του Jean-Marc Vallée. Με τους Jake Gyllenhaal, Naomi Watts, Chris Cooper, Judah Lewis, C.J. Wilson, Polly Draper, Malachy Cleary, Debra Monk, Heather Lind
Γκρέμιστα, γκρέμιστα, όλα πια!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Μπαχαλάκηδες από τα βόρεια προάστια!
Denys Arcand, Robert Lepage, Denis Villeneuve, Xavier Dolan, Denis Côté, Philippe Falardeau: ονόματα μερικών μονάχα από τους πολλούς σπουδαίους σκηνοθέτες που προέρχονται από τον γαλλόφωνο Καναδά και διαπρέπουν εκεί αλλά και στο παγκόσμιο σινεμά. Στη λίστα αυτών των εκλεκτών δημιουργών κυρίαρχη θέση έχει και ο σκηνοθέτης της ταινίας με την οποία ασχολούμαστε εδώ: ο Jean-Marc Vallee. Αυτή είναι η 9η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί και η 6η του αγγλόφωνη. Τέσσερις ηθοποιοί από ταινίες του έχουν προταθεί για Όσκαρ ερμηνείας και δύο το έχουν κατακτήσει: για το «Dallas Byers Club» τιμήθηκαν με Όσκαρ α' ανδρικού ρόλου ο Matthew McConaughey και β' ανδρικού ρόλου ο Jared Leto. Έχοντας παρελθόν και στο χώρο της τηλεόρασης, μέσα στο 2017 θα δούμε δύο εξαιρετικά φιλόδοξες τηλεοπτικές σειρές των οποίων τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει εξολοκλήρου: από τη μία το «Sharp Objects» βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο της Gillian Flynn και από την άλλη το «Big Little Lies» βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο της Liane Moriarty. 8 επεισόδια θα έχει η πρώτη σειρά, επτά επεισόδια η δεύτερη και ο Vallee υποστηρίζει πως τις γυρίζει ωσάν ενιαίες κινηματογραφικές ταινίες. Εννοείται ότι ανυπομονούμε!
Την παγκόσμια πρεμιέρα της η ταινία την έκανε στο περσινό φεστιβάλ του Τορόντο. Το σενάριο του Demolition το υπογράφει ο Bryan Sipe. Το συγκεκριμένο σενάριο το 2007 μπήκε στην Black List, τη λίστα δηλαδή εκείνων των σεναρίων που αναδεικνύονται από τους επαΐοντες ως εξαιρετικά αλλά δεν φαινόταν να υπάρχει τρόπος να μετατραπούν σε ταινίες. Κι όμως, ο Vallee μετέτρεψε το συγκεκριμένο σενάριο σε ταινία – και τι ταινία, έτσι;
Η υπόθεση: Ο Ντέιβις είναι ένας επιτυχημένος τραπεζικός επενδυτής. Η ζωή του θα αλλάξει δραματικά όταν σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα σκοτώνεται η σύζυγός του ενώ ο ίδιος δεν παθαίνει τίποτα σωματικά. Ψυχικά, όμως, κλονίζεται. Με αφορμή το γεγονός ότι εκνευρίζεται από τη δυσλειτουργία μιας αυτόματης μηχανής πώλησης αρχίζει να γράφει μακροσκελείς επιστολές στο τμήμα παραπόνων της εταιρίας στην οποία ανήκει η μηχανή. Αποδέκτης των γραμμάτων είναι η Κάρεν, η οποία συγκινείται από τις, γεμάτες λεπτομέρειες για τη ζωή του, απόλυτα ειλικρινείς κι εν είδει εξομολόγησης, επιστολές του Ντέιβις.
Οι δυο τους θα συναντηθούν και θα αναπτύξουν μια παράξενη σχέση. Σε όλο αυτό το διάστημα ο Ντέιβις συμπεριφέρεται κάθε άλλο παρά φυσιολογικά. Ο πεθερός του είναι έτοιμος να τον αποκληρώσει, αλλά αυτό καθόλου δεν πτοεί τον Ντέιβις. Το μόνο που θέλει είναι να κατεδαφίσει εκ θεμελίων τη ζωή που ζούσε έως τη δεδομένη στιγμή. Αν θα καταφέρει να την συγκροτήσει εκ νέου είναι ένα ζήτημα προς διερεύνηση...
Η άποψή μας: - «Λείπει ένα κομμάτι από την καρδιά σας» - «Τι; Πώς έγινε αυτό;» - «Κρίνοντας από τη λογική που ακολουθούν οι δαγκωματιές, θα έλεγα ότι ευθύνεται ένα είδος πεταλούδας, η λυμάντρια». Μόλις σας μετέφερα έναν διάλογο ανάμεσα στον Ντέιβις και τον γιατρό που επισκέπτεται για να κάνει διάγνωση σχετικά με το τι ευθύνεται και δεν μπορεί να νιώσει τίποτα (κατά τα λεγόμενά του) ως αντίδραση στο θάνατο της γυναίκας του. Είναι ονειρική σκηνή προφανέστατα, που λαμβάνει χώρα μέσα στο ιατρείο. Είναι μία σκηνή όμως χαρακτηριστική του πως αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα ο φοβερός και τρομερός Jean-Marc Vallee.
Είναι μια σκηνή που πατάει πάνω σε μια άλλη η οποία έχει προηγηθεί: ο πατέρας του Ντέιβις ψεκάζει ένα μαραμένο δέντρου τύπου ιτιάς στον κήπο του γιου του και του λέει πως πρέπει να το κάνει γιατί διαφορετικά η λυμάντρια θα φάει όλα τα φύλλα του δέντρου και θα το πεθάνει. Μια ταινία που μπορεί να ιδωθεί ως μια μεταφορά πάνω στην ίδια τη ζωή. Ο ήρωας μάλιστα επισημαίνει τη σημασία των μεταφορών στη ζωή του, σε μία από τις αρκετές επιστολές που γράφει. Ένα δέντρο ξεριζωμένο και ο ήρωάς μας, εποχούμενος, το παρατηρεί και το ξεπερνάει. Μια από τις πολλές, πολλές υπέροχες σκηνές που πλημμυρίζουν την ταινία.
Ο Ντέιβις ζει την τέλεια ζωή, στο τέλειο σπίτι του, κάνοντας μια τέλεια δουλειά, έχοντας έναν τέλειο γάμο. Τέλεια. Ναι, αλλά το ψυγείο έχει διαρροές. Ναι, αλλά η γυναίκα του γκρινιάζει που δεν την ακούει. Ναι, αλλά η δουλειά του δεν τον γεμίζει. Ναι, αλλά το σπίτι του είναι η χρυσή φυλακή του. Ο ήρωας χρειάζεται να ταρακουνηθεί για να επαναπροσδιορίσει τη ζωή του. Χρειάζεται ένα σοκ για την απαραίτητη ενδοσκόπηση που τόσο εύκολα τον προσπέρασε και ζούσε στον αυτόματο πιλότο. Χρειάζεται να γκρεμίσει όλα όσα ήξερε για να χτίσει κάτι νέο από την αρχή. Λαϊκίζω τώρα αλλά πολύ θα ήθελα να διαβάσω μια... κριτική της Χριστίνας Ταχιάου για την ταινία, όπως έκανε για το «Τζέισον Μπορν». Να αναλύει πχ πως ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να οδηγήσει τους αστούς στην τρέλα και να τους κάνει μπαχαλάκηδες, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να ρημάξουν τον καθωσπρεπισμό και την κοινωνία – έτσι κι αλλιώς όλοι οι αναρχικοί παιδιά πλουσίων αστών είναι, σωστά;
Από την εποχή του «Cafe de Flore», της κορυφαίας κατά τη γνώμη μας ταινία της φιλμογραφίας του (ψαχτείτε!) έχει να πάρει τόσα ρίσκα, αδιαφορώντας για τις προφανείς υπερβολές του σεναρίου και τονίζοντας την αλληγορία και τις μεταφορές σε βαθμό... κακουργήματος. Και να σου οι ιππόκαμποι και ξανά παρόντα παιδιά πάσχοντα με σύνδρομο Ντάουν και πάρτε και μια κίνηση στους δρόμους του Μανχάταν προς τα εμπρός όταν όλοι, ΟΛΟΙ, περπατούν... ανάποδα! Εντάξει, δεν τις αποφεύγει τις ευκολίες στο φινάλε και οδηγεί τον ήρωα σε μια κάθαρση μη αντάξια της πορείας συνειδητοποίησής του. Κι όμως, τούτη η ταινία δεν σε κερδίζει επειδή δεν έχει λάθη αλλά και εξαιτίας αυτών.
Ο Jake Gyllenhaal αποδεικνύει για άλλη μια φορά γιατί είναι ο κορυφαίος ηθοποιός της γενιάς του, η Naomi Watts είναι απόλυτα γήινη και ταυτόχρονα «γεια σου» και ο πιτσιρίκος Judah Lewis κερδίζει τις εντυπώσεις υποδυόμενος το γιο της, Κρις, που σαν τον Ντέιβις, ψάχνει κι αυτός την πραγματική του ταυτότητα, όντας στην εφηβεία. Αλλά ακόμα κι αν δεν σας αρέσει τίποτα από τη σκηνοθετική στιβαρότητα και τη σεναριακή αλληγορία, αξίζει να δείτε την ταινία μόνο και μόνο για να απολαύσετε το σάουντράκ της. Για άλλη μια φορά σε ταινία του Vallee τα τραγούδια είναι επιλεγμένα ένα προς ένα και λειτουργούν υπέροχα ως αντίστιξη στα επί της οθόνης δρώμενα. Μα τι άλλο να γράψω για να σας πείσω να πάτε να δείτε την ταινία ο χριστιανός; Άντε να μην πάρω καμιά βαριοπούλα και τα κάνω πουτ@ν@ όλα εδώ μέσα!!!
Η υπόθεση: Ο Ντέιβις είναι ένας επιτυχημένος τραπεζικός επενδυτής. Η ζωή του θα αλλάξει δραματικά όταν σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα σκοτώνεται η σύζυγός του ενώ ο ίδιος δεν παθαίνει τίποτα σωματικά. Ψυχικά, όμως, κλονίζεται. Με αφορμή το γεγονός ότι εκνευρίζεται από τη δυσλειτουργία μιας αυτόματης μηχανής πώλησης αρχίζει να γράφει μακροσκελείς επιστολές στο τμήμα παραπόνων της εταιρίας στην οποία ανήκει η μηχανή. Αποδέκτης των γραμμάτων είναι η Κάρεν, η οποία συγκινείται από τις, γεμάτες λεπτομέρειες για τη ζωή του, απόλυτα ειλικρινείς κι εν είδει εξομολόγησης, επιστολές του Ντέιβις.
Οι δυο τους θα συναντηθούν και θα αναπτύξουν μια παράξενη σχέση. Σε όλο αυτό το διάστημα ο Ντέιβις συμπεριφέρεται κάθε άλλο παρά φυσιολογικά. Ο πεθερός του είναι έτοιμος να τον αποκληρώσει, αλλά αυτό καθόλου δεν πτοεί τον Ντέιβις. Το μόνο που θέλει είναι να κατεδαφίσει εκ θεμελίων τη ζωή που ζούσε έως τη δεδομένη στιγμή. Αν θα καταφέρει να την συγκροτήσει εκ νέου είναι ένα ζήτημα προς διερεύνηση...
Η άποψή μας: - «Λείπει ένα κομμάτι από την καρδιά σας» - «Τι; Πώς έγινε αυτό;» - «Κρίνοντας από τη λογική που ακολουθούν οι δαγκωματιές, θα έλεγα ότι ευθύνεται ένα είδος πεταλούδας, η λυμάντρια». Μόλις σας μετέφερα έναν διάλογο ανάμεσα στον Ντέιβις και τον γιατρό που επισκέπτεται για να κάνει διάγνωση σχετικά με το τι ευθύνεται και δεν μπορεί να νιώσει τίποτα (κατά τα λεγόμενά του) ως αντίδραση στο θάνατο της γυναίκας του. Είναι ονειρική σκηνή προφανέστατα, που λαμβάνει χώρα μέσα στο ιατρείο. Είναι μία σκηνή όμως χαρακτηριστική του πως αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα ο φοβερός και τρομερός Jean-Marc Vallee.
Είναι μια σκηνή που πατάει πάνω σε μια άλλη η οποία έχει προηγηθεί: ο πατέρας του Ντέιβις ψεκάζει ένα μαραμένο δέντρου τύπου ιτιάς στον κήπο του γιου του και του λέει πως πρέπει να το κάνει γιατί διαφορετικά η λυμάντρια θα φάει όλα τα φύλλα του δέντρου και θα το πεθάνει. Μια ταινία που μπορεί να ιδωθεί ως μια μεταφορά πάνω στην ίδια τη ζωή. Ο ήρωας μάλιστα επισημαίνει τη σημασία των μεταφορών στη ζωή του, σε μία από τις αρκετές επιστολές που γράφει. Ένα δέντρο ξεριζωμένο και ο ήρωάς μας, εποχούμενος, το παρατηρεί και το ξεπερνάει. Μια από τις πολλές, πολλές υπέροχες σκηνές που πλημμυρίζουν την ταινία.
Ο Ντέιβις ζει την τέλεια ζωή, στο τέλειο σπίτι του, κάνοντας μια τέλεια δουλειά, έχοντας έναν τέλειο γάμο. Τέλεια. Ναι, αλλά το ψυγείο έχει διαρροές. Ναι, αλλά η γυναίκα του γκρινιάζει που δεν την ακούει. Ναι, αλλά η δουλειά του δεν τον γεμίζει. Ναι, αλλά το σπίτι του είναι η χρυσή φυλακή του. Ο ήρωας χρειάζεται να ταρακουνηθεί για να επαναπροσδιορίσει τη ζωή του. Χρειάζεται ένα σοκ για την απαραίτητη ενδοσκόπηση που τόσο εύκολα τον προσπέρασε και ζούσε στον αυτόματο πιλότο. Χρειάζεται να γκρεμίσει όλα όσα ήξερε για να χτίσει κάτι νέο από την αρχή. Λαϊκίζω τώρα αλλά πολύ θα ήθελα να διαβάσω μια... κριτική της Χριστίνας Ταχιάου για την ταινία, όπως έκανε για το «Τζέισον Μπορν». Να αναλύει πχ πως ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να οδηγήσει τους αστούς στην τρέλα και να τους κάνει μπαχαλάκηδες, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να ρημάξουν τον καθωσπρεπισμό και την κοινωνία – έτσι κι αλλιώς όλοι οι αναρχικοί παιδιά πλουσίων αστών είναι, σωστά;
Από την εποχή του «Cafe de Flore», της κορυφαίας κατά τη γνώμη μας ταινία της φιλμογραφίας του (ψαχτείτε!) έχει να πάρει τόσα ρίσκα, αδιαφορώντας για τις προφανείς υπερβολές του σεναρίου και τονίζοντας την αλληγορία και τις μεταφορές σε βαθμό... κακουργήματος. Και να σου οι ιππόκαμποι και ξανά παρόντα παιδιά πάσχοντα με σύνδρομο Ντάουν και πάρτε και μια κίνηση στους δρόμους του Μανχάταν προς τα εμπρός όταν όλοι, ΟΛΟΙ, περπατούν... ανάποδα! Εντάξει, δεν τις αποφεύγει τις ευκολίες στο φινάλε και οδηγεί τον ήρωα σε μια κάθαρση μη αντάξια της πορείας συνειδητοποίησής του. Κι όμως, τούτη η ταινία δεν σε κερδίζει επειδή δεν έχει λάθη αλλά και εξαιτίας αυτών.
Ο Jake Gyllenhaal αποδεικνύει για άλλη μια φορά γιατί είναι ο κορυφαίος ηθοποιός της γενιάς του, η Naomi Watts είναι απόλυτα γήινη και ταυτόχρονα «γεια σου» και ο πιτσιρίκος Judah Lewis κερδίζει τις εντυπώσεις υποδυόμενος το γιο της, Κρις, που σαν τον Ντέιβις, ψάχνει κι αυτός την πραγματική του ταυτότητα, όντας στην εφηβεία. Αλλά ακόμα κι αν δεν σας αρέσει τίποτα από τη σκηνοθετική στιβαρότητα και τη σεναριακή αλληγορία, αξίζει να δείτε την ταινία μόνο και μόνο για να απολαύσετε το σάουντράκ της. Για άλλη μια φορά σε ταινία του Vallee τα τραγούδια είναι επιλεγμένα ένα προς ένα και λειτουργούν υπέροχα ως αντίστιξη στα επί της οθόνης δρώμενα. Μα τι άλλο να γράψω για να σας πείσω να πάτε να δείτε την ταινία ο χριστιανός; Άντε να μην πάρω καμιά βαριοπούλα και τα κάνω πουτ@ν@ όλα εδώ μέσα!!!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Σεπτεμβρίου 2016 από την Feelgood Ent.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική