Movies Ltd

του gaRis (@takisgaris)

Στο U.S.A. συντελείται της εκδιδομένης το τάμτιριρίμ. Ο απιθανότερος υποψήφιος πρόεδρας στην αμερικάνικη ιστορία θωρεί τις σφαίρες να πέφτουν σα το χαλάζι καθότι το βιογραφικό ενός Donald J. Trump ζέχνει από σεξουαλικό κυνήγι σελεμπριτοπούλων ικανό για να εμπνεύσει τη σχετική τριλογία υπό του Oliver Stone. Βγαίνει λοιπόν και λέει ότι έσφαλλα, σόρρι κιόλας. Η καμπάνια του καθώς γράφω ταύτα χτυπά ευθεία γραμμή. Για βρωμόλογα προ δεκαετίας που κάθε άντρας - γουρούνι (όλοι μας δηλαδή) έχει ξεστομίσει κομπορρημονώντας κάποια στιγμή στη ζωή του, ειδικά αν παίζει στο σταρ σύστεμ. Ένα το κρατούμενο. Πάμε τώρα στον Nate Parker. Άγνωστος ως το φετινό Sundance. Γυρίζει σε 27 μέρες τσοντάροντας δικά του 100 χιλιάρικα το The Birth Of A Nation, έναν αιώνα μετά το ομότιτλο ρατσιστικό σίβιλ γουόρ έπος του D.W. Griffith, παίζοντας ο ίδιος τον νέγρο - προφήτη - σπάρτακο Νατ Τέρνερ  που εκεί κοντά στο δικό μας ’21 ένωσε τους καταδυναστευόμενους σκλάβους σε σύρραξη που πνίγηκε στο αίμα και με τον ίδιο μέσα σε ένα τρίμηνο να καταλήγει στην κρεμάλα μετά ατιμωτικού διαμελισμού.

Τι κι αν η Fox Searchlight έδωσε τα (ρεκόρ) $17.5Μ για τα δικαιώματα ταινίας σε σενάριο των Parker  - Celestin. Κάποιος δε διάβασε Wikipedia όπου εύκολα θα μάθαινε για τη βρώμικη ιστορία του 1999 στο Penn State όπου φοιτούσαν παρέα τα παιδιά. Κατηγορία για ομαδικό βιασμό συμφοιτήτριας που αυτοκτόνησε από κατάθλιψη το 2012. Απαλλαγμένοι και οι δυο τότε, όμως το πράμα άλλαξε άρδην, ειδικά εφέτος, καθώς αυτές τις μέρες ο Obama υπέγραψε νομοθεσία για αυξημένη προστασία της σεξουαλικής βίας στα πανεπιστήμια. Αν λοιπόν ο Trump πάει για βρούβες με την αποκάλυψη μιας μαλακοπαπάρας με ξεχασμένο ανοιχτό μικρόφωνο, τότε ο Parker, καλλιτεχνικώς πάντα, πάει για κρεμάλα, όπως αυτή του σκλάβου - προφήτη - εκδικητή ήρωά του. Γιατί δεν είναι Woody Allen. Ούτε Roman Polanski. Και το χειρότερο; Η διαχείριση του σκανδάλου (που άφησε το φετινό οσκαρικό φαβορί εκτός νυμφώνος) από τη Fox Searchlight αλλοπρόσαλλη και παντελώς εκτός κρίσιμου χρόνου.

Στο TIFF ο Parker δε σχολίασε σχεδόν καθόλου το πόσο η προσωπική του ιστορία ως κατηγορούμενου για βιασμό επηρεάζει την ταινία του, που βρίθει (και) σεξουαλικής κακοποίησης γυναικών. Το κοινό φάνηκε έτοιμο να διαχωρίσει το έργο από τον καλλιτέχνη. Η ταινία άνοιξε μόλις προχθές επίσημα εδωνά με τον δημιουργό να αλωνίζει τα μήντια (60 Minutes) δηλώνοντας με παρρησία ότι λυπάται για την κοπέλα, αλλά δεν έχει να απολογηθεί διότι είναι αθώος. Δεν υπάρχει σωτηρία κύριε. Κι εσύ αναγνώστα αναρωτιέσαι πότε θα αναφερθώ στην ταινία. Πως όμως, όπως αυτοί που την αποθέωσαν στο Sundance το Γενάρη, ή όπως οι άλλοι, οι οψίμως υποψιασμένοι, που τους ξίνισε το υπέρμετρο πάθος και η μονομέρεια έναντι των λευκών χαρακτήρων, καταλογίζοντας άτσαλη υλοποίηση μιας σημαντικής και επίκαιρης όσο ποτέ (“Black Lives Matter”) θεματολογίας;

O Nate Parker έχει κάνει μια σπουδαία πρώτη ταινία. Ένα passion project με συμβουλάτορες (εμφανής η επιρροή καθότι τα πλάνα κόβει κι αναμορφώνει ο βετεράνος Steven Rosenblum) τους αρχιμάστορες Ed Zwick (Glory) και Mel Gibson (Braveheart). Χώρια που προτιμώ τον τσαμπουκά του μικρού από το φρικιάστε - και - λυπηθείτε νάρατιβ του 12 Years A Slave. Παρότι ως προς το κάστ οι ομοιότητες είναι αναπόφευκτα ευδιάκριτες (Armie Hammer o συμπαθής αλλά μεθύστακας κύριος του Nat, Penelope Ann Miller η φιλότιμη μα ανήμπορη λευκή ψυχομάνα του και ο γνωστός ψυχάκιας Jackie Earle Haley ως white supremacist δυνάστης του). Υπάρχουν εικόνες ποιητικού λυρισμού και αρχαϊκής μυσταγωγίας. Ο ρυθμός μπαλαντζάρει μέχρι την επική τελική σύγκρουση ενώ η έκβαση χωρίς να κρύβει τις (βλ. πιο πάνω) καταβολές της αρθρώνει μεσσιανικό λόγο, δια πυρός και ματωμένου σιδήρου.

Το The Birth Of A Nation θα μείνει ως η σημαντικότερη πολιτική ταινία της χρονιάς, σε μια διχασμένη φυλετικά ως ποτέ στη μετά Κέννεντυ εποχή βόρεια Αμερική. Υλικό σχολικής διδαχής ή μια παραβολή της αμφιλεγόμενης περσόνας του δημιουργού της, ούτως ή αλλιώς, αξίζει μια ευκαιρία θέασης, όχι για συγχωροχάρτι στην οποιαδήποτε κατηγορία αλλά ως ενατένιση της μαύρης γενεαλογίας η οποία ακόμη παλεύει να σπάσει τα δεσμά της, κόντρα στα φυλετικά στερεότυπα που, δεδομένο, (ξανα)φθάνουν μέχρι τα Όσκαρς.