Στάσου στο ύψος σου
του Laurent Tirard. Με τους Jean Dujardin, Virginie Efira, Cédric Kahn, Stéphanie Papanian, César Domboy, Manöelle Gaillard, Edmonde Franchi, Bruno Gomila
Είναι γάτα, είναι γάτα...
του zerVo (@moviesltd) 
Καρδιά Λιονταριού είναι ο μεταφρασμένος τίτλος της ορίτζιναλ Αργεντίνικης δημιουργίας Corazon De Leon, που σε σκηνοθεσία του Marcos Carnevale έκανε την εμφάνιση της στα 2014, για να κινήσει αυτομάτως το ενδιαφέρον των Φραντσέζων, που όπως συνήθως επιθύμησαν να φέρουν στα μέτρα τους μια αρκετά ευφάνταστη στο βασικό της θέμα ρομαντική κομεντί. Που εκτός από το να προσθέσει ακόμη έναν κύκλο στο σχετικά κορεσμένο κινηματογραφικό είδος, επιχειρεί να ρίξει μια παραπάνω γλαφυρή ματιά στις πιθανές εμφανισιακές αντιθέσεις που ενδέχεται να υπάρξουν, σε ένα χτυπημένο από κοινό βέλος του Θεού Έρωτα, ανδρόγυνο...
Την πιο ταλαίπωρη περίοδο της ζωής της διανύει τον τελευταίο καιρό, η εντυπωσιακής θωριάς Ντιάν, μια διάσημη Παριζιάνα δικηγόρος, που δεν καταφέρνει παρόλες τις προσπάθειες της, να βάλει ένα οριστικό τέλος στον παντελώς αποτυχημένο γάμο της, με εξίσου γνωστό συνάδελφο της. Ένα μυστηριώδες τηλεφώνημα, από έναν άγνωστο που μόλις ανακάλυψε το λησμονημένο της σημειωματάριο, θα αποτελέσει παρένθεση στην μελαγχολία που την έχει κυριεύσει. Ένα άγνωστος που ακούγεται ετοιμόλογος, γοητευτικός, με χιούμορ, ευγενικός και προσεκτικός στο φλερτ του και που θα δημιουργήσει στην ψυχή της κούκλας νομικού, την περιέργεια να τον συναντήσει από κοντά. Το Blind Date με τον ζωγραφισμένο στον νου της πρίγκηπα όμως, δεν θα πάει για την Ντιάν, όπως ακριβώς θα το περίμενε...
Μα να αναμένεις απέναντι σου έναν πραγματικό Άδωνι, σύμφωνα με τις υποσχέσεις που σου έχουν αφήσει τα φωνητικά του πέντε λεπτά (εξαιρετική η εισαγωγική σεάνς) και ανταυτού να σου εμφανίζεται ένας εμφανίσιμος μεν, μα ζουμπάς, με μπόι, που λέμε, ένα κι ένα Milko? Κι όμως η πρώτη απογοήτευση που θα νιώσει η ξανθιά καλλονή στην μόστρα του Αλεξάντρ, σύντομα θα δώσει την σκυτάλη της στον εντυπωσιασμό, αφού μπορεί ο μικρός το δέμας επιχειρηματίας να μην γεμίζει το μάτι - ούτε την κόρη του ματιού δηλαδή δεν τιγκάρει - αλλά από λέγειν τα πηγαίνει μια χαρά. Κι αυτό πιθανότατα να είναι χαρακτηριστικό που ενδέχεται να προτιμούν πιότερο οι Κυρίες από το παρουσιαστικό. Ειδικά αν η Ντιάν, που προχωρά στο δρόμο και τρέμει η άσφαλτος από την ομορφάδα της, το έχει πληρώσει αυτό το ταίριασμα πολύ ακριβά, αφού ο πρώην καλός της, γόης όσο δεν παίρνει, αποδείχτηκε τζούφιος σε συναίσθημα.
Ιδέα έκπληξη λοιπόν, αυτή που κτίζει τα θεμέλια του σκριπτ, καθώς πρέπει να έρθουν κοντά ένας άνδρας και μια γυναίκα παντελώς αταίριαστοι εκ πρώτης όψης. Μια διαφορά που δεν κάνει μπαμ, μόνο σε όσους τους παρατηρούν, στους γνωστοιύς τους, τους συγγενείς, τους συναδέλφους, αλλά και στους ίδιους, που έχουν απόλυτη γνώση για το ποια είναι επακριβώς αυτή η απόσταση. Εκείνη είναι διατεθειμένη να υποχωρήσει στα στάνταρντ της έχοντας καταλάβει πως βρήκε στην ψυχή του καινούργιου της αμόρε, τον έρωτα που πάντα ζητούσε? Εκείνος μπορεί να πνίξει μέσα του την εμφανή σε αρκετές στιγμές, θλίψη του, για το μισμάτς στο μέγεθος που του έστειλε ο Θεός? Εντάξει, ακόμη κι αν υπάρχει ένα κάποιο επίπεδο συγκίνησης, ας μην λησμονούμε πως πρόκειται για κωμωδιάκι, οπότε είναι πανεύκολα αντιληπτό πως στο φινάλε, οι οποιεσδήποτε αντιστάσεις, ένεκα της καρδιάς, θα καμφθούν, για να είναι όλοι ευτυχισμένοι.
Μέχρι το τέλος όμως, σε αντίθεση με την έκπληξη της εισαγωγής, τα πράγματα δεν πηγαίνουν, στον διασκεδαστικό βαθμό, κατά πως θα τα περίμενε ο θεατής. Ελάχιστα είναι εκείνα τα χιουμοριστικά στοιχεία που θα οδηγήσουν τα χείλη στο να σκάσουν κι αυτά επαναλαμβάνονται τόσες φορές, που πλέον είναι απόλυτα προβλεπτό το τι θα συμβεί στο επόμενο δευτερόλεπτο. Ειδικά στις φάσεις μετωπικής κόντρας με τον σκύλο γίγαντα, ε, την πέμπτη φορά του ριπίτ, ενδέχεται να προκληθεί μέχρι και θυμηδία. Περισσότερο το γέλιο δηλαδή δεν προκαλείται από την ροή της πλοκής, αλλά από τις οπτικές αντιθέσεις που μοιάζουν αστείες, ενόσω ο Κοντός παλεύει να βολευτεί σε έναν θεόρατο καναπέ ή να πιάσει οτιδήποτε από την κορυφή της δίμετρης βιτρίνας. Σε συσχετισμό με τα αντικείμενα, μάλιστα, τα πράγματα μοιάζουν να είναι ταιριαστά στην αναλογία, όταν έχουν δίπλα τους τον Μέγα Αλέξανδρο. Όχι όμως όταν αυτός έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με άλλους, εκεί που μάλλον δεν έγινε και τόσο προσεχτική δουλειά από τους υπεύθυνους των ειδικών εφέ και το αποτέλεσμα ως εικόνα, μάλλον ξενίζει.
Το Un Homme A La Hauteur πάντως του δοκιμασμένου στο genre, Laurent Tirard, στηρίζει πολύ μεγάλο βαθμό της αξίας του, στην ουσιαστική χημεία που αναπτύσσεται μεταξύ των πρωταγωνιστών του. Ο Jean Dujardin από την μια μεριά, με την χαρακτηριστική άνεση του Αρτίστα δεν βγάζει - προφανή στους λοιπούς - κόμπλεξ, είναι αεράτος, μονίμως χαμογελαστός, κερδίζει με το έκδηλο σεξ απίλ του όλες τις μορφονιές του περίγυρου του, λογικά λοιπόν και της Ντιάν. Την οποία ερμηνεύει η ζωντανή κουκλίνα Virginie Efira, το καινούργιο ξανθούλι αστέρι του Γαλλικού σινεμά, που είναι τόσο εντυπωσιακή, ώστε δύσκολα καταφέρνεις να αποτραβήξεις τα μάτια σου από πάνω της. Δέσιμο άριστο, έξοχο, μολονότι στερείται ικανών ευρημάτων για να κλειδώσει πέραν του προφανούς και που είναι αρκετό εκτιμώ για να κρατήσει τον θεατή του "ζωντανό", ωσότου να πέσουν οι και ζήσαν αυτοί καλά, τίτλοι τέλους.
Μα να αναμένεις απέναντι σου έναν πραγματικό Άδωνι, σύμφωνα με τις υποσχέσεις που σου έχουν αφήσει τα φωνητικά του πέντε λεπτά (εξαιρετική η εισαγωγική σεάνς) και ανταυτού να σου εμφανίζεται ένας εμφανίσιμος μεν, μα ζουμπάς, με μπόι, που λέμε, ένα κι ένα Milko? Κι όμως η πρώτη απογοήτευση που θα νιώσει η ξανθιά καλλονή στην μόστρα του Αλεξάντρ, σύντομα θα δώσει την σκυτάλη της στον εντυπωσιασμό, αφού μπορεί ο μικρός το δέμας επιχειρηματίας να μην γεμίζει το μάτι - ούτε την κόρη του ματιού δηλαδή δεν τιγκάρει - αλλά από λέγειν τα πηγαίνει μια χαρά. Κι αυτό πιθανότατα να είναι χαρακτηριστικό που ενδέχεται να προτιμούν πιότερο οι Κυρίες από το παρουσιαστικό. Ειδικά αν η Ντιάν, που προχωρά στο δρόμο και τρέμει η άσφαλτος από την ομορφάδα της, το έχει πληρώσει αυτό το ταίριασμα πολύ ακριβά, αφού ο πρώην καλός της, γόης όσο δεν παίρνει, αποδείχτηκε τζούφιος σε συναίσθημα.
Ιδέα έκπληξη λοιπόν, αυτή που κτίζει τα θεμέλια του σκριπτ, καθώς πρέπει να έρθουν κοντά ένας άνδρας και μια γυναίκα παντελώς αταίριαστοι εκ πρώτης όψης. Μια διαφορά που δεν κάνει μπαμ, μόνο σε όσους τους παρατηρούν, στους γνωστοιύς τους, τους συγγενείς, τους συναδέλφους, αλλά και στους ίδιους, που έχουν απόλυτη γνώση για το ποια είναι επακριβώς αυτή η απόσταση. Εκείνη είναι διατεθειμένη να υποχωρήσει στα στάνταρντ της έχοντας καταλάβει πως βρήκε στην ψυχή του καινούργιου της αμόρε, τον έρωτα που πάντα ζητούσε? Εκείνος μπορεί να πνίξει μέσα του την εμφανή σε αρκετές στιγμές, θλίψη του, για το μισμάτς στο μέγεθος που του έστειλε ο Θεός? Εντάξει, ακόμη κι αν υπάρχει ένα κάποιο επίπεδο συγκίνησης, ας μην λησμονούμε πως πρόκειται για κωμωδιάκι, οπότε είναι πανεύκολα αντιληπτό πως στο φινάλε, οι οποιεσδήποτε αντιστάσεις, ένεκα της καρδιάς, θα καμφθούν, για να είναι όλοι ευτυχισμένοι.
Μέχρι το τέλος όμως, σε αντίθεση με την έκπληξη της εισαγωγής, τα πράγματα δεν πηγαίνουν, στον διασκεδαστικό βαθμό, κατά πως θα τα περίμενε ο θεατής. Ελάχιστα είναι εκείνα τα χιουμοριστικά στοιχεία που θα οδηγήσουν τα χείλη στο να σκάσουν κι αυτά επαναλαμβάνονται τόσες φορές, που πλέον είναι απόλυτα προβλεπτό το τι θα συμβεί στο επόμενο δευτερόλεπτο. Ειδικά στις φάσεις μετωπικής κόντρας με τον σκύλο γίγαντα, ε, την πέμπτη φορά του ριπίτ, ενδέχεται να προκληθεί μέχρι και θυμηδία. Περισσότερο το γέλιο δηλαδή δεν προκαλείται από την ροή της πλοκής, αλλά από τις οπτικές αντιθέσεις που μοιάζουν αστείες, ενόσω ο Κοντός παλεύει να βολευτεί σε έναν θεόρατο καναπέ ή να πιάσει οτιδήποτε από την κορυφή της δίμετρης βιτρίνας. Σε συσχετισμό με τα αντικείμενα, μάλιστα, τα πράγματα μοιάζουν να είναι ταιριαστά στην αναλογία, όταν έχουν δίπλα τους τον Μέγα Αλέξανδρο. Όχι όμως όταν αυτός έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με άλλους, εκεί που μάλλον δεν έγινε και τόσο προσεχτική δουλειά από τους υπεύθυνους των ειδικών εφέ και το αποτέλεσμα ως εικόνα, μάλλον ξενίζει.
Το Un Homme A La Hauteur πάντως του δοκιμασμένου στο genre, Laurent Tirard, στηρίζει πολύ μεγάλο βαθμό της αξίας του, στην ουσιαστική χημεία που αναπτύσσεται μεταξύ των πρωταγωνιστών του. Ο Jean Dujardin από την μια μεριά, με την χαρακτηριστική άνεση του Αρτίστα δεν βγάζει - προφανή στους λοιπούς - κόμπλεξ, είναι αεράτος, μονίμως χαμογελαστός, κερδίζει με το έκδηλο σεξ απίλ του όλες τις μορφονιές του περίγυρου του, λογικά λοιπόν και της Ντιάν. Την οποία ερμηνεύει η ζωντανή κουκλίνα Virginie Efira, το καινούργιο ξανθούλι αστέρι του Γαλλικού σινεμά, που είναι τόσο εντυπωσιακή, ώστε δύσκολα καταφέρνεις να αποτραβήξεις τα μάτια σου από πάνω της. Δέσιμο άριστο, έξοχο, μολονότι στερείται ικανών ευρημάτων για να κλειδώσει πέραν του προφανούς και που είναι αρκετό εκτιμώ για να κρατήσει τον θεατή του "ζωντανό", ωσότου να πέσουν οι και ζήσαν αυτοί καλά, τίτλοι τέλους.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Ιουλίου 2016 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική