Τρούμαν
του Cesc Gay. Με τους Ricardo Darín, Javier Cámara, Dolores Fonzi, Eduard Fernández, Àlex Brendemühl, Pedro Casablanc, José Luis Gómez
Φίλε έλα απόψε που πονάω...
του zerVo (@moviesltd) 
Γενικά επικρατεί μια αντίφαση, στην άποψη του κοινού, σε ότι έχει να κάνει με τα, κατά βάση δραματικά, φιλμς, που στο επίκεντρο του πλοτ τους, κυριαρχεί η πιο αντιπαθής, φοβιστική και μισητή κουβέντα, πασών των γλωσσών και λεξικών. Οι τωρινοί έφηβοι, ας πούμε, έσπευσαν κατά κύματα στα γκισέ να κόψουν εισιτήριο για να παρακολουθήσουν τις τελευταίες ημέρες της ζωής δύο ερωτευμένων συνομηλίκων τους, στο The Fault In Our Stars, γνωρίζοντας εξαρχής το δακρύβρεχτο φινάλε του, όπως άλλωστε συνέβη παλαιότερα, με θεατές όλων των ηλικιών, στις περιπτώσεις των The Terms Of Endearmemt, Stepmom, Sweet November, Bitches, Dying Young και πόσων ακόμη παρομοίων τους. Το σινεμά, βλέπεις, διαθέτει το χάρισμα, ακόμη κι αυτές τις εκ προοιμίου unhappy ending περιπτώσεις, να τις προβάλλει με μια σημαντική δόση αισιοδοξίας, σε αντίθεση με την πραγματικότητα, όπου το κυρίαρχο συναίσθημα είναι είναι ο πόνος.
Δυστυχώς τα μαντάτα για την κατάσταση της υγείας του δημοφιλούς πρωταγωνιστή του θεάτρου και του σινεμά, Χουλιαν, σύμφωνα με τις τελευταίες εκτιμήσεις των γιατρών, δεν είναι θετικά. Ο καρκίνος έχει ζώσει ολόκληρο το σώμα του και πλέον οι ελπίδες για να ανακάμψει, αν και εφόσον ακολουθήσει καινούργιο κύκλο θεραπειών, είναι περιορισμένες. Αποφασισμένος να μην θέσει άλλο τον εαυτό του σε νέα ταλαιπωρία κι έχοντας - περίπου - συμβιβαστεί με την ιδέα του θανάτου, ο χρεοκοπημένος καλλιτέχνης, θα πάρει την δύσκολη απόφαση να μην δεχτεί καμία άλλη φαρμακευτική αγωγή, εκτιμώντας πως δεν έχει πια, το παραμικρό νόημα...
Περισσότερα από επτά χιλιάδες χιλιόμετρα και πάνω από έναν ολόκληρο ωκεανό, θα ταξιδέψει ο χαμηλών τόνων οικογενειάρχης, Τομάς, από τον παγωμένο Καναδά όπου έχει από χρόνια μεταναστεύσει, ίσαμε την Μαδρίτη, για να συναντήσει και πάλι, έστω για τέσσερις μόλις ημέρες τον ασθενή κολλητό του. Κι ενώ ο πρωταρχικός του στόχος θα είναι να τον πείσει, γρήγορα να αλλάξει γνώμη και να δώσει ακόμη μια μάχη, σύντομα θα αντιληφθεί πως ο Χουλιαν είναι ανένδοτος και έχει παραιτηθεί του άνισου αγώνα. Οπότε καλύτερα και για τους δύο θα είναι να περάσουν παρέα, όπως παλιά, αυτά τα λίγα εικοσιτετράωρα, κυριολεκτικά, σαν να μην πρόκειται να ιδωθούν από κοντά, ποτέ τους ξανά...
Πόσο δύσκολο να το αποδεχθείς κάτι τέτοιο για τον φίλο σου, που μαζί του έχεις περάσει τα πάντα, σχεδόν ασήκωτο, αβάσταχτο, αδιανόητο. Αν και ουσιαστικά, έχοντας εγκαταλείψει τα πάτρια εδάφη από δεκαετίας, ο Τομάς, δεν έρχεται τόσο συχνά σε επικοινωνία μαζί του, ακόμη κι αυτή η γνώση της επερχόμενης απώλειας, τον μαραζώνει. Σαν άγγελος επί της γης, για όσο μπορεί, γι αυτό το μισοβδόμαδο, θα φροντίσει να μην χαλάσει το παραμικρό χατίρι στον μελλοθάνατο, όχι από λύπηση φυσικά, αλλά από την έμφυτη τάση να περάσει σιμά του, όσο το δυνατόν περισσότερες στιγμές, ανανεώνοντας έτσι τις θύμησες που θα πάρει μαζί του στην ξενιτιά.
Από δικής του σκοπιάς λοιπόν είναι δοσμένη η απλοϊκή στην σύλληψη, αλλά εντελώς εναλλακτική με ότι παρόμοιο πιθανόν να έχουμε δει στο παρελθόν, φιλμική ιστορία, που υπογράφει ο χαρισματικός σπανιόλος ντιρέκτορας Cesk Gay, που στην έκτη μόλις μεγάλου μήκους στιγμή του σε κοντά δύο δεκαετίες δουλειάς, δεν άφησε ούτε ένα βραβείο Goya να μην το κατακτήσει! Εδώ δεν πρόκειται να δούμε ποτέ τον χτυπημένο από την επάρατη, να γονατίζει στο φίνις του, λίγο πριν η γραμμή των παλμών της καρδιάς του ισιώσει, δεν πρόκειται να τον δούμε καν, να μπαίνει στην τελική του ευθεία, αποχαιρετώντας τον κάπου στο βιράζ. Καθώς η οικονομική του κατάσταση είναι άθλια, επαγγελματικά καταλαβαίνει πως είναι τελειωμένος, η διαλυμένη του φαμίλια έχει σκορπίσει στους τέσσερις ορίζοντες και φυσικά γνωρίζοντας πως οι μήνες είναι μετρημένοι, καλείται να βάλει σε μια τάξη όλες του τις εκκρεμότητες. Και ποια καλύτερη στιγμή να συμβεί κάτι τέτοιο, από την παρούσα, που ο εύπορος και καλόκαρδος σύντροφος του, θα τον βοηθήσει με όλη του την ψυχή.
Συνεπώς το έργο είναι ένα κολάζ, με τις πιο αξιομνημόνευτες στιγμές του τετραημέρου. Εννοείται με την θλίψη να σιγοβράζει στο παρασκήνιο, αλλά με μια διάθεση σατιρική, ειρωνική, γλαφυρή, οι δυο κομπανιέροι, παρέα θα λύσουν τα ζητήματα, επισκεπτόμενοι τους γιατρούς, το γραφείο κηδειών (στιγμή που διαλύεσαι από τον κυνισμό, δακρύζοντας αφού δεν είναι δυνατόν να γελάσεις), τα νυχτερινά κλαμπάκια του πανέμορφα φωτογραφημένου και ιδιαίτερου ως σημασία για κάθε Ισπανό, Βαγιέκας, μέχρι και τον απομακρυσμένο φοιτητή γιο, πέντε χώρες away, στο φιλελεύθερο Άμστερνταμ, στο πλάνο που (σίγουρα) βουρκωμένος θα καταλάβεις εύκολα, την αλήθεια που δεν θέλησε να πιστέψει ο Χουλιαν.
Έναν ρόλο που κρατά ο πιο Good News ηθοποιός των ημερών μας. Η λέξη "εγγύηση", εδώ και πολύ καιρό είναι συνυφασμένη με την μορφή του Ricardo Darin, εφόσον δεν μπορώ να φέρω στο μυαλό, ούτε μια ταινία του, από τις τόσες που έχουν προβληθεί στον τόπο μας, που να μην είναι, τουλάχιστον, αξιόλογη. Παιχνιδάκι είναι για τον Αργεντίνο η ερμηνεία του, πείθοντας - κι αυτό είναι το ακόμη πιο τραγικό - σε κάθε πλάνο, πως μολονότι έχει πάρει μια απόφαση απίστευτα δύσκολη στην εφαρμογή της, δεν έχει πιστέψει καν πως πρέπει να την βάλει σε λειτουργία. Είναι πασιφανές πως θέλει όσο τίποτα να ζήσει ο καημένος, αλλά είναι κι εκείνη η αξιοπρέπεια που δεν πρέπει να χαθεί, πάση θυσία. Τον δύσκολο των δύο χαρακτήρων, πρέπει να τον υποδυθεί, όμως ο έτερος των κορυφαίων λατινόφωνων αστέρων. Και στο παρελθόν έχει αποδείξει την αξία του, εδώ όμως ο Javier Camara, είναι εκπληκτικός, στον τρόπο που ενσαρκώνει τον πανταχού παρόντα, πλην "πρέπει αόρατο" κολλητό. Εκείνον που καλείται να μην βγάλει ούτε μισή στιγμή το πραγματικό του συναίσθημα μπροστά στον Διόσκουρο του, να πνίξει την δεδομένη του θλίψη, μην τυχόν και τον ρίξει ακόμη πιότερο ψυχολογικά, μην τον μαραζώσει. Πανάξιο βραβείο Ακαδημίας Ισπανικού Σινεμά 2016 για αμφότερους, αν και δεν είναι εύκολα διακριτό, ποιος είναι από τους δυο ο βασικός και ποιος ο υποστηρικτικός της διανομής.
Με αυτά και με αυτά, λησμόνησα, όπως μάλλον θα λησμονήσει και ο καθένας, τον λόγο που το φιλμ έχει πάρει την μαρκίζα του, Το Truman, βλέπεις, θα μπορούσε να αποκληθεί διαφορετικά, ανάλογα με το πιο όνομα θα είχε δώσει ο Χουλιαν στον σκύλο του, που πρέπει επίσης να αποκαταστήσει στα σωστά χέρια, πριν πει το αντίο. Αυτό είναι το περιτύλιγμα, η κόλλα χαρτί με την οποία ο Gay δένει την ιστορία του, αταίριαστη μάλλον και προβλέψιμης εξέλιξης από πολύ νωρίς - όπως αχρείαστο είναι και το εμβόλιμο love story - ώστε να δημιουργεί μια κάποια ανισότητα με τα υπόλοιπα ισχυρά στοιχεία του σεναρίου. Ενός έργου, που προσωπική μου εκτίμηση σε ότι αφορά στην εμπορική του διαδρομή στα μέρη μας, αν η έξοδος του είχε προγραμματιστεί ένα τρίμηνο νωρίτερα, θα είχε αγγίξει εισπράξεις πανομοιότυπες με εκείνες των (λίγο - πολύ, κοινού genre) Intouchables.
Περισσότερα από επτά χιλιάδες χιλιόμετρα και πάνω από έναν ολόκληρο ωκεανό, θα ταξιδέψει ο χαμηλών τόνων οικογενειάρχης, Τομάς, από τον παγωμένο Καναδά όπου έχει από χρόνια μεταναστεύσει, ίσαμε την Μαδρίτη, για να συναντήσει και πάλι, έστω για τέσσερις μόλις ημέρες τον ασθενή κολλητό του. Κι ενώ ο πρωταρχικός του στόχος θα είναι να τον πείσει, γρήγορα να αλλάξει γνώμη και να δώσει ακόμη μια μάχη, σύντομα θα αντιληφθεί πως ο Χουλιαν είναι ανένδοτος και έχει παραιτηθεί του άνισου αγώνα. Οπότε καλύτερα και για τους δύο θα είναι να περάσουν παρέα, όπως παλιά, αυτά τα λίγα εικοσιτετράωρα, κυριολεκτικά, σαν να μην πρόκειται να ιδωθούν από κοντά, ποτέ τους ξανά...
Πόσο δύσκολο να το αποδεχθείς κάτι τέτοιο για τον φίλο σου, που μαζί του έχεις περάσει τα πάντα, σχεδόν ασήκωτο, αβάσταχτο, αδιανόητο. Αν και ουσιαστικά, έχοντας εγκαταλείψει τα πάτρια εδάφη από δεκαετίας, ο Τομάς, δεν έρχεται τόσο συχνά σε επικοινωνία μαζί του, ακόμη κι αυτή η γνώση της επερχόμενης απώλειας, τον μαραζώνει. Σαν άγγελος επί της γης, για όσο μπορεί, γι αυτό το μισοβδόμαδο, θα φροντίσει να μην χαλάσει το παραμικρό χατίρι στον μελλοθάνατο, όχι από λύπηση φυσικά, αλλά από την έμφυτη τάση να περάσει σιμά του, όσο το δυνατόν περισσότερες στιγμές, ανανεώνοντας έτσι τις θύμησες που θα πάρει μαζί του στην ξενιτιά.
Από δικής του σκοπιάς λοιπόν είναι δοσμένη η απλοϊκή στην σύλληψη, αλλά εντελώς εναλλακτική με ότι παρόμοιο πιθανόν να έχουμε δει στο παρελθόν, φιλμική ιστορία, που υπογράφει ο χαρισματικός σπανιόλος ντιρέκτορας Cesk Gay, που στην έκτη μόλις μεγάλου μήκους στιγμή του σε κοντά δύο δεκαετίες δουλειάς, δεν άφησε ούτε ένα βραβείο Goya να μην το κατακτήσει! Εδώ δεν πρόκειται να δούμε ποτέ τον χτυπημένο από την επάρατη, να γονατίζει στο φίνις του, λίγο πριν η γραμμή των παλμών της καρδιάς του ισιώσει, δεν πρόκειται να τον δούμε καν, να μπαίνει στην τελική του ευθεία, αποχαιρετώντας τον κάπου στο βιράζ. Καθώς η οικονομική του κατάσταση είναι άθλια, επαγγελματικά καταλαβαίνει πως είναι τελειωμένος, η διαλυμένη του φαμίλια έχει σκορπίσει στους τέσσερις ορίζοντες και φυσικά γνωρίζοντας πως οι μήνες είναι μετρημένοι, καλείται να βάλει σε μια τάξη όλες του τις εκκρεμότητες. Και ποια καλύτερη στιγμή να συμβεί κάτι τέτοιο, από την παρούσα, που ο εύπορος και καλόκαρδος σύντροφος του, θα τον βοηθήσει με όλη του την ψυχή.
Συνεπώς το έργο είναι ένα κολάζ, με τις πιο αξιομνημόνευτες στιγμές του τετραημέρου. Εννοείται με την θλίψη να σιγοβράζει στο παρασκήνιο, αλλά με μια διάθεση σατιρική, ειρωνική, γλαφυρή, οι δυο κομπανιέροι, παρέα θα λύσουν τα ζητήματα, επισκεπτόμενοι τους γιατρούς, το γραφείο κηδειών (στιγμή που διαλύεσαι από τον κυνισμό, δακρύζοντας αφού δεν είναι δυνατόν να γελάσεις), τα νυχτερινά κλαμπάκια του πανέμορφα φωτογραφημένου και ιδιαίτερου ως σημασία για κάθε Ισπανό, Βαγιέκας, μέχρι και τον απομακρυσμένο φοιτητή γιο, πέντε χώρες away, στο φιλελεύθερο Άμστερνταμ, στο πλάνο που (σίγουρα) βουρκωμένος θα καταλάβεις εύκολα, την αλήθεια που δεν θέλησε να πιστέψει ο Χουλιαν.
Έναν ρόλο που κρατά ο πιο Good News ηθοποιός των ημερών μας. Η λέξη "εγγύηση", εδώ και πολύ καιρό είναι συνυφασμένη με την μορφή του Ricardo Darin, εφόσον δεν μπορώ να φέρω στο μυαλό, ούτε μια ταινία του, από τις τόσες που έχουν προβληθεί στον τόπο μας, που να μην είναι, τουλάχιστον, αξιόλογη. Παιχνιδάκι είναι για τον Αργεντίνο η ερμηνεία του, πείθοντας - κι αυτό είναι το ακόμη πιο τραγικό - σε κάθε πλάνο, πως μολονότι έχει πάρει μια απόφαση απίστευτα δύσκολη στην εφαρμογή της, δεν έχει πιστέψει καν πως πρέπει να την βάλει σε λειτουργία. Είναι πασιφανές πως θέλει όσο τίποτα να ζήσει ο καημένος, αλλά είναι κι εκείνη η αξιοπρέπεια που δεν πρέπει να χαθεί, πάση θυσία. Τον δύσκολο των δύο χαρακτήρων, πρέπει να τον υποδυθεί, όμως ο έτερος των κορυφαίων λατινόφωνων αστέρων. Και στο παρελθόν έχει αποδείξει την αξία του, εδώ όμως ο Javier Camara, είναι εκπληκτικός, στον τρόπο που ενσαρκώνει τον πανταχού παρόντα, πλην "πρέπει αόρατο" κολλητό. Εκείνον που καλείται να μην βγάλει ούτε μισή στιγμή το πραγματικό του συναίσθημα μπροστά στον Διόσκουρο του, να πνίξει την δεδομένη του θλίψη, μην τυχόν και τον ρίξει ακόμη πιότερο ψυχολογικά, μην τον μαραζώσει. Πανάξιο βραβείο Ακαδημίας Ισπανικού Σινεμά 2016 για αμφότερους, αν και δεν είναι εύκολα διακριτό, ποιος είναι από τους δυο ο βασικός και ποιος ο υποστηρικτικός της διανομής.
Με αυτά και με αυτά, λησμόνησα, όπως μάλλον θα λησμονήσει και ο καθένας, τον λόγο που το φιλμ έχει πάρει την μαρκίζα του, Το Truman, βλέπεις, θα μπορούσε να αποκληθεί διαφορετικά, ανάλογα με το πιο όνομα θα είχε δώσει ο Χουλιαν στον σκύλο του, που πρέπει επίσης να αποκαταστήσει στα σωστά χέρια, πριν πει το αντίο. Αυτό είναι το περιτύλιγμα, η κόλλα χαρτί με την οποία ο Gay δένει την ιστορία του, αταίριαστη μάλλον και προβλέψιμης εξέλιξης από πολύ νωρίς - όπως αχρείαστο είναι και το εμβόλιμο love story - ώστε να δημιουργεί μια κάποια ανισότητα με τα υπόλοιπα ισχυρά στοιχεία του σεναρίου. Ενός έργου, που προσωπική μου εκτίμηση σε ότι αφορά στην εμπορική του διαδρομή στα μέρη μας, αν η έξοδος του είχε προγραμματιστεί ένα τρίμηνο νωρίτερα, θα είχε αγγίξει εισπράξεις πανομοιότυπες με εκείνες των (λίγο - πολύ, κοινού genre) Intouchables.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Ιουνίου 2016 από την Seven / Spentzos
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική