by Takis Garis (@takisgaris)
TIFF 41 Ep.3: OH CANADA!
Ξανά-μανά τρελό κομφούζιο στο χάιγουέη. Συνοδευόμενο από ισχυρό πονοκεφάλιασμα καθότι το πρώτο φεστιβαλικό 12ωρο αλλά δε χαμπαριάζουμε, eh? Η ζοχάδα στο κόκκινο μετά το εψεσινό (πρόσθεσε ό,τι θες)-λίκι με τους «Υπέροχους Επτά», υποσχέθηκα όμως σε εαυτόν κι αλλήλους ότι θα γδικιωθώ σήμερις με το παραπάνω. Υπομόνεψε, το αφήνω στην κατακλείδα. Να εκκινήσω καλύτερα με το ταινιάκι που αρμόζει στη φρέσκια πυρηνική δοκιμή στη Βόρεια Κορέα, γεγονός που έχει επιφέρει σύγκρυο στην κορεατική πενίνσουλα, Αμερική και Συμβούλιο Ασφαλείας ΟΗΕ. Αυτούνος ο Kim Ki Duk μου έχει χοροπηδήσει στο λαιμό από την απίστευτη επικράτησή του πρόσφατα στη Μόστρα επί του αριστουργηματικού The Master. Με εκείνη την παλιο-Pieta, τίγκα στη βία και σεξουαλική διαστροφή. Ο τύπος ψαρεύει σε βαθιά νερά διεθνούς διπλωματίας με Το Δίχτυ (The Net), τραγική ιστορία ενός ακριτικού ψαρά με μια παλιόβαρκα στα σύνορα που πιάνεται ως κατάσκοπος των βορείων από τους νότιους και εννοείται γίνεται...της Κορέας. Από το κλαυσίγελον του καπιταλιστικού αλλά πλέρια γραφειοκρατούμενου Νότου, στο ειδεχθές χουντοαριστερό καθεστώς της παράνοιας ο έρμος πάτερ φαμελιάρης υποφέρει από μια ιδεολογία διαίρεσης και μίσους που μετατρέπει τη μονάδα (ποιος «πολίτης» είπες;) αυτομάτως και αυτοστιγμεί σε προδότη και ήρωα, μάρτυρα και καταδότη. Ηχηρό μήνυμα, παιδαριώδεις ερμηνείες.
Ανεβαίνω σκαλί για να χάσω ένα 2ωρο με το ζόμπιφλικ Τhe Girl With All The Gifts του Colm McCarthy με συμμετοχές των παλαίμαχων Paddy Considineκαι αγαπημένης Glenn Close η οποία μετά τον Albert Nobbs φαίνεται φτυστή ο χαμένος αδελφός του αδικοχαμένου Robin Williams. Με δεδομένο ότι η κεντρική ηρωίδα είναι η πολύξερη 10χρονη Μέλανι, ο τρόμος είναι σχεδόν επιπέδου οικογενειακής ταινίας. Το πρώτο 20λεπτο είναι εντυπωσιακό, το ενδιαφέρον φθίνει πριν την πρώτη ώρα αφού βεβαιώθηκα πως η ταινία παρά το ατμοσφαιρικό ντηζάιν πατά στα χνάρια ενός μετρίου επεισοδίου του The Walking Dead και ολοκληρώνεται δίχως δράμι λογικοφανούς λύσης του δράματος της... ζομπίτσας. Το πρόβλημα με τις δημοσιογραφικές προβολές στη μεγάλη αίθουσα ώρες -ώρες είναι ότι λείπει το κουμπί του φαστ φόργουορντ.
Ο μόδιστρος Tom Ford είχε δείξει σκηνοθετικά παϊδάκια με την πρώτη του A Single Man. Σοφομορικός πλέον σερβίρει ένα Nocturnal Animals που θωπεύει χάιλάιτς των μαγιστόρων Lynch και Cronenberg όταν δε φλερτάρει με τη χάρλεκιν επιτήδευση του Third Person (Paul Haggis). Λογοτεχνία και σετ-κοστούμια μπουρζουά, δεμένα με σβουνίλα και αξεστιά αμερικανικού νότου. Ο υπερσυνήθης κομίτεντ Gyllenhaal, ή εγγυημένη με τη βούλα Amy Adams κομμένοι-ραμμένοι αλλά το υπερατού πέραν αμφιβολίας ο μάγκας Michael Shannon, σε σημείο όπου αν γίνονταν τώρα η Απονομή, το υποστηρικτικό αγαλματάκι θα το μοιραζόντουσαν δυο σερίφηδες (ο έτερος φυσικά ο Jeff Bridges του σλήπερχιτ Hell Or High Water). Στυλ υπεράνω ουσίας ή όχι, ο Ford παντρεύει δυο κόσμους σε μία δραματική τροχιά στο κενό, κρατώντας την ένταση σε υψίπεδα μέχρι τέλους που δε στο χαρίζει κιόλας.
Έφτασα λοιπόν στο μέγα και τρανό Καναδό Denis Villeneuve και το Arrival. Κύριοι του Φεστιβάλ, αναφωνώ και κράζω με ιερή μανία ότι αυτή είναι ηθικά η ταινία που όχι μόνο όφειλε να ανοίξει το πρόγραμμα αλλά πιθανότατα και να το κλείσει, υποσκελίζοντας ακόμη και το χθεσινό Manchester By The Sea, παίζοντας το στα ίσια. Λιγότερο sci-fi, πιότερο σπουδή στην αγάπη, την επικοινωνία και τη θέληση για ζωή παρά το αναπόδραστο του θανάτου. Κάνει μια αρακά (ψιλό) σαχλούρες τύπου Contact, στέλνει μεταξεταστέο τον Nolan του Interstellar και βγάνει περήφανο τον Kubrick για την ογκώδη ευφυΐα του και την αυστηρά κινηματογραφική του καλλιτεχνική σημειωτική. Το τέλος, αν είσαι μάνα και πονείς θα σου κάνει την καρδούλα στραγάλι. Η Ακαδημία οφείλει να αναγνωρίσει αυτό το επίτευγμα, ξεκινώντας από την σποδαία AmyAdams (ποια άλλη;) και το score του Jóhann Jóhannsson, για να φτάσει δια τον τεχνικών κατηγοριών στον ίδιο τον Villeneuve που ενόψει του Blade Runner εγχειρήματος σηκώνω ψηλά το ποτήρι λέγοντας «Τό' χεις αγόρι μου», σκεπτόμενος ότι αν ήταν αυτή η έσχατη ταινία που θα έβλεπα εφέτος, δε θα με ενοχλούσε καθόλου.
Αύριο βέβαια παίζει το The Birth of A Nation…
Ο μόδιστρος Tom Ford είχε δείξει σκηνοθετικά παϊδάκια με την πρώτη του A Single Man. Σοφομορικός πλέον σερβίρει ένα Nocturnal Animals που θωπεύει χάιλάιτς των μαγιστόρων Lynch και Cronenberg όταν δε φλερτάρει με τη χάρλεκιν επιτήδευση του Third Person (Paul Haggis). Λογοτεχνία και σετ-κοστούμια μπουρζουά, δεμένα με σβουνίλα και αξεστιά αμερικανικού νότου. Ο υπερσυνήθης κομίτεντ Gyllenhaal, ή εγγυημένη με τη βούλα Amy Adams κομμένοι-ραμμένοι αλλά το υπερατού πέραν αμφιβολίας ο μάγκας Michael Shannon, σε σημείο όπου αν γίνονταν τώρα η Απονομή, το υποστηρικτικό αγαλματάκι θα το μοιραζόντουσαν δυο σερίφηδες (ο έτερος φυσικά ο Jeff Bridges του σλήπερχιτ Hell Or High Water). Στυλ υπεράνω ουσίας ή όχι, ο Ford παντρεύει δυο κόσμους σε μία δραματική τροχιά στο κενό, κρατώντας την ένταση σε υψίπεδα μέχρι τέλους που δε στο χαρίζει κιόλας.
Έφτασα λοιπόν στο μέγα και τρανό Καναδό Denis Villeneuve και το Arrival. Κύριοι του Φεστιβάλ, αναφωνώ και κράζω με ιερή μανία ότι αυτή είναι ηθικά η ταινία που όχι μόνο όφειλε να ανοίξει το πρόγραμμα αλλά πιθανότατα και να το κλείσει, υποσκελίζοντας ακόμη και το χθεσινό Manchester By The Sea, παίζοντας το στα ίσια. Λιγότερο sci-fi, πιότερο σπουδή στην αγάπη, την επικοινωνία και τη θέληση για ζωή παρά το αναπόδραστο του θανάτου. Κάνει μια αρακά (ψιλό) σαχλούρες τύπου Contact, στέλνει μεταξεταστέο τον Nolan του Interstellar και βγάνει περήφανο τον Kubrick για την ογκώδη ευφυΐα του και την αυστηρά κινηματογραφική του καλλιτεχνική σημειωτική. Το τέλος, αν είσαι μάνα και πονείς θα σου κάνει την καρδούλα στραγάλι. Η Ακαδημία οφείλει να αναγνωρίσει αυτό το επίτευγμα, ξεκινώντας από την σποδαία AmyAdams (ποια άλλη;) και το score του Jóhann Jóhannsson, για να φτάσει δια τον τεχνικών κατηγοριών στον ίδιο τον Villeneuve που ενόψει του Blade Runner εγχειρήματος σηκώνω ψηλά το ποτήρι λέγοντας «Τό' χεις αγόρι μου», σκεπτόμενος ότι αν ήταν αυτή η έσχατη ταινία που θα έβλεπα εφέτος, δε θα με ενοχλούσε καθόλου.
Αύριο βέβαια παίζει το The Birth of A Nation…
gaRis
