της Courtney Hunt. Με τους Keanu Reeves, Gabriel Basso, Gugu Mbatha-Raw, Renée Zellweger, Jim Belushi, Jon Arthur
Ορκίζομαι να είπω την αλήθεια...
του zerVo (@moviesltd) 
Μου λείπουν εκείνες οι παλιές καλές ημέρες, που ανά τακτά χρονικά διαστήματα έσκαγε στις αίθουσες ένα δικαστικό θρίλερ αξιώσεων, με ευφυή Grishamική εξέλιξη, με αγωνιώδη πλοκή, με επιδέξιες κινήσεις συνηγόρων και εισαγγελέων, που διατηρούσαν το επίπεδο του σασπένς στα ουράνια μέχρι την ετυμηγορία του φινάλε. Πλέον το ασθμαίνων genre, έχοντας βρει λιμάνι περισσότερο στην μικρή, παρά στην μεγάλη οθόνη, δεν απαντάται και τόσο συχνά στην φιλμική διανομή κι όποτε συμβεί αυτό, το τελικό αποτέλεσμα δεν ξεπερνά την μετριότητα. Κανόνας που ισχύει και στην φιλόδοξη περίπτωση του The Whole Truth, που αν μη τι άλλο μια ματιά αν ρίξει κανείς στις πρώτες ύλες του, είναι πολύ πιθανό να παρασυρθεί και να πιστέψει πως με το χαμήλωμα των φώτων θα παρακολουθήσει ένα ξεχωριστό court drama...
Συντριπτικά είναι τα στοιχεία που αποδεικνύουν την ενοχή του 17χρονου Μάικ Λάσιτερ, του φερόμενου ως δολοφόνου του πατέρα του Μπουν, διακεκριμένου νομικού, σε τέτοιο βαθμό που για την κοινή γνώμη, η ακροαματική διαδικασία, θεωρείται τυπική διαδικασία. Δύσκολο έργο της υπεράσπισης του, που θα κληθεί να φέρει εις πέρας ο φημισμένος δικηγόρος Ρίτσαρντ Ράμσευ, στενός φίλος της οικογένειας του θύματος, που έχοντας δώσει προσωπική υπόσχεση στην μητέρα του έφηβου, Λορέτα, θα κάνει ότι περνά από το χέρι του, για να τον γλυτώσει από τα διαφαινόμενα ισόβια δεσμά. Τιμωρία που τον περιμένει εφόσον κριθεί ένοχος ανθρωποκτονίας από πρόθεση.
Και δεν είναι μόνο τα ατράνταχτα δεδομένα που οι αστυνομικές αρχές έχουν φροντίσει να γεμίσουν τον φάκελο του μικρού, αλλά και το γεγονός πως κατόπιν του φονικού, ο θύτης δεν δείχνει την παραμικρή διάθεση να ανοίξει το στόμα του, ρίχνοντας φως στο μυστήριο. Είτε για να διεκδικήσει με όσες ελπίδες του απομένουν την αθώωση του, είτε για να αποκαλύψει το κίνητρο της δολοφονίας, που ενδεχόμενα θα αποτελέσει ελαφρυντικό στην λήψη της τελικής απόφασης των ενόρκων.
Πολύ περίεργη ετούτη η υπόθεση, όχι τόσο θεματικά, όσο κινηματογραφικά. Κι αυτό διότι στα ενενήντα λεπτά που διαρκεί η δίκη, τουλάχιστον στα 2/3 της δεν συμβαίνει το παραμικρό, ούτε ο σεβάσμιος your honour, ούτε οι παριστάμενοι, ούτε οι δώδεκα αποφασίζοντες και φυσικά ούτε οι θεατές προσθέτουν το παραμικρό από όσα εξαρχής γνωρίζουν: Ο πιτσιρικάς έμπηξε το μαχαίρι στο στήθος του γονιού του! Πάει και τελείωσε, οι μάρτυρες έρχονται και παρέρχονται πετώντας ακόμη περισσότερο λάδι στην αναμμένη φωτιά που έχει τυλίξει τον κατηγορούμενο και η αφοσιωμένη υπεράσπιση του, δεν πράττει το παραμικρό, ούτε μια ερώτηση, ούτε μια ένσταση, ούτε ένα ξέσπασμα βρε αδελφέ για να αναστατωθεί κατάτι το τέμπο του νυσταγμού.
Μέσα από προχειροφτιαγμένα και μετρίως ενταγμένα στο γενικότερο σύνολο φλασμπάκ, ουσιαστικά πληροφορούμαστε για τις όχι και τόσο αγαστές σχέσεις της τριμελούς φαμίλιας και για μια ενδεχόμενη αγριότητα που επεδείκνυε ο μακαρίτης (ο Jim Belushi, είναι αυτός, που μια φορά κι έναν καιρό είχε λανσάρει εαυτόν σαν αστεία μπατσική περσόνα) σε σύζυγο και παιδί, χωρίς όμως ποτέ να ξεπερνά τα όρια, σε βαθμό που να παίρνει μπροστά το άλλοθι του "εν βρασμού ψυχής". Οπότε την πλατεία εκτός από το χασμουρητό τριβελίζει και η έγνοια για το πως μπορεί το μαθητάκι να γλυτώσει το φρέσκο, ως με την βούλα πατροκτόνος. Με την κάμερα ποτέ να μην αποχωρεί από την ημιφωτισμένη αίθουσα, η υποψήφια για Όσκαρ σεναρίου το 2009 για το Frozen River (που είχε επιμεληθεί σκηνοθετικά) Courtney Hunt επιχειρεί το επόμενο φιλμικό της βήμα, σε ένα απαιτητικό είδος, έχοντας θεωρητικά την εμπειρία από κάποια επεισόδια του Law And Order που υπέγραψε, χωρίς όμως να νοιαστεί ιδιαίτερα για το πως θα κρατήσει τον ρυθμό ζωντανό σε όλο το χρονικό εύρος της αφήγησης της.
Λογικό είναι λοιπόν όταν επιχειρείται το ανατρεπτικό ξέσπασμα, που εκτιμάται πως θα ταράξει τα νερά, η κουραστική σαν ορθοστασία εξιστόρηση να μην έχει αφήσει και πολύ όρεξη στο κοινό για τουίστ και βόμβες, ώστε να παρακαλά να ειπωθούν όπως όπως τα πεπραγμένα και να φτάσουμε στο απόλυτα προβλεπόμενο ρεζουμέ της ζουρύ. Και τότε ξάφνου ξεκινά μια πολύ μικρού μήκους, τρίλεπτη και ούτε, προ credits εμβόλιμη ταινιούλα, που λέει, όσα δεν καταγράφηκαν στα πρακτικά ολάκερης της δικογραφίας την προηγούμενη μιάμιση ώρα. Εν ολίγοις κάπου υπήρξε λάθος στον σχεδιασμό του The Whole Truth και το πλάνο δεν πήγε κατά πως θα έπρεπε, ούτε όπως υπολογιζόταν.
Δεν ήταν άλλωστε και λίγα τα ζητήματα που ταλάνισαν το πρότζεκτ, μετά την φυγή του Daniel Craig από το σετ, που οδήγησε το απωανατολίτικο στούντιο να επιλέξει τον Keanu Reeves για να φορέσει ξανά το άχαρο κοστούμι που είχε ντυθεί κάποτε στον Devil's Advocate. Ακόμη κι αν ο Μάτριξ δεν είναι χειρότερος άλλων πρόσφατων εμφανίσεων του, το ερμηνευτικό ειδικό βάρος δεν πέφτει πάνω του κατά κύριο λόγο, αφού υπάρχουν δύο άλλες περιπτώσεις που θα συζητηθούν, για διαφορετικές αιτίες όμως. Αρχικά η ζορισμένη παρουσία κάποιου νεαρού ονόματι Gabriel Basso, που την έχει δει Ed Norton στο Primal Fear σκορπίζοντας το γέλιο ως, σύμφωνα με τους πάντες, φονιάς. Και κατοπινά η αναπάντεχη όψη της Renee (μία...ήταν η Renee) που ισοσκελίζει με τραγικό τρόπο την ζυγαριά, σε σημείο τέτοιο που μια σιωπηλή θλίψη να βουρκώνει τα μάτια, στην σκέψη πως μόλις δέκα χρόνια πριν, υπήρξε ότι πιο ταλαντούχο και πολύπλευρο είχε να επιδείξει ο πλανήτης Χόλιγουντ. Πόσο κρίμα...
Και δεν είναι μόνο τα ατράνταχτα δεδομένα που οι αστυνομικές αρχές έχουν φροντίσει να γεμίσουν τον φάκελο του μικρού, αλλά και το γεγονός πως κατόπιν του φονικού, ο θύτης δεν δείχνει την παραμικρή διάθεση να ανοίξει το στόμα του, ρίχνοντας φως στο μυστήριο. Είτε για να διεκδικήσει με όσες ελπίδες του απομένουν την αθώωση του, είτε για να αποκαλύψει το κίνητρο της δολοφονίας, που ενδεχόμενα θα αποτελέσει ελαφρυντικό στην λήψη της τελικής απόφασης των ενόρκων.
Πολύ περίεργη ετούτη η υπόθεση, όχι τόσο θεματικά, όσο κινηματογραφικά. Κι αυτό διότι στα ενενήντα λεπτά που διαρκεί η δίκη, τουλάχιστον στα 2/3 της δεν συμβαίνει το παραμικρό, ούτε ο σεβάσμιος your honour, ούτε οι παριστάμενοι, ούτε οι δώδεκα αποφασίζοντες και φυσικά ούτε οι θεατές προσθέτουν το παραμικρό από όσα εξαρχής γνωρίζουν: Ο πιτσιρικάς έμπηξε το μαχαίρι στο στήθος του γονιού του! Πάει και τελείωσε, οι μάρτυρες έρχονται και παρέρχονται πετώντας ακόμη περισσότερο λάδι στην αναμμένη φωτιά που έχει τυλίξει τον κατηγορούμενο και η αφοσιωμένη υπεράσπιση του, δεν πράττει το παραμικρό, ούτε μια ερώτηση, ούτε μια ένσταση, ούτε ένα ξέσπασμα βρε αδελφέ για να αναστατωθεί κατάτι το τέμπο του νυσταγμού.
Μέσα από προχειροφτιαγμένα και μετρίως ενταγμένα στο γενικότερο σύνολο φλασμπάκ, ουσιαστικά πληροφορούμαστε για τις όχι και τόσο αγαστές σχέσεις της τριμελούς φαμίλιας και για μια ενδεχόμενη αγριότητα που επεδείκνυε ο μακαρίτης (ο Jim Belushi, είναι αυτός, που μια φορά κι έναν καιρό είχε λανσάρει εαυτόν σαν αστεία μπατσική περσόνα) σε σύζυγο και παιδί, χωρίς όμως ποτέ να ξεπερνά τα όρια, σε βαθμό που να παίρνει μπροστά το άλλοθι του "εν βρασμού ψυχής". Οπότε την πλατεία εκτός από το χασμουρητό τριβελίζει και η έγνοια για το πως μπορεί το μαθητάκι να γλυτώσει το φρέσκο, ως με την βούλα πατροκτόνος. Με την κάμερα ποτέ να μην αποχωρεί από την ημιφωτισμένη αίθουσα, η υποψήφια για Όσκαρ σεναρίου το 2009 για το Frozen River (που είχε επιμεληθεί σκηνοθετικά) Courtney Hunt επιχειρεί το επόμενο φιλμικό της βήμα, σε ένα απαιτητικό είδος, έχοντας θεωρητικά την εμπειρία από κάποια επεισόδια του Law And Order που υπέγραψε, χωρίς όμως να νοιαστεί ιδιαίτερα για το πως θα κρατήσει τον ρυθμό ζωντανό σε όλο το χρονικό εύρος της αφήγησης της.
Λογικό είναι λοιπόν όταν επιχειρείται το ανατρεπτικό ξέσπασμα, που εκτιμάται πως θα ταράξει τα νερά, η κουραστική σαν ορθοστασία εξιστόρηση να μην έχει αφήσει και πολύ όρεξη στο κοινό για τουίστ και βόμβες, ώστε να παρακαλά να ειπωθούν όπως όπως τα πεπραγμένα και να φτάσουμε στο απόλυτα προβλεπόμενο ρεζουμέ της ζουρύ. Και τότε ξάφνου ξεκινά μια πολύ μικρού μήκους, τρίλεπτη και ούτε, προ credits εμβόλιμη ταινιούλα, που λέει, όσα δεν καταγράφηκαν στα πρακτικά ολάκερης της δικογραφίας την προηγούμενη μιάμιση ώρα. Εν ολίγοις κάπου υπήρξε λάθος στον σχεδιασμό του The Whole Truth και το πλάνο δεν πήγε κατά πως θα έπρεπε, ούτε όπως υπολογιζόταν.
Δεν ήταν άλλωστε και λίγα τα ζητήματα που ταλάνισαν το πρότζεκτ, μετά την φυγή του Daniel Craig από το σετ, που οδήγησε το απωανατολίτικο στούντιο να επιλέξει τον Keanu Reeves για να φορέσει ξανά το άχαρο κοστούμι που είχε ντυθεί κάποτε στον Devil's Advocate. Ακόμη κι αν ο Μάτριξ δεν είναι χειρότερος άλλων πρόσφατων εμφανίσεων του, το ερμηνευτικό ειδικό βάρος δεν πέφτει πάνω του κατά κύριο λόγο, αφού υπάρχουν δύο άλλες περιπτώσεις που θα συζητηθούν, για διαφορετικές αιτίες όμως. Αρχικά η ζορισμένη παρουσία κάποιου νεαρού ονόματι Gabriel Basso, που την έχει δει Ed Norton στο Primal Fear σκορπίζοντας το γέλιο ως, σύμφωνα με τους πάντες, φονιάς. Και κατοπινά η αναπάντεχη όψη της Renee (μία...ήταν η Renee) που ισοσκελίζει με τραγικό τρόπο την ζυγαριά, σε σημείο τέτοιο που μια σιωπηλή θλίψη να βουρκώνει τα μάτια, στην σκέψη πως μόλις δέκα χρόνια πριν, υπήρξε ότι πιο ταλαντούχο και πολύπλευρο είχε να επιδείξει ο πλανήτης Χόλιγουντ. Πόσο κρίμα...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Αυγούστου 2016 από την Spentzos Films
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική