του Sérgio Machado. Με τους Lázaro Ramos, Kaique de Jesus, Elzio Vieira, Sandra Corveloni, Fernanda de Freitas
Η Πόλη του Θεού Απόλλωνα
του zerVo (@moviesltd) 
Από τις πλέον σεβάσμιες προσωπικότητες, ο ιερέας Σίλβιο Μπακαρέλλι, παρακινούμενος από την πυρκαγιά - τραγωδία που έπληξε την Χελιόπολις, την δεύτερη σε πληθυσμό φαβέλα του Σάο Πάουλο και συγκινημένος από τα δεινά που βιώνουν οι κάτοικοι της, αποφάσισε να προσφέρει δωρεάν μαθήματα μουσικής στα πάμφτωχα παιδιά των σχολείων της περιοχής. Η αλληλέγγυα στάση πολλών ανθρώπων της Τέχνης να συνεισφέρουν αφιλοκερδώς στην ιδέα του, είχε σαν αποτέλεσμα την ίδρυση του Ινστιτούτου Μπακαρέλλι, που σκοπός του είναι μέσα από την μουσική να συνεισφέρει στην καλλιτεχνική εκπαίδευση των νέων, που ζώντας μέσα στην ανέχεια και την ανασφάλεια ωθούνται σε πράξεις παραβατικές, με συνήθως τραγικά αποτελέσματα. Εμπνευσμένη από το έργο του δασκάλου είναι η Βραζιλιάνικη ταινία Tudo Que Aprendemos Juntos, που χάρη στην ρυθμική της, γεμάτη αισιοδοξία αφήγηση, απέσπασε το βραβείο κοινού στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λοκάρνο.
Παιδί θαύμα στα νιάτα του, με μαγευτικές επιδεξιότητες στην χρήση του δοξαριού, ο Λαέρτης, μεσήλικας πλέον, βλέπει το όνειρο της συμμετοχής του στην Συμφωνική Ορχήστρα του Σάο Πάουλο να απομακρύνεται, εξαιτίας του φόβου που έδειχνε κάθε φορά που συμμετείχε στις οντισιόν της. Μοναχικός και απόμακρος, ζώντας στο μικρό του διαμέρισμα στους λόφους της πόλης, με τις αναμνήσεις του πολλά υποσχόμενου παρελθόντος του, νιώθει πως οι ευκαιρίες που πρόκειται να το δοθούν στο μέλλον εκμηδενίζονται. Απογοητευμένος περισσότερο από τον ίδιο του τον εαυτό, θα αποδεχτεί όχι με ιδιαίτερη προθυμία την πρόταση που θα του γίνει, για να διδάξει μια ομάδα εφήβων την τέχνη του βιολιού, συντονίζοντας τους, όσο αυτό είναι εφικτό, σε ένα σώμα σε μια ορχήστρα...
Πράγμα δύσκολο εκ πρώτης όψης, ενόσω τα μαθήματα λαμβάνουν χώρα στο ανοικτό γηπεδάκι του μπάσκετ και οι νεαροί δεν δείχνουν την παραμικρή θέληση να πειθαρχήσουν, προτιμώντας να ξοδέψουν τον χρόνο τους σε άλλες νεανικές δράσεις, από το γρατσούνισμα των χορδών. Καταλαβαίνοντας όμως ο άπειρος εκπαιδευτής πως μέσα από τα μαθήματα του βιολιού, ενδέχεται να αποσπάσει την ματιά των 17ρηδων μουσικών του από τις παράνομες προκλήσεις του βούρκου που τους περιβάλλει, θα κάνει ότι περνά από το χέρι του για να τους διδάξει νότες και πεντάγραμμο, για να του δώσει να καταλάβουν πως μέσα από την μελωδία μπορεί ακόμη κι ο περιφρονημένος από τον Θεό, να εξελιχθεί σε σωστό άνθρωπο...
Πολλοστή φορά που στο εκράν ξετυλίγεται η ιστορία του καλού, αγαθού, φοβισμένου αρχικά μα με εξελισσόμενο πείσμα καθηγητή, που βλέπει εαυτόν ως μέσον γαλούχησης μιας φράξιας πιτσιρικάδων, που το μέλλον τους είναι προδιαγεγραμμένο, να γίνουν βαποράκια, γκάνγκστερς, πόρνες, αν δεν απολέσουν πρόωρα την οντότητα τους στα καλντερίμια της άκαρδης παραγκούπολης που τους φιλοξενεί. Αδιαφορώντας για το ότι αρχικά θα γίνει ο γελωτοποιός με την μπαγκέτα, προσπερνώντας τις λοιδορίες και τις κατά πρόσωπο φτυσιές και το κυριότερο ρισκάροντας το ίδιο του το είναι ευρισκόμενος τακτικά με ένα περίστροφο στον κρόταφο, ο Λαέρτης (όπως και τόσοι άλλοι κινηματογραφικά ατά το παρελθόν) θα δει πίσω από τις τρομαγμένες φάτσες των σπουδαστών του, ιστορίες αληθινές, πικρές και τόσο δραματικές, ώστε να επιθυμήσει με όλη του την ψυχή να συνδράμει για να τις εξανθρωπίσει.
Πρόκειται λοιπόν για την Βραζιλιάνικη εκδοχή του Dangerous Minds, που μπορεί να μην εξελίσσεται σε ένα κλειστό σχολείο με την γνωστή έννοια, παρά στο υπαίθριο κονσερβατόριο, μα που ακολουθεί πιστά την πορεία του Gangsta's Paradise από το πρώτο ίσαμε το τελευταίο δευτερόλεπτο, όταν πέφτει (φυσικά) η σφραγίδα του ηλιόλουστου αύριο που ξημερώνει. Μετά το φινάλε της πρώτης πράξης που είναι αποκλειστικά αφιερωμένο στον σαραντάχρονο άντρα, η κάμερα αρχίζει να ταξιδεύει στα φτιαγμένα από λαμαρίνα και τάβλες ρημαδόσπιτα των νέων, για να γίνει μάρτυρας των όσων βιώνουν στο τραγικό τους κάθε μέρα. Συνταγή πασίγνωστη όσο και πιασάρικη για τον Παουλίστα ντιρέκτορα Sergio Machado, που στην κορύφωση της φόρτισης θα μετατρέψει το εναλλακτικό Fame σε κοινωνικό συλλαλητήριο, ενάντια σε κάθε μορφής εξουσία, που έχει μετατρέψει έναν πάμπλουτο (σε ότι του προσφέρει η ίδια η Γη) παράδεισο όπως η Βραζιλία, σε τόπο εξαθλίωσης εκατομμυρίων ψυχών. Τόπο που πρώτη η Πόλη του Θεού φωτογράφησε τόσο ρεαλιστικά, ραγίζοντας την καρδιάς εκείνου που θα σκεφτεί και μόνο την πραγματική έννοια της λέξης φαβέλα...
Υπό αυτή την συνθήκη το The Violin Teacher φιλμικά δεν θα είχε να προσφέρει κάτι περισσότερο στο ευδόκιμο υπο-genre, πέρα από τα όμορφα στησίματα του φακού του αξιόλογου σκηνοθέτη, που φέρνουν κάπως σε Loach, ενόσω αναπαρίσταται το χάος της μεγαλούπολης, όπου συνυπάρχουν οι άνθρωποι με τα ποντίκια. Είναι όμως εκείνη η ερμηνεία του άγνωστου μου μέχρι τα χτες Lazaro Ramos, που με κοψιά Ejiofor, βγάζει τέτοια ρεαλιστική αγάπη στην έκφραση του, ώστε να σε καθηλώνει σε κάθε του κίνηση. Μορφασμοί τρόμου, βουτηγμένοι όμως στο έκδηλο πείσμα, ματιές αγωνίας και θλίψης συντονισμένοι με το χαμόγελο της ελπίδας, που σε κάνουν να πιστεύεις πως με κάποιον μαγικό τρόπο, εδώ με τις πενιές του Μότσαρτ και του Βιβάλντι τα πάντα, σύντομα, θα γιάνουν. Μακάρι να ήταν έτσι και στ' αλήθεια...
Πράγμα δύσκολο εκ πρώτης όψης, ενόσω τα μαθήματα λαμβάνουν χώρα στο ανοικτό γηπεδάκι του μπάσκετ και οι νεαροί δεν δείχνουν την παραμικρή θέληση να πειθαρχήσουν, προτιμώντας να ξοδέψουν τον χρόνο τους σε άλλες νεανικές δράσεις, από το γρατσούνισμα των χορδών. Καταλαβαίνοντας όμως ο άπειρος εκπαιδευτής πως μέσα από τα μαθήματα του βιολιού, ενδέχεται να αποσπάσει την ματιά των 17ρηδων μουσικών του από τις παράνομες προκλήσεις του βούρκου που τους περιβάλλει, θα κάνει ότι περνά από το χέρι του για να τους διδάξει νότες και πεντάγραμμο, για να του δώσει να καταλάβουν πως μέσα από την μελωδία μπορεί ακόμη κι ο περιφρονημένος από τον Θεό, να εξελιχθεί σε σωστό άνθρωπο...
Πολλοστή φορά που στο εκράν ξετυλίγεται η ιστορία του καλού, αγαθού, φοβισμένου αρχικά μα με εξελισσόμενο πείσμα καθηγητή, που βλέπει εαυτόν ως μέσον γαλούχησης μιας φράξιας πιτσιρικάδων, που το μέλλον τους είναι προδιαγεγραμμένο, να γίνουν βαποράκια, γκάνγκστερς, πόρνες, αν δεν απολέσουν πρόωρα την οντότητα τους στα καλντερίμια της άκαρδης παραγκούπολης που τους φιλοξενεί. Αδιαφορώντας για το ότι αρχικά θα γίνει ο γελωτοποιός με την μπαγκέτα, προσπερνώντας τις λοιδορίες και τις κατά πρόσωπο φτυσιές και το κυριότερο ρισκάροντας το ίδιο του το είναι ευρισκόμενος τακτικά με ένα περίστροφο στον κρόταφο, ο Λαέρτης (όπως και τόσοι άλλοι κινηματογραφικά ατά το παρελθόν) θα δει πίσω από τις τρομαγμένες φάτσες των σπουδαστών του, ιστορίες αληθινές, πικρές και τόσο δραματικές, ώστε να επιθυμήσει με όλη του την ψυχή να συνδράμει για να τις εξανθρωπίσει.
Πρόκειται λοιπόν για την Βραζιλιάνικη εκδοχή του Dangerous Minds, που μπορεί να μην εξελίσσεται σε ένα κλειστό σχολείο με την γνωστή έννοια, παρά στο υπαίθριο κονσερβατόριο, μα που ακολουθεί πιστά την πορεία του Gangsta's Paradise από το πρώτο ίσαμε το τελευταίο δευτερόλεπτο, όταν πέφτει (φυσικά) η σφραγίδα του ηλιόλουστου αύριο που ξημερώνει. Μετά το φινάλε της πρώτης πράξης που είναι αποκλειστικά αφιερωμένο στον σαραντάχρονο άντρα, η κάμερα αρχίζει να ταξιδεύει στα φτιαγμένα από λαμαρίνα και τάβλες ρημαδόσπιτα των νέων, για να γίνει μάρτυρας των όσων βιώνουν στο τραγικό τους κάθε μέρα. Συνταγή πασίγνωστη όσο και πιασάρικη για τον Παουλίστα ντιρέκτορα Sergio Machado, που στην κορύφωση της φόρτισης θα μετατρέψει το εναλλακτικό Fame σε κοινωνικό συλλαλητήριο, ενάντια σε κάθε μορφής εξουσία, που έχει μετατρέψει έναν πάμπλουτο (σε ότι του προσφέρει η ίδια η Γη) παράδεισο όπως η Βραζιλία, σε τόπο εξαθλίωσης εκατομμυρίων ψυχών. Τόπο που πρώτη η Πόλη του Θεού φωτογράφησε τόσο ρεαλιστικά, ραγίζοντας την καρδιάς εκείνου που θα σκεφτεί και μόνο την πραγματική έννοια της λέξης φαβέλα...
Υπό αυτή την συνθήκη το The Violin Teacher φιλμικά δεν θα είχε να προσφέρει κάτι περισσότερο στο ευδόκιμο υπο-genre, πέρα από τα όμορφα στησίματα του φακού του αξιόλογου σκηνοθέτη, που φέρνουν κάπως σε Loach, ενόσω αναπαρίσταται το χάος της μεγαλούπολης, όπου συνυπάρχουν οι άνθρωποι με τα ποντίκια. Είναι όμως εκείνη η ερμηνεία του άγνωστου μου μέχρι τα χτες Lazaro Ramos, που με κοψιά Ejiofor, βγάζει τέτοια ρεαλιστική αγάπη στην έκφραση του, ώστε να σε καθηλώνει σε κάθε του κίνηση. Μορφασμοί τρόμου, βουτηγμένοι όμως στο έκδηλο πείσμα, ματιές αγωνίας και θλίψης συντονισμένοι με το χαμόγελο της ελπίδας, που σε κάνουν να πιστεύεις πως με κάποιον μαγικό τρόπο, εδώ με τις πενιές του Μότσαρτ και του Βιβάλντι τα πάντα, σύντομα, θα γιάνουν. Μακάρι να ήταν έτσι και στ' αλήθεια...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Σεπτεμβρίου 2016 από την Danaos Films
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική