by Takis Garis (@takisgaris)
TIFF 41 Ep.4: MAKE YOU OR BREAK YOU
Το φιλμικό ξεφάντωμα cineχίζεται, παρά τις α λα Αραράτ επί του Scotiabank Theater(s) αναβάσεις και τις all around the block ουρές για κοινό και κριτικούς σε κοινή μοίρα. Έχει άφατο μεγαλείο η αντίστιξη καλοντυμένης κοπελιάς μετά του αισθήματος εννιά το πρωί, δίπλα στο ξεπεταρούδι κριτικάτσι με λαχούρι χαβάιανσέρτ, μπερμιούντα, φλιπ-φλοπς, στόνα χέρι αϊφόνι και στο άλλο πεντοδόλλαρο στάρμπακς κόφι με creamcheese bagel. Το ωράριό μου ένεκα οικογενειακών υποχρεώσεων είναι 9πμ - 5μμ οπότε αναγκαστικά χάνω τις πρεμιέρες το προηγούμενο βράδυ των δημοσιογραφικών. Εκεί λοιπόν, για την ακρίβεια στη λεπτομέρεια της υποδοχής του κοινού, κρίνονται καριέρες, είσπραξες και μέλλοντα στουντιοκεφαλών. Φερειπείνδες τούτο: Ο υπεραγαπημένος προβοκάτορας του αμερικανικού πόπολου Oliver Stone δεν πήγε λέει να θάψει την 93χρονη μανούλα του γιατί δε γινόταν να θυσιάσει 3-4 μέρες από τα γυρίσματα του Snowden. Το αν άξιζε η θυσία κρίνεται.
Λοιπόν η ετυμηγορία είναι πως η μακαρίτισσα έχει κάθε δικαίωμα να τον κυνηγήσει ως τον άλλο κόσμο, αφού ο δημιουργός των Platoon - Born on the 4th of July - JFK - Nixon -World Trade Center κατόρθωσε να κάνει μια άνοστη, by the numbers δουλειά, με μια σχηματική ερμηνεία του ομώνυμου ήρωα από το αξιαγάπητο καρντάσι Joseph Gordon Levitt και ένα συνολικό αποτέλεσμα που δε στοιχίζεται με το zeitgeist του Big Brother τεχνολογικού ολοκληρωτισμού, όπως τόσο εύστοχα έπραξε η η Poitras στο βραβευμένο Citizen 4. Τεράστια χαμένη ευκαιρία μέσα στο χαμό για τον χαμένο σέρβερ με τα 30+Κ e-mails της Χίλαρυ και τα Wiki Leaks (άλλη φολίτσα ταινία δαύτη) να χορεύουν καντρίλιες με τον προστατευόμενο του Πούτιν Snowden. Οσκαρική κούρσα λοιπόν σημειώσατε «έφυγες νωρίς»...
Στον αντίποδα, το παρατεταμένο χειροκρότημα στο όρθιο για το κοντροβέρσαλ The Birth Of A Nation έδειξε πως το μάθημα εξεγερμένης Ιστορίας των σκλαβωμένων μαύρων πριν δυο αιώνες παραμένει ζωντανό, καθώς το Τορόντο ξεχωρίζει το έργο από τον καλλιτέχνη, αυτό όμως δε θα ψηφίσει το Γενάρη για τις υποψηφιότητες. Ο Nate Parker έχει πάθος, μάτι και όραμα, το οποίο σε μερικές σκηνές το διαχειρίζεται άτσαλα μα στις περισσότερες μοιάζει να επιτυγχάνει να συστηθεί ως το μαύρο αδελφάκι του σκωτσέζου Braveheart, με το έπος και τη θρησκευτικού τύπου κατάνυξη να χρωματίζει ηλεκτροφόρα το εκράν. Σπουδαίο θέμα, έκδηλο και πολύπλευρο ταλέντο του Parker, τόσο όμως η πρόσφατη βράβευση του 12 Years A Slave όσο και το σκάνδαλο που δεν έχει κοπάσει στην Αμερική για το διαπραχθέν sexual assault, θέτει την πορεία του εν αμφιβόλω. Εμφανώς πάντως, ωχριά στη σύγκριση με το Manchester by the Sea και το Arrival.
Το ντεμπουτάκι του Ewan McGregor στην πτυσσόμενη καρέκλα ξεκινά να μετρά προβλήματα από το δυσπροσαρμόσιμο για τη μεγάλη οθόνη μυθιστόρημα του Phillip Roth, American Pastoral. Προχωρά με το να αναδεικνύεται ο ίδιος ακατάλληλος για τον πατέρα της 16χρονης βομβίστριας κόρης του Dakota Fanning τόσο γιατί νεανίζει στο παντελώς ατσαλάκωτο, χώρια που η φλατ αντιμετώπιση του πατέρα/συζύγου σε κρίση τον κάνει να μοιάζει χαμένος στη μετάφραση. Η δε (φρύδι ατελείωτο) γυναίκα του Jennifer Connelly υπερπροσπαθεί να περάσει από τη θλίψη στην τρέλα και μετά στην απιστία και την απάθεια με αποτέλεσμα να δείχνει τον McGregor περισσότερο αλλούνταλλού. Προσεγμένα production values, δεν κάνει διόλου connect.
Αυτό το γκομενάκι η Blake Lively (κάποιος να μου εξηγήσει με τι κριτήριο κείνος ο ασχημάντρας Eisenberg την απατά με το μύδι τη Stewart στο Cafe Society) δείχνει range αντίστοιχο με του σκηνοθέτη του All I See Is You, Marc Foster (από το Monsters Ball στον Bond και το World War Z), υποκρινόμενη εδώ την τυφλή λόγω παιδιόθεν αυτοκινητιστικού δυστυχήματος που ανακτά μερικώς μετά από εγχείρηση το φως της για να διαπιστώσει (οποίος συμβολισμός) πως ο σύντροφος είναι κουμάσι. Το πρώτο μισό αξίζει, καθώς ο Forster τζαζάρει με οπτικά τρικάκια και αλλόκοτη ηχητική μπάντα να μας μπάσει στο θάμπος και το σκότος της συμπαθεστάτης Blake που θα βρει το δρόμο για το breakthru, με άλλη πάντως ταινία.
Οι Rolling Stones δε χορταριάζουν παρά τα 70+, με μια τουρ σε μέρη που δεν έχουν ξαναπαίξει στη μισό αιώνα και βάλε ανεπανάληπτη καριέρα τους. Ολέ-Ολέ και τρισολέ στο λατινοαμερικάνικο τριπάκι με ευτυχή κατάληξη τη Χαβάνα και σκηνές ΡΟΚ, όπως ακριβώς το έχουν εφεύρει οι Μικ-Κηθ-Μπιλ-Τσάρλι. Πέρσι με χαλάρωσε χωρίς να με εξιτάρει το Keith Richards: Under The Influence. Δαύτο είναι ιδανική ευκαιρία να γνωρίσουν οι σημερινοί 16ρηδες τι σημαίνει για καταπιεσμένους λαούς η ροκ μουσική: Ό,τι και ο Che, δηλαδή Viva La Revolucion!
Στον αντίποδα, το παρατεταμένο χειροκρότημα στο όρθιο για το κοντροβέρσαλ The Birth Of A Nation έδειξε πως το μάθημα εξεγερμένης Ιστορίας των σκλαβωμένων μαύρων πριν δυο αιώνες παραμένει ζωντανό, καθώς το Τορόντο ξεχωρίζει το έργο από τον καλλιτέχνη, αυτό όμως δε θα ψηφίσει το Γενάρη για τις υποψηφιότητες. Ο Nate Parker έχει πάθος, μάτι και όραμα, το οποίο σε μερικές σκηνές το διαχειρίζεται άτσαλα μα στις περισσότερες μοιάζει να επιτυγχάνει να συστηθεί ως το μαύρο αδελφάκι του σκωτσέζου Braveheart, με το έπος και τη θρησκευτικού τύπου κατάνυξη να χρωματίζει ηλεκτροφόρα το εκράν. Σπουδαίο θέμα, έκδηλο και πολύπλευρο ταλέντο του Parker, τόσο όμως η πρόσφατη βράβευση του 12 Years A Slave όσο και το σκάνδαλο που δεν έχει κοπάσει στην Αμερική για το διαπραχθέν sexual assault, θέτει την πορεία του εν αμφιβόλω. Εμφανώς πάντως, ωχριά στη σύγκριση με το Manchester by the Sea και το Arrival.
Το ντεμπουτάκι του Ewan McGregor στην πτυσσόμενη καρέκλα ξεκινά να μετρά προβλήματα από το δυσπροσαρμόσιμο για τη μεγάλη οθόνη μυθιστόρημα του Phillip Roth, American Pastoral. Προχωρά με το να αναδεικνύεται ο ίδιος ακατάλληλος για τον πατέρα της 16χρονης βομβίστριας κόρης του Dakota Fanning τόσο γιατί νεανίζει στο παντελώς ατσαλάκωτο, χώρια που η φλατ αντιμετώπιση του πατέρα/συζύγου σε κρίση τον κάνει να μοιάζει χαμένος στη μετάφραση. Η δε (φρύδι ατελείωτο) γυναίκα του Jennifer Connelly υπερπροσπαθεί να περάσει από τη θλίψη στην τρέλα και μετά στην απιστία και την απάθεια με αποτέλεσμα να δείχνει τον McGregor περισσότερο αλλούνταλλού. Προσεγμένα production values, δεν κάνει διόλου connect.
Αυτό το γκομενάκι η Blake Lively (κάποιος να μου εξηγήσει με τι κριτήριο κείνος ο ασχημάντρας Eisenberg την απατά με το μύδι τη Stewart στο Cafe Society) δείχνει range αντίστοιχο με του σκηνοθέτη του All I See Is You, Marc Foster (από το Monsters Ball στον Bond και το World War Z), υποκρινόμενη εδώ την τυφλή λόγω παιδιόθεν αυτοκινητιστικού δυστυχήματος που ανακτά μερικώς μετά από εγχείρηση το φως της για να διαπιστώσει (οποίος συμβολισμός) πως ο σύντροφος είναι κουμάσι. Το πρώτο μισό αξίζει, καθώς ο Forster τζαζάρει με οπτικά τρικάκια και αλλόκοτη ηχητική μπάντα να μας μπάσει στο θάμπος και το σκότος της συμπαθεστάτης Blake που θα βρει το δρόμο για το breakthru, με άλλη πάντως ταινία.
Οι Rolling Stones δε χορταριάζουν παρά τα 70+, με μια τουρ σε μέρη που δεν έχουν ξαναπαίξει στη μισό αιώνα και βάλε ανεπανάληπτη καριέρα τους. Ολέ-Ολέ και τρισολέ στο λατινοαμερικάνικο τριπάκι με ευτυχή κατάληξη τη Χαβάνα και σκηνές ΡΟΚ, όπως ακριβώς το έχουν εφεύρει οι Μικ-Κηθ-Μπιλ-Τσάρλι. Πέρσι με χαλάρωσε χωρίς να με εξιτάρει το Keith Richards: Under The Influence. Δαύτο είναι ιδανική ευκαιρία να γνωρίσουν οι σημερινοί 16ρηδες τι σημαίνει για καταπιεσμένους λαούς η ροκ μουσική: Ό,τι και ο Che, δηλαδή Viva La Revolucion!
gaRis
