Δύο Σεφ για μία γυναίκα
του Florent Siri. Με τους Franck Dubosc, Gérard Lanvin, Pascale Arbillot, Audrey Dana, Abdoulaye Dembele, Nora Hamzawi, Nader Boussandel, Marc Barbé, Catherine Lachens
...κομπολόι δίχως χάντρες!
του zerVo (@moviesltd) 
Άμα αρχίνησαν και οι Φραντσέζοι τα ακριβή ριμέικ των δικών τους παλαιότερων πονημάτων, όταν έχουν την ευχέρεια μια θεματική ιδέα, να την ξεχειλώσουν και να την τραβήξουν τόσο, ώστε να πραγματοποιήσουν αμέτρητες παραλλαγές, πάνω στην ίδια ιστορία, ε, τότε κάτι δεν πρέπει να πηγαίνει πρίμα, ούτε στην σημαντικότερη κινηματογραφία της Γηραιάς. Εκμοντερνισμένες βερσιόν μάλιστα, που τουλάχιστον στο παρόν πεδίο της κομεντί, υπέχουν τεράστιου ρίσκο, αν αναλογιστούμε πως στο μια φορά κι έναν καιρό οριζινάλ, θα ήταν απίθανο να μην ηγούνταν του καστ, ιερά πρωταγωνιστικά τέρατα, όπως ας πούμε ο Bourvil και ο Fernandel. ερμηνευτές αλλοτινής πάστας, που έδιναν ξέχωρο κύρος σε κωμωδίες σαν την La Cuisine Au Beurre, που ορίζει το πατρόν της διαδρομής που θα κινηθεί η νεότερη εκδοχή της, με την μαρκίζα Pension Complete...
Αφοσιωμένος ψυχή και σώμα στο εστιατόριο που διατηρεί, ακριβώς δίπλα στο κύμα της Κυανής Ακτής είναι ο Φρανσουά, χαρισματικός σεφ, που μοναδική του έγνοια είναι το πως θα αποκτήσει πάση θυσία, το πρώτο του ολόχρυσο αστέρι στον κατάλογο της Michelin. Απογοητευμένη από την αδιάφορη συμπεριφορά του και ελαφρώς παραγκωνισμένη, νιώθει τον τελευταίο καιρό, η όμορφη συμβία του Σαρλότ, η οποία δεν συμμερίζεται την φιλοδοξία του για μεγαλεία στην επιχείρηση τους και το μόνο που επιθυμεί είναι στην φαμίλια τους, να προστεθεί ένα παιδί, που ενδεχόμενα θα επαναφέρει την αμφίβολη ευτυχία τους.
Μια κατάσταση μπερδεμένη, που θα εξελιχθεί σε ακόμη πιο περίπλοκη, όταν μια βροχερή νύχτα, την πόρτα του σπιτιού τους θα κτυπήσει ο εξαφανισμένος από χρόνια και θεωρούμενος νεκρός Αλεξ, πρώην σύζυγος της Σαρλότ, που άμεσα με την επιβλητική του παρουσία θα προκαλέσει ακόμη μεγαλύτερους τριγμούς στην σχέση τους ζευγαριού. Ξυπνώντας συνάμα στο μυαλό του εργασιομανή Φρανσουά το συναίσθημα της ζήλιας, ώστε φοβούμενος μην χάσει την καλή του από τον ex της, θα ξεκινήσει πόλεμο μέχρις εσχάτων εναντίον για το ποιος θα επικρατήσει, κερδίζοντας οριστικά την καρδιά της.
Εν αρχή λοιπόν, με την χρήση του μονίμως ηλιόλουστου φόντου της Ριβιέρας και με την χρήση στο soundtrack πιασάρικων τραγουδιών με την φωνή του Dean Martin, νιώθει ο θεατής πως βρίσκεται ενώπιος μιας ακόμη διασκεδαστικής και κυρίως δροσερής και γεμάτης έξυπνα αστεία, τρικολόρ κομεντί. Φίλινγκ, που πριν καν συμπληρωθεί το δεκάλεπτο, με την έλευση του κατά τα φαινόμενα χαμένου στα ασιανά τσουνάμι στεφανιού της γοητευτικής για να όχι και λίγα χρόνια της Pascale Arbillot, πηγαίνει περίπατο, καθώς ΚΑΙ ετούτη η πολλά υποσχόμενη ταινία, πέφτει στην λακκούβα του επαναλήψιμου και του προβλέψιμου. Φυσικά και ο παρόντας κύρης νιώθει την απειλή να πλησιάζει και τρέμει στην ιδέα πως θα χάσει το, μέχρι πρότινος όχι κορώνα στο κεφάλι του, γυναικάκι του. Φυσικά και ο νεοεισελθόντας, ψάχνει να βρει ακόμη και την παραμικρή ευκαιρία να αποσπάσει το φιλί της γυναίκας της ζωής του. Φυσικά και η μεγαλοκοπέλα, που καταλαβαίνει πως δυο άντρες έχουν βγάλει ξίφος για πάρτη της, νιώθει ρίγη και αναφιλητά, αντιλαμβανόμενη το πόσο περνά ακόμη η μπογιά της.
Και ρίχνοντας μια ματιά στο ποιοι είναι οι μνηστήρες που ερίζουν για την ερωτική της ματιά, εκεί κι αν είναι απόλυτα προβλεπτό, το πως ο καθένας τους θα την διεκδικήσει. Ο χαμηλών τόνων, όχι πανέξυπνος, συνήθως λυπησιάρης στους χαρακτήρες που έχει ερμηνεύσει Franck Dubosc, θα το παλέψει προβάλλοντας πως η δική του η λατρεία είναι αθώα, ευγενική, όχι εκρηκτική και παθιασμένη, αλλά αληθινή. Απεναντίας, ο τυχοδιώκτης, με την αισθαντική φωνή και το απαράμιλλο κοψοχολίστικο στυλ Gerard Lanvin, γνωρίζει πως αρκεί και μόνο να κουνήσει το μικρό του δαχτυλάκι, για να κάνει δικό του το κορίτσι, που άλλωστε έχει γράψει και με ανεξίτηλη μελάνη, το όνομα του στην κοιλίτσα. Και που από την μεριά της συνεχίζει να το πανηγυρίζει κρυφά, παίζοντας με αμφότερους την διστακτική Πηνελόπη.
Ατυχώς για εμάς, ετούτο το μέτριας ευρηματικότητας εργάκι, ποτέ του δεν καταφέρνει να αποκτήσει παλμό και ένταση, στερούμενο εμπνευσμένων στιγμών κορύφωσης της διαμάχης, οι οποίες περιορίζονται σε μερικές σεκάνς περιορισμένου - έως και ανεπίδεκτου, τώρα που θυμήθηκα την σκηνή με το κρις κραφτ - χιούμορ. Μια ο ένας περνά μπροστά στην κούρσα και μια άλλος, χωρίς συγκεκριμένο λόγο, χωρίς να κάνει κάτι το διαφορετικό για να συγκινήσει την γυναίκα, απλά και μόνο για να συμπληρωθεί η μία ακριβώς ώρα αγώνα και να καταλήξουμε στο φινάλε, που δεν πρέπει να μην το έχει μαντέψει ούτε ένας, από την στιγμή που πέφτουν τα εισαγωγικά κρέντιτς. Θα μου αντιταχθείς, ενδεχόμενα, πως κωμωδιούλα είναι, ανάλαφρη που δεν έχει σκοπό να μοιράσει τίποτα ζόρια στην πλατεία της. Σύμφωνοι, αλλά και κάτι φρέσκο το αναμένεις το ελπίζεις να το γευθείς. Κι όταν αυτό δεν έρχεται ποτέ του, μένεις με την στενοχώρια, πως οι ετερόκλητοι Σεφ της πλοκής μας, δεν στο σέρβιραν ποτέ...
Μια κατάσταση μπερδεμένη, που θα εξελιχθεί σε ακόμη πιο περίπλοκη, όταν μια βροχερή νύχτα, την πόρτα του σπιτιού τους θα κτυπήσει ο εξαφανισμένος από χρόνια και θεωρούμενος νεκρός Αλεξ, πρώην σύζυγος της Σαρλότ, που άμεσα με την επιβλητική του παρουσία θα προκαλέσει ακόμη μεγαλύτερους τριγμούς στην σχέση τους ζευγαριού. Ξυπνώντας συνάμα στο μυαλό του εργασιομανή Φρανσουά το συναίσθημα της ζήλιας, ώστε φοβούμενος μην χάσει την καλή του από τον ex της, θα ξεκινήσει πόλεμο μέχρις εσχάτων εναντίον για το ποιος θα επικρατήσει, κερδίζοντας οριστικά την καρδιά της.
Εν αρχή λοιπόν, με την χρήση του μονίμως ηλιόλουστου φόντου της Ριβιέρας και με την χρήση στο soundtrack πιασάρικων τραγουδιών με την φωνή του Dean Martin, νιώθει ο θεατής πως βρίσκεται ενώπιος μιας ακόμη διασκεδαστικής και κυρίως δροσερής και γεμάτης έξυπνα αστεία, τρικολόρ κομεντί. Φίλινγκ, που πριν καν συμπληρωθεί το δεκάλεπτο, με την έλευση του κατά τα φαινόμενα χαμένου στα ασιανά τσουνάμι στεφανιού της γοητευτικής για να όχι και λίγα χρόνια της Pascale Arbillot, πηγαίνει περίπατο, καθώς ΚΑΙ ετούτη η πολλά υποσχόμενη ταινία, πέφτει στην λακκούβα του επαναλήψιμου και του προβλέψιμου. Φυσικά και ο παρόντας κύρης νιώθει την απειλή να πλησιάζει και τρέμει στην ιδέα πως θα χάσει το, μέχρι πρότινος όχι κορώνα στο κεφάλι του, γυναικάκι του. Φυσικά και ο νεοεισελθόντας, ψάχνει να βρει ακόμη και την παραμικρή ευκαιρία να αποσπάσει το φιλί της γυναίκας της ζωής του. Φυσικά και η μεγαλοκοπέλα, που καταλαβαίνει πως δυο άντρες έχουν βγάλει ξίφος για πάρτη της, νιώθει ρίγη και αναφιλητά, αντιλαμβανόμενη το πόσο περνά ακόμη η μπογιά της.
Και ρίχνοντας μια ματιά στο ποιοι είναι οι μνηστήρες που ερίζουν για την ερωτική της ματιά, εκεί κι αν είναι απόλυτα προβλεπτό, το πως ο καθένας τους θα την διεκδικήσει. Ο χαμηλών τόνων, όχι πανέξυπνος, συνήθως λυπησιάρης στους χαρακτήρες που έχει ερμηνεύσει Franck Dubosc, θα το παλέψει προβάλλοντας πως η δική του η λατρεία είναι αθώα, ευγενική, όχι εκρηκτική και παθιασμένη, αλλά αληθινή. Απεναντίας, ο τυχοδιώκτης, με την αισθαντική φωνή και το απαράμιλλο κοψοχολίστικο στυλ Gerard Lanvin, γνωρίζει πως αρκεί και μόνο να κουνήσει το μικρό του δαχτυλάκι, για να κάνει δικό του το κορίτσι, που άλλωστε έχει γράψει και με ανεξίτηλη μελάνη, το όνομα του στην κοιλίτσα. Και που από την μεριά της συνεχίζει να το πανηγυρίζει κρυφά, παίζοντας με αμφότερους την διστακτική Πηνελόπη.
Ατυχώς για εμάς, ετούτο το μέτριας ευρηματικότητας εργάκι, ποτέ του δεν καταφέρνει να αποκτήσει παλμό και ένταση, στερούμενο εμπνευσμένων στιγμών κορύφωσης της διαμάχης, οι οποίες περιορίζονται σε μερικές σεκάνς περιορισμένου - έως και ανεπίδεκτου, τώρα που θυμήθηκα την σκηνή με το κρις κραφτ - χιούμορ. Μια ο ένας περνά μπροστά στην κούρσα και μια άλλος, χωρίς συγκεκριμένο λόγο, χωρίς να κάνει κάτι το διαφορετικό για να συγκινήσει την γυναίκα, απλά και μόνο για να συμπληρωθεί η μία ακριβώς ώρα αγώνα και να καταλήξουμε στο φινάλε, που δεν πρέπει να μην το έχει μαντέψει ούτε ένας, από την στιγμή που πέφτουν τα εισαγωγικά κρέντιτς. Θα μου αντιταχθείς, ενδεχόμενα, πως κωμωδιούλα είναι, ανάλαφρη που δεν έχει σκοπό να μοιράσει τίποτα ζόρια στην πλατεία της. Σύμφωνοι, αλλά και κάτι φρέσκο το αναμένεις το ελπίζεις να το γευθείς. Κι όταν αυτό δεν έρχεται ποτέ του, μένεις με την στενοχώρια, πως οι ετερόκλητοι Σεφ της πλοκής μας, δεν στο σέρβιραν ποτέ...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Ιουνίου 2016 από την Seven / Spentzos
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική