Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι τον καρτερούσαν στην γωνιά, με ρόπαλο μεγαλύτερο κι από εκείνο του Ηρακλέους. Υπεύθυνος γι αυτό αποκλειστικά και μόνο ο ίδιος, που φρόντισε να απογοητεύσει άπαντες με τις πιο πρόσφατες δημιουργικές ατασθαλίες του, που ποιοτικά κινήθηκαν σε πολύ κατώτερα επίπεδα των όσων μας είχε συνηθίσει. Όχι δηλαδή πως στο γερό του comeback, στο παραμυθένιο είδος που ο ίδιος κυριαρχεί και βασιλεύει, άγγιξε τίποτα levels αριστουργήματος, αλλά να, όπως και να το κάνουμε, όταν ο Burton αποφασίζει να ξετυλίξει με κέφι και σοβαρότητα την φανταστική κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη, γνωρίζεις από πριν καλά πως δεύτερος σαν κι αυτόν δεν υπάρχει!

Μπορεί ποτέ του να μην υπήρξε ο πιο υπεύθυνος πατέρας, ο γηρασμένος πλέον Άμπι Πόρτμαν, σίγουρα όμως ήταν στα μάτια του εγγονού του Τζέικ, ο καλύτερος παππούς. Κι αυτό γιατί μέσα από τις ευφάνταστες αφηγήσεις του, για όλα εκείνα τα μαγικά ταξίδια που πραγματοποίησε όσο ήταν νέος, έκτισε μια εντυπωσιακή εικόνα στα όνειρα του μικρού, γεμάτη θαυμασμό για τα κατορθώματα του προγόνου του. Όταν εκείνος, εντελώς αναπάντεχα θα πέσει δεχτεί επίθεση στην αυλή του σπιτιού του στην Φλόριντα, από έναν απροσδιόριστο εισβολέα, λίγο πριν ξεψυχήσει θα αφήσει κληρονομιά στον πιτσιρικά, να ολοκληρώσει το έργο που εκείνος είχε αφήσει στην μέση, μισό και κάτι αιώνα πριν, στην μακρινή Ουαλία, εκεί που θα πρέπει να ταξιδέψει σε απομονωμένο νησάκι για να αναζητήσει τα ίχνη της μυστηριώδους Κυρίας Πέρεγκριν. Της υπεύθυνης του ασύλου που βρίσκεται εκεί και στεγάζει μια ντουζίνα ξεχωριστά παιδιά που διαθέτουν πραγματικά, μοναδικές ικανότητες!

Κι όμως φτάνοντας στον αφιλόξενο βρετανικό τόπο, συνοδευόμενος από τον μέθυσο και ματαιόδοξο πατέρα του, Φράνκλιν, ο Τζέικ δεν θα συναντήσει παρά ένα ρημάδι στην θέση που θα έπρεπε να βρισκόταν το νεοκλασικό ορφανοτροφείο. Αποτέλεσμα της βομβιστικής επίθεσης που δέχτηκε την 3η του Σεπτέμβρη του 1943 από τα αεροσκάφη της Λουφτβάφε, μακελειό που είχε σαν συνέπεια όλοι οι ένοικοι του να βρουν τραγικό θάνατο στα ερείπια του κτιρίου. Απογοητευμένος που για μια ακόμη φορά τα λόγια του παππού του αποδείχτηκαν μπαρούφες, ο μικρός λυπημένος θα πάρει το μονοπάτι της επιστροφής, ώσπου εν αγνοία του θα διαβεί την κρυφή πύλη του χωροχρόνου, που θα τον οδηγήσει πίσω στην εποχή που η Μίς Πέρεγκριν και τα χαρισματικά της παιδιά, έχαιραν άκρας υγείας!

Εκείνη σοβαρή μα και αινιγματική, εντυπωσιακή σε μορφή και με ανάλογες μαγικές δυνατότητες μεταμόρφωσης σε πτηνό, έχει να φέρει εις πέρας μια σημαντική αποστολή: Να κρατήσει τους προστατευόμενους της ζωντανούς και μακρυά από τις ορέξεις των ανθρωποφάγων στοιχειών, φυλάσσοντας τους σε μια ασφαλή χρονική λούπα που ξεκινά και καταλήγει την μοιραία εκείνη μέρα του βομβαρδισμού. Ανήλικοι που έχουν ενώσει τις ξεχωριστές δυνάμεις τους σαν μια γροθιά ενάντια στις υπάρχουσες απειλές, επιλέγοντας να ζήσουν για πάντα νέοι στο διαρκές και επαναλαμβανόμενο κάθε μέρα, που τους συντηρεί σταθερά στην ίδια ακριβώς ηλικία, δίχως να γερνούν ούτε ώρα...

Τι ακριβώς, όμως, μπορεί να γυρεύει ο προβληματισμένος, για όσα παράξενα συμβαίνουν γύρω του, αλλά κανονικός τουλάχιστον εμφανισιακά, Τζέικ, ανάμεσα σε όλους αυτούς τους ασυνήθιστους συνομηλίκους του? Που είτε ξεπερνούν τους κανόνες της βαρύτητας, είτε έχουν τρομακτική ισχύ στην άρση του οποιουδήποτε βάρους, είτε διαθέτουν την ικανότητα ελέγχου των φυτικών οργανισμών, είτε μπορούν να σκορπούν πανίσχυρες φλόγες θερμότητας με μια απλή κίνηση των χεριών τους. Μα για στάσου. Που ακριβώς αναφερόμαστε? Στο άσυλο της γοητευτικής Κυρίας Πέργκριν ή στην οικία που συμβιώνουν όλοι οι ξεχωριστοί μεταλλαγμένοι και την επίβλεψη της έχει κάποιος Καθηγητής Ξαβιέ?

Για να μην ανακατεύουμε την τράπουλα, μπερδεύοντας τον πιθανό θεατή, η συλλογιστική στον σχεδιασμό της πλοκής, εδώ στο Peculiar Chldren είναι ακριβώς η ίδια με εκείνη που έχει ισχύσει μέχρι τώρα στην πάνοπλη πορεία του σίριαλ των X-Men. Σε μια φόρμα όμως πολύ πιο παιδική, Young adult για να χρησιμοποιήσω μια φράση της μόδας, αφού οι ένοικοι του σπιτιού στην Ουαλική ύπαιθρο, δεν ξεπερνούν σε μέσο όρο τα 15 χρόνια. Παιδάκια οι πιο πολλοί και μερικοί έφηβοι ανάμεσα τους, που μια παραξενιά της φύσης τους έχει προσδώσει απίστευτες δυνάμεις, σε σημείο που να βρίσκονται στο στόχαστρο ομοίων τους, ανήθικης ψυχής και δράσης, που επιβιώνουν επίσης σε χρονικούς βρόχους που είναι διάσπαρτοι σε όλο τον πλανήτη. Οπότε όλης αυτή η φιλοσοφία των mutants αυτομάτων περιτυλίγεται από το νεανικότερο (και βρετανικότερο) HarryPotterϊστικο στυλ, που εξ ορισμού μοιάζει υπερβολικά ενδιαφέρον.

Το σημαντικό για να μπορέσεις να αναγνώσεις το καινούργιο αυτό παραμύθι του Burton, που στηρίζεται στο υπερ-επιτυχημένο μπεστ σέλλερ του Ransom Riggs (για πολλές εβδομάδες στην κορυφή της σχετικής λίστας των Times) θα είναι να εξοικειωθείς το συντομότερο με το διαρκές παιχνίδισμα του χρόνου, που πηγαινοφέρνει τους ήρωες από το χθες στο σήμερα και τούμπαλι. Εύκολο για όσους συμβαδίζουν με την ελκυστική μα και δαιδαλώδη λογική των Terminator / Blade Runner / Looper / Back To The Future, όχι και τόσο πάντως για όσους δεν καταφέρνουν να αντιληφθούν αυτή ακριβώς την έννοια των περασμάτων από το χθες στο σήμερα και άντε πάλι πίσω.

Για να προσφερθεί όμως όλο αυτό το προιόν σε πλήρες πακέτο και να μην φτάσουμε στα όρια της μπερδεψούρας, πρέπει την μπαγκέτα να κρατά στα χέρια μάστορας ξεχωριστός και μοναδικός στην δουλειά του. Και ο Burton είναι ένας τέτοιος ειδικά όταν από τις πρώτες κιόλας στιγμές του έργου, γίνεται αντιληπτό πως ο Καλισφορνέζος βρίσκεται σε φόρμα. Ίσως όχι αντίστοιχη με τα λέβελς ενός Ψαλιδοψέρη ή ενός (πρωτόγονου, με την θετική σημασία του όρου) Μπάτμαν, αλλά σίγουρα τόσο σημαντικά υψηλή, ώστε το πόνημα του να χαρακτηριστεί με ευκολία σαν φαντασμαγορικό. Το χάρισμα του να συνδυάζει στην ίδια ακριβώς σκηνή, το σασπένς, την αγωνία και την δράση, με το χιούμορ και την σάτιρα είναι μοναδικό κι αυτό διαφαίνεται τόσο στην υφή των Κακών της ιστορίας του (ο Sam Jackson σολάρει ως συνήθως σε ρόλο που τον παίζει στα δάκτυλα πια) όσο και στην πανδαιμονικά καταπληκτική σεκάνς της προβλήτας του Μπλάκπουλ, εκεί που ζωντανεύει και η νοσταλγική ψυχή του Christmas Nightmare και του Corpse Bride.

Σε γενικές γραμμές μέσα από την περιπέτεια του οικήματος της Miss Peregrine (πόσο αισθαντική πια αυτή η Eva Green, τι μάτια είναι αυτά?) ο σπουδαίος Tim δηλώνει και πάλι το παρόν, στο λατρεμένο του (και από όλους μας ε?) στοιχείο του, το τρισδιάστατο, όχι μόνο στο εκράν γαιτανάκι, που χρησιμοποιεί σαν μέσο ταξιδέματος την αχαλίνωτη φαντασία μας. Που δεδομένα την χρειάζεται η πλοκή για να πάρει μπροστά και να μην βαλτώσει στην ανία της αδιαφορίας, αν ετούτο όμως συμβεί, η βόλτα που υπόσχεται ο Παραμυθάς στα παράλια της Αλβιόνας, ίσως και να ενθουσιάσει ακόμη το κοινό. Ενδεχόμενο που θα σημάνει αυτομάτως, την έναρξη του σίκουελ, που ήδη έχει σαλπάρει με όλους τους "ασυνήθιστους" αντάμα, πάνω σε βαπόρι, σαν βγαλμένο από άλλο σινε-μύθο, εκείνον του τρελο Κάπτεν Σπάρροου...