Έρωτας στα τυφλά
του Clovis Cornillac. Με τους Mélanie Bernier, Clovis Cornillac, Lilou Fogli, Philippe Duquesne, Grégoire Oestermann, Oscar Copp, Boris Terral, Manu Payet
Αγάπησα μια γυψοσανίδα!
του zerVo (@moviesltd) 
Σε γενικές γραμμές, η ρομαντική κομεντί ορίζει το (δημοφιλέστατο) κινηματογραφικό είδος εκείνο, που αντιμετωπίζει την μεγαλύτερη κρίση στις ημέρες μας, εφόσον λίγο έως πολύ, οι πηγές ιδεών για κάτι το διαφορετικό, το ξεχωριστό, το πρωτότυπο, έχουν στερέψει και οι θεματικές ουσιαστικά ανακυκλώνουν στο εκράν πανομοιότυπους φιλμικούς έρωτες. Η απόπειρα, κυρίως, του ευρωπαϊκού σινεμά είναι να τραβήξει μια γραμμή σύνδεσης του σινερομάντζου με διάφορα άλλα ζόρια που πλήττουν τα ζευγάρια (ή τις μονάδες τους) στο ρουτινιάρικο κάθε μέρα, κτίζοντας έτσι μια πιο σοσιολογική μελέτη γύρω τους, σαν περιτύλιγμα ας πούμε του προσφερόμενου rom-com. Απομόνωση, πλήξη, φόβος, αγωνία στο πάλεμα εξεύρεσης του άλλου μισού, μιξαρισμένα με καταστάσεις γλαφυρές. Σίγουρα έτσι το τελικό αποτέλεσμα, αποκτά ένα κάπως, πιο ενδιαφέρον ε?
Αριστούχος και τρομακτικές δυνατότητες πιανίστα είναι η Μασίν, νεαρή χαμηλών τόνων και αγαθοβιόλα Παριζιάνα, που όμως τρομοκρατημένη από τις ακραίες μεθόδους του καθηγητή - μέντορα της, ποτέ της δεν κατάφερε να περάσει το μεγάλο τεστ που θα της ανοίξει διάπλατα τις πόρτες μιας σπουδαίας καριέρας. Προκειμένου να μην χάσει μια ακόμη ευκαιρία στον διαγωνισμό που πλησιάζει, θα αποφασίσει να ρίξει όλο της το βάρος στις πρόβες, γεγονός που θα την οδηγήσει να μετακομίσει σε εργένικο διαμερισματάκι, εκεί που θα βρει όλο τον χρόνο και τον χώρο να ασχοληθεί με ότι πραγματικά αγαπά. Κάποιος άγνωστος, όμως, σιμά της, θα έχει εντελώς διαφορετική άποψη για την όχι και τόσο αθόρυβη, άφιξη της...
Δαιμόνιος και πολυπράγμων, ο ευφυέστατος Μασέν, ξοδεύει ολάκερη την ημέρα του, αποτραβηγμένος στο δικό του στούντιο, ασχολούμενος με μαθηματικές εξισώσεις και δαιδαλώδεις γεωμετρικούς γρίφους, ξεσπώντας με τρόπο δημιουργικό τον κυκλώνα που έχουν στήσει αριθμοί και σύμβολα μέσα στο μυαλό του. Εργασίες που αν κάτι προϋποθέτουν είναι ησυχία και ηρεμία και ο ερχομός στην αντίπερα άκρη της μονοτουβλιάς της μουσικού, θα προκαλέσει ολοκληρωτική αναστάτωση στην γαλήνη του. Λειτουργώντας εκδικητικά και πέρα από τις προσταγές της φίλια γειτνίασης, θα δημιουργήσει κι ενεός με την σειρά του συνθήκες φασαρίας τέτοιες, ώστε ούτε η γειτόνσσα να καταφέρει ποτέ να συγκεντρωθεί στα μουσικά μαθήματα της...
Κι έτσι με ελάχιστους πόντους να χωρίζουν τις υπάρξεις τους, οι δύο αποφασισμένοι να τραβήξουν παρέα με την μοναξιά τους, όλο τον μακρύ δρόμο της ζωής, νέοι, θα κηρύξουν εκατέρωθεν πόλεμο, με αποτέλεσμα αμφότεροι να απολέσουν την πολυπόθητη privacy. Μήπως όμως αυτό τους το κοινό στοιχείο τους χαρακτήρα τους, η διάθεση για αυτοαπομόνωση, σημάνει ταυτόχρονα και τον κρίκο που ενδεχόμενα φέρει κοντύτερα τις όχι και τόσο ηλιόλουστες ψυχές τους? Είναι η ώρα που για τον μονόχνωτο, απότομο, μισάνθρωπο μα κατά βάθος ευαίσθητο και πάντα ειλικρινή Μασέν και την παλεύοντας μονίμως να κατορθώσει έστω και την πιο μικρή επιτυχία, καλόκαρδη μα όχι και τόσο ξύπνια Μασίν, να γρατζουνίσουν κομματάκι τον σοβά μικραίνοντας το σύνορο που τους χωρίζει. Για όλο τον τοίχο έχουμε ακόμη καιρό...
Όπερ σημαίνει μια ολόκληρη ταινία, καθαρόαιμης Φραντσέζικης αισθητικής, από εκείνες που το χαμόγελο παραμένει ζωγραφισμένο στην φάτσα του θεατή, χωρίς ποτέ το κέφι να φτάσει στα ουράνια πάντως, παρότι σε ουκ ολίγα σημεία του το εδώ χιούμορ οδηγείται σε ακρότητες που οι Γάλλοι δεν συνηθίζουν. Η λογική κι η ευαισθησία όμως, ιδιαίτερα στο πως προσεγγίζονται οι δύο χαρακτήρες, κερδίζει την ματιά πέρα από όποιο πενιχρού γέλιου ανέκδοτο, πασπαλίζοντας με ρινίσματα μιας κάποιας μελαγχολίας το σκηνικό, στην αντίληψη του πόσο μόνοι ενδέχεται κάποια στιγμή να μείνουν άνθρωποι, κανονικοί, με σημαντικά προτερήματα, αλλά και λογικά ελαττώματα.
Κι έτσι η σύγχρονη βερσιόν του μύθου της Θίσβης και του Πυράμου, που εννοείται δεν στερείται χάπι έντ, κινείται στο μοτίβο της ένθεν και του κακείθεν, με την προσθήκη της περιέργειας οσονούπω στο σενάριο, για το πως μπορεί να μοιάζει στην όψη το γειτονικό όνειρο, μιας και ποτέ (εντάξει, ποτέ...) σε όλο το φιλμ, τα βλέμματα δεν συναντώνται. Για να γεμίσει το 90λεπτο και να μην καταλήξουμε σε μια διαρκή επανάληψη του off the wall πινγκ πονγκ, το σενάριο καλοδέχεται δύο ακόμη περιφερειακούς χαρακτήρες, τα αδέλφια των "αγαπημένων", που επίσης οι ζωές τους είναι μπερδεμένες, αλλά τουλάχιστον ετούτοι οι δύο δείχνουν πολύ πιο αποφασιστικοί στο να σαλτάρουν στην αντίπερα όχθη.
Χαριτωμένη έστω κι αν δεν προσφέρει κάτι που δεν έχει ειπωθεί ξανά, είναι λοιπόν η ρομαντζούλα Un Peu, Beaucoup, Aveuglement, που λαμβάνει χώρα (κυρίως) μέσα ένα χωρισμένο στην μέση απαρτμάν, σκάρτων πενήντα τετραγωνικών και που ορίζει το δημιουργικό ντεμπούτο (σε σενάριο που συνυπογράφει η καλή του, πρώην μοντέλα και υποδυόμενη την σέξαλλη αδελφή εδώ, Lilou Fogli) του αξιόλογου και ως ηθοποιού Clovis Cornillac, που εδώ κρατά και τον ρόλο του παραιτούμενου genius. Φυσικά όπως συμβαίνει στο σύνολο των made in France κομεντί, τα περισσότερα φώτα τραβά πάνω του το κορίτσι, δηλαδή η κοψιάς Laurent, ενζενί, Melanie Bernier, που μας συστήνεται με γυαλούμπες και κότσο γεροντοκόρης, το πλάνο της έκστασης στην απόδοση του Σοπέν όμως, αφήνει τον νου να τρέξει, για να την φανταστεί σύντομα σε πιο προχωρημένες ερμηνείες...
Δαιμόνιος και πολυπράγμων, ο ευφυέστατος Μασέν, ξοδεύει ολάκερη την ημέρα του, αποτραβηγμένος στο δικό του στούντιο, ασχολούμενος με μαθηματικές εξισώσεις και δαιδαλώδεις γεωμετρικούς γρίφους, ξεσπώντας με τρόπο δημιουργικό τον κυκλώνα που έχουν στήσει αριθμοί και σύμβολα μέσα στο μυαλό του. Εργασίες που αν κάτι προϋποθέτουν είναι ησυχία και ηρεμία και ο ερχομός στην αντίπερα άκρη της μονοτουβλιάς της μουσικού, θα προκαλέσει ολοκληρωτική αναστάτωση στην γαλήνη του. Λειτουργώντας εκδικητικά και πέρα από τις προσταγές της φίλια γειτνίασης, θα δημιουργήσει κι ενεός με την σειρά του συνθήκες φασαρίας τέτοιες, ώστε ούτε η γειτόνσσα να καταφέρει ποτέ να συγκεντρωθεί στα μουσικά μαθήματα της...
Κι έτσι με ελάχιστους πόντους να χωρίζουν τις υπάρξεις τους, οι δύο αποφασισμένοι να τραβήξουν παρέα με την μοναξιά τους, όλο τον μακρύ δρόμο της ζωής, νέοι, θα κηρύξουν εκατέρωθεν πόλεμο, με αποτέλεσμα αμφότεροι να απολέσουν την πολυπόθητη privacy. Μήπως όμως αυτό τους το κοινό στοιχείο τους χαρακτήρα τους, η διάθεση για αυτοαπομόνωση, σημάνει ταυτόχρονα και τον κρίκο που ενδεχόμενα φέρει κοντύτερα τις όχι και τόσο ηλιόλουστες ψυχές τους? Είναι η ώρα που για τον μονόχνωτο, απότομο, μισάνθρωπο μα κατά βάθος ευαίσθητο και πάντα ειλικρινή Μασέν και την παλεύοντας μονίμως να κατορθώσει έστω και την πιο μικρή επιτυχία, καλόκαρδη μα όχι και τόσο ξύπνια Μασίν, να γρατζουνίσουν κομματάκι τον σοβά μικραίνοντας το σύνορο που τους χωρίζει. Για όλο τον τοίχο έχουμε ακόμη καιρό...
Όπερ σημαίνει μια ολόκληρη ταινία, καθαρόαιμης Φραντσέζικης αισθητικής, από εκείνες που το χαμόγελο παραμένει ζωγραφισμένο στην φάτσα του θεατή, χωρίς ποτέ το κέφι να φτάσει στα ουράνια πάντως, παρότι σε ουκ ολίγα σημεία του το εδώ χιούμορ οδηγείται σε ακρότητες που οι Γάλλοι δεν συνηθίζουν. Η λογική κι η ευαισθησία όμως, ιδιαίτερα στο πως προσεγγίζονται οι δύο χαρακτήρες, κερδίζει την ματιά πέρα από όποιο πενιχρού γέλιου ανέκδοτο, πασπαλίζοντας με ρινίσματα μιας κάποιας μελαγχολίας το σκηνικό, στην αντίληψη του πόσο μόνοι ενδέχεται κάποια στιγμή να μείνουν άνθρωποι, κανονικοί, με σημαντικά προτερήματα, αλλά και λογικά ελαττώματα.
Κι έτσι η σύγχρονη βερσιόν του μύθου της Θίσβης και του Πυράμου, που εννοείται δεν στερείται χάπι έντ, κινείται στο μοτίβο της ένθεν και του κακείθεν, με την προσθήκη της περιέργειας οσονούπω στο σενάριο, για το πως μπορεί να μοιάζει στην όψη το γειτονικό όνειρο, μιας και ποτέ (εντάξει, ποτέ...) σε όλο το φιλμ, τα βλέμματα δεν συναντώνται. Για να γεμίσει το 90λεπτο και να μην καταλήξουμε σε μια διαρκή επανάληψη του off the wall πινγκ πονγκ, το σενάριο καλοδέχεται δύο ακόμη περιφερειακούς χαρακτήρες, τα αδέλφια των "αγαπημένων", που επίσης οι ζωές τους είναι μπερδεμένες, αλλά τουλάχιστον ετούτοι οι δύο δείχνουν πολύ πιο αποφασιστικοί στο να σαλτάρουν στην αντίπερα όχθη.
Χαριτωμένη έστω κι αν δεν προσφέρει κάτι που δεν έχει ειπωθεί ξανά, είναι λοιπόν η ρομαντζούλα Un Peu, Beaucoup, Aveuglement, που λαμβάνει χώρα (κυρίως) μέσα ένα χωρισμένο στην μέση απαρτμάν, σκάρτων πενήντα τετραγωνικών και που ορίζει το δημιουργικό ντεμπούτο (σε σενάριο που συνυπογράφει η καλή του, πρώην μοντέλα και υποδυόμενη την σέξαλλη αδελφή εδώ, Lilou Fogli) του αξιόλογου και ως ηθοποιού Clovis Cornillac, που εδώ κρατά και τον ρόλο του παραιτούμενου genius. Φυσικά όπως συμβαίνει στο σύνολο των made in France κομεντί, τα περισσότερα φώτα τραβά πάνω του το κορίτσι, δηλαδή η κοψιάς Laurent, ενζενί, Melanie Bernier, που μας συστήνεται με γυαλούμπες και κότσο γεροντοκόρης, το πλάνο της έκστασης στην απόδοση του Σοπέν όμως, αφήνει τον νου να τρέξει, για να την φανταστεί σύντομα σε πιο προχωρημένες ερμηνείες...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Ιουνίου 2016 από την Tanweer
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική