του Aron Lehmann. Με τους Christoph Maria Herbst, Αδάμ Μπουσδούκο, Ακύλλα Καραζήση, Χρήστο Βαλαβανίδη, Γιώργο Κοτανίδη, Ερρίκο Λίτση, Γεωργία Τσαγκαράκη, Κλεοπάτρα Μάρκου
Οι Γερμανοί είναι φίλοι μας
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Τα ελληνικά...Γκαλαπάγκος και περί άλλων δαιμονίων
Μια από τις μεγάλες επιτυχίες του φετινού καλοκαιριού είναι το τραγούδι «This Girl» του Γάλλου dj Kungs βασισμένο σε παλιότερο άσμα των Αυστραλών Cookin’ on 3 Burners. Το βιντεοκλίπ για το τραγούδι είναι χαρακτηριστικά απλοϊκό και... όμορφο: ένα αγόρι κι ένα κορίτσι χαριεντίζονται καλοκαιριάτικα σε ένα νησί. Σε ποιο νησί, θα με ρωτήσετε; Μμμ, στη Μήλο θα σας απαντήσω. Οι σκηνές από το Σαρακήνικο είναι πολύ χαρακτηριστικές για όσους έχουν βρεθεί στο κυκλαδίτικο διαμαντάκι. Πόσα «χτυπήματα» έχει το συγκεκριμένο βιντεοκλίπ; Κάτι πάνω από... 40 εκατομμύρια!!! Τρομερή διαφήμιση για το νησί, έτσι; Από ένα fuckin' απλοϊκό βιντεοκλίπ!
Η συγκεκριμένη ταινία Highway To Hellas είναι εξίσου... απλοϊκή. Είναι γυρισμένη στην Τήνο, που λειτουργεί ως το φανταστικό «Παλλαδίκι». Στη Γερμανία διανεμήθηκε από την Warner, άρα είναι μια ταινία που τις εμπορικές προοπτικές της τις πίστεψε το εθνικό παράρτημα μιας major. Εντέλει, στη Γερμανία έκοψε κάτι παραπάνω από 80 χιλιάδες εισιτήρια, βρήκε διανομή και στην Ισπανία και τώρα ήρθε η ώρα να τη... δούμε και στη χώρα μας. Το θέμα είναι: όσοι Γερμανοί έκοψαν εισιτήριο για την ταινία, γοητεύτηκαν από την εικόνα του νησιού που είδαν; Ο... ΕΟΤ μπορεί να μας διαφωτίσει δίνοντάς μας τις αντίστοιχες στατιστικές με το πέρας του καλοκαιριού...
Η υπόθεση: Ο Γκέοργκ Γκάισνερ είναι υπάλληλος μιας γερμανικής τράπεζας, με έδρα στο Μόναχο – της AVA Βank – o οποίος φθάνει στο ελληνικό νησί «Παλλαδίκι» για να ελέγξει αν τα δάνεια που έδωσε η τράπεζα στο δήμο του νησιού, αξιοποιήθηκαν όπως είχε συμφωνηθεί. Αν δηλαδή υπάρχουν ηλεκτροπαραγωγικός σταθμός, νοσοκομείο και παραλία, απαραίτητες προϋποθέσεις για το δάνειο, που δόθηκε προκειμένου να αξιοποιηθεί το νησί ως τα «Γκαλαπάγκος της Ελλάδας», ως τουριστικός προορισμός ήπιας εκμετάλλευσης δηλαδή κι όχι μαζικού τουρισμού. Ουσιαστικά, η αφεντικίνα του περιμένει από τον Γκέοργκ να αναφέρει πως δεν υπάρχει νοσοκομείο και ηλεκτροπαραγωγικός σταθμός, ότι το όλον υπήρξε άλλη μία ελληνική κομπίνα, έτσι ώστε να περάσει η παραλία (που είχε δοθεί ως εγγύηση) στην τράπεζα και χτίζοντας κλασικά ένα all inclusive ξενοδοχείο, να σωθεί η AVA Bank.
Ο δήμαρχος του νησιού και οι συν αυτώ όντως θέλουν να αξιοποιήσουν το νησί ήπια, αλλά τα χρήματα του δανείου τα... έφαγαν. Οπότε βάζουν τον Ελληνογερμανό Πάνο να είναι συνεχώς δίπλα στον Γκέοργκ έτσι ώστε να τον καθυστερήσουν και να εμποδίζουν συνεχώς τις έρευνες του Γερμανού. Ο κλασικός Γερμανός στην αρχή εκνευρίζεται. Όμως, όσο οι μέρες περνούν και γνωρίζει τον τόπο και τους κατοίκους του, τόσο συνειδητοποιεί πόσο καθοριστικός θα είναι ο ρόλος του στο μέλλον αυτών των ανθρώπων και αναρωτιέται σε ποιον αξίζει περισσότερο να σωθεί: στην τράπεζα ή στο όμορφο ελληνικό νησί με τους εγκάρδιους κατοίκους;
Η άποψή μας: Ένα... as στο τέλος του τίτλου κάνει όλη τη διαφορά από τον τίτλο του λατρεμένου τραγουδιού των AC/DC, «Highway to Hell»! Η Hell-as λοιπόν είναι η κολασμένη πατρίδα μας, την οποία λατρεύουμε να βρίζουμε και την οποία δεν την αλλάζουμε με τίποτε. Παρακολουθώντας την ταινία δεν μπορείς παρά να χαμογελάσεις: περισσότερο όταν «θίγονται» τα στερεότυπα για τους Έλληνες και λιγότερο όταν «θίγονται» τα αντίστοιχα στερεότυπα για τους Γερμανούς. Αυτή, λοιπόν, είναι μια ταινία που στα χαρτιά θέλει να θίξει αυτά τα στερεότυπα αλλά εντέλει τα υπηρετεί και τα αναπαράγει χωρίς καμία ανατρεπτική διάθεση.
Οι πονηροί Έλληνες, με όρεξη για ζωή, χωρατά, έρωτα, είναι λίγο τεμπελάκοι και γεμάτοι φίλους. Οι Γερμανοί, από την άλλη, είναι τυπικοί και τυπολάτρες, εργατικοί, βαρετοί, χωρίς φίλους, χωρίς χρόνο για χάσιμο, χωρίς ζωή. Και πώς γίνεται ρε παιδί μου, όταν έρχονται σε επαφή οι Έλληνες με τους Γερμανούς στην Ελλάδα, αντί να πάρουμε εμείς τα... καλά των Γερμανών, παίρνουν εκείνοι τα... κακά τα δικά μας! Κατά μία έννοια, τούτη η ταινία θα ήθελε να μοιάσει στο ιταλικό «Πού πάω Θεέ μου;», μόνο που το φιλμ των γειτόνων είναι σαφέστατα πιο λαϊκό, λιγότερο γυαλισμένο και τολμάει να γίνει αρκούντως «χοντρό» όταν πρέπει.
Εδώ, τα πράγματα είναι περισσότερο... υπολογισμένα: είναι φανερό ότι οι δημιουργοί είναι Γερμανοί (άιντε, να επαναλάβουμε κι εμείς ένα στερεότυπο!). Τα αστεία δεν είναι πραγματικά αστεία και οι έντιμες (γιατί όχι;) προσπάθειες να σοβαρέψει σε μερικά σημεία το πράγμα (σε μια σκηνή αφήνεται να εννοηθεί πως στο νησί πνίγονται πολλοί από τους κατοίκους του, όχι επειδή δεν ξέρουν να κολυμπούν αλλά λόγω της κρίσης) φαίνονται... κλισέ. Μένει η απολαυστική παρουσία του Αδάμ Μπουσδούκου, που, όπου κι αν παίζει, φέρνει μαζί του τρομερή ενέργεια, τα απίστευτα γερμανικά του Ακύλλα Καραζήση, τα – ευτυχώς – όχι τουριστικολάγνα πλάνα του νησιού, που αναδεικνύουν τη φυσική ομορφιά του και το μπουκάλι με το αλκοόλ (μάλλον τσίπουρο από παραγωγούς που δεν κόβουν τιμολόγια, μουάχαχαχαχα) που βαφτίζεται... αγιασμός! Τίποτα το σπουδαίο, θα μπορούσε να είναι και χειρότερα και με προϋποθέσεις μπορεί να το παρακολουθήσει κανείς μέχρι και ευχάριστα...
Η υπόθεση: Ο Γκέοργκ Γκάισνερ είναι υπάλληλος μιας γερμανικής τράπεζας, με έδρα στο Μόναχο – της AVA Βank – o οποίος φθάνει στο ελληνικό νησί «Παλλαδίκι» για να ελέγξει αν τα δάνεια που έδωσε η τράπεζα στο δήμο του νησιού, αξιοποιήθηκαν όπως είχε συμφωνηθεί. Αν δηλαδή υπάρχουν ηλεκτροπαραγωγικός σταθμός, νοσοκομείο και παραλία, απαραίτητες προϋποθέσεις για το δάνειο, που δόθηκε προκειμένου να αξιοποιηθεί το νησί ως τα «Γκαλαπάγκος της Ελλάδας», ως τουριστικός προορισμός ήπιας εκμετάλλευσης δηλαδή κι όχι μαζικού τουρισμού. Ουσιαστικά, η αφεντικίνα του περιμένει από τον Γκέοργκ να αναφέρει πως δεν υπάρχει νοσοκομείο και ηλεκτροπαραγωγικός σταθμός, ότι το όλον υπήρξε άλλη μία ελληνική κομπίνα, έτσι ώστε να περάσει η παραλία (που είχε δοθεί ως εγγύηση) στην τράπεζα και χτίζοντας κλασικά ένα all inclusive ξενοδοχείο, να σωθεί η AVA Bank.
Ο δήμαρχος του νησιού και οι συν αυτώ όντως θέλουν να αξιοποιήσουν το νησί ήπια, αλλά τα χρήματα του δανείου τα... έφαγαν. Οπότε βάζουν τον Ελληνογερμανό Πάνο να είναι συνεχώς δίπλα στον Γκέοργκ έτσι ώστε να τον καθυστερήσουν και να εμποδίζουν συνεχώς τις έρευνες του Γερμανού. Ο κλασικός Γερμανός στην αρχή εκνευρίζεται. Όμως, όσο οι μέρες περνούν και γνωρίζει τον τόπο και τους κατοίκους του, τόσο συνειδητοποιεί πόσο καθοριστικός θα είναι ο ρόλος του στο μέλλον αυτών των ανθρώπων και αναρωτιέται σε ποιον αξίζει περισσότερο να σωθεί: στην τράπεζα ή στο όμορφο ελληνικό νησί με τους εγκάρδιους κατοίκους;
Η άποψή μας: Ένα... as στο τέλος του τίτλου κάνει όλη τη διαφορά από τον τίτλο του λατρεμένου τραγουδιού των AC/DC, «Highway to Hell»! Η Hell-as λοιπόν είναι η κολασμένη πατρίδα μας, την οποία λατρεύουμε να βρίζουμε και την οποία δεν την αλλάζουμε με τίποτε. Παρακολουθώντας την ταινία δεν μπορείς παρά να χαμογελάσεις: περισσότερο όταν «θίγονται» τα στερεότυπα για τους Έλληνες και λιγότερο όταν «θίγονται» τα αντίστοιχα στερεότυπα για τους Γερμανούς. Αυτή, λοιπόν, είναι μια ταινία που στα χαρτιά θέλει να θίξει αυτά τα στερεότυπα αλλά εντέλει τα υπηρετεί και τα αναπαράγει χωρίς καμία ανατρεπτική διάθεση.
Οι πονηροί Έλληνες, με όρεξη για ζωή, χωρατά, έρωτα, είναι λίγο τεμπελάκοι και γεμάτοι φίλους. Οι Γερμανοί, από την άλλη, είναι τυπικοί και τυπολάτρες, εργατικοί, βαρετοί, χωρίς φίλους, χωρίς χρόνο για χάσιμο, χωρίς ζωή. Και πώς γίνεται ρε παιδί μου, όταν έρχονται σε επαφή οι Έλληνες με τους Γερμανούς στην Ελλάδα, αντί να πάρουμε εμείς τα... καλά των Γερμανών, παίρνουν εκείνοι τα... κακά τα δικά μας! Κατά μία έννοια, τούτη η ταινία θα ήθελε να μοιάσει στο ιταλικό «Πού πάω Θεέ μου;», μόνο που το φιλμ των γειτόνων είναι σαφέστατα πιο λαϊκό, λιγότερο γυαλισμένο και τολμάει να γίνει αρκούντως «χοντρό» όταν πρέπει.
Εδώ, τα πράγματα είναι περισσότερο... υπολογισμένα: είναι φανερό ότι οι δημιουργοί είναι Γερμανοί (άιντε, να επαναλάβουμε κι εμείς ένα στερεότυπο!). Τα αστεία δεν είναι πραγματικά αστεία και οι έντιμες (γιατί όχι;) προσπάθειες να σοβαρέψει σε μερικά σημεία το πράγμα (σε μια σκηνή αφήνεται να εννοηθεί πως στο νησί πνίγονται πολλοί από τους κατοίκους του, όχι επειδή δεν ξέρουν να κολυμπούν αλλά λόγω της κρίσης) φαίνονται... κλισέ. Μένει η απολαυστική παρουσία του Αδάμ Μπουσδούκου, που, όπου κι αν παίζει, φέρνει μαζί του τρομερή ενέργεια, τα απίστευτα γερμανικά του Ακύλλα Καραζήση, τα – ευτυχώς – όχι τουριστικολάγνα πλάνα του νησιού, που αναδεικνύουν τη φυσική ομορφιά του και το μπουκάλι με το αλκοόλ (μάλλον τσίπουρο από παραγωγούς που δεν κόβουν τιμολόγια, μουάχαχαχαχα) που βαφτίζεται... αγιασμός! Τίποτα το σπουδαίο, θα μπορούσε να είναι και χειρότερα και με προϋποθέσεις μπορεί να το παρακολουθήσει κανείς μέχρι και ευχάριστα...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Αυγούστου 2016 από την Spentzos
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική