της Sharon Maguire. Με τους Renée Zellweger, Colin Firth, Patrick Dempsey, Sally Phillips, James Callis, Sarah Solemani, Celia Imrie, Shirley Henderson, Jim Broadbent, Gemma Jones
Jump Around!
του zerVo (@moviesltd) 
Δεν πέρασα με κέφι το κατώφλι του σινεμά. Κάτι η προειδοποιητική ανία ενός τρίτου κινηματογραφικού μέρους, κάτι η ελάχιστη προσμονή για κάτι που πιθανότατα θα επαναλάβει εντός ολίγου ότι είδα στα προηγούμενα, κάτι η βαρυγκόμια του διπλανού συνάδελφου, που έκανε λόγο για το "πως θα περάσουν δύο ώρες και πέντε λεπτά βαρεμάρας", ε, το γλυκό είχε ξε-δέσει από νωρίς. Με την πτώση των τίτλων τέλους, έχοντας αναγκαστεί να ξελύσω ζωνάρι για να γελάω με ακόμη περισσότερη άνεση και αφού είχα συγκρατήσει τον κομπανιέρο μισή ντουζίνα φορές από το να πέσει στο πάτωμα από το σπαρτάρισμα, θα πρέπει να ομολογήσω πως είχα μια από τις πιο διασκεδαστικές εμπειρίες σε αίθουσα εδώ και πάρα πολύ καιρό. Και για να το κάνω ακόμη πιο πομπώδες το γνωμικό μου, δεν θα μιλήσω για την ποιοτικότερη ρομαντική κωμωδία της σεζόν, κάτι που θα αποδειχτεί πανεύκολα. Αλλά η νέα Μπρίτζετ είναι, χωρίς καμία άλλη σκέψη, ότι καλύτερο έχει παρουσιάσει το rom com μέσα στην δεκαετία που διανύουμε!
Τα 43 χρόνια ζωή κλείνει η Μπρίτζετ Τζόουνς, η τρισχαριτωμένη, κεφάτη, αγαθοβιόλα, χαμηλότονη, συμπαθητική προς το ομορφούλα, παραγωγός του δελτίου ειδήσεων, σε τηλεοπτικό σταθμό του Λονδίνου. 43 χρόνων κι όμως την βραδιά των γενεθλίων της η καλόψυχη μεγαλοκοπέλα, θα την περάσει ολομόναχη, δίχως τον πολυπόθητο άντρα στο πλευρό της. Ο Κύριος Ντάρσι, βλέπεις, έμεινε στις υποσχέσεις και τις φιοριτούρες δέκα χρόνια πριν και πλέον έχει κτίσει το σπιτικό του στην ακριβότερη συνοικία της πόλης, μαζί με μια ξινή συνάδελφο του, επίσης νομικό, μην τυχόν και του λείψουν οι δικηγορίστικες κουβέντες (και) κατ οίκον. Όσο για τον άλλο μεγάλο της έρωτα, τον σούπερ γόη, τον πάμπλουτο εκδότη Ντάνιελ Κλίβερ, αιωνία του η μνήμη, αφού το αεροπλάνο που οδηγούσε συνετρίβη σε δασώδη περιοχή και από εκείνον δεν διασώθηκε το παραμικρό.
Αποφασισμένη να δώσει τέλος στην απομόνωση, η Μπρίτζετ θα ενδώσει στις προτροπές της sex freak συναδέλφου της, Μιράντα, για να περάσουν ένα Σαββατοκύριακο παρέα σε ολοήμερο συναυλιακό πανηγύρι στην ύπαιθρο, με οτιδήποτε άλλο προκύψει να είναι ευπρόσδεκτο. Όπως ας πούμε την πρόσκαιρη αγκαλιά μορφονιού, που θα περάσει παρέα με την Δεσποινίδα Τζόουνς μια βραδιά γεμάτη πάθος και έρωτα, που κυριολεκτικά θα της μείνει αξέχαστη. Επιστρέφοντας στην ρουτίνα της όμως, ελάχιστες ημέρες κατοπινά, θα έρθει και πάλι - τυχαία - σε επαφή με τον λιγομίλητο και εσωστρεφή Ντάρσι, που αφού της εξομολογηθεί πως ο γάμος του υπήρξε μια καταστροφή, θα νιώσει να ξυπνά μέσα του το πάθος από τα παλιά. Δεύτερος γύρος ανεπανόρθωτου για την προβληματισμένη Μπριτζ, που ούτε καν έχει προβλέψει τι ακριβώς της ξημερώνει. Βουλιμία, ζαλάδες και ατονία θα την οδηγήσουν να τεστάρει το Predictor και - ω του θαύματος - She's Having A Baby! Ανείπωτη χαρά, τρομακτική ευτυχία, once in a lifetime ενθουσιασμός, αλλά και έκδηλη απορία: Τίνος είναι το παιδί?
Μπέρδεμα που θα μεγεθυνθεί ακόμη πιότερο στην αντίληψη πως εκείνος ο άγνωστος που την σιγόνταρε μια βραδιά στο Fest είναι ο φημισμένος Τζακ Κουάντ, που έχει γίνει πολυεκατομμυριούχος έχοντας ανακαλύψει τον μοναδικό αλγόριθμο του έρωτα. Με την σύγχυση μέσα στο μυαλό της να έχει κυριαρχήσει, αφού οι μέθοδοι για να εντοπιστεί ποιος είναι ο πατέρας δεν της κάνουν πρακτικά, η Τζόουνς, θα πρέπει να ανακοινώσει το γεγονός εις αμφοτέρους, για να γνωρίζουν το κατόρθωμα τους. Και από εκεί που είχε βρει, έστω και μοναχικά την ηρεμία της, τώρα βρίσκεται με ένα μωρό στην κοιλιά, δυο μπαμπάδες να το διεκδικούν επί ίσοις όροις και το πρόβλημα για το πως θα τους πει ολάκερη την αλήθεια να διατηρείται μονίμως ζωντανό!
Ευτυχώς για όλους εμάς που το παρακολουθούμε δηλαδή να ξετυλίγεται φαρσικά στο εκράν, ερχόμενοι κατά κάποιον τρόπο στην δύσκολη θέση της να βάλει μια τάξη γενικά, την στιγμή που τα έχει κάνει κυριολεκτικά μαντάρα. Κι αυτό γιατί τα περιστατικά, που διαδέχονται το ένα το άλλο, με ρυθμούς πολυβόλου, είναι τόσο κεφάτα και χιουμοριστικά που δεν αφήνουν παρά μόνο λίγες χαραμάδες χαλάρωσης, στα (δύο) ρομάντζα που αναπτύσσονται ταυτόχρονα. Με την επιστήμη να μην δίνει προς το παρόν απάντηση, πρέπει πλέον και η ίδια να αποφασίζει ποιον από τους δύο δρόμους να ακολουθήσει. Εκείνον του Μίστερ Ράιτ Τζακ, ανοιχτομάτη, ονείρου για κάθε γυναίκα, ακόμη και της ηλικίας της, που δεν διστάζει να κάνει όνειρα για το κοινό τους μέλλον, έχοντας πάντοτε στο επίκεντρο το μωρό. Ή τον συντηρητικάρα Μαρκ, που ναι μεν μια φορά κι έναν καιρό όρισε τον μεγάλο της έρωτα, μα η αγάπη τους ποτέ δεν μπήκε στον σωστό δρόμο και στην πορεία της ισοπεδώθηκε? Κομφούζιο! Και πες μου πως το λύνεις?
Η Μπρίτζετ Τζόουνς δεν διαφέρει και πολύ από όλες εκείνες τις περιπτώσεις γεροντοκορίασης που συναντάμε - πλέον όχι και τόσο - συχνά στην καθημερινότητα μας. Είναι μια γυναίκα περιορισμένων ενδιαφερόντων, που ξέδωσε τα θέλω της στην ίδια της την εργασία, ακόμη κι αν ποτέ δεν έφτασε η καριέρα της στα ύψη που κάποτε ονειρευόταν, που νιώθει έντονη την πίεση του στενού περίγυρου της να αποκατασταθεί κάποια στιγμή, ακούγοντας πάντοτε μόνο μια συμβουλή, εκείνη του πατέρα της, που την έκτισε κατ εικόνα και καθ ομοίωση του. Η Μπρίτζετ Τζόουνς μπορεί να δείχνει εκ πρώτης όψης θλιμμένη και ζορισμένη ψυχικά, που το ένα κεράκι θα το φυσήξει μονάχη στον καναπέ, χωρίς το αντρικό χάδι σιμά της, αυτό όμως ορίζει επιλογή της και όχι αναγκασμό της, είναι η προτίμηση της από τα να έχει να νταντεύει τους απανταχού Κυρίους Ντάρσι και τις όποιες νευρώσεις τους. Η Μπρίτζετ Τζόουνς είναι ευτυχισμένη και κοιμάται σε πλήρη γαλήνη με τις επιλογές της, άσε που δεν δίνει και δεκάρα για το τι θα πει ο κόσμος, είτε χορεύει το Jump Around σόλο στο δυάρι της, είτε χοροπηδά το Gangham Style ρεντίκολο δημοσίως. Η Μπρίζετ Τζόουνς έχει ψυχή μοναδική, όμως απόλυτα εκμεταλλεύσιμη και αυτό το έχουν καταλάβει άπαντες από την πρώτη της φιλμική παρουσία. Τώρα όμως πες μου τι γίνεται?
Για να επανέλθουμε στα του Bridget Jones's Baby, το βασικό ατού της ταινίας είναι το ανατρεπτικό ύφος που ακολουθεί στην σπαρταριστή της αφήγηση, κινούμενη διαρκώς στο διάβα του βρετανικού φλέγματος, με τις ακατάπαυστες πενιές ειρωνικού χιούμορ και τις έντονες δόσεις σλάπστικ. Οι παρεξηγήσεις, οι ανατροπές, οι χωρισμοί ακόμη, που το σκριπτ επεξεργάζεται λειτουργούν άψογα σε συνδυασμό με τις δευτερεύουσες ιστορίες, της ενδεχόμενης απόλυσης από το κανάλι ή της εκλογικής μανίας της ορκισμένης Τόρι Δημάρχου μαμάς. Κυρίαρχο στοιχείο του κεφιού, ξανά, οι γκάφες της Τζόουνς, που εκτός της βασικής, να μην γνωρίζει το ποιος είναι ο πατήρ του παιδιού της, λαμβάνουν ως συνήθως χώρα στα πλατό των γυρισμάτων, εκεί που η κομεντί γνωρίζει τις πιο ξεκαρδιστικές της στιγμές. Και εκεί ακριβώς είναι που ο καλός ο μαθητής (βλέπε μανιακός σινεφίλ) πιάνεται αδιάβαστος, μην δίνοντας σημασία στο ποιος γράφει το σενάριο παρέα με την Helen Fielding που εμπνεύστηκε τον χαρακτήρα. Δηλαδή ο Dan Mazer του Borat και του Bruno και η Emma Thompson, που σε οποιαδήποτε έκφανση της πορείας της, ακόμη, δεν έχω πετύχει ούτε υπόνοια fail. Δεν συζητούμε καν, πως ο μικρός ρόλος της εδώ, ως απίστευτης γυναικολόγου, για να χρησιμοποιήσω μια κοινή έκφραση, τα σπάει!
Όπως τα σπάει κι η Renee ή τουλάχιστον κάποια που έστω και λιγάκι φέρνει στην Zellweger. Ταλαιπωρημένη μοστρικά η πιο ελπιδοφόρα ηθοποιός των αρχών του αιώνα, μετά την (λογική της) εξαφάνιση από το Face / Off κακό που την βρήκε, επανέρχεται στον ρόλο που την έκανε παγκοσμίως διάσημη, με πιότερο κέφι από ποτέ. Και φυσικά έτσι αγνώριστη που είναι, δεν την μέλλει πλέον αν θα τσαλακωθεί, αν θα δείξει παραπάνω αστεία από ότι πρέπει, αν θα πατήσει κάτω το πρότυπο της σούπερ σέξι κούγκαρ, περπατώντας ασούμπαλα στο πλάι του Τάμεση ή φορώντας φτερά νεράιδας για να παίξει γαιτανάκι με τα πιτσιρίκια. Η Renee πιστεύω, μετά το πρόσφατο κάζο του The Whole Truth που με σόκαρε, πως στο δράμα δεν έχει πια καμία τύχη, έχοντας απολέσει την εκφραστική δεινότητα που την διέκρινε. Κι εδώ τα περισσότερα του ρόλου δεν τα κάνει με τις γκριμάτσες, μα με το σώμα, φροντίδα που έδειξε πολύ πάνω της η ντιρέκτορας βγάζοντας της τον καλύτερο εαυτό. Όμως, πόσες ευκαιρίες θα της δώσει ακόμη στο μέλλον το πανηγύρι της Bridget Jones? Μελαγχολία της στιγμής, για μια σπουδαία ηθοποιό που πιθανότατα έσβησε, μέσα στο ξέφρενο γέλιο.
Πλάκα χωρίς όρια, που βεβαίως προκαλεί η ίδια, έχοντας πλάι της όμως δυο μνηστήρες που ο καθένας από την μεριά του κάνει τα πάντα για να την μπερδέψει ακόμη πιο πολύ. Φρεσκοσιδερωμένος, όπως συνήθως, μέσα στα κασμίρια και τα μπλέιζερ, ο Colin Firth, παίζει για δεύτερη φορά τον δυνητικό πατέρα μετά την (επίσης θεόρατου feelgood) στιγμή του Mamma Mia, εκεί που ως γνωστόν είχε αναδειχθεί θριαμβευτής της κούρσας, κάτι που εδώ αποτελεί ίσως και το μοναδικό του ατού. Γιατί από την άλλη ο υπερσέξι Patrick Dempsey, με γκρίζους κροτάφους κι εκείνος, κτίζει την περσόνα που κάθε θηλυκό θα ζητούσε στο πλάι του, τρυφερός, γλυκός, ανοιχτόκαρδος και το κυριότερο ευαίσθητος, σε αντίθεση με τον μονίμως κυνικό Ντάρσι. Τώρα το ποιος από τους δυο θα δώσει το επώνυμο του στο μωρό, ενδεχόμενα να αποτελέσει και επιλογή της ίδιας της μαμάς, πριν ακόμη αποφανθεί γι αυτό το DNA. Μέχρι τότε όμως το σίγουρο είναι πως ο προφανής επίλογος της σειράς, θα σε έχει αφήσει τόσο χορτάτο με την ζωντάνια και τις συνεχείς εύθυμες εκρήξεις του, που μάλλον ελάχιστα θα σε νοιάξει για το ποιος θα στεφανωθεί το κορίτσι.
Αποφασισμένη να δώσει τέλος στην απομόνωση, η Μπρίτζετ θα ενδώσει στις προτροπές της sex freak συναδέλφου της, Μιράντα, για να περάσουν ένα Σαββατοκύριακο παρέα σε ολοήμερο συναυλιακό πανηγύρι στην ύπαιθρο, με οτιδήποτε άλλο προκύψει να είναι ευπρόσδεκτο. Όπως ας πούμε την πρόσκαιρη αγκαλιά μορφονιού, που θα περάσει παρέα με την Δεσποινίδα Τζόουνς μια βραδιά γεμάτη πάθος και έρωτα, που κυριολεκτικά θα της μείνει αξέχαστη. Επιστρέφοντας στην ρουτίνα της όμως, ελάχιστες ημέρες κατοπινά, θα έρθει και πάλι - τυχαία - σε επαφή με τον λιγομίλητο και εσωστρεφή Ντάρσι, που αφού της εξομολογηθεί πως ο γάμος του υπήρξε μια καταστροφή, θα νιώσει να ξυπνά μέσα του το πάθος από τα παλιά. Δεύτερος γύρος ανεπανόρθωτου για την προβληματισμένη Μπριτζ, που ούτε καν έχει προβλέψει τι ακριβώς της ξημερώνει. Βουλιμία, ζαλάδες και ατονία θα την οδηγήσουν να τεστάρει το Predictor και - ω του θαύματος - She's Having A Baby! Ανείπωτη χαρά, τρομακτική ευτυχία, once in a lifetime ενθουσιασμός, αλλά και έκδηλη απορία: Τίνος είναι το παιδί?
Μπέρδεμα που θα μεγεθυνθεί ακόμη πιότερο στην αντίληψη πως εκείνος ο άγνωστος που την σιγόνταρε μια βραδιά στο Fest είναι ο φημισμένος Τζακ Κουάντ, που έχει γίνει πολυεκατομμυριούχος έχοντας ανακαλύψει τον μοναδικό αλγόριθμο του έρωτα. Με την σύγχυση μέσα στο μυαλό της να έχει κυριαρχήσει, αφού οι μέθοδοι για να εντοπιστεί ποιος είναι ο πατέρας δεν της κάνουν πρακτικά, η Τζόουνς, θα πρέπει να ανακοινώσει το γεγονός εις αμφοτέρους, για να γνωρίζουν το κατόρθωμα τους. Και από εκεί που είχε βρει, έστω και μοναχικά την ηρεμία της, τώρα βρίσκεται με ένα μωρό στην κοιλιά, δυο μπαμπάδες να το διεκδικούν επί ίσοις όροις και το πρόβλημα για το πως θα τους πει ολάκερη την αλήθεια να διατηρείται μονίμως ζωντανό!
Ευτυχώς για όλους εμάς που το παρακολουθούμε δηλαδή να ξετυλίγεται φαρσικά στο εκράν, ερχόμενοι κατά κάποιον τρόπο στην δύσκολη θέση της να βάλει μια τάξη γενικά, την στιγμή που τα έχει κάνει κυριολεκτικά μαντάρα. Κι αυτό γιατί τα περιστατικά, που διαδέχονται το ένα το άλλο, με ρυθμούς πολυβόλου, είναι τόσο κεφάτα και χιουμοριστικά που δεν αφήνουν παρά μόνο λίγες χαραμάδες χαλάρωσης, στα (δύο) ρομάντζα που αναπτύσσονται ταυτόχρονα. Με την επιστήμη να μην δίνει προς το παρόν απάντηση, πρέπει πλέον και η ίδια να αποφασίζει ποιον από τους δύο δρόμους να ακολουθήσει. Εκείνον του Μίστερ Ράιτ Τζακ, ανοιχτομάτη, ονείρου για κάθε γυναίκα, ακόμη και της ηλικίας της, που δεν διστάζει να κάνει όνειρα για το κοινό τους μέλλον, έχοντας πάντοτε στο επίκεντρο το μωρό. Ή τον συντηρητικάρα Μαρκ, που ναι μεν μια φορά κι έναν καιρό όρισε τον μεγάλο της έρωτα, μα η αγάπη τους ποτέ δεν μπήκε στον σωστό δρόμο και στην πορεία της ισοπεδώθηκε? Κομφούζιο! Και πες μου πως το λύνεις?
Η Μπρίτζετ Τζόουνς δεν διαφέρει και πολύ από όλες εκείνες τις περιπτώσεις γεροντοκορίασης που συναντάμε - πλέον όχι και τόσο - συχνά στην καθημερινότητα μας. Είναι μια γυναίκα περιορισμένων ενδιαφερόντων, που ξέδωσε τα θέλω της στην ίδια της την εργασία, ακόμη κι αν ποτέ δεν έφτασε η καριέρα της στα ύψη που κάποτε ονειρευόταν, που νιώθει έντονη την πίεση του στενού περίγυρου της να αποκατασταθεί κάποια στιγμή, ακούγοντας πάντοτε μόνο μια συμβουλή, εκείνη του πατέρα της, που την έκτισε κατ εικόνα και καθ ομοίωση του. Η Μπρίτζετ Τζόουνς μπορεί να δείχνει εκ πρώτης όψης θλιμμένη και ζορισμένη ψυχικά, που το ένα κεράκι θα το φυσήξει μονάχη στον καναπέ, χωρίς το αντρικό χάδι σιμά της, αυτό όμως ορίζει επιλογή της και όχι αναγκασμό της, είναι η προτίμηση της από τα να έχει να νταντεύει τους απανταχού Κυρίους Ντάρσι και τις όποιες νευρώσεις τους. Η Μπρίτζετ Τζόουνς είναι ευτυχισμένη και κοιμάται σε πλήρη γαλήνη με τις επιλογές της, άσε που δεν δίνει και δεκάρα για το τι θα πει ο κόσμος, είτε χορεύει το Jump Around σόλο στο δυάρι της, είτε χοροπηδά το Gangham Style ρεντίκολο δημοσίως. Η Μπρίζετ Τζόουνς έχει ψυχή μοναδική, όμως απόλυτα εκμεταλλεύσιμη και αυτό το έχουν καταλάβει άπαντες από την πρώτη της φιλμική παρουσία. Τώρα όμως πες μου τι γίνεται?
Για να επανέλθουμε στα του Bridget Jones's Baby, το βασικό ατού της ταινίας είναι το ανατρεπτικό ύφος που ακολουθεί στην σπαρταριστή της αφήγηση, κινούμενη διαρκώς στο διάβα του βρετανικού φλέγματος, με τις ακατάπαυστες πενιές ειρωνικού χιούμορ και τις έντονες δόσεις σλάπστικ. Οι παρεξηγήσεις, οι ανατροπές, οι χωρισμοί ακόμη, που το σκριπτ επεξεργάζεται λειτουργούν άψογα σε συνδυασμό με τις δευτερεύουσες ιστορίες, της ενδεχόμενης απόλυσης από το κανάλι ή της εκλογικής μανίας της ορκισμένης Τόρι Δημάρχου μαμάς. Κυρίαρχο στοιχείο του κεφιού, ξανά, οι γκάφες της Τζόουνς, που εκτός της βασικής, να μην γνωρίζει το ποιος είναι ο πατήρ του παιδιού της, λαμβάνουν ως συνήθως χώρα στα πλατό των γυρισμάτων, εκεί που η κομεντί γνωρίζει τις πιο ξεκαρδιστικές της στιγμές. Και εκεί ακριβώς είναι που ο καλός ο μαθητής (βλέπε μανιακός σινεφίλ) πιάνεται αδιάβαστος, μην δίνοντας σημασία στο ποιος γράφει το σενάριο παρέα με την Helen Fielding που εμπνεύστηκε τον χαρακτήρα. Δηλαδή ο Dan Mazer του Borat και του Bruno και η Emma Thompson, που σε οποιαδήποτε έκφανση της πορείας της, ακόμη, δεν έχω πετύχει ούτε υπόνοια fail. Δεν συζητούμε καν, πως ο μικρός ρόλος της εδώ, ως απίστευτης γυναικολόγου, για να χρησιμοποιήσω μια κοινή έκφραση, τα σπάει!
Όπως τα σπάει κι η Renee ή τουλάχιστον κάποια που έστω και λιγάκι φέρνει στην Zellweger. Ταλαιπωρημένη μοστρικά η πιο ελπιδοφόρα ηθοποιός των αρχών του αιώνα, μετά την (λογική της) εξαφάνιση από το Face / Off κακό που την βρήκε, επανέρχεται στον ρόλο που την έκανε παγκοσμίως διάσημη, με πιότερο κέφι από ποτέ. Και φυσικά έτσι αγνώριστη που είναι, δεν την μέλλει πλέον αν θα τσαλακωθεί, αν θα δείξει παραπάνω αστεία από ότι πρέπει, αν θα πατήσει κάτω το πρότυπο της σούπερ σέξι κούγκαρ, περπατώντας ασούμπαλα στο πλάι του Τάμεση ή φορώντας φτερά νεράιδας για να παίξει γαιτανάκι με τα πιτσιρίκια. Η Renee πιστεύω, μετά το πρόσφατο κάζο του The Whole Truth που με σόκαρε, πως στο δράμα δεν έχει πια καμία τύχη, έχοντας απολέσει την εκφραστική δεινότητα που την διέκρινε. Κι εδώ τα περισσότερα του ρόλου δεν τα κάνει με τις γκριμάτσες, μα με το σώμα, φροντίδα που έδειξε πολύ πάνω της η ντιρέκτορας βγάζοντας της τον καλύτερο εαυτό. Όμως, πόσες ευκαιρίες θα της δώσει ακόμη στο μέλλον το πανηγύρι της Bridget Jones? Μελαγχολία της στιγμής, για μια σπουδαία ηθοποιό που πιθανότατα έσβησε, μέσα στο ξέφρενο γέλιο.
Πλάκα χωρίς όρια, που βεβαίως προκαλεί η ίδια, έχοντας πλάι της όμως δυο μνηστήρες που ο καθένας από την μεριά του κάνει τα πάντα για να την μπερδέψει ακόμη πιο πολύ. Φρεσκοσιδερωμένος, όπως συνήθως, μέσα στα κασμίρια και τα μπλέιζερ, ο Colin Firth, παίζει για δεύτερη φορά τον δυνητικό πατέρα μετά την (επίσης θεόρατου feelgood) στιγμή του Mamma Mia, εκεί που ως γνωστόν είχε αναδειχθεί θριαμβευτής της κούρσας, κάτι που εδώ αποτελεί ίσως και το μοναδικό του ατού. Γιατί από την άλλη ο υπερσέξι Patrick Dempsey, με γκρίζους κροτάφους κι εκείνος, κτίζει την περσόνα που κάθε θηλυκό θα ζητούσε στο πλάι του, τρυφερός, γλυκός, ανοιχτόκαρδος και το κυριότερο ευαίσθητος, σε αντίθεση με τον μονίμως κυνικό Ντάρσι. Τώρα το ποιος από τους δυο θα δώσει το επώνυμο του στο μωρό, ενδεχόμενα να αποτελέσει και επιλογή της ίδιας της μαμάς, πριν ακόμη αποφανθεί γι αυτό το DNA. Μέχρι τότε όμως το σίγουρο είναι πως ο προφανής επίλογος της σειράς, θα σε έχει αφήσει τόσο χορτάτο με την ζωντάνια και τις συνεχείς εύθυμες εκρήξεις του, που μάλλον ελάχιστα θα σε νοιάξει για το ποιος θα στεφανωθεί το κορίτσι.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Σεπτεμβρίου 2016 από την UIP
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική