του Paul Greengrass. Με τους Matt Damon, Tommy Lee Jones, Alicia Vikander, Vincent Cassel, Julia Stiles, Riz Ahmed
Bourne To Be Alive!
του zerVo (@moviesltd) 
Η περίπτωση Bourne γεννήθηκε μαζί με κάμποσες άλλες παρόμοιες (πλην Ίθαν Χαντ, σε όλους τους τομείς υποδεέστερες) κάπου εκεί λίγο μετά το Μιλένιουμ, όταν ο κορυφαίος του κατασκοπικού είδους 007 άρχισε να κουράζεται, να αλλάζει μορφή, να δείχνει πως βρίσκεται στο μεταίχμιο μιας καινούργιας εποχής. Ανάγκη για το σινεφίλ κοινό που σε μεγάλο ποσοστό κάλυψαν τα Identity, Ultimatum, Supremacy, σχηματίζοντας στο πανί μια δυναμική πρακτορική περσόνα - φονικό όπλο που είχε σαν εφόδιο του μια πανίσχυρη σεναριακή ιδέα. Με την αποκατάσταση της τάξης και την επαναφορά στην (πραγματική) δράση του Μποντ, χρειάζεται όμως για να διατηρηθούν στην κινηματογραφική ζωή οι επίδοξοι διάδοχοι του, μια δυνατή ένεση έμπνευσης που θα κάνει την διαφορά. Δυστυχώς το φιλόδοξο ριμπούτ του Τζέισον, αυτή δεν την διαθέτει...
Μια ολόκληρη δεκαετία μετά το ξεσκέπασμα των αμαρτωλών πράξεων της CIA, που παραλίγο να του στοιχίσουν την ίδια του την ζωή, ο Τζέισον Μπορν έχει καταφέρει να επιβιώνει έχοντας διαγράψει εαυτόν από τις κεραίες της (πρώην του) Υπηρεσίας, βγάζοντας τα προς το ζην συμμετέχοντας σε παράνομους αγώνες πάλης, στα ελληνοαλβανικά σύνορα. Η επιμονή της παλιάς του συνεργάτιδας και πανέξυπνης χάκερ Νίκι Πάρσονς να εντοπίσει συσχετισμούς ανάμεσα στο παρελθόν του και τις τωρινές διαπλοκές του Λάνγκλευ, θα την οδηγήσουν μέχρι την φλεγόμενη από τις κοινωνικές εξεγέρσεις Αθήνα, ώστε να τον βρει και να του παραδώσει όσα στοιχεία έχει στην κατοχή της. Στοιχεία που αναμένεται να ξυπνήσουν ακόμη ένα κομμάτι της κλειδωμένης μνήμης του πράκτορα, ώστε να μάθει επιτέλους ποια ήταν η πραγματική στάση στο πείραμα που συμμετείχε, των παλιών του συνεργατών, των υψηλόβαθμων αφεντικών, ακόμη και του ίδιου του του πατέρα...
Κι εκεί που είχε αποφασίσει να ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του, αηδιασμένος από τις ανήθικες μεθοδεύσεις που λαμβάνουν χώρα πίσω από τα σφαλισμένα παράθυρα της Central Intelligence, νάσουτον και πάλι να ρίχνεται στην μάχη ο καλός μας ο παγκόσμιος στρατιώτης, παρακινούμενος από την εσωτερική του δίψα να μάθει μια και καλή το τι ακριβώς του συνέβη. Με αφετηρία τις παραινέσεις της πανέτοιμης να θυσιαστεί για πάρτη του καμαράτ - εδώ σφαλίζεται ο κανόνας πως όλες οι γυναίκες στην περίμετρο του Μπορν, έχουν την ίδια τύχη - ο Τζέισον θα ξεκινήσει ένα μακρύ ταξίδι από την Μεσόγειο, στο (δεν γίνεται spy movie χωρίς αυτό) Βερολίνο και με γέφυρα τις όχθες του Τάμεση θα φτάσει ίσαμε το λαμπερό Λας Βέγκας, ψάχνοντας την αλήθεια. Σε ολόκληρη αυτή την Υπερατλαντική του πορεία, με την χρήση ψεύτικων ταυτοτήτων που θα ανανεώσουν την εσωτερική του ανάγκη για πραγματική δράση, στο κατόπι του θα βρεθούν μανιασμένα και με προθέσεις να τον αφανίσουν, οι ίδιοι οι δημιουργοί του, οι φιλοπόλεμοι και ανακατωσούρηδες, πανίσχυροι Παρακρατικοί...
...που δεν θα έλεγαν και όχι πάντως να τον επανεντάξουν στο δυναμικό τους, αν και εφόσον καμφθούν οι αντιστάσεις του αμφιλεγόμενου Τσιφ Ντιουι (μετριότατη η επιλογή του Tommy Lee Jones, που στα 70 του πλέον δεν παίζει) που έχει ορκιστεί να σβήσει οτιδήποτε έχει σχέση με πειραματόζωα σαν αυτόν. Για την εξέλιξη της πλοκής. μοιάζει κάπως παράξενο αν οι προστιθέμενοι καινούργιοι χαρακτήρες της, είναι ότι το καλύτερο πήγασε από την σκέψη των σεναριογράφων που κλήθηκαν να ντυθούν το κοστούμι του ενός και μοναδικού Tony Gilroy. Κι αυτό γιατί, ας πούμε, από την μια μεριά μπορεί να μοιάζει σαν (έστω) αποδεκτός ο προδομένος υποτίθεται από την στάση του Μπορν, διώκτης - δολοφόνος Ασέτ, στην πλέον λιγομίλητη ερμηνευτική στιγμή στην καριέρα του Vincent Cassel, δεν συμβαίνει το ίδιο και με την εισαγωγή στο παζλ μιας ρούκι στην θεωρία, wanabe να φτάσει μέχρι την κορυφή της ιεραρχίας της CIA, πράκτορος Χέδερ Λι, που αν αντιλήφθηκα καλά ήρθε για να μείνει. Χωρίς χρώμα, χωρίς υπόσταση, χωρίς σχεδόν λόγο ύπαρξης η κοπελιά, δεν δίνει και το ανάλογο βήμα έκφρασης στην Οσκαρούχα Alicia Vikander. Και ειλικρινά αναζητώ τον τρόπο που θα συνεχίσει να υπάρχει στο franchie, έχοντας απολέσει παντελώς την εμπιστοσύνη του βασικού ήρωα. Ως η κακιά της υπόθεσης? Μπα, δεν ταιριάζει...
Η αλήθεια είναι πως οι φανατικοί της σειράς, δεν έδειξαν να νοιάζονται τόσο για την απώλεια εκείνου που φαντάστηκε την Τριλογία, αλλά περισσότερο για την επιστροφή στην καρέκλα του ντιρέκτορα εκείνου που έφτασε τον τίτλο στο απόγειο του. Με έλλειψη φρεσκάδας όμως ο Paul Greengrass, μοιάζει σαν παγιδευμένος στις παλιές του συνήθειες αναπαράστασης ενός fuzzy πανικού στο εκράν, χωρίς κάποιο συγκεκριμένο στόχο και αιτία. Ταχύτατες οι μολοτοφικές λήψεις στην (ντεμέκ) Πλατεία Συντάγματος, ακόμη πιο εκρηκτικές στην κεντρική λεωφόρο της Νεβάδας. Η ουσία ποια είναι όμως? Να μάθουμε πως μέσα στο μυαλό του Μπορν επικρατεί πανζουρλισμός από το σβήσιμο των αναμνήσεων και το reset ακόμη κι αν συμβεί δεν πρόκειται να έχει αποτελέσματα? Μα αυτό ακριβώς δεν έχουμε παρακολουθήσει για ένα εξάωρο μέχρι τώρα - αφαιρώ από το άθροισμα την παρεμβολή με τον Renner, που έτσι κι αλλιώς δεν υπολογίζει κανείς - βάζοντας το ένα παζλάκι δίπλα στο άλλο, μπας και βγάλουμε ένα κάποιο νόημα για το τρέχει στην ζωή του Τζέισον? Και εντάξει όλα τα άλλα, αυτό το παραπλανητικό υποστόρυ με τους παρατρεχάμενους κομπιουτεράδες που (μάλλον) στήνουν ένα νέο experiment πατρότητος CIA που ακριβώς λειτουργεί θετικά στο σύνολο και δεν παραπλανά γενικότερα?
Ακόμη κι αυτές τις ατασθαλίες του καινούργιου Jason Bourne, θα τις ξεπερνούσα αν έβλεπα τον πρωταγωνιστή να δέχεται με διάθεση και κέφι να αποδώσει τον ρόλο που εκτόξευσε την σταρική του αξία. Ο Matt Damon όμως, κοντά δέκα χρόνια μετά, μοιάζει απίστευτα κουρασμένος από την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα και δεν δείχνει το ίδιο σθένος για να προβεί σε αποκαλύψεις όπως κάποτε. Περιορισμένος έκδηλα σε ατάκες από το "δώσε κινούμενη κάμερα στον λαό" σκριπτ, ο 45χρονος Βοστονεζος αποδίδει κάτι σαν σκιά του ρόλου που καθήλωσε το κοινό σε τρεις καταπληκτικές συνέχειες και χωρίς προφανή θέληση, παλμό, μαχητικότητα, πάθος, σερβίρει έναν νέο Bourne To Be Alive, μάλλον αχρείαστο και μη ζητούμενο. Εν ολίγοις το σίκουελ που πολλοί εκτίμησαν πως θα εμφανιστεί ανανεωμένο και μοντέρνο, έπραξε το ακριβώς αντίθετο εμμένοντας πάνω στην γνώριμη συνταγή, κάτι σαν συνδετικός κρίκος του (δεδομένα πανάξιου) παλιού με το (πιθανότατα) επερχόμενο. Εκτιμώ πως συνολικά το πλάνο αστόχησε. Και σε αυτή την φοβισμένη κίνηση αδυναμίας του Μπορν, νιώθω πως το τρίξιμο των δοντιών τόσο του Bond, όσο και των M.I. που από καιρό τον προσπέρασαν, δεν είναι διόλου αμέτοχο...
Κι εκεί που είχε αποφασίσει να ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του, αηδιασμένος από τις ανήθικες μεθοδεύσεις που λαμβάνουν χώρα πίσω από τα σφαλισμένα παράθυρα της Central Intelligence, νάσουτον και πάλι να ρίχνεται στην μάχη ο καλός μας ο παγκόσμιος στρατιώτης, παρακινούμενος από την εσωτερική του δίψα να μάθει μια και καλή το τι ακριβώς του συνέβη. Με αφετηρία τις παραινέσεις της πανέτοιμης να θυσιαστεί για πάρτη του καμαράτ - εδώ σφαλίζεται ο κανόνας πως όλες οι γυναίκες στην περίμετρο του Μπορν, έχουν την ίδια τύχη - ο Τζέισον θα ξεκινήσει ένα μακρύ ταξίδι από την Μεσόγειο, στο (δεν γίνεται spy movie χωρίς αυτό) Βερολίνο και με γέφυρα τις όχθες του Τάμεση θα φτάσει ίσαμε το λαμπερό Λας Βέγκας, ψάχνοντας την αλήθεια. Σε ολόκληρη αυτή την Υπερατλαντική του πορεία, με την χρήση ψεύτικων ταυτοτήτων που θα ανανεώσουν την εσωτερική του ανάγκη για πραγματική δράση, στο κατόπι του θα βρεθούν μανιασμένα και με προθέσεις να τον αφανίσουν, οι ίδιοι οι δημιουργοί του, οι φιλοπόλεμοι και ανακατωσούρηδες, πανίσχυροι Παρακρατικοί...
...που δεν θα έλεγαν και όχι πάντως να τον επανεντάξουν στο δυναμικό τους, αν και εφόσον καμφθούν οι αντιστάσεις του αμφιλεγόμενου Τσιφ Ντιουι (μετριότατη η επιλογή του Tommy Lee Jones, που στα 70 του πλέον δεν παίζει) που έχει ορκιστεί να σβήσει οτιδήποτε έχει σχέση με πειραματόζωα σαν αυτόν. Για την εξέλιξη της πλοκής. μοιάζει κάπως παράξενο αν οι προστιθέμενοι καινούργιοι χαρακτήρες της, είναι ότι το καλύτερο πήγασε από την σκέψη των σεναριογράφων που κλήθηκαν να ντυθούν το κοστούμι του ενός και μοναδικού Tony Gilroy. Κι αυτό γιατί, ας πούμε, από την μια μεριά μπορεί να μοιάζει σαν (έστω) αποδεκτός ο προδομένος υποτίθεται από την στάση του Μπορν, διώκτης - δολοφόνος Ασέτ, στην πλέον λιγομίλητη ερμηνευτική στιγμή στην καριέρα του Vincent Cassel, δεν συμβαίνει το ίδιο και με την εισαγωγή στο παζλ μιας ρούκι στην θεωρία, wanabe να φτάσει μέχρι την κορυφή της ιεραρχίας της CIA, πράκτορος Χέδερ Λι, που αν αντιλήφθηκα καλά ήρθε για να μείνει. Χωρίς χρώμα, χωρίς υπόσταση, χωρίς σχεδόν λόγο ύπαρξης η κοπελιά, δεν δίνει και το ανάλογο βήμα έκφρασης στην Οσκαρούχα Alicia Vikander. Και ειλικρινά αναζητώ τον τρόπο που θα συνεχίσει να υπάρχει στο franchie, έχοντας απολέσει παντελώς την εμπιστοσύνη του βασικού ήρωα. Ως η κακιά της υπόθεσης? Μπα, δεν ταιριάζει...
Η αλήθεια είναι πως οι φανατικοί της σειράς, δεν έδειξαν να νοιάζονται τόσο για την απώλεια εκείνου που φαντάστηκε την Τριλογία, αλλά περισσότερο για την επιστροφή στην καρέκλα του ντιρέκτορα εκείνου που έφτασε τον τίτλο στο απόγειο του. Με έλλειψη φρεσκάδας όμως ο Paul Greengrass, μοιάζει σαν παγιδευμένος στις παλιές του συνήθειες αναπαράστασης ενός fuzzy πανικού στο εκράν, χωρίς κάποιο συγκεκριμένο στόχο και αιτία. Ταχύτατες οι μολοτοφικές λήψεις στην (ντεμέκ) Πλατεία Συντάγματος, ακόμη πιο εκρηκτικές στην κεντρική λεωφόρο της Νεβάδας. Η ουσία ποια είναι όμως? Να μάθουμε πως μέσα στο μυαλό του Μπορν επικρατεί πανζουρλισμός από το σβήσιμο των αναμνήσεων και το reset ακόμη κι αν συμβεί δεν πρόκειται να έχει αποτελέσματα? Μα αυτό ακριβώς δεν έχουμε παρακολουθήσει για ένα εξάωρο μέχρι τώρα - αφαιρώ από το άθροισμα την παρεμβολή με τον Renner, που έτσι κι αλλιώς δεν υπολογίζει κανείς - βάζοντας το ένα παζλάκι δίπλα στο άλλο, μπας και βγάλουμε ένα κάποιο νόημα για το τρέχει στην ζωή του Τζέισον? Και εντάξει όλα τα άλλα, αυτό το παραπλανητικό υποστόρυ με τους παρατρεχάμενους κομπιουτεράδες που (μάλλον) στήνουν ένα νέο experiment πατρότητος CIA που ακριβώς λειτουργεί θετικά στο σύνολο και δεν παραπλανά γενικότερα?
Ακόμη κι αυτές τις ατασθαλίες του καινούργιου Jason Bourne, θα τις ξεπερνούσα αν έβλεπα τον πρωταγωνιστή να δέχεται με διάθεση και κέφι να αποδώσει τον ρόλο που εκτόξευσε την σταρική του αξία. Ο Matt Damon όμως, κοντά δέκα χρόνια μετά, μοιάζει απίστευτα κουρασμένος από την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα και δεν δείχνει το ίδιο σθένος για να προβεί σε αποκαλύψεις όπως κάποτε. Περιορισμένος έκδηλα σε ατάκες από το "δώσε κινούμενη κάμερα στον λαό" σκριπτ, ο 45χρονος Βοστονεζος αποδίδει κάτι σαν σκιά του ρόλου που καθήλωσε το κοινό σε τρεις καταπληκτικές συνέχειες και χωρίς προφανή θέληση, παλμό, μαχητικότητα, πάθος, σερβίρει έναν νέο Bourne To Be Alive, μάλλον αχρείαστο και μη ζητούμενο. Εν ολίγοις το σίκουελ που πολλοί εκτίμησαν πως θα εμφανιστεί ανανεωμένο και μοντέρνο, έπραξε το ακριβώς αντίθετο εμμένοντας πάνω στην γνώριμη συνταγή, κάτι σαν συνδετικός κρίκος του (δεδομένα πανάξιου) παλιού με το (πιθανότατα) επερχόμενο. Εκτιμώ πως συνολικά το πλάνο αστόχησε. Και σε αυτή την φοβισμένη κίνηση αδυναμίας του Μπορν, νιώθω πως το τρίξιμο των δοντιών τόσο του Bond, όσο και των M.I. που από καιρό τον προσπέρασαν, δεν είναι διόλου αμέτοχο...
Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Σεπτεμβρίου 2016 από την UIP
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική