του Clint Eastwood. Με τους Tom Hanks, Aaron Eckhart, Laura Linney, Anna Gunn, Autumn Reeser, Holt McCallany, Mike O'Malley, Jamey Sheridan, Jerry Ferrara
Ανθρώπινος Παράγοντας
του zerVo (@moviesltd) 
Ήταν το παγωμένο πρωινό της 15ης του Γενάρη του 2009, όταν η ήδη τρομοκρατημένη ματιά των κατοίκων της Νέας Υόρκης, θα πάγωνε στην όψη ενός ακόμη θεόρατου τζάμπο, που πετώντας σε απαγορευτικά χαμηλό ύψος, ελισσόταν ανάμεσα στις κορυφές των γιγάντιων ουρανοξυστών. Ευτυχώς για όλους το πέταγμα στα μισής χούφτας εκατοντάδες πόδια δεν είχε προέλευση εξτρεμιστίκή, ατυχώς για τους επιβαίνοντες στην πτήση της United Airlines, όμως, σήμαινε SOS ισοδύναμο με την καταστροφή, καθώς αμφότεροι οι κινητήρες είχαν τεθεί εκτός λειτουργίας μετά την σύγκρουση, στιγμές μόνο μετά την απογείωση από το Λα Γκουάρντια, με σμήνος πτηνών. Η εξέλιξη, υπήρξε ανακουφιστική για τους πάντες, καθώς μια μαγική δύναμη έβαλε το χέρι της και το Airbus 320-214 που μετέφερε 155 ψυχές, προσθαλασσώθηκε δίχως να συντριβεί στα κρύα νερά του ποταμού Χάντσον, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή απώλεια σε ανθρώπινες ζωές. Τα δραματικά 206 δευτερόλεπτα από την στιγμή που σήμανε ο συναγερμός μέχρι την τελική πτώση, αλλά κυρίως όλα όσα άγνωστα στους περισσότερους επακολούθησαν της επιχείρησης διάσωσης, καταγράφονται από την κάμερα του ενός και μοναδικού Μπλόντι στην νέα του ταινία με τον τίτλο Sully...
Σάλι τον αποκαλούν οι φίλοι, οι συνάδελφοι του, η φαμίλια του, οι δικοί του άνθρωποι. Το ταμπελάκι στο πέτο της στολής του πιλότου, που εδώ και 42 χρόνια φορά με υπερηφάνεια, γράφει Τσέσλι Σάλενμπέργκερ, από την 9η πρωινή εκείνου του κρύου Γενάρη για το Big Apple, όμως είναι ο Εθνικός Σάλι, ο σωτήρας - φύλακας άγγελος, οδηγός της πτήσης 1549 με προορισμό της Σάρλοτ, που επιδεικνύοντας τεράστια ψυχραιμία κι έχοντας γερά αντανακλαστικά, την κατεύθυνε αντί για την καταστροφή, στην άκρως ριψοκίνδυνη μεν, πλην σωτήρια προσθαλάσσωση. Από άκρο εις άκρου της χώρας το όνομα του υμνείται ως ηρωικό, παρότι εκείνος, συνεσταλμένος και με την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του για το αν όλα πήγαν κατ ευχήν, αρνείται να δεχτεί τέτοιους διθυράμβους για ότι πέτυχε. Όλοι, άγνωστοι και γνωστοί ζητούν να τον αγκαλιάσουν να του σφίξουν το χέρι, να τον συγχαρούν για το υπεράνθρωπο επίτευγμα του. Όλοι? Όχι ακριβώς...
Χωρίς καν να έχουν συμπληρωθεί παρά ελάχιστες ώρες από το συμβάν που συγκλόνισε την Αμερική, ο Κάπτεν Σάλενμπέργκερ και ο συγκυβερνήτης Τζεφ Σκάιλς, θα κληθούν από την αεροπορική εταιρία και το συμβούλιο ασφαλείας πτήσεων, να δώσουν εξηγήσεις για τον λόγο που οδήγησαν το Ερμπάς στο νερό και όχι σε κάποιο κοντινό αεροδρόμιο, που δεν απείχε παρά μόνο ελάχιστα μίλια. Με όλες τις προσομοιώσεις της πτήσης στον ηλεκτρονικό υπολογιστή να κάνουν λόγο για λανθασμένη απόφαση του πιλότου, που είχε αμέτρητες επιλογές στην διάθεση του και την εκτίμηση των τεχνικών πως ο ένας κινητήρας λειτουργούσε ακόμη, η θέση του ηλικιωμένου ιπτάμενου είναι επισφαλής. Και κάθε καινούργιο στοιχείο που προκύπτει από την μελέτη του μαύρου κουτιού, πιθανότατα οδηγεί στο συμπέρασμα πως ο Σάλι, κάθε άλλο παρά ήρωας είναι, άσχετα τι πιστεύει και εκτιμά η κοινή γνώμη...
Απίθανα πράγματα δηλαδή, που μόνο στην Land Of The Free, που δεν γουστάρει καν να γίνει Home Of The Braves, μπορούν να συμβούν. Οι ιθύνοντες, πιεσμένοι προφανώς από τις ασφαλιστικές φατρίες και τις διαπλοκές που ζητούν εκατομμύρια δολάρια για αποζημίωση, αναζητούν μονομιάς το εξιλαστήριο θύμα που πάνω του θα ρίξουν το ανάθεμα, ακόμη κι αν έβγαλε από την άτρακτο σώο (και κυρίως χωρίς γρατσουνιά) ακόμη και τον τελευταίο επιβάτη. Κι ενώσω τηλεοπτικοί σταθμοί, δίκτυα και κοινωνικές ομάδες πλέκουν το εγκώμιο του Σάλι, πίσω από την πλάτη του οι μηχανορραφίες καλά κρατούν προκειμένου να οδηγηθεί στο απόσπασμα και να αμαυρωθεί μισού αιώνα κοντά εμπειρία στο κόκπιτ. Αν κάποιος δεν φοβήθηκε μια φορά να οδηγήσει το εκατοντάδων τόνων αεροπλάνο με ζιγκ ζαγκ πάνω από τις στέγες του Μανχάταν, πως να κιοτέψει μπροστά στους πομπώδεις χαρτογιακάδες, που επιρρίπτουν ενοχές εκ του ασφαλούς?
Κι εκεί ακριβώς βρίσκεται το ζουμί όλο της ιστορίας που αναπτύσσει πίσω από τον δεδομένο θρύλο ο 86χρονος, μα με βλέμμα αετίσιο σαν εφήβου Clint. Ξεπερνώντας την απεικόνιση του πραγματικά εντυπωσιακού να το παρακολουθείς στην εξέλιξη του περιστατικού (στο intro πίστεψε με θα ψαρώσεις δεδομένα) όπως άλλωστε είχε πετύχει και στο ρεπρίζ του ασιανού τσουνάμι προ ετών στο Hereafter, o Eastwood, τρώει όσο χρόνο χρειάζεται για να κλείσει την ενότητα του Rescue για να περάσει στο κυρίως θέμα, εκεί που το πράγμα πονάει, αλλά παρουσιάζει και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, στο μετά... Το Μετά, που θα βρει έναν περήφανο μα και απορημένο για το τι μπορεί να μην έκανε σωστά πιλότο, να σκύβει ματιά στο ενδεχόμενο μιας τέτοιας αρνητικής πιθανότητας, μπροστά στην κυρα του, που πάντοτε τον προσμένει πίσω με αγωνία, άσχετα αν γνωρίζει από πριν πως τα πάντα θα πάνε πρίμα για τον καλό της. Βρε λες? Όχι κύριοι Μακάρθυ! Δεν λες!
Για τον τεράστιο δημιουργό Eastwood η Αμερική δεν έχει πέσει μονάχα σε έναν βούρκο φόβου και αγωνίας που δημιούργησε το Κακό της 11/9, αλλά ακόμη χαριεντίζεται με εκείνες τις σκοτεινές ώρες της ιστορίας της, όταν τον τόπο κυβερνούσαν οι Χούντες με τα τεράστια μικρόφωνα, τις κουκούλες και τους υψωμένους δείκτες. Μια τέτοια ακριβώς συγκλονιστική σεκάνς κτίζει στην αρχική και στην τελική πράξη του έργου του, αποδεικνύοντας πως οι ισχυροί κουστουμάτοι θα έχουν για πάντα το πάνω χέρι, οποιουδήποτε βεληνεκούς κι αν είναι εκείνος που έχουν απέναντι τους. Το σενάριο έχει βρει όμως τον κατάλληλο ξενοδόχο για να λογαριάσουν οι επίτροποι, εκείνον που θα αποκαταστήσει την τάξη με γνώμονα την ανθρωπιά, την λογική και τον συγχρονισμό. Όπως ακριβώς έκανε και την στιγμή που το όχημα του, με απώλεια ώσης κατευθυνόταν πάνω στις στέγες του Μεγάλου Μήλου, για να αποφύγει το μοιραίο. Σπουδαίος άντρας! Κάτι τέτοιους έχουμε ανάγκη για υπόδειγμα όλοι μας.
Αν θα ανέμενε ο θεατής μια γραμμική αναφορά στο Miracle Of Hudson από τον Clint μάλλον πέφτει πολύ έξω στην προσμονή του. Ο χρόνος πηγαινοέρχεται διαρκώς από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο στο τώρα της κρίσης του πιλότου, στο προχθές της εφηβικής και νεανικής εκπαίδευσής του στο τιμόνι, στο μόλις προ ολίγου, των στιγμών που το αεροσκάφος είχε πάρει την κατιούσα. Μαεστρική συμπεριφορά από τον Eastwood στην αφήγηση του τι συνέβη, τόσο από πλευράς εντυπωσιασμού στα ειδικά εφέ που σοκάρουν, όσο όμως κυρίως στο πως τα πάντα ανατράπηκαν από την ώρα που διαπιστώθηκε πως ουδείς επιβαίνοντας έχει απολέσει την ζωή του. Το τελευταίο - δεν είναι απάνθρωπη διαπίστωση, είναι όμως πραγματικότητα - δεν λειτουργεί διόλου σαν δραματουργικό στοιχείο, αφού ο σκηνοθέτης γνωρίζει πως δίχως κανένα θύμα ή έστω χωρίς μια έντονου σασπένς αποστολή διάσωσης στον ποταμό, δεν μπορεί να στήσει θρίλερ αγωνίας που θα τραβήξει για το δίωρο. Στα ενενήντα σφιχτοδεμένα του λεπτά το Sully λέει όμως τα πάντα. Τόσο δρώντας σαν το καλύτερο Mayday που έχεις παρακολουθήσει ποτέ, όσο κυρίως σαν καυστικό σχόλιο του ποιοι άσχετοι, ανάρμοστοι, άπειροι, μα το κυριότερο ξερόλες, διοικούν αυτή την χώρα...
Στην θωριά του Tom Hanks - καθηλωτικός όπως πάντα και όταν λέμε πάντα, εννοούμε Πάντα - με τα λευκότατα μαλλιά, το μουστάκι και τις αμέτρητες ρυτίδες στην όψη, να αποδίδει τον πιο γηρασμένο από τα πραγματικά του χρόνια 60αρη, σοκαρίστηκα. Για ένα δύο λεπτά στην καρέκλα μου αναπολούσα τις ημέρες εκείνες που θεωρούταν (μόνο) κωμικός και το γνώρισμα του ήταν η σγουρή αφάνα και το στραβό χαμόγελο. Τριάντα βάλε χρόνια μετά το Πάρτι για Εργένηδες, που ούτε κι εγώ θυμάμαι πόσες φορές είχα δει τότενες στο σινεμά - σπίτι μου, μπασμένος κρυφά από τον γκισέ όντας ανήλικος 15χρονος, ο Ελληνικής ψυχής αστέρας έχει μπει σχεδόν εξώφυλλο στην λίμπρο ντόρο του παγκόσμιου σινεμά! Κάθε φορά το ίδιο σκέφτομαι και όλο στην ίδια λακκούβα πέφτω αδυνατώντας να πιστέψω το πόσο εκείνος γιγαντώθηκε και το πόσο εγώ μεγάλωσα (στην ηλικία). Δεν υπάρχουν λόγια, ο Μέγας Tom από μόνος του είναι παράγοντας για να απολαύσει κανείς μια εξαιρετικά ποιοτική ταινία, που βγάζει αμέτρητα, σωστά και όχι φαστ φουντ, διδάγματα, παλεύοντας να μοιράσει και ανάλογους προβληματισμούς στην πλατεία. Φαντάσου δηλαδή αν σου χρειάζεται κι άλλος λόγος πως τον δρόμο αυτό τον διαβαίνει όχι σόλο, αλλά παρέα με τον Clint. Απόλαυση!
Χωρίς καν να έχουν συμπληρωθεί παρά ελάχιστες ώρες από το συμβάν που συγκλόνισε την Αμερική, ο Κάπτεν Σάλενμπέργκερ και ο συγκυβερνήτης Τζεφ Σκάιλς, θα κληθούν από την αεροπορική εταιρία και το συμβούλιο ασφαλείας πτήσεων, να δώσουν εξηγήσεις για τον λόγο που οδήγησαν το Ερμπάς στο νερό και όχι σε κάποιο κοντινό αεροδρόμιο, που δεν απείχε παρά μόνο ελάχιστα μίλια. Με όλες τις προσομοιώσεις της πτήσης στον ηλεκτρονικό υπολογιστή να κάνουν λόγο για λανθασμένη απόφαση του πιλότου, που είχε αμέτρητες επιλογές στην διάθεση του και την εκτίμηση των τεχνικών πως ο ένας κινητήρας λειτουργούσε ακόμη, η θέση του ηλικιωμένου ιπτάμενου είναι επισφαλής. Και κάθε καινούργιο στοιχείο που προκύπτει από την μελέτη του μαύρου κουτιού, πιθανότατα οδηγεί στο συμπέρασμα πως ο Σάλι, κάθε άλλο παρά ήρωας είναι, άσχετα τι πιστεύει και εκτιμά η κοινή γνώμη...
Απίθανα πράγματα δηλαδή, που μόνο στην Land Of The Free, που δεν γουστάρει καν να γίνει Home Of The Braves, μπορούν να συμβούν. Οι ιθύνοντες, πιεσμένοι προφανώς από τις ασφαλιστικές φατρίες και τις διαπλοκές που ζητούν εκατομμύρια δολάρια για αποζημίωση, αναζητούν μονομιάς το εξιλαστήριο θύμα που πάνω του θα ρίξουν το ανάθεμα, ακόμη κι αν έβγαλε από την άτρακτο σώο (και κυρίως χωρίς γρατσουνιά) ακόμη και τον τελευταίο επιβάτη. Κι ενώσω τηλεοπτικοί σταθμοί, δίκτυα και κοινωνικές ομάδες πλέκουν το εγκώμιο του Σάλι, πίσω από την πλάτη του οι μηχανορραφίες καλά κρατούν προκειμένου να οδηγηθεί στο απόσπασμα και να αμαυρωθεί μισού αιώνα κοντά εμπειρία στο κόκπιτ. Αν κάποιος δεν φοβήθηκε μια φορά να οδηγήσει το εκατοντάδων τόνων αεροπλάνο με ζιγκ ζαγκ πάνω από τις στέγες του Μανχάταν, πως να κιοτέψει μπροστά στους πομπώδεις χαρτογιακάδες, που επιρρίπτουν ενοχές εκ του ασφαλούς?
Κι εκεί ακριβώς βρίσκεται το ζουμί όλο της ιστορίας που αναπτύσσει πίσω από τον δεδομένο θρύλο ο 86χρονος, μα με βλέμμα αετίσιο σαν εφήβου Clint. Ξεπερνώντας την απεικόνιση του πραγματικά εντυπωσιακού να το παρακολουθείς στην εξέλιξη του περιστατικού (στο intro πίστεψε με θα ψαρώσεις δεδομένα) όπως άλλωστε είχε πετύχει και στο ρεπρίζ του ασιανού τσουνάμι προ ετών στο Hereafter, o Eastwood, τρώει όσο χρόνο χρειάζεται για να κλείσει την ενότητα του Rescue για να περάσει στο κυρίως θέμα, εκεί που το πράγμα πονάει, αλλά παρουσιάζει και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, στο μετά... Το Μετά, που θα βρει έναν περήφανο μα και απορημένο για το τι μπορεί να μην έκανε σωστά πιλότο, να σκύβει ματιά στο ενδεχόμενο μιας τέτοιας αρνητικής πιθανότητας, μπροστά στην κυρα του, που πάντοτε τον προσμένει πίσω με αγωνία, άσχετα αν γνωρίζει από πριν πως τα πάντα θα πάνε πρίμα για τον καλό της. Βρε λες? Όχι κύριοι Μακάρθυ! Δεν λες!
Για τον τεράστιο δημιουργό Eastwood η Αμερική δεν έχει πέσει μονάχα σε έναν βούρκο φόβου και αγωνίας που δημιούργησε το Κακό της 11/9, αλλά ακόμη χαριεντίζεται με εκείνες τις σκοτεινές ώρες της ιστορίας της, όταν τον τόπο κυβερνούσαν οι Χούντες με τα τεράστια μικρόφωνα, τις κουκούλες και τους υψωμένους δείκτες. Μια τέτοια ακριβώς συγκλονιστική σεκάνς κτίζει στην αρχική και στην τελική πράξη του έργου του, αποδεικνύοντας πως οι ισχυροί κουστουμάτοι θα έχουν για πάντα το πάνω χέρι, οποιουδήποτε βεληνεκούς κι αν είναι εκείνος που έχουν απέναντι τους. Το σενάριο έχει βρει όμως τον κατάλληλο ξενοδόχο για να λογαριάσουν οι επίτροποι, εκείνον που θα αποκαταστήσει την τάξη με γνώμονα την ανθρωπιά, την λογική και τον συγχρονισμό. Όπως ακριβώς έκανε και την στιγμή που το όχημα του, με απώλεια ώσης κατευθυνόταν πάνω στις στέγες του Μεγάλου Μήλου, για να αποφύγει το μοιραίο. Σπουδαίος άντρας! Κάτι τέτοιους έχουμε ανάγκη για υπόδειγμα όλοι μας.
Αν θα ανέμενε ο θεατής μια γραμμική αναφορά στο Miracle Of Hudson από τον Clint μάλλον πέφτει πολύ έξω στην προσμονή του. Ο χρόνος πηγαινοέρχεται διαρκώς από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο στο τώρα της κρίσης του πιλότου, στο προχθές της εφηβικής και νεανικής εκπαίδευσής του στο τιμόνι, στο μόλις προ ολίγου, των στιγμών που το αεροσκάφος είχε πάρει την κατιούσα. Μαεστρική συμπεριφορά από τον Eastwood στην αφήγηση του τι συνέβη, τόσο από πλευράς εντυπωσιασμού στα ειδικά εφέ που σοκάρουν, όσο όμως κυρίως στο πως τα πάντα ανατράπηκαν από την ώρα που διαπιστώθηκε πως ουδείς επιβαίνοντας έχει απολέσει την ζωή του. Το τελευταίο - δεν είναι απάνθρωπη διαπίστωση, είναι όμως πραγματικότητα - δεν λειτουργεί διόλου σαν δραματουργικό στοιχείο, αφού ο σκηνοθέτης γνωρίζει πως δίχως κανένα θύμα ή έστω χωρίς μια έντονου σασπένς αποστολή διάσωσης στον ποταμό, δεν μπορεί να στήσει θρίλερ αγωνίας που θα τραβήξει για το δίωρο. Στα ενενήντα σφιχτοδεμένα του λεπτά το Sully λέει όμως τα πάντα. Τόσο δρώντας σαν το καλύτερο Mayday που έχεις παρακολουθήσει ποτέ, όσο κυρίως σαν καυστικό σχόλιο του ποιοι άσχετοι, ανάρμοστοι, άπειροι, μα το κυριότερο ξερόλες, διοικούν αυτή την χώρα...
Στην θωριά του Tom Hanks - καθηλωτικός όπως πάντα και όταν λέμε πάντα, εννοούμε Πάντα - με τα λευκότατα μαλλιά, το μουστάκι και τις αμέτρητες ρυτίδες στην όψη, να αποδίδει τον πιο γηρασμένο από τα πραγματικά του χρόνια 60αρη, σοκαρίστηκα. Για ένα δύο λεπτά στην καρέκλα μου αναπολούσα τις ημέρες εκείνες που θεωρούταν (μόνο) κωμικός και το γνώρισμα του ήταν η σγουρή αφάνα και το στραβό χαμόγελο. Τριάντα βάλε χρόνια μετά το Πάρτι για Εργένηδες, που ούτε κι εγώ θυμάμαι πόσες φορές είχα δει τότενες στο σινεμά - σπίτι μου, μπασμένος κρυφά από τον γκισέ όντας ανήλικος 15χρονος, ο Ελληνικής ψυχής αστέρας έχει μπει σχεδόν εξώφυλλο στην λίμπρο ντόρο του παγκόσμιου σινεμά! Κάθε φορά το ίδιο σκέφτομαι και όλο στην ίδια λακκούβα πέφτω αδυνατώντας να πιστέψω το πόσο εκείνος γιγαντώθηκε και το πόσο εγώ μεγάλωσα (στην ηλικία). Δεν υπάρχουν λόγια, ο Μέγας Tom από μόνος του είναι παράγοντας για να απολαύσει κανείς μια εξαιρετικά ποιοτική ταινία, που βγάζει αμέτρητα, σωστά και όχι φαστ φουντ, διδάγματα, παλεύοντας να μοιράσει και ανάλογους προβληματισμούς στην πλατεία. Φαντάσου δηλαδή αν σου χρειάζεται κι άλλος λόγος πως τον δρόμο αυτό τον διαβαίνει όχι σόλο, αλλά παρέα με τον Clint. Απόλαυση!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Σεπτεμβρίου 2016 από την Tanweer
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική