Movies Ltd

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Τα παιδιά του... Τζεµπεντάια ποιον έχουν πατέρα;

Ο Darren Lynn Bousman είναι ένας επιτυχημένος σκηνοθέτης ταινιών τρόμου, με μια ιδιαίτερη φροντίδα στο οπτικοακουστικό μέρος τους. Και είναι και παραγωγικότατος! Μόλις 37 ετών και αυτή είναι η 11η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί! Έχει σκηνοθετήσει τρεις από τις ταινίες της σειράς «Σε βλέπω» (και συγκεκριμένα την δεύτερη, την τρίτη και την τέταρτη). Κι επίσης, έχει σκηνοθετήσει τρεις ταινίες που συνδυάζουν τον τρόμο με το... μιούζικαλ!

Πριν γυρίσει τούτη την ταινία είχε εκδώσει έξι βιβλία – graphic novels, μια μίνι σειρά σαν να λέμε, που οργάνωνε το σύμπαν του Abattoir. Στην ταινία έχουν μεταφερθεί στοιχεία από αυτό το σύμπαν, αλλά το σενάριό της δεν βασίζεται σε κάποιο από αυτά ή σε όλα μαζί – ο Bousman χρησιμοποιεί χαρακτήρες και ιδέες που υπάρχουν στα βιβλία αλλά η ιστορία εδώ είναι πρωτότυπη. Έχει αλλάξει και κάποιους από τους πρωταγωνιστές, το φιλμικό κόνσεπτ όμως είναι απότοκο του κομικσάδικου. Και κατά πως φαίνεται, αν τούτη η ταινία έχει επιτυχία (και πάντα οι ταινίες τρόμου έχουν επιτυχία καθώς είναι φτηνές στην παραγωγή και φέρνουν συνήθως υπερπολλαπλάσια κέρδη) θα δούμε κι άλλες ταινίες σε μια νέα σειρά! Ήδη ετοιμάζεται το prequel με τίτλο «The Dwelling», όπου θα παρακολουθήσουμε το παρελθόν του βασικού «κακού» της ταινίας, του Dayton Callie.

Η υπόθεση: Η Τζούλια Τάλμπεν είναι μια νεαρή, φιλόδοξη ρεπόρτερ κτηματομεσιτικών θεμάτων σε μια μικρή εφημερίδα κάπου στον αμερικάνικο νότο. Η ζωή της θα αλλάξει όταν ένας φαινομενικά ήρεμος άνθρωπος θα δολοφονήσει την αδελφή της, τον γαμπρό της και τον ανιψιό της! Θέλοντας να μάθει τα «γιατί» του ειδεχθούς αυτού εγκλήματος θα διαπιστώσει πως το σπίτι της αδελφής της διεκδικήθηκε και τελικά πουλήθηκε υπερβολικά γρήγορα μετά το συμβάν σε έναν τύπο ονόματι Τζεµπεντάια Κρον. Κι όχι μόνον αυτό: το δωμάτιο όπου έλαβε χώρα η τριπλή δολοφονία έχει «ξηλωθεί» από το σπίτι!

Ψάχνοντας περισσότερες απαντήσεις θα ζητήσει τη βοήθεια του πρώην εραστή της, του ντετέκτιβ Ντέκλαν Γκρέιντι. Με ενδελεχή έρευνα θα ανακαλύψει πως κι άλλα σπίτια στα οποία σημειώθηκαν τρομερά εγκλήματα έχουν αγοραστεί από τον Τζεµπεντάια Κρον κι ότι τα δωμάτια στα οποία έχουν γίνει τα εγκλήματα, έχουν «ξηλωθεί», ακριβώς όπως συνέβη στην περίπτωση της αδελφής της. Εντέλει, θα οδηγηθεί σε μια μικρή, παρηκμασμένη πόλη ονόματι «Νιου Ίγκλις». Στο παρακείμενο δάσος ο Τζεµπεντάια Κρον χτίζει ένα τερατώδες σπίτι κατασκευασμένο από συρραμμένα δωμάτια θανάτου και κατάρας. Η Τζούλια συνειδητοποιεί ότι η ψυχή της αδερφής της είναι παγιδευμένη στο εσωτερικό του, αλλά το «Αμπατουάρ» δεν είναι ένα απλό σπίτι – είναι η πύλη για κάτι τόσο σατανικό που ξεπερνά την ανθρώπινη φαντασία.

Η άποψή μας: Παράξενο φρούτο τούτη η ταινία. Μοιάζει λίγο σαν το Φρανκενστάιν σπίτι που χτίζει ο βασικός κακός, ο Τζεμπεντάια. Έχει πολλά καλά διαφορετικά στοιχεία, το τελικό πάτσγουορκ, όμως, δεν θα αφήσει κανέναν ευχαριστημένο. Τι θέλω να πω, για να σας εξηγήσω καλύτερα τα γράμματα, όσο μπορώ. Η ταινία είναι κατά βάση ένα b-movie τρόμου, αυτού που ασχολείται ιδίως με τα φαντάσματα, ok; Ναι, αλλά δεν βλέπουμε και πολλά φαντάσματα. Και κυρίως, τα φαντάσματα που βλέπουμε δεν είναι καθόλου... τρομακτικά! Επίσης, ο φιλμικός τόνος, αλλάζει, δεν είναι συνεχώς ο ίδιος. Μέχρι την είσοδο των δύο πρώην εραστών στο σπίτι – σφαγείο, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Bousman ακολουθεί τους κανόνες του φιλμ νουάρ σε ότι αφορά την ατμόσφαιρα.

Από τη στιγμή, όμως, που μπαίνουν στο σπίτι (στα τελευταία 20 λεπτά χοντρικά της ταινίας) η ατμόσφαιρα είναι παραισθητική, σαν το «Neon Demon» να συνάντησε ταινία του David Lynch στα πιο... ακατανόητά του! Μην με παρεξηγείτε, και οι δύο... ατμόσφαιρες είναι σπουδαίες, συναρπαστικές, σούπερ γουάου και σε επίπεδο εικαστικού ενδιαφέροντος, «σφυράνε». Θέλω να πω, η απεικόνιση των τυραννισμένων ψυχών ως σκιές από ατμό, που ενίοτε φαίνεται να καίγονται, σου μένει στο νου ρε παιδί μου, πως το λένε. Κι όλο αυτός ο ντελιριακός παροξυσμός μας κάνει να τεστάρουμε την ευπείθιά μας (αν υπάρχει τέτοια λέξη κι αν τη γράφω σωστά γραμματικώς – το πόσο εύκολα μας πείθει κάτι θέλω να πω – οι αγγλοσάξωνες το λένε πιο περιεκτικά με τη φράση leap of faith). Δευτεροκλασάτοι ηθοποιοί οι πρωταγωνιστές, δεν κάνουν τίποτε το τρομερό, αλλά δεν σε ξενερώνουν κιόλας. Οι δεύτεροι ρόλοι από την άλλη έχουν μια δυναμική.

Ο Dayton Callie είναι πειστικότατος ως ο ιεροκήρυκας του Κακού, Τζεµπεντάια Κρον, εκείνη όμως που κλέβει την παράσταση είναι η Lin Shaye, την οποία έχουμε δει πάμπολλες φορές σε ρόλους απεχθούς και δυσοίωνης κακιάς, εδώ όμως βγάζει μια εξαιρετική ερμηνεία σε έναν σύνθετο χαρακτήρα, όπως αυτός που υποδύεται. Δεν υπάρχει πολύ αίμα (σχεδόν καθόλου για τέτοιου είδους ταινία) αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι αρκούντως υποβλητικό. Εκείνο που με κέρδισε είναι η έμμεση αθεΐα της. Ο Τζεµπεντάια δίνει τόσο στην Τζούλια όσο και στον Ντέκλαν το προνόμιο της ελεύθερης βούλησης! Τους λέει πως καλό είναι τα τα ξεχάσουν όλα, να συνεχίσουν τη ζωή τους και να φύγουν από το σπίτι ή να μπουν σ' αυτό, το τόσο σκοτεινό και «κακό» σφαγείο έτσι ώστε η Τζούλια να βρει ξανά την αδελφή της και ο Ντέκλαν να βρει την Τζούλια. Ελεύθερη βούληση, γκέγκε; Το άλφα και το ωμέγα της χριστιανικής θρησκείας. Υπάρχει μέσα μας το Καλό και το Κακό κι ενώ ο Θεός θα μπορούσε να μας οδηγεί πάντα προς το Καλό, μας αφήνει την ελεύθερη βούληση να αποφασίσουμε εμείς.

Μουάχαχαχαχα, να χαρώ εγώ ελεύθερη βούληση. Σαν να λέμε, στο χέρι σου είναι να τα καταφέρεις στον καπιταλισμό και να πετύχεις! Μουάχαχαχαχα. Εδώ, τα λέει ωραία ο Bousman. Γενικώς, όμως, ενώ τα επιμέρους στοιχεία είναι μέχρι και γαμάτα, το σύνολο χωλαίνει. Τουλάχιστον δεν διαπίστωσα να προσπαθεί να πουλήσει φύκια για μεταξωτές κορδέλες...