Movies Ltd

Να Χάνει η Μάνα το Παιδί

του gaRis (@takisgaris)

Μπρος στα μάτια μια ταινία όπου ο κορμός (σοκολάτα κάστανο) είναι ούλοι τρισαγαπημένοι μου. Fassbender - Vikander - Weiss με σκηνοθετάρα - Derek Cianfrance. Εκ των προτέρων η ψυχανεμισά κροάζει ότι η ομώνυμη νουβέλα (2012) κάποιου M.L.Stedman δεν ακουμπά καν Thomas Hardy και πως ο ρημαδοπήχης μετά το θρυλικό Blue Valentine (2010) και το οικογενειακό έπικ The Place Beyond The Pines (2012) έχει πιάσει ύψη στραβολαιμαριάς. Θε να το λατρέψω για τα πολύτιμα υλικά του αλλά όταν μπερδεύονται Disney με Dreamworks δια της Touchstone Pictures (αχ ρημαδιασμένα 80ς!) αρχίζει να πέφτει μπόρα η υποψία πως μια εν δυνάμει καραμπομπάτη ιστορία θα χειραγωγηθεί σε πολίτικλι κορέκτ τύπου Lifetime κανάλι. Μοιάζει με εκείνο το ντόμινο των εφτάμισα χιλιάρικα κομματιώνε που το έχεις περάσει από ξηρά και ωκεανούς, λίμνες και βουνά, για να σκαλώσει στην τελική γυροβολιά πριν το γκραν φινάλε.

Διότι το στόρυ έχει πυρήνα το Μπρεχτικό του Κύκλου με την Κιμωλία: Μάνα είναι η κυοφορούσα ή μάλλον η τροφός του παιδιού; Ο Cianfrance που έχει μάθει την αρχαιοελληνική τραγωδία κι από την ανάποδη δοξάζει το πάθος που κάμνει το άχθος ύβρι: Μετά το πέρας του Α’ Παγκοσμίου πολέμου, ο λιγομίλητος βετεράνος Τομ (Fassbender) γίνεται φαροφύλακας στο τέρμα του κόσμου, μεταξύ Ινδικού και Ανταρκτικής, Δυτική Αυστραλία μεριά. Τον παντρεύεται η νεαρά σκαμπρόζα Ιζαμπέλ (Vikander) που ζει με το (σποϊλεριά) τραγικό όνειρο να κάνουν παιδάκια, μαζί εκεί, απομονωμένοι στο μικρό τους παραδείσι. Εκεί που θερίζει η θύελλα της απογοήτευσης, ο Από Μηχανής, στέλνει μωρό σε βάρκα από το πουθενά με έναν νεκρό συνεπιβάτη. Ο αρχετυπικός αρσενικός Fassy ετοιμάζεται να το παραδώσει στις Αρχές. Η Alicia ούτε το συζητά. Ποιος θα επικρατήσει; H Χάνα (Rachel Weisz), βιολογική μητέρα της μικρής Λούσι / Γκρέις, αρχίζει σταδιακά να μπαίνει στο κάδρο, προετοιμάζοντας μια συναισθηματική (χωρίς να υπολείπεται διόλου ως προς το αστυνομικού τύπου ενδιαφέρον) κορύφωση με υπογραφή Cianfrance, διεύθυνση φωτογραφίας καρτ-ποστάλι Adam Arkapaw (Macbeth) και μπαγκέτα μαέστρου Alexander Desplat (φυσικά).

Η δραματουργία, διεκπεραιωτική ως πλοκή αλλά εύστοχη (μέχρι λίγο πριν την τελική έκβαση) χαρακτηρολογικά, χτίζει κοντά το 2ωρο για να κλωτσήσει στο τελευταίο 20λεπτο. Το ζευγάρι (και στη ζωή διαμέσου των γυρισμάτων) να πετά βαρελότα υποκριτικά, καθότι της ιδίας σχολής με χημική ένωση Hepburn - Tracey και βάλε, η Rachel να κεντά και ξάφνου ο Cianfrance βάζει τη Vikander να κάνει μια επιλογή ακραία αντίθετη στο χαρακτήρα της που ισοπεδώνει το ντεμαράζ της cineσθηματικής μη-κάθαρσης. Στρογγύλεμα γωνίας και Disneyϊκή (εδώ είμαστε) λύτρωση για να μη μας πούνε και ανήθικους (ποιοί;) Αν ο στόχος ήταν τα Kleenex να πάρουν αμπάριζα στην αίθουσα, παίρνει άριστα 10, γιατί είμαι μάρτυρας του γεγονότος. Αν πάλι τον κυρίευσε αυτή η ενοχλητική αίσθηση πως αυτή τη φορά πρέπει να αρπάξει το χρυσόμαλλο δέρας της αποδοχής κριτικών / κοινού με μια ακόμη ενοχλητικότερη για την ίδια την αλήθεια του έργου του Σολομώντεια λύση, κάποιος πρέπει να του σφυρίξει το μυστικό: Καλύτερα να παίξει Λόττο, μεγαλύτερες πιθανότητες έχει για 6άρι.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Νοεμβρίου 2016 από την Odeon