by Takis Garis (@takisgaris)
TIFF 41 Ep.6: ΜΥΡΙΣΕ ΟΣΚΑΡΙΛΑΣ!
Ο Χιλιανός Pablo Larrain δεν είναι άγνωστος ούτε στο οσκαρολάγνο κοινό (NO) μήτε στα απανταχού φεστιβάλια (Gloria). Σημειώνω ότι φέτο παίζει σε διπλό, καθότι βγάζει και το Neruda, σε αγαπημένη για τον ίδιο ντοκουντράμα φόρμα, που θα έκανε τον Todd Haynes (I’m Not There) υπερήφανο. Δε με εκπλήσσει που τυγχάνει κολλητάρι του Darren Aronofsky o οποίος έφερε στο κόλπο τη Natalie Portman (στεφανωμένη για το Black Swan του) ώστε να χτυπήσει δεύτερο biopic, κινηματογραφώντας την διαβόητη Jackie Kennedy σε τύπου The Queen (Frears), δηλαδή να περιγράφει εν μέσω συνέντευξης τα πεπραγμένα της σχετικά με την ημέρα της δολοφονίας του JFK ως την επικείμενη κηδεία του. Έξυπνο αλλά λειψό. Προϋποθέτει να ξέρεις ήδη τα πλείστα για την Jackie O. H Portman επικυριαρχεί σε κάθε πλάνο με την εκνευριστική (σκότωσέ με χιπστεροcineδελφε, hateψα το Under The Skin) υπόκρουση της Mica Levi και η σε 16mm με τα αμέτρητα close ups πατέντα του Larrain μου την έδωκε ή ίσως ήταν η κούραση της τελευταίας θέασης του TIFF16 ή η ατυχής συγκυρία να τη δω στον κάπακα μετά το La La La La La La Land (sic) οπότε...όχι επιμένω. Στόμφος και πόζα το Jackie αλλά και η ερμηνεία καριέρας της Portman να χτυπά καμπάνες για δεύτερο αγαλματάκι.
Καταφθάνω στο φιλμ που με έχει ταλανίσει όσο κανένα άλλο μέσα στη χρονιά. Οι κριτικές εκστατικές για το Moonlight του Barry Jenkins ο οποίος έχει δώσει τα indie διαπιστευτήριά του με το Medicine for Melancholy (2008) σχετικά με τη δεινότητά του να αγγίζει ευαίσθητα θέματα και να γκρεμίζει στερεότυπα με κουλ οξυδέρκεια και αφοπλιστική αμεσότητα. Το Moonlight είναι το αδιαφιλονίκητο κρίτικαλ ντάρλινγκ γιατί αναλαμβάνει ένα φαινομενικά ευπρόβλεπτα ψυχοπονιάρικο LGBTQ black Boyhood και το γυρνά ανάποδα βγάνοντας μια ντρανταχτά πρωτόγνωρη ματιά του τι σημαίνει να είσαι μαύρος, νέος, ντραγκντήλερ και ντουλαπάτος γκέι στη Ν. Φλόριντα των πρότζεκτς σήμερον. Ερμηνευτικό φυζικάλιτι και υπνωτιστικό σούτινγκ, σε γητεύει χωρίς να σου πετά τσουκνίδες στα μάτια. Το φλερτ των εξαιρετικών συμπρωταγωνιστών Chiron και Black εφάμιλλο αυτού στο Lost In Translation. Οπότε το ερώτημα ένα και καυτό: Μπορεί αυτό να αποτελέσει όσκαρ ματήριαλ, σε μια Ακαδημία λευκών 80κοντούτηδων; Ακόμη την παλεύω αν είναι εφικτό ένα τέτοιο «τόλμημα».
Εδώ είμαστε. La La Land. Δεν έχεις ιδέα φίλε μου. Το κοινό (press & industry) να χειροκροτεί ξέσσαλο στην μαγική εναρκτήρια σεκάνς. Να γελά, να επιδοκιμάζει να ζει τον έρωτα Ryan Gosling – Emma Stone ανασεμιά με ανασεμιά. Αυτό το 30χρονο ξεπεταρούδι ο Damien Chazelle να πυροβολεί ουράνια νοσταλγία και να γεμίζει το παλκοσένικο τζαζάτη φαντασμαγορία. Ψαλίδι υψηλής ραπτικής (βλ. Whiplash). Το στόρυ αρχετυπικό. Πιανίστας και Ενζενί ψάχνουν την καλή στο Χόλυγουντ. Βρίσκουν επεισοδιακά τον Έρωτα. Μαλώνουν-αγαπιούνται-χωρίζουν-ξαναβρίσκονται μετά από χρόνια. Σαν σε Όνειρο. Η Emma μου βγάζει ευσεβείς πόθους τύπου να καμάρωνα έτσι την κόρη μου όταν μεγαλώσει. Λαμπερή, αιθέρια, ταλαντούχα κι εύθραυστη. Ο Ryan, ο πατριώτης, λιώνει καρδιές αλλά έχει φέρει εδώ κομμάτι του χύμα χαρακτήρα του από το The Nice Guys και λίγο στραβώνω. Όσοι το είδαν, παρότι λάιτ και εμφανώς σκλαβωμένο στο legacy των αμερικανικών μιούζικαλς, παραληρούν ακόμα, ειδικά με την καραμελωμένη αλμύρα του φινάλε. Σα την αγαπησιάρα τροτέζα που της τα συχωρνάς όλα, το La La Land είναι the movie to beat στα φετινά όσκαρς. Γκαραντί σου λέωωωω...
Εδώ είμαστε. La La Land. Δεν έχεις ιδέα φίλε μου. Το κοινό (press & industry) να χειροκροτεί ξέσσαλο στην μαγική εναρκτήρια σεκάνς. Να γελά, να επιδοκιμάζει να ζει τον έρωτα Ryan Gosling – Emma Stone ανασεμιά με ανασεμιά. Αυτό το 30χρονο ξεπεταρούδι ο Damien Chazelle να πυροβολεί ουράνια νοσταλγία και να γεμίζει το παλκοσένικο τζαζάτη φαντασμαγορία. Ψαλίδι υψηλής ραπτικής (βλ. Whiplash). Το στόρυ αρχετυπικό. Πιανίστας και Ενζενί ψάχνουν την καλή στο Χόλυγουντ. Βρίσκουν επεισοδιακά τον Έρωτα. Μαλώνουν-αγαπιούνται-χωρίζουν-ξαναβρίσκονται μετά από χρόνια. Σαν σε Όνειρο. Η Emma μου βγάζει ευσεβείς πόθους τύπου να καμάρωνα έτσι την κόρη μου όταν μεγαλώσει. Λαμπερή, αιθέρια, ταλαντούχα κι εύθραυστη. Ο Ryan, ο πατριώτης, λιώνει καρδιές αλλά έχει φέρει εδώ κομμάτι του χύμα χαρακτήρα του από το The Nice Guys και λίγο στραβώνω. Όσοι το είδαν, παρότι λάιτ και εμφανώς σκλαβωμένο στο legacy των αμερικανικών μιούζικαλς, παραληρούν ακόμα, ειδικά με την καραμελωμένη αλμύρα του φινάλε. Σα την αγαπησιάρα τροτέζα που της τα συχωρνάς όλα, το La La Land είναι the movie to beat στα φετινά όσκαρς. Γκαραντί σου λέωωωω...
gaRis
