by Takis Garis (@takisgaris)
TIFF 41 Ep.2: ΝΑ ΤΑ ΛΕΜΕ ΚΙ ΑΥΤΑ
Η καλή μέρα από την πρωινή μετακίνηση φαίνεται. Μιάμιση ώρα, κόλλημα στη διαβόητη Γκάρντινερ ροβολώντας από Μισσισσάγκα μεριά. Στο οδήγι απάνου έχω τα ράδια να κελαηδάνε το Metro Morning με Matt Galloway, μπρος τον οποίο ο τάδεδήνας Matt Lauer (το χθεσινό ρεζίλι του Trump γλειψίματος) δε φτουράει μία στο πρωινάδικο. Στον αέρα ο πολύς Cameron Bailey, καλλιτεχνικός διευθυντής του TIFF. Η πρώτη κιόλα ερώτηση καραφωτιά: Έχει θέση στο Φεστιβάλ το The Birth of A Nation, όταν ο σκηνοθέτης/πρωταγωνιστής του έχει κατηγορηθεί (και την έχει φθηνά σκαπουλάρει) για βιασμό; Διπλωμάτης ο επίσης μαύρος (έχει σημασία) Καναδός υποστήριξε την επιλογή, αντιλαμβανόμενος ότι δύσκολα κανείς μπορεί να διαχωρίσει ταινία από δημιουργό. Μετά από λίγα λεπτά το σόου cineχίζεται με φανατικό φέστιβαλ γκόουερ με προβλήματα ακοής να διαμαρτύρεται (δικαίως) πως δε μπορεί να επαίρεσαι ως Καναδάς και να έχεις μόλις τρία φίλμς στα 296 με captioning. Και στον κάπακα, μπαίνεις twitter και φρίττεις με την κεκαλυμμένη (καναδέζικη γαρ) οργή του φιλοθεάμονος να αδυνατεί να βρει δράμι (πανάκριβο) εισιτήριο μετά από κοντά αναμονή μιας ώρας τηλεφωνικά η online. Τόμπολα.
Φθάνω, παρκάρω. Τρέχω να προλάβω. Οι κυλιόμενες εκτός λειτουργίας στο Scotiabank Theater όπου φιλοξενείται η πλειοψηφία των δημοσιογραφικών προβολών. Πιάνω δεύτερη σειρά από οθόνη έχοντας πάει 9 πμ χωρίς καφέ. ΟΜΩΣ, νο προμπλέμο, γιατί ξεκινώ με την καλύτερη ταινία as we speak, τουτέστιν Manchester By The Sea. O τυπάς ονόματι Kenneth Lonergan (του 4ωρου Margaret) επιβεβαιώνει το μπαζ του Sundance κάνοντας λιάρδα το λήμμα ανδρική αντιμετώπιση της απώλειας στο κινηματογραφικό λεξικό. Ο μικρός Affleck, Kacey, κολλητάρι του αρχίτρελου (και κορυφαίου ηθοποιού παγκοσμίως) Joaquin Phoenix, παραδίδει μαθήματα εσωτερικού μαρτυρίου και γενναίας άρνησης να πάει παραπέρα τα γκρεμίδια της ζήσης του. Ήθελα περισσότερη Michelle Williams και λίγο πιο δουλεμένο μοντάζ ώστε να μιλάμε για αριστούργημα. Στωκέτσι, ο σινεμάς ζει, στο Μάντσεστερ (Μπάστν, Μασσατσούσετς) μας οδηγεί.
Το επόμενο τσεκούρι ή ακριβέστερα, πιστολίδι στην καρδιά. Ο κόσμος ολοδίκια παραπονεύεται ότι με τόσες καναδέζικες παραγωγές, επιλέχθηκε το The Magnificent Seven ρημέικ του Antoine Fuqua για όπενινγκ φιλμ. Το λοιπό, δεν έχει περάσει χρόνος πούδα το Ridiculous8 spoof στο Netflix και σε ξορκίζω πως πολύ καλύτερό του εν μάναμ. Όποιος ελπίζει για Tarantinoκατάσταση ας φάει γλάρο. Τι να κάνω τη χλιδάτη παραγώγα και το χορταστικό body count, όταν όλα μοιάζουν υπεργνώριμα, ματσίσμο τηλεγραφημένα κλισεδομπάιτς, αποκείνα που σε στέλνουν πρόωρα στην έξοδο, ενώ το πιο πετυχημένο αστείο είναι η φάτσα φόρα πάλευκη τεχνητή οδοντοστοιχία των Washington – Hawke και η προσπάθεια του χάνκ Pratt να σπάσει πλάκα με αστεία επιπέδου συνοικιακού γυμναστηρίου. Άτακτος φυγή προς τον Paul Verhoeven (Βερχούφεν, μάθε Ολλανδικά) και το eurotrash De Palma θριλεράκι Elle με την σούπερ αλανιάρα και ultra σικ μπρόαντ Ιsabelle Huppert η οποία φέτο έχει ρέντα και μακάρι να βρεθεί στα βραβεία επιτέλους. Πλοκή προβοκατόρικη και σαδομαζό fetish που παραπέμπει σε early 90s, χαβαλές με τη γλώσσα καρφωμένη στο μάγουλο. Ένοχη (κάργα) απόλαυση.
Εδώ έρχεται να μου κλείσει την πρεμιέρα ο Ιρανός μάστορης Asghar Farhadi του μοναδικού (και δις οσκαροστεφθέντος) A Seperation με το βραβευμένο (Σενάριο και Ανδρικός Ρόλος) στας Κάννας The Salesman. Τολμώ (ενάντια στο ρεύμα) να δηλώσω ότι δεν πείστηκα, όχι τόσο για τις προθέσεις (ευθεία αντιπαραβολή του στόρυ με τον κατά Arthur Miller Θάνατο του Εμποράκου) όσο για την πλέον ευπρόβλεπτη, λίγο αργόσυρτη αλλά κυριότερα ηθικά επιλήψιμη αντιμετώπιση του sexual assault ως αφηγηματικό μέσο ανάδειξης της ανθρώπινης αδυναμίας που αναδεικνύει άπαντες (αγαπημένο μοτίβο του δημιουργού) ταυτόχρονα θύτες και θύματα που χρήζουν γενναιόδωρης συγχώρεσης. Τα παιδιά – τα παιδιά (τα φιλαράκια τα καλά) από τας Αθήνας που μοιράστηκαν μαζί μου την εμπειρία είχαν διιστάμενες απόψεις. Ο (σχεδόν ταυτώνυμός μου!) Παναγιώτης Γάκης να συμφωνεί κατά κόρον με τον κορυφαίο Αλέξανδρο Ρωμανό Λιζάρδο να θαυμάζει το επίτευγμα μεταφοράς του Εμποράκου στο πανί. Ευχή: Άιντε και αποχρόνου ούλοι μας Τορόντο με διαπίστευση MoviesLtd! (Πληζ;)
Το επόμενο τσεκούρι ή ακριβέστερα, πιστολίδι στην καρδιά. Ο κόσμος ολοδίκια παραπονεύεται ότι με τόσες καναδέζικες παραγωγές, επιλέχθηκε το The Magnificent Seven ρημέικ του Antoine Fuqua για όπενινγκ φιλμ. Το λοιπό, δεν έχει περάσει χρόνος πούδα το Ridiculous8 spoof στο Netflix και σε ξορκίζω πως πολύ καλύτερό του εν μάναμ. Όποιος ελπίζει για Tarantinoκατάσταση ας φάει γλάρο. Τι να κάνω τη χλιδάτη παραγώγα και το χορταστικό body count, όταν όλα μοιάζουν υπεργνώριμα, ματσίσμο τηλεγραφημένα κλισεδομπάιτς, αποκείνα που σε στέλνουν πρόωρα στην έξοδο, ενώ το πιο πετυχημένο αστείο είναι η φάτσα φόρα πάλευκη τεχνητή οδοντοστοιχία των Washington – Hawke και η προσπάθεια του χάνκ Pratt να σπάσει πλάκα με αστεία επιπέδου συνοικιακού γυμναστηρίου. Άτακτος φυγή προς τον Paul Verhoeven (Βερχούφεν, μάθε Ολλανδικά) και το eurotrash De Palma θριλεράκι Elle με την σούπερ αλανιάρα και ultra σικ μπρόαντ Ιsabelle Huppert η οποία φέτο έχει ρέντα και μακάρι να βρεθεί στα βραβεία επιτέλους. Πλοκή προβοκατόρικη και σαδομαζό fetish που παραπέμπει σε early 90s, χαβαλές με τη γλώσσα καρφωμένη στο μάγουλο. Ένοχη (κάργα) απόλαυση.
Εδώ έρχεται να μου κλείσει την πρεμιέρα ο Ιρανός μάστορης Asghar Farhadi του μοναδικού (και δις οσκαροστεφθέντος) A Seperation με το βραβευμένο (Σενάριο και Ανδρικός Ρόλος) στας Κάννας The Salesman. Τολμώ (ενάντια στο ρεύμα) να δηλώσω ότι δεν πείστηκα, όχι τόσο για τις προθέσεις (ευθεία αντιπαραβολή του στόρυ με τον κατά Arthur Miller Θάνατο του Εμποράκου) όσο για την πλέον ευπρόβλεπτη, λίγο αργόσυρτη αλλά κυριότερα ηθικά επιλήψιμη αντιμετώπιση του sexual assault ως αφηγηματικό μέσο ανάδειξης της ανθρώπινης αδυναμίας που αναδεικνύει άπαντες (αγαπημένο μοτίβο του δημιουργού) ταυτόχρονα θύτες και θύματα που χρήζουν γενναιόδωρης συγχώρεσης. Τα παιδιά – τα παιδιά (τα φιλαράκια τα καλά) από τας Αθήνας που μοιράστηκαν μαζί μου την εμπειρία είχαν διιστάμενες απόψεις. Ο (σχεδόν ταυτώνυμός μου!) Παναγιώτης Γάκης να συμφωνεί κατά κόρον με τον κορυφαίο Αλέξανδρο Ρωμανό Λιζάρδο να θαυμάζει το επίτευγμα μεταφοράς του Εμποράκου στο πανί. Ευχή: Άιντε και αποχρόνου ούλοι μας Τορόντο με διαπίστευση MoviesLtd! (Πληζ;)
gaRis
