανθρώπους, που ουσιαστικά προσπαθεί να εξηγήσει την «κατάρα» του να είσαι μεγάλη ομάδα αλλά να μην διαθέτεις τους ανάλογους τίτλους. Χρειάζεται αυτοπεποίθηση παιδιά. Και να σταματήσει η γκρίνια. Και μια ισονομία εννοείται ότι δεν θα μας χαλούσε. Το ντοκιμαντέρ κλείνει απίστευτα συγκινητικά με τον θεούλη Νότη Τσίντογλου. Όσο τέτοιοι άνθρωποι έχουν φορέσει τα χρώματα της ομάδας μου, δεν φοβάμαι τίποτα!
Η υπόθεση: Οι μεγάλοι σταθμοί της ομάδας, η χαμένη πατρίδα και ο ξεριζωμός, το ιστορικό και κοινωνικό φόντο, ξετυλίγονται στον φακό σαν ένα ζωντανό κινηματογραφικό ημερολόγιο, μέσα από τις εξομολογήσεις παλαίμαχων και νέων ποδοσφαιριστών, προπονητών, παραγόντων και πιστών φίλων του ΠΑΟΚ, όπως οι Νότης Τσίντογλου, Γιώργος Κούδας, Κλάους, Ιβάν Σαββίδης, Ευκλείδης Τσακαλώτος, Κώστας Ζουράρις κ.α. Από το γήπεδο της Τούμπας στο Σύνδεσμο Φίλων ΠΑΟΚ του Ντίσελντορφ, από την Κωνσταντινούπολη στην Λισαβόνα, η κάμερα αποτυπώνει την ιστορία μίας ομάδας που γράφεται αδιάλειπτα στις κερκίδες, στο γήπεδο, στους δρόμους των ταξιδιών της και στις αναμετρήσεις με τους μεγάλους της αντιπάλους, αλλά πρωτίστως στις αναμετρήσεις με τον εαυτό της.
Η άποψή μας: Εντάξει, δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός κρίνοντας το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ – έτσι κι αλλιώς δεν είμαστε αντικειμενικοί όταν καταθέτουμε την άποψή μας για οποιαδήποτε ταινία. Τον υποκειμενισμό μας εκθέτουμε όσοι ασχολούμαστε με το... σπορ χρησιμοποιώντας όσο το δυνατόν πιο δυνατά επιχειρήματα για να σας πείσουμε εσάς που μας διαβάζετε. Εδώ, όμως, ένας λόγος παραπάνω μιας που είμαστε ΠΑΟΚ! Αγαπάμε την ομάδα μας και λατρεύουμε κάθε τι που την αφορά. Έτσι κι αλλιώς πάντως ο Νίκος έφτιαξε κι ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ. Ένα ντοκιμαντέρ που προσπαθεί μέσα στην πεπερασμένη διάρκειά του να χωρέσει την ιστορία του τεράστιου συλλόγου μας. Γίνεται; Προφανώς και όχι. Όσα μας δίνει, όμως, είναι υπέροχα. Ξεκινώντας από τις απαρχές του συλλόγου και τη δημιουργία του από Κωνσταντινουπολίτες, οι θεατές μαθαίνουν όλα όσα αφορούν το σύλλογο.
Για το ότι το πρώτο σήμα ήταν ένα τετράφυλλο τριφύλλι κι ένα πέταλο. Για το γήπεδο στο Συντριβάνι. Για την έκφραση «η μπάλα στα νεκροταφεία». Για την έκφραση «ΠΑΟΚ και ξερό ψωμί». Για το πως χτίστηκε το γήπεδο στην Τούμπα. Για τον ΠΑΟΚ ως ομάδα προσφυγιάς. Για τον ΠΑΟΚ ως ομάδα που αντιστέκεται στο κατεστημένο. Για τους ζωντανούς θρύλους του. Για το διαχρονικό παραγκωνισμό του ΠΑΟΚ από τις ομάδες του ΠΟΚ. Για παράγοντες άλλων ομάδων του ΠΟΚ που σφύριζαν παιχνίδια των ομάδων τους εναντίον του ΠΑΟΚ! Για Βούλγαρους διαιτητές που σφύριζαν με παραλλαγμένα ονόματα (!!!) σε διαφορετικά ματς των ομάδων του ΠΟΚ που τους έφερναν στη χώρα μας, δίνοντάς τους μόνο νίκες! Για τον Λες Σάνον. Για τον Γκιούλα Λόραντ, που άφησε την τελευταία του πνοή στον πάγκο της ομάδας. Για τον Φερνάντο Σάντος.
Ένα υπέροχο οδοιπορικό που κρατάει ισορροπίες όντας αστείο πολλές φορές, συγκινητικό εκεί που πρέπει, και αρκούντως κατατοπιστικό ακόμα και για τους θεατές που δεν ασχολούνται καθόλου με το ποδόσφαιρο! Δεν θα ήμασταν ΠΑΟΚτσήδες βεβαίως αν δεν γκρινιάζαμε. Λείπει πχ οποιαδήποτε αναφορά στο δυστύχημα στα Τέμπη ή στο ιστορικό 6 – 1 εναντίον του Ολυμπιακού στα Σέρρας ενώ υπάρχει πολύς Ιβάν Σαββίδης μέσα στο ντοκιμαντέρ. Ας είναι. Εδώ να σημειώσουμε πως πιθανόν η κόπια που θα προβληθεί εμπορικά να είναι κατάτι διαφορετική από αυτήν που είδαμε στο φεστιβάλ και να τα περιλαμβάνει όλα αυτά.
Όλοι όσοι θέλουν να λέγονται ΠΑΟΚτσηδες πρέπει να δουν αυτό το ντοκιμαντέρ οπωσδήποτε. Αν και η εταιρία διανομής, θεωρώντας πως δεν υπάρχουν Παόκια στη νότια Ελλάδα, προβάλλει την ταινία μόνο σε αίθουσες της βόρειας Ελλάδας. Ας είναι – νομίζω πως τα εισιτήρια θα είναι αρκούντως... αρκετά ώστε την επόμενη Πέμπτη η ταινία να προβάλλεται και στην Αθήνα. Κι ας περνά ο σύλλογος μία από τις πιο δύσκολες καμπές στην ιστορία του! Από όλες τις κινούμενες κεφαλές κρατώ τη δήλωση του Περικλή Κοροβέση για το ποιοι υποστηρίζουν τις τρεις ομάδες της Θεσσαλονίκης ανάλογα με την κοινωνική τους προέλευση, τη συγκίνηση του Κώστα Ορφανού και τη μεγάλη κουβέντα που λέει ο Τάσος Τέλλογλου από όλους τους ανθρώπους, που ουσιαστικά προσπαθεί να εξηγήσει την «κατάρα» του να είσαι μεγάλη ομάδα αλλά να μην διαθέτεις τους ανάλογους τίτλους. Χρειάζεται αυτοπεποίθηση παιδιά. Και να σταματήσει η γκρίνια. Και μια ισονομία εννοείται ότι δεν θα μας χαλούσε. Το ντοκιμαντέρ κλείνει απίστευτα συγκινητικά με τον θεούλη Νότη Τσίντογλου. Όσο τέτοιοι άνθρωποι έχουν φορέσει τα χρώματα της ομάδας μου, δεν φοβάμαι τίποτα!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Δεκεμβρίου 2016 από την Feelgood Ent.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική