Movies Ltd

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ!

Ο Δημήτρης Αθανίτης γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε σινεμά και αρχιτεκτονική. Είναι μέλος της Ευρωπαϊκής και της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Η πρώτη ταινία του «Αντίο Βερολίνο» (1994) κέρδισε δύο διακρίσεις στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ενώ η δεύτερη ταινία του «Καμιά συμπάθεια για τον διάβολο» (1997) ήταν υποψήφια για τον Χρυσό Αλέξανδρο και κέρδισε το βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας (Λένα Κιτσοπούλου). Η ταινία του «2000+1 στιγμές» (2001) επιλέχτηκε από τον Αυστραλό κριτικό Bill Mousoulis ανάμεσα στις 10 καλύτερες ταινίες για το 2001 στο Senses of Cinema, ενώ η προηγούμενη ταινία του, «Τρεις μέρες ευτυχίας» (2011) έλαβε τις υποψηφιότητες Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Μουσικής, Εφέ και Καινοτομίας της Ακαδημίας Κινηματογράφου, βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας στο London GFF, ενώ συμμετείχε σε πάνω από 20 φεστιβάλ (όπως Seville EFF, Cairo IFF, Uruguay IFF, κ.α).

Το Invisible είναι η 7η μεγάλου μήκους ταινία του. Έχει κερδίσει το Μεγάλο Βραβείο στη Φιγκέιρα ντα Φοζ, τα βραβεία Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας και Ανδρικού Ρόλου στο Ελληνικό Φεστιβάλ του Λονδίνου (London Greek Film Festival), έξι κύριες υποψηφιότητες στα βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, συμμετοχή σε πάνω από είκοσι φεστιβάλ σε όλο τον κόσμο - μέχρι στιγμής - και έκανε την ελληνική πρεμιέρα του στο περσινό, 56ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης. Επομένως, βγαίνει εμπορικά στις αίθουσες της χώρας μας έναν χρόνο μετά την παρουσία του στο ΦΚΘ.

Η υπόθεση: Ένας πατέρας χάνει τη θέση του στον κόσμο. Ο Άρης είναι ένας μοναχικός 35άρης, χωρισμένος, που δουλεύει σε ένα εργοστάσιο. Όταν απολύεται χωρίς καμιά προειδοποίηση, αποφασίζει να αποδώσει δικαιοσύνη ο ίδιος, καθώς νιώθει θύμα μιας ακραίας αδικίας. Όμως, ο Άρης δεν είναι μόνος του. Έχει μαζί του και τον εξάχρονο γιο του…

Η άποψή μας: Μια παραλία. Ένας άνδρας. Προχωράει. Στο χέρι του ένα πιστόλι. Συνεχίζει. Ένα αυτοκίνητο. Μέσα, ένα ζευγάρι. Ερωτοτροπεί. Το πιστόλι υψώνεται. Ένας πυροβολισμός. «Μέχρι εδώ, όλα καλά. Σημασία δεν έχει η πτώση, αλλά η πρόσκρουση», που έλεγε μια άλλη ψυχή στο «Μίσος». Τι κάνει τελικά ο Άρης; Παίρνει εκδίκηση πυροβολώντας το πρώην αφεντικό του; Παίρνει τη ζωή του, καθώς δεν αντέχει τον άδικο κόσμο γύρω του; Ή συμβαίνει κάτι άλλο;

Η τελευταία ταινία του Δημήτρη Αθανίτη είναι μία από τις καλύτερές του. Με επίκεντρο την περιοχή του Ασπρόπυργου μιλάει για το σήμερα με όρους επείγοντος. Μιλάει για την ανεργία, για τη βία που αυτή ασκεί, για τους αριθμούς που ευημερούν ενώ οι άνθρωποι υποφέρουν. Ο Αθανίτης κάνει πολιτική ταινία χωρίς να μιλάει για πολιτική, χωρίς να είναι στρατευμένος. Την καταγραφή του σήμερα πετυχαίνει και το καταφέρνει περίφημα σκηνοθετικά. Το κλασικό πρόβλημα των περισσότερων ελληνικών ταινιών, όμως, δεν το ξεπερνάει. Το σενάριο. Ευτυχώς, δεν υπερβάλλει. Δεν πέφτει στη λούμπα του μαξιμαλισμού. Δεν θέλει να τα «πει όλα», χώνοντας περιττά και περίσσια πράγματα, ισοπεδώνοντας εντέλει τα πάντα. Όχι, κρατάει μικρό καλάθι, αλλά ίσως να είναι περισσότερο αφαιρετικός απ' όσο χρειαζόταν μια ταινία με επιδιώξεις Kassovitz και Dardenne. Η μυθοπλασία, η δραματουργία είναι ισχνή υπέρ το δέον...

Ο ήρωάς του, ο Άρης, πέρα από ένας άνθρωπος ο οποίος χάνει τη δουλειά του και χάνει τον κόσμο του, είναι ένας άνθρωπος που τα έχει χάσει ουσιαστικά όλα – και πλέον δεν έχει τίποτε άλλο να χάσει. Έχει χωρίσει από τη γυναίκα του, κάτι που του πήρε την περηφάνια. Δεν εκτιμά τον έρωτα της γυναίκας από το μπαρ, οπότε χάνει τον ανδρισμό του. Δεν μπορεί να σταθεί στον γιο του έτσι όπως θέλει κι όπως πρέπει, οπότε χάνει την έννοια της πατρότητας. Έχει χάσει την αξιοπρέπειά του, γι' αυτό θέλει να εκδικηθεί. Από την άλλη, δεν το χωράει ο νους του πως έχει χάσει τη δουλειά του. Δεν μπορεί να λειτουργήσει κανονικά, δεν μπορεί να το διαχειριστεί όλο αυτό, βραχυκυκλώνει. Είναι εξαιρετική η σκηνή όπου ο Άρης μπαίνει κρυφά να δουλέψει στο εργοστάσιο παρά το γεγονός ότι έχει απολυθεί!

Ενδιαφέρουσες ερμηνείες, δυνατό κοινωνικό μήνυμα από τη μια, διπλό (μην πω και τριπλό!) φινάλε που κάπως αποπροσανατολίζει και μια αίσθηση ανολοκλήρωτου από την άλλη συνοψίζουν τα υπέρ και τα κατά της ταινίας. Που έτσι κι αλλιώς θα λέγαμε ότι αφήνει ένα θετικό πρόσημο για το μέλλον. Τα παιδιά είναι το μέλλον. Τα παιδιά θα παίζουν μπάλα. Είτε επί της γης είτε στους ουρανούς...