Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Δεν παίζει να μην τον έχεις πετύχει κάπου στα μέρη σου. Οι πιο μυστήριοι της γειτονιάς τον αποφεύγουν, γεννόντας για εκείνον συκοφαντίες και προτρέποντας και τους υπόλοιπους να μην τον ζυγώνουν, μην και τους βρει καμιά συμφορά. Ούτε παλαβό, ούτε παλιάνθρωπο τον αποκαλούν, η ιδιόμορφη και εκκεντρική του στάση όμως, λειτουργει αποδιωκτικά για τον περίγυρο, που τον θεωρεί χάρη στην αγαθοσύνη του, κατώτερο ον, υπάνθρωπο, ενώ οι πιο μαγκίτες, εκμεταλλευόμενοι την αδυναμία του, χειρονομούν εναντίον του, εξευτελίζοντας τον, συνήθως κατ ιδίαν ώστε να μην αποκαλυφθεί δημόσια η ανανδρία τους. Πολλές φορές του βγάζουν και όνομα, γελοίο και κοροιδευτικό, ο Λάλας, ο Ρεζίλης, ο Μπούλης. Στην περίπτωση μας εδώ, πρόκειται για τον Fusi, που αυτό είναι το όνομα του στ' αλήθεια. Πραγματικότητα που τριγύρω του είναι σαν την προαναφερόμενη, μονάχα που εκείνος δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας μοναχικός αγαθός γίγαντας, με Καρδιά Βουνό!

Κοντά στα σαράντα του έχει φτάσει ο Φούσι κι όμως ακόμη δεν έχει πάρει απόφαση να φύγει από το πατρικό του σπίτι, εκεί που ζει μαζί με την χήρα μάνα του - κατ οίκον κομμώτρια, αλλά και όποιον πονηρίδη και πολυλογά γκόμενο εκείνη περιμαζεύει κατά καιρούς. Εργαζόμενος σκληρά, ο δύο μέτρων μπόι και ιδιαίτερα εύσωμος άντρας, στο αεροδρόμιο του Ρέυκιαβικ, ξεφορτώνοντας ολημερίς τα μπαγκάζια των ταξιδιωτών, έχει την τάση όλα τα έσοδα του να τα ξοδεύει σε παιχνίδια: Είτε τηλεκατευθυνόμενα κουρσάκια, είτε κούκλινες φιγούρες υπερηρώων, είτε κατά κύριο λόγo μολυβένια στρατιωτάκια, με τα οποία αναπαριστά μαζί με τον ένα και μοναδικό συνομήλικο κολλητό του, πάνω στο τραπέζι σπουδαίες, ιστορικές μάχες του παρελθόντος.

Γεροντοπαλίκαρο, όπως είναι φυσικό, ο Φούσι, δεν έχει ακόμη γνωρίσει τον έρωτα και την πραγματική αγάπη, εδώ δεν έχει μάθει καν την συμπάθεια του κόσμου που τον περιβάλλει. Εκτός ίσως από το κοριτσάκι γειτονόπουλο, που μαζί του παίζει καμιά φορά με τις κούκλες, Μπαμπάδες και Μαμάδες, γεγονός που έχει εξοργίσει τον πατέρα της μικρής, θεωρώντας τον θηριώδη τύπο με τα μούσια και την αλογοουρά, έναν σιχαμερό κίναιδο. Αλλά και στην εργασία του ο φιλότιμος Φούσι, την ίδια ακριβώς αντιμετώπιση έχει, μιας και οι εξυπνάκηδες συνάδελφοι, μόνιμα τον ταλαιπωρούν εκφοβίζοντας τον κι εκείνος ο φουκαράς, ούτε που διανοείται να τους καταγγείλει στον προϊστάμενο.

Η ρουτίνα και οι απόμακρες συνήθειες του σκυθρωπού μεν, μα ευγενικού και καλοσυνάτου εργένη με τις εξαιρετικές κατασκευαστικές ικανότητες, απότομα θα πάρουν μια διαφορετική για τον ίδιο τροπή, καθώς στα γενέθλια του θα λάβει δώρο από την μάνα του, μια σειρά μαθημάτων χορού, ελπίζοντας εκείνη πως το μοναχοπαίδι της θα γίνει κάπως κοινωνικότερο. Και πραγματικά έτσι θα συμβεί, αφού στο μπόλρουμ, ο Φούσι θα γνωρίσει και μονομιάς θα ερωτευτεί την εξίσου μοναχική Σεφν, που πίσω από το πρωταρχικά εκδηλωτικό της πρόσωπο όμως, κρύβει κι εκείνη αμέτρητα ψυχικά ζόρια.

Από τις πιο ανθρώπινες κινηματογραφικές στιγμές της σεζόν, αυτή που έρχεται από το πλέον αποκομμένο τμήμα της Γηραιάς Ηπείρου, την νησιωτική Ισλανδία, που όσο παγωμένη δείχνει στην θωριά της, τόσο ζεστή είναι η φιλμική ιστορία που μας προτείνει. Μια ιστορία ενός άντρα της διπλανής, ενδεχόμενα, πόρτας, που μεγαλωμένος διαφορετικά από τον περίγυρο του, συμπεριφέρεται εξίσου εναλλακτικά σε σχέση με το φυσιολογικό, με αποτέλεσμα να δέχεται την μόνιμη - αρνητική κατά βάση - κριτική όσων τον συναντούν. Το ότι κι εκείνου η καρδιά είναι φτιαγμένη από χρυσάφι, σε αντίθεση με ότι στην βιτρίνα του δείχνει, συννεφιασμένος, βαρύς, ράθυμος, αγέλαστος, μια Ισλανδία μόνος του, θα το κατανοήσουμε στην εξέλιξη της πλοκής, που κατά περιόδους μπορεί να διαθέτει κάποιες γλαφυρές εκφάνσεις, στο συντριπτικό της μέρος όμως είναι τόσο δραματική, που ενδεχόμενα να ενοχλήσει τον θεατή της, με το πως μπορεί να βγάλει το μοναδικό λογικό ον, τόση κακία και απανθρωπιά από μέσα του. Και πως μπορεί ο Ένας, να την αντέξει όταν βάλλεται ολημερίς από δαύτην, ακόμη κι όταν δεν το περιμένει και είναι απροετοίμαστος να την αντιμετωπίσει.

Το πόνημα του Dagur Kari όμως, σκηνοθέτη με ήδη διεθνή καριέρα, που γνωρίσαμε το 2003 από το εξίσου όμορφα δομημένο Noi Albinoi, πέραν της προφανούς ευαισθησίας του σφύζει και από αισιοδοξία, ενόσω βαδίζουμε στο φινάλε που ο ήρωας μας λυτρώνεται, παίρνοντας τις προσωπικές του αποφάσεις. Κτισμένο ιδιόμορφα πάνω σε κλίμα κάντρι, του αγαπημένου λαϊκού - δημοτικού - φολκλόρ ύφους που απαντάμε στις Αμερικάνικες επαρχίες, το έργο αποκτά στην εξέλιξη του μια ξέχωρη γοητεία, καθώς ντύνει τον Φούσι με την στολή του καμπόη, βάζοντας τον να μάθει τα (πόσο αταίριαστα για το μέγεθος του) βήματα του χορού. Χρησιμοποιώντας έτσι και την πιο φημισμένη εκπρόσωπο του συγκεκριμένου μουσικού ύφους, Dolly Parton στο σάουντρακ, να άδει την μεγαλύτερη της επιτυχία, Islands In The Stream, με τόσο συμβολικό τρόπο, αλληγορόντας τον φουκαριάρη Φούσι σαν το νησί, που κομμένο από τον μίλια μακρυά πολιτισμό, έχει απολέσει όλες εκείνες τις χαρές της ζωής, που θα τον έκαμαν πραγματικά ευτυχισμένο.

Ακόμη κι αν το σενάριο ολισθαίνει στην ανάπτυξη του χαρακτήρα - κλειδί της Σεφν, εντούτοις η Σκανδιναβικής παραγωγής δημιουργία, χάρη και στην ειδικού εκτοπίσματος παρουσία του πρωταγωνιστή Gunnar Jonsson, είναι απίθανο να μην αγγίξει την ψυχή του θεατή της, που ενδεχόμενα και να βουρκώσει στην όψη των αντιξοοτήτων που ο ρόλος του καλείται να υπερκεράσει. Έκπληξη κινηματογραφική δηλαδή, από μια χώρα που κάνει αξιέπαινα βήματα προόδου στην Έβδομη Τέχνη, στην απόπειρα της να προσεγγίσει τις πολύ μεγαλύτερες στεριανές και σιμά στα κέντρα αποφάσεων βιομηχανίες.