Το Παιχνίδι του Χρήματος
της Jodie Foster. Με τους George Clooney, Julia Roberts, Jack O'Connell, Dominic West, Caitriona Balfe, Christopher Denham, Giancarlo Esposito, Condola Rashad, Lenny Venito
Λαχτάρα σε ζωντανή μετάδοση...
του zerVo (@moviesltd) 
Έλα τώρα που δεν σου έχει περάσει από τον νου. Ακόμη κι αν δεν υπάρχει άμεση συναναστροφή, που ενδεχόμενα σου έχει προκαλέσει ζημιά πρακτική, μην μου πεις πως δεν έχεις σκεφτεί να στήσεις μια τέτοιου είδους λαχτάρα, σε ζωντανή μάλιστα μετάδοση, σε κάποιον από όλους ευτούνους τους επαγγελματίες σαχλαμαριστές, που εισβάλλουν ετσιθελικά στο σπίτι σου μέσα από τους δέκτες της μικρής οθόνης, βρωμίζοντας το με εξυπναδούλες και μπουρδίτσες και προκαλώντας σου ακραίο συναίσθημα αποστροφής. Στάνταρ θα κερδίσεις το μετάλλιο του λαϊκού ήρωα, να δείξεις κάποιον μεγαλοσχήμονα παπαρολόγο, φανατικό υπερασπιστή των συμφερόντων του κεφαλαίου, να κλαίει με λυγμούς στο γυαλί. Θα στο πήγαινα και ακόμη παραπέρα, καλέ μου φαρσέρ, να ασχοληθείς και με τα αφεντικά του, εκεί να δεις τι πλάκα θα γίνει, μα τότε σχεδόν θα σου αποκαλύψω και όλη την πλοκή του περιπετειώδους Money Monster...
Στην σφαίρα μιας εντελώς άλλης, φαντασμαγορικής λογικής, έχει εντάξει την καθημερινή του εκπομπή, ο παρουσιαστής Λι Γκέιτς, που με εναλλακτικό και φαντεζί τρόπο, από εκείνον των σοβαροφανή των χρηματιστηρίων, αναλύει τις οικονομικές εξελίξεις στην αμερικάνικη αγορά. Το Τέρας του Χρήματος, δεν μένει όμως στα γεγονότα, αλλά προβλέπει και καταστάσεις, δίνοντας πολλές φορές χρήσιμες επενδυτικές συμβουλές στους υποψήφιους επενδυτές, εντοπίζοντας τα χαρτιά εκείνα του ταμπλό, που ενδεχόμενα θα αποδώσουν τα μεγαλύτερα κέρδη στους τζογαδόρους της Γουόλ Στριτ. Συνήθως αυτές του οι προβλέψεις είναι επιτυχείς, άλλοτε όμως πέφτει, ακόμη κι αυτός ο γνώστης, στην παγίδα της φούσκας...
Όπως ακριβώς συνέβη προσφάτως με το χαρτοφυλάκιο της εισηγμένης εταιρίας IBIS, που ενώ είχε υποστηρίξει με θέρμη την άνοδο της στους πίνακες, εντούτοις οι μετοχές της, αξίας 800 εκατομμυρίων, έπεσαν στα αζήτητα, φαληρίζοντας όλους όσους αποδέχτηκαν την προτροπή του. Ανάμεσα τους και ο φουκαράς Κάιλ Μπάντγουελ, ο οποίος βλέποντας τους κόπους μιας ζωής να γίνονται φύλλο και φτερό, θα πάρει το ρίσκο να αρματωθεί δυναμίτες και εκρηκτικά και να εισβάλλει στο στούντιο, ακινητοποιώντας τον παρουσιαστή την ώρα του ζωντανού προγράμματος και απαιτώντας άμεσα εξηγήσεις για το πως ένα τόσο σίγουρο χρηματιστηριακό στάνταρ, κατέληξε εντέλει σκουπίδι μηδενικής αξίας, μέσα σε ελάχιστες μόνο ημέρες...
Εννοείται πως στο πλατό θα σημάνει πανικός, ενώ σύντομα θα αναστατωθούν και οι Αρχές της Νέας Υόρκης, καθώς η ομηρία μεταδίδεται Live από όλα τα κανάλια της πόλης, της χώρας, του κόσμου ολάκερου. Ένας παρανοϊκός οπλισμένος σαν αστακός, να έχει δέσμιο το μεγαλύτερο σούπερ σταρ της τηλεοπτικής πράιμ τάιμ. Κι ενώ το έργο της Αστυνομίας εξελίσσεται σε ολοένα και πιο δύσκολο, αφού απειλείται ο χώρος με αφανισμό από την ενδεχόμενη έκρηξη, όσο περνά η ώρα, η μορφή του αδικημένου μικροεπενδυτή, που έχασε 60 ολόκληρα Grand σε μια και μόνο (πολυδιαφημισμένη) ζαριά, θα μεταλλάσσεται σε ηρωική στα μάτια των απλών συμπολιτών του, που γνωρίζουν καλά τον ρόλο του Γκέιτς ως προβοκάτορα υπέρ των οικονομικά ισχυρών.
Θρίλερ λοιπόν, από εκείνα που υπόσχονται αποκαλύψεις γύρω από τα βρώμικα και στημένα παιχνίδια που παίζονται στις πλάτες του αθώου κοσμάκη, είναι η περίπτωση του Money Monster, που ως υφή ακολουθεί πιστά τις προσταγές του πρώτου διδάξαντα Sidney Lumet. Το βασικό χαρακτηριστικό της εξέλιξης της πλοκής, το ότι τα πάντα λαμβάνουν χώρα, τώρα, μπροστά τα μάτια εκατομμυρίων τηλεθεατών, δίνει στην βασική θεματική ιδέα, μια ταχύτατη ανάφλεξη, ώστε περίπου είκοσι μόλις λεπτά μετά το σήκωμα της αυλαίας να έχουν εξηγηθεί, αναλυθεί και φυσικά συμβεί τα πάντα. Ποιος δηλαδή είναι ο σόουμαν που μοιράζει τα πρεντίξιονς, ποιος είναι ο περίγυρος του, που στηρίζει είτε μέσω ρεπορτάζ, είτε πίσω από τους οπερατέρ την εκπομπή του, ποιοις είναι ο κολοσσός εκείνος που βάρεσε το κανόνι και όσοι τον είχαν πιστέψει τρέχουν και δεν φτάνουν, ποιος είναι ο κακομοίρης, που δεν τολμά να πιστέψει πως του αρπάξαν μέσα από τα χέρια την (όποια) περιουσία.
Το ζήτημα είναι πως όλα όσα εξιστορεί το φρενήρες ανά περιόδους έργο, ελάχιστη έκπληξη προκαλούν στον θεατή. Πιθανότατα και ο ίδιος αηδιασμένος από τις πραγματικά διαβλητές συνθήκες που παίζεται το παιχνίδι - και το γνωρίζει - δεν παρατηρεί κάτι το καινούργιο, το ξεχωριστό σε όσα του σερβίρει αυτή εδώ η περιπέτεια. Που για να λέμε και την αλήθεια, στο άκουσμα της μεγάλης επιστροφής στην σκηνοθετική καρέκλα της Jodie Foster, μετά από μια πενταετία απραξίας κατόπιν του The Beaver και με τέτοιο σχηματισμό υπεραστέρων στο ερμηνευτικό ρόστερ, ε, όπως και να το κάνουμε, υπάρχει μια παραπάνω φιλοδοξία, για κάτι το εξαιρετικό, το ξέχωρο.
Κι όμως η μεγάλη αδυναμία στο ξετύλιγμα της ιστορίας, δεν είναι το πόσο αναληθοφανής μοιάζει, όσο η ομηρεία με την ώρα εγκαταλείπει τα λίγα τετραγωνικά μέτρα του σετ, για να βγει στις λεωφόρους της Μητρόπολης, μοιάζοντας περισσότερο με λιτανεία. Το πρόβλημα εντοπίζεται πιο πολύ, στο ότι οι σεναριογράφοι, δεν φρόντισαν κατά πως θα έπρεπε τους - λίγους έτσι κι αλλιώς - χαρακτήρες που συμμετέχουν στο αγωνιώδες γκέιμ, προβάλλοντας τους είτε σαν διπρόσωπα αδιάφορους (αδειανός ο Clooney και το δείχνει), είτε σαν ψευδοηρωικούς (η κάθε μια κυριούλα στην θέση της Roberts, θα είχε εγκαταλείψει καρέκλες και ακόμη θα έτρεχε), είτε σαν άσκοπα θυσιασμένους (από τον φρέσκο O'Connell, ειδικά, περιμένεις περισσότερα).
Για να μην πιάσω την ξανά μανά ανεκδοτικού υποκριτικού τάλαντου παρουσία εκείνου του ταλαίπωρου του Dominic West, που δεν έχει βρεθεί ούτε ένας σοβαρός να του πει πως δεν κάνει γι αυτό το επάγγελμα... Με αυτά και με ετούτα πάντως, χωρίς στιγμή το φιλμ να διαφεύγει από τα κλισέ, συμπληρώνει κάποια στιγμή την μιάμιση ώρα ζωής, χρονικό όριο πτώσης του The End και ρίψης του conclusion, το οποίο είμαι απόλυτα βέβαιος πως ο πάσα ένας, χωρίς την (δεδομένη) ριζοσπαστικότητα της Foster, θα το εξέθετε στο εκράν με πιότερη επαναστατική ορμή και μαχητικότητα. Περίμενα πολλά παραπάνω, Jodie, σόρι...
Όπως ακριβώς συνέβη προσφάτως με το χαρτοφυλάκιο της εισηγμένης εταιρίας IBIS, που ενώ είχε υποστηρίξει με θέρμη την άνοδο της στους πίνακες, εντούτοις οι μετοχές της, αξίας 800 εκατομμυρίων, έπεσαν στα αζήτητα, φαληρίζοντας όλους όσους αποδέχτηκαν την προτροπή του. Ανάμεσα τους και ο φουκαράς Κάιλ Μπάντγουελ, ο οποίος βλέποντας τους κόπους μιας ζωής να γίνονται φύλλο και φτερό, θα πάρει το ρίσκο να αρματωθεί δυναμίτες και εκρηκτικά και να εισβάλλει στο στούντιο, ακινητοποιώντας τον παρουσιαστή την ώρα του ζωντανού προγράμματος και απαιτώντας άμεσα εξηγήσεις για το πως ένα τόσο σίγουρο χρηματιστηριακό στάνταρ, κατέληξε εντέλει σκουπίδι μηδενικής αξίας, μέσα σε ελάχιστες μόνο ημέρες...
Εννοείται πως στο πλατό θα σημάνει πανικός, ενώ σύντομα θα αναστατωθούν και οι Αρχές της Νέας Υόρκης, καθώς η ομηρία μεταδίδεται Live από όλα τα κανάλια της πόλης, της χώρας, του κόσμου ολάκερου. Ένας παρανοϊκός οπλισμένος σαν αστακός, να έχει δέσμιο το μεγαλύτερο σούπερ σταρ της τηλεοπτικής πράιμ τάιμ. Κι ενώ το έργο της Αστυνομίας εξελίσσεται σε ολοένα και πιο δύσκολο, αφού απειλείται ο χώρος με αφανισμό από την ενδεχόμενη έκρηξη, όσο περνά η ώρα, η μορφή του αδικημένου μικροεπενδυτή, που έχασε 60 ολόκληρα Grand σε μια και μόνο (πολυδιαφημισμένη) ζαριά, θα μεταλλάσσεται σε ηρωική στα μάτια των απλών συμπολιτών του, που γνωρίζουν καλά τον ρόλο του Γκέιτς ως προβοκάτορα υπέρ των οικονομικά ισχυρών.
Θρίλερ λοιπόν, από εκείνα που υπόσχονται αποκαλύψεις γύρω από τα βρώμικα και στημένα παιχνίδια που παίζονται στις πλάτες του αθώου κοσμάκη, είναι η περίπτωση του Money Monster, που ως υφή ακολουθεί πιστά τις προσταγές του πρώτου διδάξαντα Sidney Lumet. Το βασικό χαρακτηριστικό της εξέλιξης της πλοκής, το ότι τα πάντα λαμβάνουν χώρα, τώρα, μπροστά τα μάτια εκατομμυρίων τηλεθεατών, δίνει στην βασική θεματική ιδέα, μια ταχύτατη ανάφλεξη, ώστε περίπου είκοσι μόλις λεπτά μετά το σήκωμα της αυλαίας να έχουν εξηγηθεί, αναλυθεί και φυσικά συμβεί τα πάντα. Ποιος δηλαδή είναι ο σόουμαν που μοιράζει τα πρεντίξιονς, ποιος είναι ο περίγυρος του, που στηρίζει είτε μέσω ρεπορτάζ, είτε πίσω από τους οπερατέρ την εκπομπή του, ποιοις είναι ο κολοσσός εκείνος που βάρεσε το κανόνι και όσοι τον είχαν πιστέψει τρέχουν και δεν φτάνουν, ποιος είναι ο κακομοίρης, που δεν τολμά να πιστέψει πως του αρπάξαν μέσα από τα χέρια την (όποια) περιουσία.
Το ζήτημα είναι πως όλα όσα εξιστορεί το φρενήρες ανά περιόδους έργο, ελάχιστη έκπληξη προκαλούν στον θεατή. Πιθανότατα και ο ίδιος αηδιασμένος από τις πραγματικά διαβλητές συνθήκες που παίζεται το παιχνίδι - και το γνωρίζει - δεν παρατηρεί κάτι το καινούργιο, το ξεχωριστό σε όσα του σερβίρει αυτή εδώ η περιπέτεια. Που για να λέμε και την αλήθεια, στο άκουσμα της μεγάλης επιστροφής στην σκηνοθετική καρέκλα της Jodie Foster, μετά από μια πενταετία απραξίας κατόπιν του The Beaver και με τέτοιο σχηματισμό υπεραστέρων στο ερμηνευτικό ρόστερ, ε, όπως και να το κάνουμε, υπάρχει μια παραπάνω φιλοδοξία, για κάτι το εξαιρετικό, το ξέχωρο.
Κι όμως η μεγάλη αδυναμία στο ξετύλιγμα της ιστορίας, δεν είναι το πόσο αναληθοφανής μοιάζει, όσο η ομηρεία με την ώρα εγκαταλείπει τα λίγα τετραγωνικά μέτρα του σετ, για να βγει στις λεωφόρους της Μητρόπολης, μοιάζοντας περισσότερο με λιτανεία. Το πρόβλημα εντοπίζεται πιο πολύ, στο ότι οι σεναριογράφοι, δεν φρόντισαν κατά πως θα έπρεπε τους - λίγους έτσι κι αλλιώς - χαρακτήρες που συμμετέχουν στο αγωνιώδες γκέιμ, προβάλλοντας τους είτε σαν διπρόσωπα αδιάφορους (αδειανός ο Clooney και το δείχνει), είτε σαν ψευδοηρωικούς (η κάθε μια κυριούλα στην θέση της Roberts, θα είχε εγκαταλείψει καρέκλες και ακόμη θα έτρεχε), είτε σαν άσκοπα θυσιασμένους (από τον φρέσκο O'Connell, ειδικά, περιμένεις περισσότερα).
Για να μην πιάσω την ξανά μανά ανεκδοτικού υποκριτικού τάλαντου παρουσία εκείνου του ταλαίπωρου του Dominic West, που δεν έχει βρεθεί ούτε ένας σοβαρός να του πει πως δεν κάνει γι αυτό το επάγγελμα... Με αυτά και με ετούτα πάντως, χωρίς στιγμή το φιλμ να διαφεύγει από τα κλισέ, συμπληρώνει κάποια στιγμή την μιάμιση ώρα ζωής, χρονικό όριο πτώσης του The End και ρίψης του conclusion, το οποίο είμαι απόλυτα βέβαιος πως ο πάσα ένας, χωρίς την (δεδομένη) ριζοσπαστικότητα της Foster, θα το εξέθετε στο εκράν με πιότερη επαναστατική ορμή και μαχητικότητα. Περίμενα πολλά παραπάνω, Jodie, σόρι...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Ιουνίου 2016 από την Feelgood Ent.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική