του Barry Sonnenfeld. Με τους Kevin Spacey, Jennifer Garner, Robbie Amell, Malina Weissman, Christopher Walken, Mark Consuelos, Teddy Sears, Talitha Bateman
Γατάκια...
του zerVo (@moviesltd) 
Από την εποχή του Ποντικομικρούλη, των Cats And Dogs, των πρώτων Chipmunks και φυσικά του Garfield, είχε διαφανεί πως υπάρχει ένα συγκεκριμένο traget group που ενδιαφέρεται γι αυτού του συνδυασμένου live action και CGI pet χαρακτήρων, φαμιλιάρικου ύφους κομεντί, με κατά βάση μονοψήφιο μέσο όρο ηλικίας. Έχοντας περάσει κάπου δεκαπέντε χρόνια από τον καιρό που τα γατάκια κήρυξαν τον πόλεμο στα σκυλάκια, ακόμη και οι πολύ νεαροί σινεφίλ, έδειξαν το ενδιαφέρον τους να στρέφεται προς τις πολύ πιο μελετημένες, προσεγμένες, και σχεδιασμένες περιπτώσεις κινουμένων σχεδίων (όλων) των στούντιος, με συνέπεια αυτού του είδους όπως το παρόν Nine Lives τα φιλμάκια να έχουν περάσει στο εμπορικό περιθώριο. Πόσο μάλλον όταν συνολικά δεν έχουν να προσφέρουν και το παραμικρό σε ποιότητα και περιεχόμενο, σε θέμα και ουσία, οπότε και θα λησμονηθούν ακριβώς την στιγμή που θα πέσουν οι τίτλοι τέλους τους.
Ο πλέον φημισμένος πολυεκατομμυριούχος της πόλης είναι ο υπερφίαλος και πομπώδης Τομ Μπραντ, που ξοδεύει όλη του την ημέρα σε διαρκείς επαγγελματικές συναντήσεις, αγνοώντας τις ανάγκες της οικογένειας του, της όμορφης συζύγου του και της χαριτωμένης εντεκάχρονης κόρης του. Με το μυαλό του να στριφογυρίζει διαρκώς στο πως θα ολοκληρωθεί ο ουρανοξύστης γίγας, το ψηλότερο και εντυπωσιακότερο κτίριο σε ολόκληρο τον κόσμο, τελευταία στιγμή θα θυμηθεί τα γενέθλια της θυγατέρας του και θα τρέξει να προλάβει να της ψωνίσει το δώρο που του ζήτησε: Ένα όμορφο γατάκι που πολύ θα ήθελε για παρέα.
Κι εκεί ακριβώς εισερχόμαστε στο μεταφυσικόν του πράγματος, καθώς ο μεγιστάνας ναι μεν θα ψωνίσει το κατοικίδιο από το μυστηριώδες κατάστημα με τον αλλόκοτο ιδιοκτήτη, στην πορεία για το σπίτι όμως θα πέσει θύμα τροχαίου και θα μεταφερθεί εσπευσμένα στο νοσοκομείο με την κατάσταση του να φαντάζει ιδιαίτερα κρίσιμη. Είναι η στιγμή που στην φαταουλίστικη και πλεονέκτρα ψυχή του Κυρίου Μπραντ θα δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία. Να ζήσει για ένα επταήμερο μέσα στο σώμα του γατιού, για να καταλάβει μέσα από τα μάτια του, το πως νιώθουν για εκείνον οι δικοί του άνθρωποι, καθώς εκείνος βρίσκεται σε κωματώδη κατάσταση στο κρεβάτι του πόνου.
Βεβαίως ο αναστατωμένος επιχειρηματίας από την πρώτη κιόλας στιγμή που θα αντιληφθεί το κακό που τον βρήκε, θα κάνει τα πάντα για να αποκαλύψει στον περίγυρο του την αλήθεια, αλλά ούτε να μιλήσει μπορεί, αφού μόνο νιαουρίζει (συνεχώς και εκνευριστικά) ούτε να γράψει σημείωμα, αφού δεν είναι δυνατόν το τετράποδο να χρησιμοποιήσει κατά πως επιθυμεί την...πένα. Μια κατάσταση που θα γίνει ακόμη πιο αγωνιώδης για τον φυλακισμένο στο κορμάκι του φλάφυ, όταν καταλάβει πως πίσω από την πλάτη του, οι λεγόμενοι πιστοί του συνεργάτες σχεδιάζουν να του βουτήξουν την εταιρεία, υπολογίζοντας πως η υγεία του δεν πρόκειται να επανέλθει μετά το ατύχημα.
Οπότε πολύ σύντομα μετά την επίσκεψη στο μαγαζάκι του τρόμου του Πέρκινς (ο Christopher Walken είναι αυτός που τέτοια δεύτερα ρολάκια τα παίζει με άνεση στα δάκτυλα) ξεκινά το φαρσικό στοιχείο της κωμωδίας, ενόσω ο γάτος / μπίζνεσμαν παλεύει να επαναφέρει την τάξη, με όσα λιγοστά μέσα του απομένουν. Λίγες είναι οι φορές που έστω ένα χαμογελάκι θα σκάσει από τις σκανταλιές του (άντε μια με το ουίσκι, άντε κι άλλη μια με το κάτουρο στην τσάντα της αχώνευτης) αφού γρήγορα καταλαβαίνει ακόμη και ο πλέον αδαής, πως το σπιν οφ του Σκρουτζ, βαδίζει την πεπατημένη προς την ψυχική εξυγίανση του βασικού του, κακίστρου ήρωα, χωρίς πολλές, πολλές εκπλήξεις.
Συνολικά δηλαδή μιλάμε για χάσιμο χρόνου, αφού ούτε τα ευρήματα στην εξέλιξη της πλοκής είναι ελκυστικά, ούτε όμως και τα ειδικά εφέ που δίνουν ανθρώπινη υφή σε έναν σπιτόγατο, ανοίγουν καμιά ιδιαίτερη όρεξη στον θεατή. Που εξαρχής προβληματίζεται για την παρουσία σε αυτό το μετριότατο και άνευρο φιλμάκι, του τεράστιου Kevin Spacey, σε έναν φλιπ σάιντ (για όσο παίζει ο ίδιος) γλαφυρό εναλλάξ της περσόνας του στο House Of Cards. Δηλαδή του εγωιστή, μεγαλομανή, παρτάκια, που δεν νοιάζεται στιγμή για τις ανάγκες των δικών του ανθρώπων, που εδώ τιμωρείται από μια μαγική και ανεξήγητη δύναμη, για να μάθει να φέρεται. Αρπαχτή και ένσημα για τον Kev (και για τον Walken και για τον Sonnenfeld) καλύπτοντας κάποιες οικονομικές ανάγκες δίχως να κατορθώνει να ανεβάζει το λέβελ μιας ματαιόδοξης παραγωγής, που ακόμη δεν έχει αποδώσει τα (όχι και λίγα) 30 εκατομμύρια που στοίχισε.
Κι εκεί ακριβώς εισερχόμαστε στο μεταφυσικόν του πράγματος, καθώς ο μεγιστάνας ναι μεν θα ψωνίσει το κατοικίδιο από το μυστηριώδες κατάστημα με τον αλλόκοτο ιδιοκτήτη, στην πορεία για το σπίτι όμως θα πέσει θύμα τροχαίου και θα μεταφερθεί εσπευσμένα στο νοσοκομείο με την κατάσταση του να φαντάζει ιδιαίτερα κρίσιμη. Είναι η στιγμή που στην φαταουλίστικη και πλεονέκτρα ψυχή του Κυρίου Μπραντ θα δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία. Να ζήσει για ένα επταήμερο μέσα στο σώμα του γατιού, για να καταλάβει μέσα από τα μάτια του, το πως νιώθουν για εκείνον οι δικοί του άνθρωποι, καθώς εκείνος βρίσκεται σε κωματώδη κατάσταση στο κρεβάτι του πόνου.
Βεβαίως ο αναστατωμένος επιχειρηματίας από την πρώτη κιόλας στιγμή που θα αντιληφθεί το κακό που τον βρήκε, θα κάνει τα πάντα για να αποκαλύψει στον περίγυρο του την αλήθεια, αλλά ούτε να μιλήσει μπορεί, αφού μόνο νιαουρίζει (συνεχώς και εκνευριστικά) ούτε να γράψει σημείωμα, αφού δεν είναι δυνατόν το τετράποδο να χρησιμοποιήσει κατά πως επιθυμεί την...πένα. Μια κατάσταση που θα γίνει ακόμη πιο αγωνιώδης για τον φυλακισμένο στο κορμάκι του φλάφυ, όταν καταλάβει πως πίσω από την πλάτη του, οι λεγόμενοι πιστοί του συνεργάτες σχεδιάζουν να του βουτήξουν την εταιρεία, υπολογίζοντας πως η υγεία του δεν πρόκειται να επανέλθει μετά το ατύχημα.
Οπότε πολύ σύντομα μετά την επίσκεψη στο μαγαζάκι του τρόμου του Πέρκινς (ο Christopher Walken είναι αυτός που τέτοια δεύτερα ρολάκια τα παίζει με άνεση στα δάκτυλα) ξεκινά το φαρσικό στοιχείο της κωμωδίας, ενόσω ο γάτος / μπίζνεσμαν παλεύει να επαναφέρει την τάξη, με όσα λιγοστά μέσα του απομένουν. Λίγες είναι οι φορές που έστω ένα χαμογελάκι θα σκάσει από τις σκανταλιές του (άντε μια με το ουίσκι, άντε κι άλλη μια με το κάτουρο στην τσάντα της αχώνευτης) αφού γρήγορα καταλαβαίνει ακόμη και ο πλέον αδαής, πως το σπιν οφ του Σκρουτζ, βαδίζει την πεπατημένη προς την ψυχική εξυγίανση του βασικού του, κακίστρου ήρωα, χωρίς πολλές, πολλές εκπλήξεις.
Συνολικά δηλαδή μιλάμε για χάσιμο χρόνου, αφού ούτε τα ευρήματα στην εξέλιξη της πλοκής είναι ελκυστικά, ούτε όμως και τα ειδικά εφέ που δίνουν ανθρώπινη υφή σε έναν σπιτόγατο, ανοίγουν καμιά ιδιαίτερη όρεξη στον θεατή. Που εξαρχής προβληματίζεται για την παρουσία σε αυτό το μετριότατο και άνευρο φιλμάκι, του τεράστιου Kevin Spacey, σε έναν φλιπ σάιντ (για όσο παίζει ο ίδιος) γλαφυρό εναλλάξ της περσόνας του στο House Of Cards. Δηλαδή του εγωιστή, μεγαλομανή, παρτάκια, που δεν νοιάζεται στιγμή για τις ανάγκες των δικών του ανθρώπων, που εδώ τιμωρείται από μια μαγική και ανεξήγητη δύναμη, για να μάθει να φέρεται. Αρπαχτή και ένσημα για τον Kev (και για τον Walken και για τον Sonnenfeld) καλύπτοντας κάποιες οικονομικές ανάγκες δίχως να κατορθώνει να ανεβάζει το λέβελ μιας ματαιόδοξης παραγωγής, που ακόμη δεν έχει αποδώσει τα (όχι και λίγα) 30 εκατομμύρια που στοίχισε.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Σεπτεμβρίου 2016 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική