Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Πόσα χρόνια, αναρωτιέται το ένα αδελφάκι, κάπου εκεί προς το φινάλε, υπάρχει ο άνθρωπος σε αυτόν εδώ τον κόσμο? Εκατό, διακόσιες χιλιάδες χρόνια, είναι η απόκριση που θα πάρει. Και σε πόσα από αυτά, υπάρχει το ηλεκτρικό ρεύμα στην ζωή του ανθρώπου? Μόλις στα 140 πρόσφατα, απαντά η μικρότερη της δυάδας. Οπότε μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς αυτό, είναι το επιμύθιο που κλείνει με αισιόδοξη πενιά το φοβιστικό αν μη τι άλλο προηγούμενο δίωρο. Στο εφεξής? Αναρωτιέμαι εγώ. Διότι καλές και άγιες όλες οι ακτιβιστικές και περιβαλλοντικές ανησυχίες, μα σκοπός του ανθρώπου είναι να εξελίσσεται προκειμένου να κάνει την ζωή του, ανετότερη, βολικότερη, ασφαλέστερη και όχι να μετατραπεί σε τρωγλοδύτη, με μέσο όρο ζωής τα 25 με 27 χρόνια. Γιατί όλα όμορφα και ωραία είναι όλα όσα μας εξιστορεί το προβληματισμένης λογικής Into The Forest, αλλά αν ρίχνουμε την ευθύνη για την κλιματική αλλαγή σε όποιον φουκαρά ανάψει κομματάκι το θερμοσίφωνο για να μην μπανιαριστεί με τον χιονιά, είναι σαν να συμφωνούμε πως για την οικονομική καταστροφή, υπάιτιος είναι ο αγοραστής του σησαμένιου κουλουριού, που δεν γύρεψε απόδειξη...

Παράξενα, πολύ παράξενα και ανεξήγητα συμβάντα λαμβάνουν χώρα στις Βορειοδυτικές πολιτείες των ΗΠΑ, καθώς για αγνώστους προς το παρόν λόγους, όλη η αχανής περιοχή που εκτείνεται από τα ορεινά, ίσαμε τα παράλια του Ειρηνικού έχει βυθιστεί στο σκοτάδι, εξαιτίας ενός μπλακ άουτ διαρκείας. Γεγονός που έχει προκαλέσει τον πανικό, όπως είναι φυσικό των κατοίκων, που εγκαταλείπουν τις εστίες τους, αναζητώντας τρόφιμα, καύσιμα, υλικά διαβίωσης, σπάνια αγαθά πια, όπως τα έχει καταστήσει η πλήρης απώλεια ενέργειας.

Για την τριμελή φαμίλια του χήρου γονιού Ρόμπερτ, που διαβιώνει μαζί με τις δύο ενήλικες θυγατέρες τους στις παρυφές του τεράστιου δασους, αρχικά αυτή η διακοπή της ηλεκτροδότησης, πρόσκαιρης υποτίθεται, δεν θα σημάνει άμεσο συναγερμό για το σπιτικό τους. Καθώς η μικρή κόρη Νελλ, όμως, προετοιμάζεται σκληρά για τις εισαγωγικές της εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο και η μεγαλύτερη Έβα, πρέπει να τελειοποιήσει τις χορευτικές της ικανότητες ώστε να γίνει αποδεκτή από το απαιτητικό μπαλέτο που δεν την εγκρίνει λόγω ηλικίας, με την έλλειψη των ανέσεων, που σχεδόν αγγίζει τον μήνα πια, θα δουν αμφότερες τις ελπίδες τους σταδιακά να μειώνονται. Όπως ακριβώς μειώνονται και τα εφόδια της οικογένειας, που πρέπει πια να επισκεφτεί την κοντινή κωμόπολη για να φορτώσει προμήθειες. Εκεί που οι τρεις τους δεν θα συναντήσουν παρά μόνο ρημαγμένα μαγαζιά και ερειπωμένα από την εγκατάλειψη σπίτια...

Υπάρχει αναμφισβήτητο ενδιαφέρον στην βασική σεναριακή ιδέα της Καναδέζικης παραγωγής, που σκηνοθετικά υπογράφει η ελπιδοφόρος Patricia Rozema. Αν και το έχουμε συναντήσει κι άλλη φορά στο παρελθόν, εδώ τίθεται το ζωτικό ερώτημα, του πως θα ανατρεπόταν η καθημερινότητα μας αν και εφόσον η ΔΕΗ κατέβαζε - για λόγους ανωτέρας βίας - τον διακόπτη. Προσωπικά δεν είμαι και τόσο βέβαιος πως οποιοδήποτε φιλμ θα μπορούσε να σταθεί, παρακολουθώντας την αντίδραση μιας αστικής οικογένειας, που διαβιώνει σε μια μεγαλούπολη, με όλα τα κομφόρ που της παράσχει η τεχνολογία. Το πιθανότερο θα ήταν να αντικρίσουμε την παράνοια να τους ζώνει, αμά τη απουσία ειδών πρώτης ανάγκης, που γενικότερα θα μετέτρεπαν τον περίγυρο σε κόλαση. Εδώ τα πράγματα είναι κάπως αλλιώς, αφού στο αγρόκτημα τους οι απομονωμένοι σημαντικά από τον πολιτισμό, τρεις, διαθέτουν εκείνα τα συστατικά, που θα τους συντηρήσουν, μέχρι να επανέλθει η πρότερη κατάσταση.

Κοτούλες, αυγουλάκια, χορταράκια, ξυλεία για θέρμανση κι άμα το καλύβι δεν έμπαζε νερά από την βροχή, μια χαρά θα τον περνούσαν τον "χειμώνα" που προκάλεσε το σκότος. Όμως δεν είναι μονάχα τα τρόφιμα που θα φέρουν την ευτυχία, ούτε εκείνα που αποκλειστικά θα τους διατηρήσουν ασφαλείς στην πυκνής βλάστησης ερημιά. Παράγοντες απρόβλεπτοι που δεν γίνεται πλέον να λυθούν στιγμιαία, θα θέσουν σε αμφιβολία την ύπαρξη των λιτής διαβίωσης επαρχιωτών, που θα νιώσουν ακόμη και ετούτα τα ελάχιστα απαιτούμενα να τους λείπουν. Συνεπώς αυτομάτως παίρνει μπροστά η αποπληρωμή του ψυχολογικού κόστους της τριάδας, που σύντομα θα αλλάξει εκτός από τις συνήθειες τους και τους τρόπους συμπεριφοράς. Αν καταφέρουν να συνεχίσουν να βρίσκονται όλοι μαζί, μονοιασμένοι και αγκαλιασμένοι, ενάντια στην συμφορά, που μάλλον (δεν υπάρχει η παραμικρή ενημέρωση από πουθενά) έχει κτυπήσει ολόκληρη την χώρα και στον ορίζοντα δεν διαφαίνεται ούτε μισή ηλιαχτίδα ελπίδας.

Προτροπή επιστροφής λοιπόν σε τρόπους ζωής που εστιάζουν στην αυτονομία και περιορίζουν τις ανάγκες στις ελάχιστες δυνατές είναι αυτή που ορίζει με την κεντρική του ιδέα το θρίλερ, σοσιολογικού χαρακτήρα, που δεν ακολουθεί κατά γράμμα τις προσταγές των ομοίων του μετά αποκαλυπτικών. Εμμένωντας στο να κορυφώσει και να ανδείξει τον δεσμό αίματος που υπάρχει ανάμεσα στα αδέλφια, που με Πιστεύω τους το πάθος για να παραμείνουν συντροφιά και να κοντράρουν στα ίσα τις αντιξοότητες, θα δώσουν ένα μάθημα ζωής, ακόμη και με τους διακόπτες κατεβασμένους, υπό το φως των κεριών και με τα λυκόρνια να καραδοκούν να τους κατασπαράξουν. Ντουέτο λατρείας που τονίζουν οι δύο πανέμορφες ερμηνείες από τις χαρισματικές νεάνιδες που το συνθέτουν, δηλαδή την αιώνια Juno, Ellen Page την πιο οργανωτική, ορθολογική και σοφά σκεπτόμενη σε σχέση με την πιο συναισθηματικά φορτισμένη και εκρηκτική αδελφή της Evan Rachel Wood, τον πυρόξανθο άγγελο, που ακόμη δεν έχει κάνει την καριέρα που αρχικά είχε υποσχεθεί.

Οπότε αυτό που μένει είναι τα συνθήματα ελπίδας, πως το αύριο που ξημερώνει καλό θα είναι να μας βρει ακόμη μακρύτερα και πιο βαθιά μέσα στην καρδιά του δάσους, πίσω από τα φυλλώματα και δίπλα στα άγρια θηρία, που δεν γίνεται να είναι πιο ανθρωποφάγα από τους ίδιους τους ανθρώπους. Δεν μπορώ να ξέρω πως οι Αμερικάνοι βιώνουν τα δεινά τους κι αν οι τάσεις κανιβαλισμού και πατήματος των νεκρών υπερισχύουν, αλλά υπάρχουν και πιο φτωχές γωνιές στον πλανήτη, που κοντεύουν δεκαετία ανέχειας και έχουν επιδείξει υποδειγματικό επίπεδο αλληλεγγύης. Και χωρίς ρεύμα, αφού για την απώλεια του φρόντισε ο ΕΝΦΙΑ...