του Eric Besnard. Με τους Virginie Efira, Benjamin Lavernhe, Lucie Fagedet, Leo Lorleac'h, Herve Pierre, Laurent Bateau, Hiam Abbass
Κάνε το θαύμα, όπως θα `κανες μια ευχή
του zerVo (@moviesltd) 
Καλό θα είναι στην εισαγωγή μας να χρησιμοποιήσουμε την επιστημονική εξήγηση της νόσου που θα μας απασχολήσει στην συνέχεια, μιας και το ένα εκ των δύο προσώπων που στηρίζουν ως πυλώνες το θέμα, πάσχει από αυτή: "Το σύνδρομο Asperger είναι μια ήπια παραλλαγή αυτισμού, που επηρεάζει κυρίως την ικανότητα επικοινωνίας και τις κοινωνικές σχέσεις του ατόμου. Ανήκει στις διάχυτες αναπτυξιακές διαταραχές και για καιρό υπήρχαν διαφωνίες σχετικά με το αν αποτελεί ξεχωριστή διαταραχή ή πρόκειται για αυτισμό σε ελαφριά μορφή." Συνεπώς, αν βρίσκεσαι σε οποιοδήποτε ζόρι και περιμένειας από "κανονικό" άνθρωπο να σου στείλει χέρι βοήθειας, μάλλον θα πρέπει να στραφείς στον "διαφορετικό" που τουλάχιστον θα το παλέψει όσο περνά από το χέρι του, για να το κάνει το θαύμα του!
Από την ημέρα, που εντελώς αναπάντεχα, έχασε τον αγαπημένο της άντρα και στήριγμα του σπιτιού της, η όμορφη Λουίζ, έχει αναλάβει μόνη της να φέρει βόλτα την μικρή αγροτική φάρμα που διατηρεί στην Γαλλική ύπαιθρο. Τίποτα δεν είναι εύκολο όμως και τίποτα δεν πρόκειται να την χαριστεί, απλά και μόνο επειδή από την μια στιγμή στην άλλη βρέθηκε με το μαχαίρι στο λαιμό. Τα δάνεια της τραπέζης τρέχουν απλήρωτα και στον ορίζοντα δεν διαφαίνεται το παραμικρό φως που ενδεχόμενα θα μετατρέψει σε αισιόδοξη την κατάσταση. Κι αν οι δόσεις δεν καταβληθούν το αγρόκτημα ή θα καταλήξει στα κοράκια είτε θα το αποσπάσει ο εύπορος γεροντοπαλικαράς γείτονας που την ζαχαρώνει την χήρα και προτίθεται να βάλει το χέρι στην τσέπη, αρκεί να τον στεφανωθεί...
Ακόμη πιο μυστηριωδώς όμως ένα ήρεμο βράδυ, το αυτοκίνητο ενός αγνώστου, θα αράξει έξω από την πόρτα της Λουίζ. Ενός παράξενου άντρα, του Πιερ, που εκείνη για να του παράσχει τις πρώτες βοήθειες θα τον μπάσει στο σπιτικό της ως όφειλε. Πέρα από την απροσδόκητη συμπεριφορά του, τις διαρκώς επαναλαμβανόμενες κινήσεις του και την μανία του με την τάξη και το συγύρισμα, ο άγνωστος άντρας κρύβει πίσω του αμέτρητα μυστικά που δεν δείχνει διατεθειμένος να αποκαλύψει. Όπως δεν δείχνει την παραμικρή τάση να αφήσει πίσω του την θαλπωρή της αγροικίας, εγκαταλείποντας την σωτήρα του στην αγωνία της, για το πως θα σώσει το σπιτικό της και θα μεγαλώσει σωστά τα δυο παιδιά της.
Οπότε ο περίεργος Πιερ που θα φέρει την προς καλού αναστάτωση είναι αυτό που λέμε Godsend. Είναι ο από μηχανής Θεός, που από την πρώτη στιγμή της παρουσίας του στο ράντσο διαφαίνεται πως κάτι εντελώς διαφορετικό πρόκειται να συμβεί στο προσεχές μέλλον. Γιατί η δική του ματιά βλέπει τα πάντα αλλιώς, γιατί η δική του η συλλογιστική είναι παντελώς απρόβλεπτη, γιατί οι πράξεις του διακρίνονται από ξεχωριστά κίνητρα. Ούτε να κερδίσει κάτι επιθυμεί ούτε κάποιο συμφέρον (ειδικά ερωτικό) κρύβει η επίμονη δράση του, που σημειωτέον έχει κερδίσει και με το παραπάνω την καρδιά των βαρόμετρων, που δεν είναι άλλα από τα δύο χαριτωμένα πιτσιρίκια της αγρότισσας. Το ζήτημα που πέφτει στο τραπέζι είναι αν μπορείς να δείξεις εμπιστοσύνη σε έναν άνθρωπο, που ιατρικά τουλάχιστον, δεν κρίνεται ως υγιής. Ποιος στ' αλήθεια όμως μπορεί πλέον σε ετούτη την άρρωστη κοινωνία, να ορίσει το ποιοι χαίρουν άκρας υγείας και ποιοι είναι οι μολυσμένοι?
Ζεστή σε υπέρμετρα ανοιξιάτικο βαθμό η σκηνοθεσία του ικανού Φραντσέζο σκηνοθέτη Eric Besnard, που με την χάρη της πρασινάδας, των δέντρων, των σπαρτών στο φόντο, με ανθρωπιά το βασικό του θέμα, που δεν είναι όπως αρχικά φαίνεται η σωτηρία του ζορισμένου, αλλά η αλληλεγγύη που εκείνος ζητά και ποιος τελικώς είναι αυτός που του την προσφέρει. Η αφήγηση διαθέτει και χιουμοριστικές (όταν ο Πιερ μένει μονάχος ειδικά για δράση) και δραματικές εκφάνσεις και αισιόδοξο χαμόγελο και ρομαντική στο φινάλε συμπεριφορά. Ούτε οι σεναριακές εναλλαγές υπάρχουν που θα κρατήσουν το ενδιαφέρον αμείωτο μέχρι τέλους, ούτε και το στόρι εντέλει είναι εκείνο αλησμόνητο που δεν θα ξεχάσει κανείς ποτέ του. Όμως η ψυχή του θεατή παραμένει σε όλο το δίωρο θερμή και ικανοποιημένη, επειδή βασιλεύει το πραγματικά φυσικό και όχι το κακεντρεχές χειμωνιάτικο.
Ουσιαστικά το Le Gout Des Merveilles μας συστήνει και διεθνώς στην πρώτη αληθινά πρωταγωνιστική της στιγμή, την καινούργια κουκλίνα του τρικολόρ σινεμά Virginie Efira, που τουλάχιστον τα προσωπικά της χαρακτηριστικά είναι αγγελικά πλασμένα, έστω κι αν κρύβονται πίσω από το μακιγιάζ της αγροτικής σκληραγώγησης. Η ξανθιά Παριζιάνα είναι μια κούκλα, σε βαθμό που είναι απίθανο να την βγάλεις από τα όνειρα σου, σε ότι αφορά το εμφανισιακό κομμάτι. Διότι ερμηνευτικά μάλλον έπεται σε απόδοση εδώ, του εξαιρετικής τεχνικής κατάρτισης στην Comedie Francais, Benjamin Lavernhe, που επιχειρεί κι αυτός το δικό του κινηματογραφικό introduction, στον ρόλο του ιδιότροπου Ασπεργκικού που ήρθε για να μείνει.
Ακόμη πιο μυστηριωδώς όμως ένα ήρεμο βράδυ, το αυτοκίνητο ενός αγνώστου, θα αράξει έξω από την πόρτα της Λουίζ. Ενός παράξενου άντρα, του Πιερ, που εκείνη για να του παράσχει τις πρώτες βοήθειες θα τον μπάσει στο σπιτικό της ως όφειλε. Πέρα από την απροσδόκητη συμπεριφορά του, τις διαρκώς επαναλαμβανόμενες κινήσεις του και την μανία του με την τάξη και το συγύρισμα, ο άγνωστος άντρας κρύβει πίσω του αμέτρητα μυστικά που δεν δείχνει διατεθειμένος να αποκαλύψει. Όπως δεν δείχνει την παραμικρή τάση να αφήσει πίσω του την θαλπωρή της αγροικίας, εγκαταλείποντας την σωτήρα του στην αγωνία της, για το πως θα σώσει το σπιτικό της και θα μεγαλώσει σωστά τα δυο παιδιά της.
Οπότε ο περίεργος Πιερ που θα φέρει την προς καλού αναστάτωση είναι αυτό που λέμε Godsend. Είναι ο από μηχανής Θεός, που από την πρώτη στιγμή της παρουσίας του στο ράντσο διαφαίνεται πως κάτι εντελώς διαφορετικό πρόκειται να συμβεί στο προσεχές μέλλον. Γιατί η δική του ματιά βλέπει τα πάντα αλλιώς, γιατί η δική του η συλλογιστική είναι παντελώς απρόβλεπτη, γιατί οι πράξεις του διακρίνονται από ξεχωριστά κίνητρα. Ούτε να κερδίσει κάτι επιθυμεί ούτε κάποιο συμφέρον (ειδικά ερωτικό) κρύβει η επίμονη δράση του, που σημειωτέον έχει κερδίσει και με το παραπάνω την καρδιά των βαρόμετρων, που δεν είναι άλλα από τα δύο χαριτωμένα πιτσιρίκια της αγρότισσας. Το ζήτημα που πέφτει στο τραπέζι είναι αν μπορείς να δείξεις εμπιστοσύνη σε έναν άνθρωπο, που ιατρικά τουλάχιστον, δεν κρίνεται ως υγιής. Ποιος στ' αλήθεια όμως μπορεί πλέον σε ετούτη την άρρωστη κοινωνία, να ορίσει το ποιοι χαίρουν άκρας υγείας και ποιοι είναι οι μολυσμένοι?
Ζεστή σε υπέρμετρα ανοιξιάτικο βαθμό η σκηνοθεσία του ικανού Φραντσέζο σκηνοθέτη Eric Besnard, που με την χάρη της πρασινάδας, των δέντρων, των σπαρτών στο φόντο, με ανθρωπιά το βασικό του θέμα, που δεν είναι όπως αρχικά φαίνεται η σωτηρία του ζορισμένου, αλλά η αλληλεγγύη που εκείνος ζητά και ποιος τελικώς είναι αυτός που του την προσφέρει. Η αφήγηση διαθέτει και χιουμοριστικές (όταν ο Πιερ μένει μονάχος ειδικά για δράση) και δραματικές εκφάνσεις και αισιόδοξο χαμόγελο και ρομαντική στο φινάλε συμπεριφορά. Ούτε οι σεναριακές εναλλαγές υπάρχουν που θα κρατήσουν το ενδιαφέρον αμείωτο μέχρι τέλους, ούτε και το στόρι εντέλει είναι εκείνο αλησμόνητο που δεν θα ξεχάσει κανείς ποτέ του. Όμως η ψυχή του θεατή παραμένει σε όλο το δίωρο θερμή και ικανοποιημένη, επειδή βασιλεύει το πραγματικά φυσικό και όχι το κακεντρεχές χειμωνιάτικο.
Ουσιαστικά το Le Gout Des Merveilles μας συστήνει και διεθνώς στην πρώτη αληθινά πρωταγωνιστική της στιγμή, την καινούργια κουκλίνα του τρικολόρ σινεμά Virginie Efira, που τουλάχιστον τα προσωπικά της χαρακτηριστικά είναι αγγελικά πλασμένα, έστω κι αν κρύβονται πίσω από το μακιγιάζ της αγροτικής σκληραγώγησης. Η ξανθιά Παριζιάνα είναι μια κούκλα, σε βαθμό που είναι απίθανο να την βγάλεις από τα όνειρα σου, σε ότι αφορά το εμφανισιακό κομμάτι. Διότι ερμηνευτικά μάλλον έπεται σε απόδοση εδώ, του εξαιρετικής τεχνικής κατάρτισης στην Comedie Francais, Benjamin Lavernhe, που επιχειρεί κι αυτός το δικό του κινηματογραφικό introduction, στον ρόλο του ιδιότροπου Ασπεργκικού που ήρθε για να μείνει.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Αυγούστου 2016 από την Seven Films
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική