Movies Ltd

του gaRis (@takisgaris)

Μεγαλώσαμε Όλι μου. Πούντα 80s-90s πούσουν μακελάρης με Platoon - Born on the 4th of July - Wall Street - JFK. O υπερθετικός Stone(d) της πολιτικής καταγγελίας και μετρ της συνομοσιολογίας. Κάτι λαϊκατζήδες Michael Moore τι να μας πουν με την εγωπαθή Trumpland τους, εσύ άρχοντα οφείλεις να ορθώσεις ανάστημα και να περιγράψεις αυτή την τιτανομαχία βοθρολυμάτων Hillary - Trump που - τέλειο τάιμιν - μέρες πριν την 8η Νοέμβρη παίζει στο ρυθμό της FBI έρευνας για τα (κάτι δεκάδες χιλιάδες) emails της Κυρίας. Δυσωδία και ξεβράκωμα της Ουάσιγκτον με διχασμένο το αμερικανικό πόπολο. Βούτυρο στο ψωμί σου Όλι μου. Όμως εσύ, είδες τον Edward Snowden τρεις φορές στην Μόσχα του Πούτιν ο οποίος αγαπά όλα τα καλά παιδιά που προθυμοποιούνται να εκθέσουν NSA και USA στον παγκόσμιο ιστό και παρότι η οσκαροστεφανωμένη Laura Poitras τα έβγαλε live καταγεγραμμένα όλα στο Citizen Four είπες να το γυρίσεις μυθοπλασία. Τόσο ζορίστηκες να το βγάλεις ον μπάτζετ που έχασες την κηδεία της μάνας σου. Σόρρυ, αυτό το πάθος να υπηρετήσεις την αλήθεια και να ξυπνήσεις συνειδήσεις στο θέμα του κρατικού μπιγκ μπράδερ επί της ιδιωτικότητος του πολίτου εγώ δεν το ένοιωσα στιγμή στο πανί.

Φρέσκια ανάμνησα η φλόπα (κι εσύ με $40+Μ ξόδια, ζόρια έπιασες πίσω τα μισά) του The Fifth Estate (2013) που πραγματεύτηκε τα WikiLeaks του Julian Assange. Με τη διαφορά ότι το Snowden είναι καλοφκιασμένο, με σήμλες εφφέδες και το θρυλικό μοντάζ που παίζει μπάλα μονάχο του. Ο Joseph Gordon-Levitt σε εμφανή - και κατά κόρον επιτυχή - προσπάθεια ταυτοπροσωπίας με τον ήρωα (σε αντιδιαστολή με τη κατά ανοίκειο τρόπο αστεία μίμηση στο The Walk) πλαισιώνεται με ένα εχέγγυο καστ (Shailene Woodley, Tom Wilkinson, Melissa Leo, Nic Cage!) προεξάρχοντος του αρχιβίλαιν Rhys Ifans, αφεντικού στην Υπηρεσία, σε ένα στόρυ (με τον Kieran Fitzerald του The Homesman) που δανείζεται πλοκή από δαύτα τα ημικατασκοπικά θριλεράκια με Sandra Bullock προ 20ετίας. Κατανοητό επίσης το POV της αφήγησης όμως, ειλικρινά, δε με ξετρέλανε η αισθηματική ιστορία του Snowden εις βάρος της μεγάλης κουβέντας για τη μετά την 9/11 μεθοδολογία καταδολίευσης του NSA που πετά τη μάσκα προστασίας της ασφάλειας και της δημοκρατίας για να δείξει το σκοτεινό πρόσωπο του αμερικανικού ιμπέριουμ ως χωροφύλακα της οικουμένης.

Ως το Σεπτέμβρη και το TIFF16 το Snowden φιγουράριζε ως ένα από τα δύο πιθανολογούμενα οσκαρικά έργα φέτο από δις βραβευμένους (σπάνιο) σκηνοθέτες: Το έτερο είναι το Sully του The Clint (που δε με συγκλόνισε για να το γράψω διακριτικά, πέρα από το θαυμασμό στην καλλιτεχνική ευκρίνεια του 80φεύγα Eastwood). O 70χρονος πλέον Stone έχει νερώσει κρασάκι ήδη από το WTC, εξέλιξη που με λυπεί γιατί έχω υπάρξει φαν ορκισμένος ακόμη και στα δύσκολα. Διότι ο Όλι ως κατεξοχήν ανατρεπτικός (όχι ως φόρμα αλλά ιδεολογικά) καλλιτέχνης του μέηνστρημ δεν αποτυγχάνει παρά μόνο όταν δεν τολμά αρκετά. Το Snowden είναι η χαμένη ευκαιρία της χρονιάς.