Πατέρας και Κόρη
του Gabriele Muccino. Με τους Amanda Seyfried, Aaron Paul, Russell Crowe, Diane Kruger, Bruce Greenwood, Quvenzhane Wallis, Jane Fonda
Ο αδικημένος γονιός...
του zerVo (@moviesltd) 
Αν βάλουμε σε μια ζυγαριά, τις αβάντες και τα θεωρητικά κέρδη μοιρασιάς της αγάπης, που διακρίνουν τους γονείς ως φύλα, πανεύκολα θα πειστεί ο οποιοσδήποτε πως ο πατέρας είναι ο παρακατιανός της ιστορίας. Μόνο η μάνα έχει δική της ημέρα που την τιμούν παγκοσμίως, μόνο η μάνα δικαιούται λουλούδια, αγκαλιές, φιλιά και παιχνιδάκια από τα βλαστάρια της, μόνο η μάνα "είναι μόνο μία", μόνο στην ζωή της μάνας, δίνουν άπαντες τον υπέρτατο των όρκων. Ο "άλλος" θαρρείς πως είναι ο αόρατος, ο πουθενάς, ο "τι έγινε ρε μπαμπά, πως πάει?". Ότι κι αν γίνει όμως, όσες Κυριακές αφιερωμένες στην μαμά κι αν υπάρξουν, δυο δεδομένα ποτέ δεν θα ανατραπούν. Κανένα αγόρι, δεν θα σεβαστεί όσο ζει, άνθρωπο πιότερο από τον πατέρα του, καμία θυγατέρα, όποιον Βαλεντίνο κι αν ερωτευτεί, δεν θα στεφτεί ποτέ και κανέναν άλλο, για κορώνα της.
Με τις πληγές νωπές ακόμη από το τραγικό τροχαίο δυστύχημα που κόστισε την ζωή στην λατρεμένη του σύζυγο, ο καταξιωμένος και τιμημένος με Βραβείο Πούλιτζερ συγγραφέας Τζέικ Ρότζερς, καλείται να ανασυντάξει τις δυνάμεις του, προκειμένου να αναθρέψει και να μεγαλώσει, την μονάκριβη πεντάχρονη κορούλα του, Κέιτι. Με την μανιοκατάθλιψη να κάνει τακτικά την εμφάνιση της καταβάλλοντας τον ψυχικά και σωματικά, ο μεσήλικας, θα ακούσει τις συμβουλές των γιατρών και θα κλειστεί για ένα εφτάμηνο σε ίδρυμα, για να καταπολεμήσει τα συμπτώματα, αφήνοντας την μικρούλα, στην φύλαξη των εύπορων, αλλά και κινούμενων με υπόγειο πλάνο να την υιοθετήσουν θείων της. Όταν η πόρτα του ψυχιατρείου ανοίξει μετά από καιρό, η κατάσταση που θα συναντήσει ο Τζέικ δεν θα είναι εκείνη που φανταζόταν...
Εικοσιπέντε χρόνια κατοπινά, η Κέιτι, το"πατατάκι" του διάσημου γραφιά, έχει πλέον τριανταρήσει και εργάζεται ως ασκούμενη - πλην χαρισματική στην επικοινωνία - κοινωνική λειτουργός, φροντίζοντας φουκαριάρικα ορφανά, όπως κάποτε υπήρξε κι εκείνη. Απεναντίας, αρνούμενη επιδεικτικά να εντοπίσει τον ένα και μοναδικό πρίγκηπα για να περάσει μαζί του το υπόλοιπο της ζωής της, ξεδίνει σε διαρκή, καθεβραδινά one night stands, που περισσότερο καταστρέφουν το είναι και την αυτοπεποίθηση της, παρά την τρέφουν με κουράγιο για να σταθεί στα πόδια της. Η γνωριμία της με τον καλόκαρδο και συνεσταλμένο, νοβελίστα στα σπάργανα και τεράστιου θαυμαστή του έργου του πατέρα της, Κάμερον, ενδεχόμενα να σταματήσει τον κατήφορο που έχει πάρει, ανοίγοντας της ένα πιο αισιόδοξο παράθυρο για το αύριο.
Στον δεσμό που δεν έσπασε, ούτε καν ράγισε, δυόμισι δεκαετίες μετά το συμβάν που άλλαξε ολοκληρωτικά την ζωή τους, ανάμεσα σε ένα χαριτωμένο, γεμάτο ενέργεια και κέφι, όσο όμως και ταλαιπωρημένο από την απώλεια κοριτσάκι και τον γεμάτο πάθος στην καρδιά, τώρα που η μοίρα τα έφερε έτσι ολομόναχος να φροντίσει να μην της λείψει τίποτα, γονιό της, εστιάζει το μελόδραμα του ενός και μοναδικού στο είδος Gabriele Muccino. Ο Ιταλιάνος που έχει φροντίσει κατά το παρελθόν να διατηρηθούν σε υψηλά επίπεδα οι πωλήσεις Zewasoft, στα περίπτερα δίπλα από τις κινηματογραφικές αίθουσες, εδώ ακολουθεί το ίδιο μοτίβο, ρίχνοντας διαρκώς ευθείες βολές στο συναίσθημα του θεατή, προκειμένου να το ταρακουνήσει. Μολονότι εκ των πραγμάτων όμως, τα δραματικά στοιχεία της πλοκής του είναι τόσα που δεν θα χρειαζόταν και ιδιαίτερη προσπάθεια να το επιτύχει, εντούτοις εκείνος ξεπερνά τα εσκαμμένα, πετώντας στην κινούμενη σε δύο χρονικές τροχιές ιστορία του, το ένα κάρβουνο μετά ο άλλο, μην τυχόν και σβήσει ποτέ η φωτιά του μελό. Συνέπεια τούτου είναι το πράγμα να παραφορτώσει, να φουσκώσει και σχεδόν να εκραγεί από το πολύ φουρτούνιασμα. Που μπορεί στην μια περίπτωση (του τότε) να χωνεύεται πιο άνετα, εφόσον ανάμεσα του παίζει μια παιδική ψυχή (σημειωτέον και στο δεύτερο παίζει, αλλά είναι σημαντικά παράταιρη) στο τώρα όμως, δεδομένα το παρατράβηγμα της κυκλοθυμίας της νεαράς είναι τέτοιο, που ενδέχεται ελάχιστοι από την πλατεία να επιδείξουν συμπάθεια, για το ίδιο ακριβώς πρόσωπο, στην ενήλικη φόρμα του.
Έστω κι αν δεν φαντάζει ως η ιδανική επιλογή για τον ρόλο του διανοούμενου - χήρου - μοναχογονιού, ο αγριωπός και πιο χοντρός πλέον και από τον μακαρίτη Seymour Hoffman, Russell Crowe, έχει την ικανότητα να φέρνει το σενάριο στα μέτρα του και να εκτελεί τον ρόλο, άνευ δυσκολίας. Και σε γενικές γραμμές, οι λοιποί πασίγνωστοι φίλοι του σκηνοθέτη, από τον Aaron Paul μέχρι την Kruger και από την μπέμπα Quvenzhane ίσαμε την σιμά 80χρονη Jane Fonda / χαλκομανία, δεν τα πηγαίνουν άσχημα στα ρολάκια τους. Μισμάτς λοιπόν, που πέφτει ολοσχερώς - ξανά - στις πλατούλες της ξανθούλας Amanda Seyfried, που για τίποτα ηλιόλουστα Mamma Mia μια χαρά επιλογή έμοιαζε, στα σοβαρά όμως δεν το έχει. Πιθανότατα αυτή και να είναι η αιτία της τεράστιας ανισότητας μεταξύ των δύο ανεξάρτητων σε χρόνο ιστοριών, που η μια φέρνει πολύ στο best of του ντιρέκτορα, The Pursuit Of Happyness και η έτερη σε φωτονοβέλα του Sparks. Παρόλα αυτά κρατάμε τα θετικότερα στοιχεία της παρελθούσης και πολύ πιο συγκινητικής εκ των δύο και δεν τοποθετούμε το Fathers And Daughters στην χειρότερη θέση των έως τώρα πονημάτων του δακρύβρεχτου Muccino. Έχει φροντίσει τον τίτλο να λουστεί από χρόνια το Playing For Keeps, ώστε αν το ξεπεράσει ο Ρωμαίος, μάλλον πρέπει να στρίβει και για άλλο επάγγελμα...
Εικοσιπέντε χρόνια κατοπινά, η Κέιτι, το"πατατάκι" του διάσημου γραφιά, έχει πλέον τριανταρήσει και εργάζεται ως ασκούμενη - πλην χαρισματική στην επικοινωνία - κοινωνική λειτουργός, φροντίζοντας φουκαριάρικα ορφανά, όπως κάποτε υπήρξε κι εκείνη. Απεναντίας, αρνούμενη επιδεικτικά να εντοπίσει τον ένα και μοναδικό πρίγκηπα για να περάσει μαζί του το υπόλοιπο της ζωής της, ξεδίνει σε διαρκή, καθεβραδινά one night stands, που περισσότερο καταστρέφουν το είναι και την αυτοπεποίθηση της, παρά την τρέφουν με κουράγιο για να σταθεί στα πόδια της. Η γνωριμία της με τον καλόκαρδο και συνεσταλμένο, νοβελίστα στα σπάργανα και τεράστιου θαυμαστή του έργου του πατέρα της, Κάμερον, ενδεχόμενα να σταματήσει τον κατήφορο που έχει πάρει, ανοίγοντας της ένα πιο αισιόδοξο παράθυρο για το αύριο.
Στον δεσμό που δεν έσπασε, ούτε καν ράγισε, δυόμισι δεκαετίες μετά το συμβάν που άλλαξε ολοκληρωτικά την ζωή τους, ανάμεσα σε ένα χαριτωμένο, γεμάτο ενέργεια και κέφι, όσο όμως και ταλαιπωρημένο από την απώλεια κοριτσάκι και τον γεμάτο πάθος στην καρδιά, τώρα που η μοίρα τα έφερε έτσι ολομόναχος να φροντίσει να μην της λείψει τίποτα, γονιό της, εστιάζει το μελόδραμα του ενός και μοναδικού στο είδος Gabriele Muccino. Ο Ιταλιάνος που έχει φροντίσει κατά το παρελθόν να διατηρηθούν σε υψηλά επίπεδα οι πωλήσεις Zewasoft, στα περίπτερα δίπλα από τις κινηματογραφικές αίθουσες, εδώ ακολουθεί το ίδιο μοτίβο, ρίχνοντας διαρκώς ευθείες βολές στο συναίσθημα του θεατή, προκειμένου να το ταρακουνήσει. Μολονότι εκ των πραγμάτων όμως, τα δραματικά στοιχεία της πλοκής του είναι τόσα που δεν θα χρειαζόταν και ιδιαίτερη προσπάθεια να το επιτύχει, εντούτοις εκείνος ξεπερνά τα εσκαμμένα, πετώντας στην κινούμενη σε δύο χρονικές τροχιές ιστορία του, το ένα κάρβουνο μετά ο άλλο, μην τυχόν και σβήσει ποτέ η φωτιά του μελό. Συνέπεια τούτου είναι το πράγμα να παραφορτώσει, να φουσκώσει και σχεδόν να εκραγεί από το πολύ φουρτούνιασμα. Που μπορεί στην μια περίπτωση (του τότε) να χωνεύεται πιο άνετα, εφόσον ανάμεσα του παίζει μια παιδική ψυχή (σημειωτέον και στο δεύτερο παίζει, αλλά είναι σημαντικά παράταιρη) στο τώρα όμως, δεδομένα το παρατράβηγμα της κυκλοθυμίας της νεαράς είναι τέτοιο, που ενδέχεται ελάχιστοι από την πλατεία να επιδείξουν συμπάθεια, για το ίδιο ακριβώς πρόσωπο, στην ενήλικη φόρμα του.
Έστω κι αν δεν φαντάζει ως η ιδανική επιλογή για τον ρόλο του διανοούμενου - χήρου - μοναχογονιού, ο αγριωπός και πιο χοντρός πλέον και από τον μακαρίτη Seymour Hoffman, Russell Crowe, έχει την ικανότητα να φέρνει το σενάριο στα μέτρα του και να εκτελεί τον ρόλο, άνευ δυσκολίας. Και σε γενικές γραμμές, οι λοιποί πασίγνωστοι φίλοι του σκηνοθέτη, από τον Aaron Paul μέχρι την Kruger και από την μπέμπα Quvenzhane ίσαμε την σιμά 80χρονη Jane Fonda / χαλκομανία, δεν τα πηγαίνουν άσχημα στα ρολάκια τους. Μισμάτς λοιπόν, που πέφτει ολοσχερώς - ξανά - στις πλατούλες της ξανθούλας Amanda Seyfried, που για τίποτα ηλιόλουστα Mamma Mia μια χαρά επιλογή έμοιαζε, στα σοβαρά όμως δεν το έχει. Πιθανότατα αυτή και να είναι η αιτία της τεράστιας ανισότητας μεταξύ των δύο ανεξάρτητων σε χρόνο ιστοριών, που η μια φέρνει πολύ στο best of του ντιρέκτορα, The Pursuit Of Happyness και η έτερη σε φωτονοβέλα του Sparks. Παρόλα αυτά κρατάμε τα θετικότερα στοιχεία της παρελθούσης και πολύ πιο συγκινητικής εκ των δύο και δεν τοποθετούμε το Fathers And Daughters στην χειρότερη θέση των έως τώρα πονημάτων του δακρύβρεχτου Muccino. Έχει φροντίσει τον τίτλο να λουστεί από χρόνια το Playing For Keeps, ώστε αν το ξεπεράσει ο Ρωμαίος, μάλλον πρέπει να στρίβει και για άλλο επάγγελμα...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Μαΐου από την Seven / Spentzos
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική