Ημέρα Ανεξαρτησίας: Νέα Απειλή
του Roland Emmerich. Με τους Liam Hemsworth, Jeff Goldblum, Jessie Usher, Bill Pullman, Sela Ward, William Fichtner, Brent Spiner, Patrick St. Esprit, Vivica A. Fox, Angelababy, Charlotte Gainsbourg, Deobia Oparei
Στην βράση κόλλησε το σίδερο...
του zerVo (@moviesltd) 
Εδώ ακριβώς επιβεβαιώνεται το σοφό ρητό, λοιπόν, με την βράση, το κόλλημα και το σίδερο. Η Ημέρα Ανεξαρτησίας βλέπεις, στην εποχή της δεν υπήρξε μια ακόμη φανφαρόνικη φιλμική επί της οθόνης πανωλεθρία, αλλά ένα καταστροφολογικό έπος, που το είδαν όλοι. Κι όταν λέμε όλοι, εννοούμε πως χάρη στο προμόσιον της Fox, την υπογραφή του Dean Devlin και την σφραγίδα του κορυφαίου στο είδος (αφού κατοπινά ισοπέδωσε δυο, τρεις φορές ακόμη τον πλανήτη) Roland Emmerich, το ID4, υπήρξε το απόλυτο μπλοκμπάστερ της χρονιάς 1996. Πριν ακόμη την κυκλοφορία του και την αναμενόμενη έκρηξη των ταμείων, άπαντες μιλούσαν για την συνέχεια που θα κατέγραφε ακόμη πιο εκρηκτική πορεία, συγκλονίζοντας το κοινό. Ε, από τότε δεν περάσαν, ούτε ένα, ούτε δύο, ούτε καν πέντε χρόνια. Τα είκοσι τα λες πολλά, πάρα πολλά...
Δύο δεκαετίες, ακριβώς έχουν περάσει από την ημέρα, που οι γήινες ένοπλες δυνάμεις, έβαλαν φρένο στις ορέξεις των μανιασμένων εισβολέων από έναν μακρινό γαλαξία, σώζοντας, παρόλες τις τεράστιες απώλειες την ανθρωπότητα. Πλέον χάρη στην τεχνολογική πρόοδο, που ανέλυσε πλήρως τον εχθρό από τα συντρίμμια του στόλου του, τα Ηνωμένα Έθνη έχουν καταρτίσει ένα πανίσχυρο αμυντικό σύστημα που προειδοποιεί άμεσα για οποιαδήποτε καινούργια πιθανότητα επίθεσης από ξένες δυνάμεις. Με επανδρωμένες και πάνοπλες βάσεις σε όλους τους κοντινούς πλανήτες, οι πιθανότητες να βρεθεί ξανά ο κόσμος μας μπροστά σε μια τεράστια έκπληξη είναι ελάχιστες...
Κι όμως, με τις ενδείξεις το τελευταίο διάστημα να κάνουν λόγο για σήματα καινούργιας επίθεσης από τους Ε.Τ., το διαστημικό ανάχωμα θα πέσει πανεύκολα θύμα των ορέξεων των καινούργιων επισκεπτών που ορέγονται να κατακτήσουν τον γαλάζιο πλανήτη. Και πλέον δεν υπάρχει κανείς να σταματήσει το φονικό τους διάβα προς τα μέρη μας, με τις περισσότερες μεγαλουπόλεις να έχουν σημάνει κόκκινο συναγερμό, μπροστά στην επερχόμενη έλευση του νέου Αρμαγεδδόνα. Ολικό αφανισμό, που πλέον πολύ δύσκολα θα καταφέρει να αποφύγει, για δεύτερη φορά η Γη.
Πόσο μάλλον θα σκεφτεί κανείς, όταν Πλανητάρχης δεν είναι πλέον ο ονομαστός Τόμας Ουίτμορ, που στα τότε είχε ηγηθεί ο ίδιος του σμήνους της τελικής αντεπίθεσης ενάντια στην ναυαρχίδα και τώρα ιδιωτεύει απολαμβάνοντας τις δόξες και τις τιμές του κατορθώματος του. Ή ακόμη, ακόμη κι εκείνος ο κορυφαίος επιστήμονας, που εντόπισε την άκρη του νήματος για να σπάσει την θωράκιση των intruders, Δόκτορας Λέβινσον, δεν μοιάζει να έχει, ηλικιωμένος γαρ, την ίδια νοητική ευελιξία με το ηρωικό τότε. Για να βάζουμε τα πράγματα στην θέση τους, ακόμη κι αν ο πρώτος υπήρχε εσαεί ένοικος του Λευκού Οίκου ή ο δεύτερος κατάφερνε να λύνει για αιώνες ακόμη πιθανούς και απίθανους γρίφους, η απαίτηση του κοσμάκη που έκοψε μπιλιέτο για να δει την συνέχεια του Independence Day, θα ήταν να γουστάρει με την πολυλογάδικη και ατρόμητη μόστρα του Κάπτε Στίβεν Χϊλλερ. Που εδώ θα τον παρακολουθήσεις μόνο φευγαλέα, ζωγραφισμένο σε ένα μεμόριαλ πόστερ, τιμής ένεκεν για την Killing In Action μυθική του δράση.
Τσιγγουνεύτηκε εν ολίγοις η παραγωγή τα φράγκα για να πάρει με το μέρος της τον Will Smith, λογικό κι επόμενο είναι το σίκουελ να ξεκινά με ένα αδύνατα καλύψιμο μισμάτς στην σύνθεση του, έχοντας απωλέσει περισσότερο από το μισό (και βάλε) της σταρικής του υπόστασης. Ανταυτού, μιας και δεν θα μπορούσαν να απουσιάσουν οι εκλεκτικές συγγένειες, εφόσον καθώς φαίνεται η οικογενειοκρατία είναι φαινόμενο που ισχύει απανταχού, ο υιός Χίλλερ (Jessie Usher) σηκώνει το μπαιράκι της αντίστασης ως ο κορυφαίος των πιλότων, παρέα με τον ομορφονιό, μα και άσπονδο φιλαράκο του Τζέικ Μόρισον (ο Liam Hemsworth είναι αυτός), που για να μην χάνουμε τις διασυνδέσεις, είναι και αρραβωνιάρης της πρώην Πρώτης Κόρης των ΗΠΑ, δεσποινίδος Ουίτμορ (Maika Monroe) και οσονούπω γαμπρός του επανεμφανιζόμενου, πανέτοιμου να δώσει ξανά την ζωή του για χάρη της πατρίδας, ακόμη και στα εξηντα-φεύγα του Bill Pullman.
Για να βάζουμε τα πράγματα στην θέση τους, δεν θα μπορούσε εύκολα η συνέχεια της Ημέρας, να έχει την ίδια αθώα σκεπτική, του "έρχονται οι ξένοι, αλλά εμείς οι ισχυρότεροι θα τους καθαρίσουμε για πλάκα" του ορίτζιναλ, όταν έχει μεσολαβήσει ο ακήρυχτος μόνο στα χαρτιά τρίτος παγκόσμιος πόλεμος. Όταν μια φορά κι έναν καιρό, ο (εμφανώς εκτός φόρμας εδώ) Γερμανός παρουσίαζε μέσω των πρωτόγνωρων τότε CGI τον αφανισμό της Νέας Υόρκης, δεν είχε στο μυαλό του πως λίγο καιρό αργότερα, θα συνέβαινε κάτι τέτοιο και στην πραγματικότητα, χωρίς να είναι δημιούργημα των εφέ, αλλά κάτι τραγικά αληθινό. Οπότε το γλαφυρό πνεύμα που συνοδεύει την ωδή στα ανδραγαθήματα του Randy Quaid και του (μην φανταστείς πως έχει πεθάνει το '96) Brent Spiner, πηγαίνει ολοκληρωτικά περίπατο, να βρει τον Smith, αλλού, να κάνουν παρέα. Κι αν μια φορά, το πρωτότυπο είχε την τάση να πιάσει την πλοκή από μια λιγότερο σοβαρή και πιότερο ηρωική σκοπιά, σκορπώντας ρίγη πατριωτισμού στην ομήγυρη, το δεύτερο ετούτο μέρος το παρακάνει, σε τέτοιο βαθμό, που πολύ δύσκολα δεν θα πιάσεις κούτελο από την θυμηδία, μπροστά σε όσα απίθανα λαμβάνουν χώρα.
Εκτιμώ πως η επιστροφή της Ημέρας Ανεξαρτησίας, που το πρώτο της τεύχος, ολόκληρο ή αποσπασματικά, βλέποντας και ξαναβλέποντας στα εκπληκτικά του πλάνα, το έχω τοποθετημένο πάρα πολύ ψηλά στην προσωπική μου λίστα των disaster movies, αργώντας τόσο καιρό να έρθει, απόλεσε και τον κύριο λόγο αυτού του γυρισμού. Και πιστεύω πως κάπου με πείραξε, που δεν έδειξε τον απαιτούμενο σεβασμό σε έναν τίτλο, πανύψηλου κύρους και σημασίας στα χρονικά του εμπορικού σινεμά.
Κι όμως, με τις ενδείξεις το τελευταίο διάστημα να κάνουν λόγο για σήματα καινούργιας επίθεσης από τους Ε.Τ., το διαστημικό ανάχωμα θα πέσει πανεύκολα θύμα των ορέξεων των καινούργιων επισκεπτών που ορέγονται να κατακτήσουν τον γαλάζιο πλανήτη. Και πλέον δεν υπάρχει κανείς να σταματήσει το φονικό τους διάβα προς τα μέρη μας, με τις περισσότερες μεγαλουπόλεις να έχουν σημάνει κόκκινο συναγερμό, μπροστά στην επερχόμενη έλευση του νέου Αρμαγεδδόνα. Ολικό αφανισμό, που πλέον πολύ δύσκολα θα καταφέρει να αποφύγει, για δεύτερη φορά η Γη.
Πόσο μάλλον θα σκεφτεί κανείς, όταν Πλανητάρχης δεν είναι πλέον ο ονομαστός Τόμας Ουίτμορ, που στα τότε είχε ηγηθεί ο ίδιος του σμήνους της τελικής αντεπίθεσης ενάντια στην ναυαρχίδα και τώρα ιδιωτεύει απολαμβάνοντας τις δόξες και τις τιμές του κατορθώματος του. Ή ακόμη, ακόμη κι εκείνος ο κορυφαίος επιστήμονας, που εντόπισε την άκρη του νήματος για να σπάσει την θωράκιση των intruders, Δόκτορας Λέβινσον, δεν μοιάζει να έχει, ηλικιωμένος γαρ, την ίδια νοητική ευελιξία με το ηρωικό τότε. Για να βάζουμε τα πράγματα στην θέση τους, ακόμη κι αν ο πρώτος υπήρχε εσαεί ένοικος του Λευκού Οίκου ή ο δεύτερος κατάφερνε να λύνει για αιώνες ακόμη πιθανούς και απίθανους γρίφους, η απαίτηση του κοσμάκη που έκοψε μπιλιέτο για να δει την συνέχεια του Independence Day, θα ήταν να γουστάρει με την πολυλογάδικη και ατρόμητη μόστρα του Κάπτε Στίβεν Χϊλλερ. Που εδώ θα τον παρακολουθήσεις μόνο φευγαλέα, ζωγραφισμένο σε ένα μεμόριαλ πόστερ, τιμής ένεκεν για την Killing In Action μυθική του δράση.
Τσιγγουνεύτηκε εν ολίγοις η παραγωγή τα φράγκα για να πάρει με το μέρος της τον Will Smith, λογικό κι επόμενο είναι το σίκουελ να ξεκινά με ένα αδύνατα καλύψιμο μισμάτς στην σύνθεση του, έχοντας απωλέσει περισσότερο από το μισό (και βάλε) της σταρικής του υπόστασης. Ανταυτού, μιας και δεν θα μπορούσαν να απουσιάσουν οι εκλεκτικές συγγένειες, εφόσον καθώς φαίνεται η οικογενειοκρατία είναι φαινόμενο που ισχύει απανταχού, ο υιός Χίλλερ (Jessie Usher) σηκώνει το μπαιράκι της αντίστασης ως ο κορυφαίος των πιλότων, παρέα με τον ομορφονιό, μα και άσπονδο φιλαράκο του Τζέικ Μόρισον (ο Liam Hemsworth είναι αυτός), που για να μην χάνουμε τις διασυνδέσεις, είναι και αρραβωνιάρης της πρώην Πρώτης Κόρης των ΗΠΑ, δεσποινίδος Ουίτμορ (Maika Monroe) και οσονούπω γαμπρός του επανεμφανιζόμενου, πανέτοιμου να δώσει ξανά την ζωή του για χάρη της πατρίδας, ακόμη και στα εξηντα-φεύγα του Bill Pullman.
Για να βάζουμε τα πράγματα στην θέση τους, δεν θα μπορούσε εύκολα η συνέχεια της Ημέρας, να έχει την ίδια αθώα σκεπτική, του "έρχονται οι ξένοι, αλλά εμείς οι ισχυρότεροι θα τους καθαρίσουμε για πλάκα" του ορίτζιναλ, όταν έχει μεσολαβήσει ο ακήρυχτος μόνο στα χαρτιά τρίτος παγκόσμιος πόλεμος. Όταν μια φορά κι έναν καιρό, ο (εμφανώς εκτός φόρμας εδώ) Γερμανός παρουσίαζε μέσω των πρωτόγνωρων τότε CGI τον αφανισμό της Νέας Υόρκης, δεν είχε στο μυαλό του πως λίγο καιρό αργότερα, θα συνέβαινε κάτι τέτοιο και στην πραγματικότητα, χωρίς να είναι δημιούργημα των εφέ, αλλά κάτι τραγικά αληθινό. Οπότε το γλαφυρό πνεύμα που συνοδεύει την ωδή στα ανδραγαθήματα του Randy Quaid και του (μην φανταστείς πως έχει πεθάνει το '96) Brent Spiner, πηγαίνει ολοκληρωτικά περίπατο, να βρει τον Smith, αλλού, να κάνουν παρέα. Κι αν μια φορά, το πρωτότυπο είχε την τάση να πιάσει την πλοκή από μια λιγότερο σοβαρή και πιότερο ηρωική σκοπιά, σκορπώντας ρίγη πατριωτισμού στην ομήγυρη, το δεύτερο ετούτο μέρος το παρακάνει, σε τέτοιο βαθμό, που πολύ δύσκολα δεν θα πιάσεις κούτελο από την θυμηδία, μπροστά σε όσα απίθανα λαμβάνουν χώρα.
Εκτιμώ πως η επιστροφή της Ημέρας Ανεξαρτησίας, που το πρώτο της τεύχος, ολόκληρο ή αποσπασματικά, βλέποντας και ξαναβλέποντας στα εκπληκτικά του πλάνα, το έχω τοποθετημένο πάρα πολύ ψηλά στην προσωπική μου λίστα των disaster movies, αργώντας τόσο καιρό να έρθει, απόλεσε και τον κύριο λόγο αυτού του γυρισμού. Και πιστεύω πως κάπου με πείραξε, που δεν έδειξε τον απαιτούμενο σεβασμό σε έναν τίτλο, πανύψηλου κύρους και σημασίας στα χρονικά του εμπορικού σινεμά.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Ιουνίου 2016 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική