Όλοι οι Καλοί Χωράνε
της Alexandra Leclère. Με τους Karin Viard, Didier Bourdon, Valérie Bonneton, Michel Vuillermoz, Josiane Balasko, Patrick Chesnais, Firmine Richard, Michèle Moretti
Η Μπουρζουαζία τρέμει...
του zerVo (@moviesltd) 
Για να στήσει κανείς ένα αξιοπρεπές κοινωνικό δράμα, που η θεματική του ιδέα να πηγάζει από την παγκόσμια οικονομική ύφεση που διανύουμε, αρκεί και μόνο να ρίξει μια ματιά από το μπαλκόνι του, στην γειτονιά του, στον δρόμο του, ακόμη και στο ίδιο του το σπίτι, για να τσιμπήσει αληθινά περιστατικά που θα δομήσουν το σενάριο του. Piece Of Cake που λέμε. Το δύσκολο σε αυτή την περίπτωση είναι ετούτες τις ακραίες και πολλές φορές αναξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, να παλέψει να τις παρουσιάσει ένας κινηματογραφιστής, υπό τύπον γλαφυρό, να τις διασκεδάσει, να βγάλει γέλιο στο αντίκρυ τους. Μια κατάσταση ισορροπίας δύσκολα ελεγχόμενη, που οι περισσότερες πιθανότητες δεν είναι με το μέρος της δηλαδή. Στην παρούσα περίπτωση, ένα point η σκηνοθέτις το αξίζει και με το παραπάνω εκτιμώ, αφού το ρισκάρει, σε ένα πεδίο που άλλοι εμπειρότεροι της, ούτε καν διανοούνται να διαβούν...
Τέτοιο χειμώνα, βαρύ, παγωμένο, ψύχος πραγματικό με θερμοκρασίες πολικές, η Γαλλική πρωτεύουσα έχει να νιώσει για πολλές δεκαετίες, καθώς έχει σκεπαστεί από άκρο εις άκρου της, από ένα κατάλευκο χιονισμένο πέπλο. Για όσους απολαμβάνουν την θαλπωρή του διαμερίσματος τους δεν τρέχει και τίποτα, λίγες ώρες παραπάνω θα ανάψει ο θερμοστάτης. Με εκείνους τους φουκαράδες τους αστέγους, που τρέμουν από την παγωνιά στις αυτοσχέδιες παράγκες των δρόμων, τι γίνεται όμως? Λειτουργώντας ανθρωπιστικά (!) η κυβέρνηση του τόπου, θα δώσει εντολή σε όσους διαθέτουν τα απαιτούμενα τετραγωνικά, για όσο καιρό διαρκέσει η βαρυχειμωνιά, να φιλοξενήσουν (υποχρεωτικά) όλους όσους δεν έχουν που την κεφαλή κλίναι.
Συνεπώς το νεοκλασικό τριώροφο στην καρδιά των Παρισίων, όπως συμβαίνει και με το σύνολο των νοικοκυριών, θα τεθεί σε κατάσταση συναγερμού, με την δεδομένη άφιξη των καινούργιων του ενοίκων. Μια κατάσταση που θα αντιμετωπίσουν εντελώς διαφορετικά, οι ψηλομύτες, καραδεξιοί και με τάσεις ρατσιστικές Ντιμπρέιλ, σε σχέση με τους κατά πολύ πιο αγωνιστές,. σοσιαλιστικών ιδεωδών και ακτιβιστές Μπρετζέλ. Όταν θα έρθει η στιγμή της αλήθεια όμως, ιδεολογίες και φούμαρα, μάλλον θα πάνε περίπατο...
Ουσιαστικά η ταινία Le Grand Partage, ασχολείται με αυτή ακριβώς την μετάλλαξη των αντιλήψεων, ενόσω η θεωρία αρχίζει σταδιακά να γίνεται πράξη. Με την εισβολή των πεινασμένων, ξένων, αλλοδαπών, κουρελήδων, πανβρώμικων, στα πολυτελή σαλόνια των μη μου άπτου και στην πλήρη αναστάτωση που θα επιφέρουν στην καθημερινότητα τους, θέλουν δεν θέλουν. Έξυπνα η σκηνοθέτιδα Alexandra Leclere, στήνει στην πολυκατοικία κονάκια διαφορετικών πολιτικών ιδεών και παρατάξεων, τονίζοντας με τον τρόπο της, το πως εκείνες μπορούν να ισοπεδωθούν, σαν φτάσει η ώρα της αλήθεια. Είτε για τους παρτιζάνους, για τους οποίος απέξω από τον χορό, μια χαρά είναι οι ντουντούκες και οι πορείες, στο αντίκρυ της φιλάσθενης Αφρικάνας με το γκρινιάρικο μωρό, θα γίνουν πιο σκληροί κι από το ΕΘνικό Μέτωπο, είτε για τον βαμμένο Γκολικό, που ναι μεν δεν γυρίζει καν να κοιτάξει μετανάστη, σε μια από άλλη χώρα ψυχή όμως, θα βρει την θέρμη που έχει απολέσει από την πολυετή συζυγική σχέση του, με την, ελέω κλιμακτηρίου, αναψοκοκκινισμένη κυρά.
Κι όμως αυτή η μυστήρια και απίθανα υλοποιήσιμη υπόθεση εργασίας, σε οποιοδήποτε καπιταλιστικό καθεστώς - άλλα, όπου όλοι είχαν το σπιτάκι τους, το αμαξάκι τους, την περίθαλψη τους, την εκπαίδευση τους, δωρεάν, φρόντισαν να τα βγάλουν ανελεύθερα και σκάρτα - ενώ παίζει ικανοποιητικά σαν χιουμοριστικό υπόβαθρο, στην πορεία, χωλαίνει, μολονότι θα ανέμενε κανείς το αντίθετο. Διαρκείς επαναλήψεις του ίδιου μοτίβου φόβος - παρενόχληση - στέρηση οποιασδήποτε privacy, που και τους βασικούς χαρακτήρες καθιστούν ως καρικατούρες, μα και τους από τα πεζοδρόμια "εισβάλλοντες" στις μοκέτες, ως μηδενικούς και άβουλους. Οι υποιστορίες με το ζεύγος των Εβραίων, με τον μοναχικό μπον βιβέρ, με την λαμόγιο επιστάτρια δεν συνεισφέρουν πουθενά και παρόλες τις προσπάθειες του καστ, εκεί που και βέβαια ξεχωρίζει με άνεση η Karin Viard ως με κάψες πενηντάρα μεγαλοαστή, έχοντας σαν παραστάτες της των Le Figaro σύζυγο Didier Bourbon και την πρώτη στις διαδηλώσεις, αλλά και στο λάκισμα Valerie Bonneton, δεν σώζουν μέχρι τέλους το πλάνο. Που εντέλει φτάνει στην γνώριμη παράνοια που σχεδόν πάντα οδηγούνται οι φραντσέζικες κομεντί, με μέθοδο κομματάκι ενοχλητική και όχι εμπνευσμένη, ώστε να μιλήσουμε για μια δημιουργία που θα μείνει στο μυαλό για αρκετό καιρό μετά την θέαση της...
Συνεπώς το νεοκλασικό τριώροφο στην καρδιά των Παρισίων, όπως συμβαίνει και με το σύνολο των νοικοκυριών, θα τεθεί σε κατάσταση συναγερμού, με την δεδομένη άφιξη των καινούργιων του ενοίκων. Μια κατάσταση που θα αντιμετωπίσουν εντελώς διαφορετικά, οι ψηλομύτες, καραδεξιοί και με τάσεις ρατσιστικές Ντιμπρέιλ, σε σχέση με τους κατά πολύ πιο αγωνιστές,. σοσιαλιστικών ιδεωδών και ακτιβιστές Μπρετζέλ. Όταν θα έρθει η στιγμή της αλήθεια όμως, ιδεολογίες και φούμαρα, μάλλον θα πάνε περίπατο...
Ουσιαστικά η ταινία Le Grand Partage, ασχολείται με αυτή ακριβώς την μετάλλαξη των αντιλήψεων, ενόσω η θεωρία αρχίζει σταδιακά να γίνεται πράξη. Με την εισβολή των πεινασμένων, ξένων, αλλοδαπών, κουρελήδων, πανβρώμικων, στα πολυτελή σαλόνια των μη μου άπτου και στην πλήρη αναστάτωση που θα επιφέρουν στην καθημερινότητα τους, θέλουν δεν θέλουν. Έξυπνα η σκηνοθέτιδα Alexandra Leclere, στήνει στην πολυκατοικία κονάκια διαφορετικών πολιτικών ιδεών και παρατάξεων, τονίζοντας με τον τρόπο της, το πως εκείνες μπορούν να ισοπεδωθούν, σαν φτάσει η ώρα της αλήθεια. Είτε για τους παρτιζάνους, για τους οποίος απέξω από τον χορό, μια χαρά είναι οι ντουντούκες και οι πορείες, στο αντίκρυ της φιλάσθενης Αφρικάνας με το γκρινιάρικο μωρό, θα γίνουν πιο σκληροί κι από το ΕΘνικό Μέτωπο, είτε για τον βαμμένο Γκολικό, που ναι μεν δεν γυρίζει καν να κοιτάξει μετανάστη, σε μια από άλλη χώρα ψυχή όμως, θα βρει την θέρμη που έχει απολέσει από την πολυετή συζυγική σχέση του, με την, ελέω κλιμακτηρίου, αναψοκοκκινισμένη κυρά.
Κι όμως αυτή η μυστήρια και απίθανα υλοποιήσιμη υπόθεση εργασίας, σε οποιοδήποτε καπιταλιστικό καθεστώς - άλλα, όπου όλοι είχαν το σπιτάκι τους, το αμαξάκι τους, την περίθαλψη τους, την εκπαίδευση τους, δωρεάν, φρόντισαν να τα βγάλουν ανελεύθερα και σκάρτα - ενώ παίζει ικανοποιητικά σαν χιουμοριστικό υπόβαθρο, στην πορεία, χωλαίνει, μολονότι θα ανέμενε κανείς το αντίθετο. Διαρκείς επαναλήψεις του ίδιου μοτίβου φόβος - παρενόχληση - στέρηση οποιασδήποτε privacy, που και τους βασικούς χαρακτήρες καθιστούν ως καρικατούρες, μα και τους από τα πεζοδρόμια "εισβάλλοντες" στις μοκέτες, ως μηδενικούς και άβουλους. Οι υποιστορίες με το ζεύγος των Εβραίων, με τον μοναχικό μπον βιβέρ, με την λαμόγιο επιστάτρια δεν συνεισφέρουν πουθενά και παρόλες τις προσπάθειες του καστ, εκεί που και βέβαια ξεχωρίζει με άνεση η Karin Viard ως με κάψες πενηντάρα μεγαλοαστή, έχοντας σαν παραστάτες της των Le Figaro σύζυγο Didier Bourbon και την πρώτη στις διαδηλώσεις, αλλά και στο λάκισμα Valerie Bonneton, δεν σώζουν μέχρι τέλους το πλάνο. Που εντέλει φτάνει στην γνώριμη παράνοια που σχεδόν πάντα οδηγούνται οι φραντσέζικες κομεντί, με μέθοδο κομματάκι ενοχλητική και όχι εμπνευσμένη, ώστε να μιλήσουμε για μια δημιουργία που θα μείνει στο μυαλό για αρκετό καιρό μετά την θέαση της...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Μαΐου από την Tanweer
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική