Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Για πάμε καλέ μου φίλε, που σε έχω και σε συμπάθεια εδώ και τέσσερις δεκαετίες, από τα μικράτα σου, όταν έπαιζες τον συνεσταλμένο και χαριτωμένο Ρίτσι σε εκείνο το λατρεμένο Happy Days, που δεν είχα χάσει ούτε μισό του επεισόδιο στην ασπρόμαυρη κρατική, να καταγράψουμε την μουσική ιστορία. Η τύχη σου θεόρατη, αφού πλέον η μαρκίζα με το όνομα σου είναι τόσο μεγάλη και τρανή, ώστε στην κάμερα σου να δηλώσουν το παρόν οι δύο εναπομείναντες, στα μέσα της όγδοης δεκαετίας της ζωής τους πια, ενώ οι χήρες και τα ορφανά των έτερων δύο, να συνηγορήσουν για να αποσπάσεις (και να χρησιμοποιήσεις) ακόμη και το πιο σπάνιο ντοκουμέντο της προσωπικής τους συλλογής. Το μεγαλόπνοο ετούτο λοιπόν πλάνο σου, μάλλον θα περίμενα να μου προσφέρει κάτι περισσότερο από το να μου επιβεβαιώσεις πως οι Beatles υπήρξαν το πιο πετυχημένο συγκρότημα στην ιστορία του πενταγράμμου, πως το Sgt Peppers αναδείχτηκε το σημαντικότερο άλμπουμ όλων των εποχών από το Rolling Stone και πως το τελευταίο τους Live έλαβε χώρα πάνω σε μια ταράτσα. Βρε συ Ronnie αυτά και πραγματικό σκαθαράκι να ρωτήσεις, που περπατάει ανέμελο στο γκαζόν, είναι βέβαιο πως θα σου τα πει χαρτί και καλαμάρι...

Έχοντας κτίσει ένα αξιόλογο όνομα, παίζοντας σε γειτονικά κλαμπς του Λίβερπουλ, από όπου κατάγονται και του φιλελεύθερου καλλιτεχνικά Αμβούργου, για περισσότερο από μια τριετία, οι Beatles θα κυκλοφορήσουν στα 1962 το πρώτο τους σινγκλ Love Me Do και θα καρφωθούν άμεσα στην κορυφή του Βρετανικού τσαρτ, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις εκείνες που υπόσχονται μια τεράστια καριέρα. Και πραγματικά μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα και καθώς οι επιτυχίες θα διαδεχτούν με καταιγιστικό παλμό η μία την άλλα, η τετράδα των Τζον, Πολ, Τζορτζ και Ρίνγκο, αστραπιαία θα σκαρφαλώσει στην εκτίμηση της κοινής γνώμης, ώστε σε κάθε εμφάνιση τους να γεμίζει τους κλειστούς χώρους που θα έδιναν τα κονσέρτα τους. Κοινό, που στην συντριπτική τους πλειοψηφία αποτελείται από κοριτσόπουλα που στριγκλίζουν υστερικά από την πρώτη κιόλας πενιά της κιθάρας, αφού τα Σκαθάρια δεν έχουν μονάχα χάρισμα στο πως να τραγουδούν τα χιτς τους, αλλά είναι και ομορφόπαιδα, καλοχτενισμένα και ασορτί μοντέρνα ντυμένα, ώστε να προωθούν το τέλειο πακέτο από σκηνής.

Καθώς τα άλμπουμς τους το ένα μετά το άλλο κυριαρχούν στην κορυφή των δύο σημαντικότερων μουσικών αγορών του κόσμου, οι τέσσερις ασυμβίβαστοι Εγγλέζοι θα αρχίσουν να παίζουν σε μεγαλύτερα γήπεδα και ολοένα μπροστά σε περισσότερο κόσμο, ωσότου έλθει η πρόκληση από την Αμερική, για να πραγματοποιήσουν την υπερατλαντική τους τουρνέ. Περιοδεία που θα καταγράψει σε ολάκερο το εύρος της sold out, με τα σε παραλήρημα πλήθη να μην είναι δυνατόν να ελεγχθούν από τις αστυνομικές αρχές, ώστε τα μέλη της μπάντας να φυγαδεύονται κατόπιν μελετημένου σχεδίου μετά το πέρας κάθε τους live. Το όνομα τους πλέον έχει φτάσει ίσαμε τα πέρατα της γης, που πλέον προσδοκούν να φιλοξενήσουν στα μέρη τους, το συγκρότημα που καθώς φαίνεται, όμοιο του δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ στο μέλλον...

Αυτή λοιπόν την διαδρομή των Beatles από το στενόχωρο και γεμάτο κάπνα Cavern μέχρι την ημέρα που έπαιξαν για ύστατη φορά δημόσια στην κορυφή του κτιρίου της φίρμας τους Apple Records στην οδό Saville, παρακολουθεί από κοντά το ροκιουμένταρι του πλέον αμφισβητούμενου κατόχου Όσκαρ σκηνοθεσίας στα χρονικά, αξιότιμου Κυρίου Howard. Ο δημιουργός του (μεταξύ άλλων) A Beautiful Mind έχει μια ισχυρή αβάντα στο πλευρό του και αυτή είναι η άμεση (online κατά βάση) επικοινωνία με τους φανς του γκρουπ που είχαν στην κατοχή τους ιδιωτικά φιλμαρισμένο υλικό από τις πιο διάσημες συναυλίες του, το οποίο ο λαός έχει την δυνατότητα να παρακολουθήσει στο Eight Days A Week για πρώτη φορά. Κι αν για την θρυλική συναυλία του Shea Stadium (εκεί που παρευρέθη στα νιάτα της, όπως μαθαίνουμε και η Whoopi Goldberg, για να συνοψίσουμε με τις άχρηστες πληροφορίες του έργου) κάτι τέτοιο δεν είναι δα και επίτευγμα, δεν συμβαίνει το ίδιο και με τα κονσέρτα στην Μανίλα ή το Τόκιο, που πραγματικά η μέχρι στιγμής ενημέρωση ήταν ελλιπής. Βεβαίως αυτό που χάνει ο Howard σε κάθε περίπτωση είναι το κρυμμένο στόρι πίσω από κάθε τους εμφάνιση - όπως φερειπείν στις Φιλιππίνες η άρνηση τους να παραβρεθούν στην δεξίωση του δικτάτορα Μάρκος - που αντιμετωπίζονται από το επίπεδο σε βαθμό βαριεστημάρας σενάριο, παντελώς επιδερμικά και ουδέτερα. Σαν να μην συνέβησαν ποτέ ετούτα τα περιστατικά, που στην πραγματικά έκτισαν το μετέπειτα πολιτικό προφίλ των Beatles. Είναι χαρακτηριστικό άλλωστε, πως η περίοδος των άλμπουμς κατόπιν του Pepper's παρακάμπτεται σε ένα σκάρτο πεντάλεπτο, σαν να μην είχε ενδιαφέρον η μεταστροφή του κουαρτέτου από τις γιγάντιες περιοδείες και τα σούπερ σόους.

Ο Howard λοιπόν δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να συράψει όλες τις ανέκδοτες και μη εικόνες που ήλθαν στα χέρια του, παρεμβάλλοντας σχόλια των τεσσάρων, διαφόρων γνώριμων φανς τους, έτερων καλλιτεχνών που επηρεάστηκαν μουσικά από εκείνους και κάποιων στενών συνεργατών τους, λες κι αυτή είναι η σημασία του ντοκιμαντέρ, που ουσιαστικά δεν έχει να προσφέρει κάτι το πολύ νέο, σε σχέση με το πληρέστατο, τηλεοπτικό, οκτώ επεισοδίων The Beatles Anthology του 1995. Εκεί που έχει παρέμβει, εκτός από τα βάλει τον καπνό σε κάθε ακίνητο ενσταντανέ που οι θεριακλήδες κρατούν τσιγάρο στα δάκτυλα, να ορθώνεται, είναι στο ηχητικό κομμάτι, όπου σε αρκετές περιπτώσεις είναι πασιφανές πως από το σάουντρακ των λάιβ έχουν περιοριστεί οι ιαχές των λυσσάρων, προκειμένου να γίνει ακουστό το τραγούδι.

Κακά τα ψέματα. Από την στιγμή που έχει ασχοληθεί με το κινηματογραφικό αυτό είδος ο Scorsese, είναι αδύνατον από τους λοιπούς ντιρέκτορες, ιδίως όταν δεν διαθέτουν κάποιες σημαντικές δεξιότητες όπως ο Howard, να σταθούν έστω αξιοπρεπώς με τα δικά τους πονήματα. Τρία λεπτά αρκούν να παρακολουθήσει κανείς από το ντόκου του Harrison που επιμελήθηκε ο θείος Marty και θα μάθει πολλά περισσότερα από όσα προσπάθησε εδώ πέρα δηλαδή ο Ρίτσι, παρόλες τις εξαγγελίες του για τα σπάνια found footage που τόσο κόπιασε να ξεθάψει.