Free To Run
του Pierre Morath. Εμφανίζονται οι Kathrine Switzer, Noël Tamini, Frank Shorter, Bill Rodgers
Νενικήκαμεν!
του zerVo (@moviesltd) 
Υπάρχουν στιγμές που ο κοινός νους επιχειρεί να συλλάβει το κατόρθωμα κι όμως ακόμη και το εικονικό περπάτημα αυτής της κλασσικής διαδρομής, προκαλεί τέτοιο δέος, που δεν το διανοείται να φανταστεί το πως κάποιοι υπεράνθρωποι το κάνουν πραγματικότητα. 42 χιλιόμετρα και 195 μέτρα, ακριβώς, χωρίζουν την απόσταση από τον Τύμβο, που στήθηκε προς τιμήν των θριαμβευτών Αθηναίων και Πλαταιών επί των πανίσχυρων Περσών, ίσαμε το ομορφότερο Στάδιο που φιλοξένησε ποτέ (σύγχρονους) Ολυμπιακούς Αγώνες. Πορεία ανακοίνωσης Νίκης, που προς τιμήν του πρώτου, κατά τας γραφάς, που την διένυσε, ορίζει και το δυσκολότερο και πλέον επίπονο αγώνισμα, στο καλαντάρι των μεγαλύτερων αθλητικών διοργανώσεων Στίβου. Ο Μαραθώνιος είναι εκείνος που παραδοσιακά ανοίγει - και φυσικά κλείνει - τα προγράμματα όλων των σπουδαίων πρωταθλημάτων, αγκαλιάζοντας από την πρώτη πιστολιά του αφέτη, ίσαμε το τελευταίο πέρασμα της γραμμής του τερματισμού, όλο το συναίσθημα του ευ αγωνίζεσθαι του βασιλιά των σπορ. Κι όμως όσοι δεν γνωρίζουν καλά την ιστορική εξέλιξη του αγωνίσματος, δύσκολα μπορούν να φανταστούν πως κάποτε η συμμετοχή σε αυτό δεν ήταν προνόμιο όλων...
Ακόμη και μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 60, όταν τα κινήματα εξίσωσης των δύο φύλων, απέκτησαν μεγαλύτερη ισχύ, κυρίως στον τρόπο δημοσιοποίησης των δίκαιων αιτημάτων τους, το αποκαλούμενο διεθνώς track and field, δεν επέτρεπε στις γυναίκες να διανύουν αγωνιζόμενες περισσότερα από 400 μέτρα! Έναν μόνο γύρο του γηπέδου, περιορισμό στα σπριντ, αφού οι αντοχές και οι μεγάλες αποστάσεις, στην ουσία και στην πράξη, προορίζονταν μόνο για τους άντρες αθλητές. Και καμία ΔΟΕ και καμία IAAF (Διεθνής Ομοσπονδία Ερασιτεχνικού Αθλητισμού) δεν έδειχναν την τάση να αλλάξουν αυτή την σαφώς ρατσιστική αντίληψη. Σε εποχές που το φιλελεύθερο πνεύμα έμοιαζε ικανό να σπάσει δεσμά, κάποιες πρωτοπόροι αθλήτριες, πήραν το ρίσκο να παίξουν τον ρόλο Καλλιπάτειρας και να ανατρέψουν την ισχύουσα κατάσταση.
Αυτό το χρονικό της εξέλιξης των δρόμων αντοχής, το πιο πρόσφατο μισό του αιώνα, παρουσιάζει με έντονα φορτισμένο συναισθηματικό τόνο, η τεκμηρίωση του Ελβετού σκηνοθέτη Pierre Morath, στο πόνημα του Free To Run. Διότι όσο κι αν μοιάζει παράξενο στον ορθολογιστή, κάποτε, κάποιες εποχές, δεν ήταν άπαντες ελεύθεροι να τρέξουν, να αγωνιστούν, να συναγωνιστούν. Από το πρώτο εκείνο ξέσπασμα της επαναστατημένης Κάθριν Σουίτζερ, που με παραποιημένα στοιχεία πήρε μέρος στην δημοφιλή κούρσα της Βοστόνης, η ταινία χρησιμοποιώντας σπάνιο αρχειακό υλικό, φωτίζει όλα τα πρόσωπα και τα γεγονότα, που καθιέρωσαν σήμερα τον Μαραθώνιο δρόμο, ως το κορυφαίο σύμβολο του Αθλητισμού.
Το ζήτημα της συμμετοχής των κυριών στους δρόμους μεγάλων αποστάσεων, δεν είναι όμως και το μοναδικό που απασχολεί τον κινηματογραφιστή, εφόσον στην ανάπτυξη του θέματος του καταπιάνεται με αρκετές ακόμη κοινωνικές πτυχές του σπορ. Από τότε που οι δρομείς - και οι αρσενικοί δρομείς - θεωρούνταν από τους υπόλοιπους ως θεοπάλαβοι της γειτονιάς, το ντοκιμαντέρ προσεγγίζει όλα τα πρόσωπα που άλλαξαν ολοκληρωτικά την κοινή γνώμη, για να φτάσουμε στο τώρα, όπου επί παραδείγματι ο Μαραθώνιος της Νέας Υόρκης, θεωρείται σαν το κορυφαίο γεγονός της χρονιάς για την πόλη που δεν κοιμάται ποτέ, με τις συμμετοχές να ξεπερνούν ετησίως τις 50 χιλιάδες. Το ποσοστό αναλογίας ανδρών - γυναικών συμμετεχόντων, τείνει πια, για την ιστορία στο 60 - 40...
Από τα πλάνα του Morath δεν απουσιάζουν οι συνεντεύξεις προσώπων που έπαιξαν σημαντικότατο ρόλο στην μετάλλαξη της γενικότερης συλλογιστικής, με πιο σπουδαίο παρόν φυσικά την παρουσία της ίδιας της μυθικής Σουίτζερ. κοντά στα 70 της χρόνια σήμερα, που μπορεί να περηφανεύεται πως εκείνη έβαλε τα θεμέλια των συνταρακτικών αλλαγών. Το σενάριο δίνει επίσης χρόνο συμμετοχής και σε εξίσου σημαντικούς σκαπανείς της εξέλιξης, όπως τον Ευρωπαίο εκδότη της αθλητικής επιθεώρησης Spiridon (δεν χρειάζεται καν να σκεφτούμε από που πήρε το όνομα της) Νοέλ Ταμινί και τον Ολυμπιονίκη του Μονάχου Φρανκ Σόρτερ, που ο θρίαμβος του στους αιματοβαμμένους αγώνες του 72, ώθησε μια ολόκληρη χώρα να ασχοληθεί με το τρέξιμο. Οι πιο συγκινητικές στιγμές του φιλμ, έχουν να κάνουν με τα φόκους στα πρόσωπα του αδικοχαμένου υπερπρωταθλητή Στιβ Πριφεοντέιν, κατόχου όλων των ρεκόρ Αμερικής στις αποστάσεις από τα 2 μέχρι τα 10 χιλιόμετρα, που ως υπερασπιστής των δικαιωμάτων των αθλητών, υπήρξε ο πρώτος που σύναψε συμβόλαιο με την "μικρούλα", μόλις 50 υπαλλήλων, μπράντα υλικού, από το Όρεγκον, Nike, αλλά και του (όχι πάντοτε διαφανών μεθόδων) επιχειρηματία - Μαραθωνοδρόμου Φρεντ Λεμπόου, που μετέτρεψε την κούρσα της Νέας Υόρκης, από περιορισμένης φήμης μίτινγκ, στο κορυφαίο αθλητικό γεγονός του πλανήτη.
Για να θεωρήσω το έργο ως ολοκληρωμένο, μιας και αναφέρθηκε μέσω των πλάνων του στον πρώτο και συγκλονιστικότερο Μαραθώνιο γυναικών στα χρονικά, εκείνον της (μποικοταρισμένης, σε αντίποινα) Ολυμπιάδας του Λος Άντζελες, θα περίμενα από τις εικόνες του να παρελάσει, live, και η θριαμβεύτρια του, Τζόαν Μπενόιτ. Οι απόψεις της γύρω από το χολιγουντιανό σκηνικό που στήθηκε γύρω της στο φίνις μπροστά σε εκατό χιλιάδες κόσμου στο Μεμόριαλ Κολιζέουμ θα είχαν ιδιαίτερη βαρύτητα. Καθώς κι εκείνες της απούσας επίσης Γκάμπι Άντερσεν, που το καταπονημένο βάδισμα της προς την γραμμή του τερματισμού, δεν πρέπει να άφησε φίλαθλο δίχως βουρκωμένα μάτια.
Θυμίζοντας, όσο ποτέ το κατόρθωμα του πρώτου που διένυσε την απόσταση, Φειδιππίδη, του μαντατοφόρου που προς τιμήν του μυριάδες κόσμου κάθε χρόνο επιχειρεί να ξεπεράσει εαυτόν, σωματικά και πνευματικά. Και που το Free To Run με ευγένεια, συνέπεια και εντιμότητα επιχείρησε μέσα από τις εικόνες του να αναδείξει, όσο είναι εφικτό, το τεράστιο μέγεθος του επιτεύγματος, της συμμετοχής και διάνυσης των 42 χιλιομέτρων. Και 195 μέτρων!
Αυτό το χρονικό της εξέλιξης των δρόμων αντοχής, το πιο πρόσφατο μισό του αιώνα, παρουσιάζει με έντονα φορτισμένο συναισθηματικό τόνο, η τεκμηρίωση του Ελβετού σκηνοθέτη Pierre Morath, στο πόνημα του Free To Run. Διότι όσο κι αν μοιάζει παράξενο στον ορθολογιστή, κάποτε, κάποιες εποχές, δεν ήταν άπαντες ελεύθεροι να τρέξουν, να αγωνιστούν, να συναγωνιστούν. Από το πρώτο εκείνο ξέσπασμα της επαναστατημένης Κάθριν Σουίτζερ, που με παραποιημένα στοιχεία πήρε μέρος στην δημοφιλή κούρσα της Βοστόνης, η ταινία χρησιμοποιώντας σπάνιο αρχειακό υλικό, φωτίζει όλα τα πρόσωπα και τα γεγονότα, που καθιέρωσαν σήμερα τον Μαραθώνιο δρόμο, ως το κορυφαίο σύμβολο του Αθλητισμού.
Το ζήτημα της συμμετοχής των κυριών στους δρόμους μεγάλων αποστάσεων, δεν είναι όμως και το μοναδικό που απασχολεί τον κινηματογραφιστή, εφόσον στην ανάπτυξη του θέματος του καταπιάνεται με αρκετές ακόμη κοινωνικές πτυχές του σπορ. Από τότε που οι δρομείς - και οι αρσενικοί δρομείς - θεωρούνταν από τους υπόλοιπους ως θεοπάλαβοι της γειτονιάς, το ντοκιμαντέρ προσεγγίζει όλα τα πρόσωπα που άλλαξαν ολοκληρωτικά την κοινή γνώμη, για να φτάσουμε στο τώρα, όπου επί παραδείγματι ο Μαραθώνιος της Νέας Υόρκης, θεωρείται σαν το κορυφαίο γεγονός της χρονιάς για την πόλη που δεν κοιμάται ποτέ, με τις συμμετοχές να ξεπερνούν ετησίως τις 50 χιλιάδες. Το ποσοστό αναλογίας ανδρών - γυναικών συμμετεχόντων, τείνει πια, για την ιστορία στο 60 - 40...
Από τα πλάνα του Morath δεν απουσιάζουν οι συνεντεύξεις προσώπων που έπαιξαν σημαντικότατο ρόλο στην μετάλλαξη της γενικότερης συλλογιστικής, με πιο σπουδαίο παρόν φυσικά την παρουσία της ίδιας της μυθικής Σουίτζερ. κοντά στα 70 της χρόνια σήμερα, που μπορεί να περηφανεύεται πως εκείνη έβαλε τα θεμέλια των συνταρακτικών αλλαγών. Το σενάριο δίνει επίσης χρόνο συμμετοχής και σε εξίσου σημαντικούς σκαπανείς της εξέλιξης, όπως τον Ευρωπαίο εκδότη της αθλητικής επιθεώρησης Spiridon (δεν χρειάζεται καν να σκεφτούμε από που πήρε το όνομα της) Νοέλ Ταμινί και τον Ολυμπιονίκη του Μονάχου Φρανκ Σόρτερ, που ο θρίαμβος του στους αιματοβαμμένους αγώνες του 72, ώθησε μια ολόκληρη χώρα να ασχοληθεί με το τρέξιμο. Οι πιο συγκινητικές στιγμές του φιλμ, έχουν να κάνουν με τα φόκους στα πρόσωπα του αδικοχαμένου υπερπρωταθλητή Στιβ Πριφεοντέιν, κατόχου όλων των ρεκόρ Αμερικής στις αποστάσεις από τα 2 μέχρι τα 10 χιλιόμετρα, που ως υπερασπιστής των δικαιωμάτων των αθλητών, υπήρξε ο πρώτος που σύναψε συμβόλαιο με την "μικρούλα", μόλις 50 υπαλλήλων, μπράντα υλικού, από το Όρεγκον, Nike, αλλά και του (όχι πάντοτε διαφανών μεθόδων) επιχειρηματία - Μαραθωνοδρόμου Φρεντ Λεμπόου, που μετέτρεψε την κούρσα της Νέας Υόρκης, από περιορισμένης φήμης μίτινγκ, στο κορυφαίο αθλητικό γεγονός του πλανήτη.
Για να θεωρήσω το έργο ως ολοκληρωμένο, μιας και αναφέρθηκε μέσω των πλάνων του στον πρώτο και συγκλονιστικότερο Μαραθώνιο γυναικών στα χρονικά, εκείνον της (μποικοταρισμένης, σε αντίποινα) Ολυμπιάδας του Λος Άντζελες, θα περίμενα από τις εικόνες του να παρελάσει, live, και η θριαμβεύτρια του, Τζόαν Μπενόιτ. Οι απόψεις της γύρω από το χολιγουντιανό σκηνικό που στήθηκε γύρω της στο φίνις μπροστά σε εκατό χιλιάδες κόσμου στο Μεμόριαλ Κολιζέουμ θα είχαν ιδιαίτερη βαρύτητα. Καθώς κι εκείνες της απούσας επίσης Γκάμπι Άντερσεν, που το καταπονημένο βάδισμα της προς την γραμμή του τερματισμού, δεν πρέπει να άφησε φίλαθλο δίχως βουρκωμένα μάτια.
Θυμίζοντας, όσο ποτέ το κατόρθωμα του πρώτου που διένυσε την απόσταση, Φειδιππίδη, του μαντατοφόρου που προς τιμήν του μυριάδες κόσμου κάθε χρόνο επιχειρεί να ξεπεράσει εαυτόν, σωματικά και πνευματικά. Και που το Free To Run με ευγένεια, συνέπεια και εντιμότητα επιχείρησε μέσα από τις εικόνες του να αναδείξει, όσο είναι εφικτό, το τεράστιο μέγεθος του επιτεύγματος, της συμμετοχής και διάνυσης των 42 χιλιομέτρων. Και 195 μέτρων!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Μαΐου 2016 από την Danaos Films
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική