Movies Ltd

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μια ταινία χωρίς κανόνες

Αυτή είναι η πρώτη ταινία που σκηνοθετεί ο Shintaro Shimosawa. Μια ταινία που έγινε γνωστή από το γεγονός ότι στο άνοιγμά της στη Μεγάλη Βρετανία, σε τρεις μέρες, έκανε εισπράξεις 141 δολάρια!!! Που μεταφράζεται σε 4 (τέσσερις!) θεατές ανά προβολή!!! Συγκριτικά, πήγε καλύτερα στις ΗΠΑ, όπου έκανε άνοιγμα τον περασμένο Φεβρουάριο ύψους 15 χιλιάδων δολαρίων και πήγε εξαιρετικά καλά στη Νότια Κορέα (!) όπου κατόρθωσε να κάνει συνολικές εισπράξεις που ξεπέρασαν τα 900 χιλιάδες δολάρια! Μπόρεσε και τράβηξε τόσο κόσμο εκεί ο (Νοτιοκορεάτης) Byung-hun Lee, που στο Misconduct υποδύεται έναν ετοιμοθάνατο λόγω καρκίνου πληρωμένο δολοφόνο; Ποιος ξέρει; Πάντως, η κόστους 11 εκατομμυρίων δολαρίων ταινία αποδείχθηκε μεγάλη εμπορική φλόπα. Γιατί άραγε; (μουάχαχαχαχαχα).

Κι έμελλε αυτή η παντελώς αποτυχημένη ταινία να σηματοδοτεί την πρώτη συνάντηση επί της μεγάλης οθόνης δύο ηθοποιών που έχουν τιμηθεί με Όσκαρ: του Al Pacino με τον Anthony Hopkins! Δυο σπουδαίων ηθοποιών, όπως έχουν αποδείξει πλειστάκις στο παρελθόν, που πλέον παραπαίουν σε αδιάφορες παραγωγές, λες κι έχουν στόχο μόνο την παχυλή (ελπίζω!) αμοιβή τους. Και ερωτώ: εσείς τι θα κάνατε στη θέση τους; Θα προδίδατε το ένδοξο παρελθόν σας για μια χούφτα δολάρια; Ή μήπως η ανάγκη σας να δουλέψετε θα ήταν πάνω από την ολοφάνερη έλλειψη ποιότητας των σεναρίων που θα λαμβάνατε; Εγώ, για να λέμε όλη την αλήθεια, δεν ξέρω αν θα προσπαθούσα να προστατέψω την υστεροφημία μου (με προαπαιτούμενο να μην χρειαζόταν να δουλέψω λόγω έλλειψης χρημάτων) ή αν δεν με ένοιαζε και σκεφτόμουν απλά «η δουλειά είναι δουλειά».

Η υπόθεση: Ο Μπεν Κέιχιλ είναι ένας ανερχόμενος, φιλόδοξος κι όχι πάντα «καθαρός» δικηγόρος, που εργάζεται για μια νομική εταιρία στη Νέα Ορλεάνη. Η σύζυγός του, η Σάρλοτ, μόλις απέβαλλε το μωρό τους που κυοφορούσε και δεν είναι στα καλά της ψυχολογικά. Όντας νοσοκόμα βρίσκει παρηγοριά στο να δουλεύει ατελείωτες ώρες. Η ζωή των δυο τους θα αλλάξει όταν η εταιρία του Μπεν κυνηγήσει μια φαρμακοβιομηχανία, το νέο προϊόν της οποίας κατηγορείται πως ευθύνεται για πολλούς θανάτους. Δημιουργός και πρόεδρος της εταιρίας είναι ο Άρθουρ Ντένινγκ, ένας δισεκατομμυριούχος με χαλαρή ηθική. Είναι ερωτευμένος με την κατά πολύ νεαρότερή του Έμιλι, η οποία στο παρελθόν είχε ερωτική σχέση με τον Μπεν, και κατά πως φαίνεται, δεν τον έχει ξεπεράσει.

Η Έμιλι, εκνευρισμένη από την έλλειψη προσοχής του Άρθουρ, δίνει στον Μπεν στοιχεία που αποδεικνύουν την ενοχή της εταιρίας του Ντένινγκ κι έτσι ο Μπεν πείθει το αφεντικό του, τον Τσαρλς Άμπραμς, να αναλάβει εκείνος την υπόθεση. Όμως, χωρίς να το καταλάβει, θα βρεθεί μπλεγμένος σε μια πλεκτάνη που περιλαμβάνει εκβιασμό, δολιοφθορά, δωροδοκία, μια απαγωγή και μπόλικους φόνους! Στην προσπάθειά του να ξεμπλέξει, ο Μπεν θα καταλάβει πως η αλήθεια είναι πολύ πιο σκληρή απ' όσο νόμιζε...

Η άποψή μας: Τι να κάνω τώρα; Η ταινία είναι τόσο κακή που το να γράψεις μια κριτική για να τη «σκίσεις» είναι σαν να κλέβεις καραμέλα από παιδί. Είναι αυτό που λέμε sitting duck: κάνεις μια «μπαμ» και την πέτυχες. Από την άλλη, αν δεν καταδείξεις πόσο κακή είναι, κινδυνεύεις να σε σκυλοβρίσουν όσοι θεατές πάνε να τη δουν χωρίς να τους έχεις προειδοποιήσει για το προφανές, ως οφείλεις! Οπότε, έχουμε και λέμε: δύσκολα θα δείτε χειρότερες ερμηνείες σε ταινία που βγαίνει φέτος στις αίθουσες. Με σειρά... φρικαλεότητας, από τον χειρότερο στον λιγότερο κακό, ιδού η ετυμηγορία: Malin Akerman, Alice Eve, Anthony Hopkins και Al Pacino! Παραδόξως, ο πρωταγωνιστής Josh Duhamel δεν μπαίνει στη λίστα. Όχι ότι παρουσιάζει κάποια σπουδαία ερμηνεία αλλά τουλάχιστον δεν είναι τόσο κακός!

Τώρα, συνήθως, όταν πολλοί ηθοποιοί σε μία ταινία δεν δίνουν καλές ερμηνείες, ευθύνεται είτε το σενάριο είτε η σκηνοθεσία. Εδώ ευθύνονται και τα δύο, αλλά η μερίδα του λέοντος πάει στο σενάριο! Τόσο κακογραμμένο πράγμα είχαμε καιρό να παίρνει το πράσινο φως και να γίνεται ταινία! Οι ηθοποιοί δεν πιστεύουν αυτά που αναγκάζονται να πουν και να κάνουν, γι' αυτό είναι τόσο κακοί! Αλλά και η σκηνοθετική καθοδήγηση είναι παντελώς απούσα! Κακογραμμένο σενάριο, διαρκή δάνεια από άλλα νεονουάρ (μη χέσω), υπάρχουν και... ανατροπές (yeah!) και οι ηθοποιοί αφήνονται στη μοίρα τους. Ω, ναι. Και το μοντάζ πάσχει με τα χρονικά άλματα μπρος – πίσω. Αλλά παράλληλα είναι και το μοναδικό αξιοπρόσεχτο πράγμα στην ταινία. Η «γραμμική» του χρήση με την οποία ενώνει σκηνές που εξελίσσονται στο ίδιο timeline σε διαφορετικούς χώρους με όλους τους πρωταγωνιστές είναι πολύ ενδιαφέρουσα και δίνει μια κάποια ατμόσφαιρα. Κατά τα άλλα, θα εύχεστε να είχατε πάρει κι εσείς τα ληγμένα χάπια της εταιρίας του Hopkins!