Πάρτι με...Λουκάνικα
των Conrad Vernon, Greg Tiernan. Με τις φωνές των Seth Rogen, Kristen Wiig, Jonah Hill, Bill Hader, Michael Cera, James Franco, Danny McBride, Craig Robinson, Paul Rudd, Nick Kroll, David Krumholtz, Edward Norton, Salma Hayek
Φαγώσιμα όλου του κόσμου, ενωθείτε!
του zerVo (@moviesltd) 
Κακό πράγμα είναι η αρνητική προδιάθεση, αν την έχεις για συνήθεια πριν ρίξεις βλέφαρο σε μια ταινία. Κακό, με την έννοια πως θα πρέπει το πόνημα να προσπαθήσει πολύ για να σου την ανατρέψει, αν μάλιστα είσαι τύπου θεατής - αγύριστο κεφάλι, που (λανθασμένα, φυσικά) εκ προοιμίου αντιπαθείς τον καλλιτέχνη και οτιδήποτε κι αν σου σερβίρει θα το δεις με μάτι μισό. Το ζήτημα είναι πως από λίγο μέχρι πολύ, όλοι μας το κρύβουμε κάπου αυτό το χούι, ώστε στο άκουσμα ενός - τουλάχιστον - αχώνευτου συντελεστή του εργακίου, να στραβώνουμε μουτσούνα, πριν καν πέσουν οι τίτλοι έναρξης. Διαβάζω λοιπόν εδώ: "Από τους συντελεστές της ταινίας This Is The End" και τι να σκεφτώ περιμένοντας το Sausage Party, αναλογιζόμενος εκείνη την τερρα-σαχλαμάρα? Για να μην προχωρήσω παρακάτω, ανοίγοντας πιότερο το ολάνθιστο μπουκέτο κοπής των ιδίων, σε παρόμοιας κουτής αισθητικής ανουσιότητες σαν τα Bad Neighbors 1 και 2, The Watch, φτάνοντας ίσαμε το υπέρτατο μπουρδολόγημα του The Interview. Άντε να παρακολουθήσεις φιλμάκι τώρα και μάλιστα animation...
Από νωρίς το πρωί, μέχρι αργά το απόγευμα οι πύλες του καταστήματος Shopwell είναι ορθάνοιχτες για το κοινό, προκειμένου να ψωνίσει τα απαραίτητα αγαθά για το νοικοκυριό του. Αγαθά, που είναι τακτοποιημένα ανά είδος στα ράφια, όπως συμβαίνει σε κάθε μοντέρνο σούπερ μάρκετ, ολοκαίνουργια, φρέσκα και λαχταριστά, αναμένοντας τον επίδοξο αγοραστή τους για να τα βάλει στο μπάσκετ. Το καρτερούν όμως, έχει την πλήρη σημασία του εδώ, αφού άπαντα τα καλούδια είναι ζωντανά, έχουν υπόσταση, ομιλούν, τρέφουν συναισθήματα και η μοναδική τους αγωνία είναι, πριν μπαγιατέψουν κάποιος να τα διαλέξει από το σταντ, ώστε να φύγουν από τον ψυχρό χώρο του μεγαλομπακάλικου και να διαβούν την πύλη του έξω κόσμου, του Παραδείσου, όπως πιστεύουν, κατά τους άγραφους νόμους της αγοράς.
Ανάμεσα τους, στο σέξιον των φαγώσιμων, βρίσκεται ο ερμητικά σφραγισμένος στο σακουλάκι μαζί με άλλους ομοίους κομπανιέρους του, ο λουκανικάκης Φρανκ, που εδώ και καιρό ζαχαρώνει την κοπελιά από το διπλανό ερμάρι, την όμορφη φρατζολίτσα Μπρέντα, που πολύ θα ήθελε να ταξιδέψει μαζί της στην Γη της Επαγγελίας κ;αι να αναπαύσει το κορμί του στα έσω της ψύχας της. Δέηση στον Θεό που θα γίνει ακουστή και ο πελάτης θα διαλέξει αμφότερες τις συσκευασίες στο καρότσι του, με τα βασικά συστατικά του χοτ ντογκ να έχουν στήσει το δικό τους πανηγύρι, που επιτέλους οσονούπω θα γίνουν ένα. Χαρά, που μονομιάς όμως θα μεταβληθεί σε τραγωδία, καθώς ο κατατρομαγμένος Μουστάρδας, που μόλις έχει επιστρέψει πίσω στο ράφι, έχοντας γίνει αλλαγή από τον αγοραστή του, θα τους προειδοποιήσει όλους, πως εκεί έξω δεν συμβαίνει το παραμικρό από όσα πιστεύουν, μα οι άνθρωποι στην πραγματικότητα αγοράζουν τα προϊόντα (φυσικά) για να τα χρησιμοποιήσουν. Αντίο ζωή, σημαίνει αυτό, για όλους τους!
Πανικός που θα μετατρέψει τους διαδρόμους του καταστήματος σε ζούγκλα, καθώς στην μεταφορά προς το ταμείο, Φρανκ - Μπρέντα και μερικοί ακόμη επαναστάτες συντρόφοι όπως ο Αρμένης Πίτας Καρίμ Αμπντουλ Λαβάς (!), ο Εβραίος Μπαγκέτας Σάμι Τζούνιορ και η Μεχικάν τερέζα Ντελ Τάκο, θα καταφέρουν να το σκάσουν και να διοργανώσουν σχέδιο ενημέρωσης όλων των αγαθών για το τι πραγματικά τρέχει, Εκεί Όξω. Εκτός από την δεδομένη δυσπιστία όλων των υπολοίπων όμως, που θα θεωρήσει τους στασιαστές υβριστές των Θείων και αντιδραστικούς, η ομάδα έχει να κοντράρει και την μήνη του κακίστρου Ντούτσε, του είδους υγιεινής που το μυαλό του έχει καταστραφεί από τα κάθε λογής που ρίχνει μέσα στο φιαλένιο σώμα του. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα δηλαδή για τους φιλαράκους, που μέσα σε όλα τα δεινά, λες και δεν τους είναι αρκετά, θα νιώσουν και τις ερωτικές ορμές να τινάζονται στα ύψη, τώρα που καμία νάιλον συσκευασία δεν τους έχει χωριστά...
Για να λέμε δηλαδή την αλήθεια, αν κάτι ισχύει στο μεγαλύτερο κομμάτι αυτού του απευθυνόμενου φανερά σε πιο ενήλικο κοινό κινουμένου σχεδίου, αυτό είναι η μόνιμα σεξιστική διάθεση των χαρακτήρων του, που πίσω από το οτιδήποτε, το παραμικρό, θετικό δε και αρνητικό, ζόρικο ή διασκεδαστικό, πάντα στο μυαλό τους θα έχουν το οποιασδήποτε μορφής και φόρμας ερωτικό πάθος. Βεβαίως οι πειραγμένοι εγκέφαλοι που απαρτίζουν την συμμορία του "κάπως" Evan Goldberg, αφού μετά από χίλιες δυο περιπέτειες, εντός κι εκτός του Mart, βάλουν τέλος στα δεινά, θα διοργανώσουν και ένα μεγαλοπρεπές παρτουζοπάρτυ, με την συμμετοχή των πάντων, από χαρτοπολτούς υγείας μέχρι φόιλ αλουμινίου και Πουμαρό! Φινάλε που στην θεωρία ακούγεται κάτι το ξεχωριστά κεφάτο, στην πράξη όμως δεν είμαι και τόσο βέβαιος πως θα σκορπίσει και τίποτα τόνους ευχαρίστησης στην πλατεία, που αν θα επιθυμούσε να παρακολουθήσει κάτι τέτοιο χοντροειδές, μάλλον θα διάλεγε την ορίτζιναλ γραφή του Σειρηνάκη, από την πολύχρωμη των ολοζώντανων χαριτωμένων (?) αγαθών.
Που στην παρούσα φάση υποκαθιστούν τα πρωταρχικά ζωάκια - πρωταγωνιστές της Disney και τα μετέπειτα Παιχνίδια και Αυτοκίνητα της Pixar, που παρόντων ων ανθρώπων, αποκτούν λαλιά και feelings, ασχέτως αν ουδείς λογικός το αντιλαμβάνεται, πλην όσων έχουν πέσει στην νιρβάνα των περίεργων ουσιών. Μέσα από αυτή την προσπάθεια να δοθεί ύπαρξη σε άψυχα στην αλήθεια προϊόντα, οι δημιουργοί με την υποστήριξη του στούντιο της Sony, προσπαθούν να σπείρουν διαφόρων ειδών αλληγορίες, θρησκευτικού, πολιτικού, κοινωνικού επιπέδου, όχι πάντοτε όμως με την ίδια διάνα στο διάβα τους. Μια από τα ίδια δηλαδή με τα προαναφερθέντα πονήματα συμμετοχής της γνώριμης για την φαφλατοσύνη της ομάδα των Rogen (πρωτοστάτης, αλλά αφού το εξτρίμ χιούμορ του έχει πέραση, χέρια ψηλά) - Hill - Hader - Cera - Franco και δεν συμμαζεύεται, που σώζεται σαν σύνολο χάρη στο πολύ καλά μελετημένο σχέδιο, αλλά και σε κάποιες πιπεράτες κατά κύριο λόγο ατάκες, που ομολογουμένως βγάζουν ένα κάποιο γελάκι και σου μένουν. Όπως ασούμε το Once Youre Taco, You Never Go Backo της τζιβιτζιλούς ηρωίδας της Hayek εν ώρα γκάνγκμπανγκ που ορίζει και το μπεστ οφ στιγμιότυπο του Πάρτι με...λουκάνικα.
Καταπληκτικό το μουσικοχορευτικό ίντρο, βγαλμένο από live action μιούζικαλ παλιών εποχών, προσεγμένη η σχεδίαση των Vernon και Tiernan, ταχύτατο το μοντάζ και κοφτό δείγμα της σωστής δουλειάς που έχει γίνει στους υπολογιστές της μπράντας, αλλά μέχρις εκεί. Δεν ένιωσα καμία πλάκα και κανένα funny thing στην ιδέα του λουκάνικου που τρίβεται στο ψωμάκι ή του φοβιστικού μπιντέ χειρός ενόσω εισβάλλει "εντός" του φουκαρά υπαλλήλου. Χοντράδες μεν, αποδοτικότατες όμως στα box office δε. Οπότε να μην αποκλείει κανείς την ενδεχόμενη συνέχεια του...μύθου.
Ανάμεσα τους, στο σέξιον των φαγώσιμων, βρίσκεται ο ερμητικά σφραγισμένος στο σακουλάκι μαζί με άλλους ομοίους κομπανιέρους του, ο λουκανικάκης Φρανκ, που εδώ και καιρό ζαχαρώνει την κοπελιά από το διπλανό ερμάρι, την όμορφη φρατζολίτσα Μπρέντα, που πολύ θα ήθελε να ταξιδέψει μαζί της στην Γη της Επαγγελίας κ;αι να αναπαύσει το κορμί του στα έσω της ψύχας της. Δέηση στον Θεό που θα γίνει ακουστή και ο πελάτης θα διαλέξει αμφότερες τις συσκευασίες στο καρότσι του, με τα βασικά συστατικά του χοτ ντογκ να έχουν στήσει το δικό τους πανηγύρι, που επιτέλους οσονούπω θα γίνουν ένα. Χαρά, που μονομιάς όμως θα μεταβληθεί σε τραγωδία, καθώς ο κατατρομαγμένος Μουστάρδας, που μόλις έχει επιστρέψει πίσω στο ράφι, έχοντας γίνει αλλαγή από τον αγοραστή του, θα τους προειδοποιήσει όλους, πως εκεί έξω δεν συμβαίνει το παραμικρό από όσα πιστεύουν, μα οι άνθρωποι στην πραγματικότητα αγοράζουν τα προϊόντα (φυσικά) για να τα χρησιμοποιήσουν. Αντίο ζωή, σημαίνει αυτό, για όλους τους!
Πανικός που θα μετατρέψει τους διαδρόμους του καταστήματος σε ζούγκλα, καθώς στην μεταφορά προς το ταμείο, Φρανκ - Μπρέντα και μερικοί ακόμη επαναστάτες συντρόφοι όπως ο Αρμένης Πίτας Καρίμ Αμπντουλ Λαβάς (!), ο Εβραίος Μπαγκέτας Σάμι Τζούνιορ και η Μεχικάν τερέζα Ντελ Τάκο, θα καταφέρουν να το σκάσουν και να διοργανώσουν σχέδιο ενημέρωσης όλων των αγαθών για το τι πραγματικά τρέχει, Εκεί Όξω. Εκτός από την δεδομένη δυσπιστία όλων των υπολοίπων όμως, που θα θεωρήσει τους στασιαστές υβριστές των Θείων και αντιδραστικούς, η ομάδα έχει να κοντράρει και την μήνη του κακίστρου Ντούτσε, του είδους υγιεινής που το μυαλό του έχει καταστραφεί από τα κάθε λογής που ρίχνει μέσα στο φιαλένιο σώμα του. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα δηλαδή για τους φιλαράκους, που μέσα σε όλα τα δεινά, λες και δεν τους είναι αρκετά, θα νιώσουν και τις ερωτικές ορμές να τινάζονται στα ύψη, τώρα που καμία νάιλον συσκευασία δεν τους έχει χωριστά...
Για να λέμε δηλαδή την αλήθεια, αν κάτι ισχύει στο μεγαλύτερο κομμάτι αυτού του απευθυνόμενου φανερά σε πιο ενήλικο κοινό κινουμένου σχεδίου, αυτό είναι η μόνιμα σεξιστική διάθεση των χαρακτήρων του, που πίσω από το οτιδήποτε, το παραμικρό, θετικό δε και αρνητικό, ζόρικο ή διασκεδαστικό, πάντα στο μυαλό τους θα έχουν το οποιασδήποτε μορφής και φόρμας ερωτικό πάθος. Βεβαίως οι πειραγμένοι εγκέφαλοι που απαρτίζουν την συμμορία του "κάπως" Evan Goldberg, αφού μετά από χίλιες δυο περιπέτειες, εντός κι εκτός του Mart, βάλουν τέλος στα δεινά, θα διοργανώσουν και ένα μεγαλοπρεπές παρτουζοπάρτυ, με την συμμετοχή των πάντων, από χαρτοπολτούς υγείας μέχρι φόιλ αλουμινίου και Πουμαρό! Φινάλε που στην θεωρία ακούγεται κάτι το ξεχωριστά κεφάτο, στην πράξη όμως δεν είμαι και τόσο βέβαιος πως θα σκορπίσει και τίποτα τόνους ευχαρίστησης στην πλατεία, που αν θα επιθυμούσε να παρακολουθήσει κάτι τέτοιο χοντροειδές, μάλλον θα διάλεγε την ορίτζιναλ γραφή του Σειρηνάκη, από την πολύχρωμη των ολοζώντανων χαριτωμένων (?) αγαθών.
Που στην παρούσα φάση υποκαθιστούν τα πρωταρχικά ζωάκια - πρωταγωνιστές της Disney και τα μετέπειτα Παιχνίδια και Αυτοκίνητα της Pixar, που παρόντων ων ανθρώπων, αποκτούν λαλιά και feelings, ασχέτως αν ουδείς λογικός το αντιλαμβάνεται, πλην όσων έχουν πέσει στην νιρβάνα των περίεργων ουσιών. Μέσα από αυτή την προσπάθεια να δοθεί ύπαρξη σε άψυχα στην αλήθεια προϊόντα, οι δημιουργοί με την υποστήριξη του στούντιο της Sony, προσπαθούν να σπείρουν διαφόρων ειδών αλληγορίες, θρησκευτικού, πολιτικού, κοινωνικού επιπέδου, όχι πάντοτε όμως με την ίδια διάνα στο διάβα τους. Μια από τα ίδια δηλαδή με τα προαναφερθέντα πονήματα συμμετοχής της γνώριμης για την φαφλατοσύνη της ομάδα των Rogen (πρωτοστάτης, αλλά αφού το εξτρίμ χιούμορ του έχει πέραση, χέρια ψηλά) - Hill - Hader - Cera - Franco και δεν συμμαζεύεται, που σώζεται σαν σύνολο χάρη στο πολύ καλά μελετημένο σχέδιο, αλλά και σε κάποιες πιπεράτες κατά κύριο λόγο ατάκες, που ομολογουμένως βγάζουν ένα κάποιο γελάκι και σου μένουν. Όπως ασούμε το Once Youre Taco, You Never Go Backo της τζιβιτζιλούς ηρωίδας της Hayek εν ώρα γκάνγκμπανγκ που ορίζει και το μπεστ οφ στιγμιότυπο του Πάρτι με...λουκάνικα.
Καταπληκτικό το μουσικοχορευτικό ίντρο, βγαλμένο από live action μιούζικαλ παλιών εποχών, προσεγμένη η σχεδίαση των Vernon και Tiernan, ταχύτατο το μοντάζ και κοφτό δείγμα της σωστής δουλειάς που έχει γίνει στους υπολογιστές της μπράντας, αλλά μέχρις εκεί. Δεν ένιωσα καμία πλάκα και κανένα funny thing στην ιδέα του λουκάνικου που τρίβεται στο ψωμάκι ή του φοβιστικού μπιντέ χειρός ενόσω εισβάλλει "εντός" του φουκαρά υπαλλήλου. Χοντράδες μεν, αποδοτικότατες όμως στα box office δε. Οπότε να μην αποκλείει κανείς την ενδεχόμενη συνέχεια του...μύθου.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Σεπτεμβρίου 2016 από την Feelgood
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική