Υπόθεση Άγνωστο DNA
του Frédéric Telliers. Με τους Raphaël Personnaz, Nathalie Baye, Olivier Gourmet, Michel Vuillermoz, Adama Niane, Christa Théret, Thierry Neuvic, William Nadylam, Marianne Denicourt, Chloë Stéfani, John Sehil
Επτά φονικά αναζητούν δράστη!
του zerVo (@moviesltd) 
Από τις πλέον ανατριχιαστικές υποθέσεις κατά συρροήν δολοφόνου, στα παγκόσμια αστυνομικά χρονικά και αναμφίβολα εκείνη που συγκλόνισε συθέμελα την κοινή γνώμη της Πόλης του Φωτός, λίγο καιρό πριν την έλευση του Μιλένιουμ, υπήρξε εκείνη που έμεινε στην ιστορία ως του Σφαγέα του Ανατολικού Παρισιού. Ενός παρανοϊκού άντρα, που μέσα σε μια περίοδο δέκα και πλέον χρόνων, διέπραξε είκοσι τουλάχιστον επιθέσεις σε ανυποψίαστες νεαρές γυναίκες, προκαλώντας τον φρικτό θάνατο επτά εξ αυτών και σκορπώντας τον φόβο και τον τρόμο στις συνοικίες της γαλλικής πρωτεύουσας. Μια αστυνομική έρευνα στην οποία συμμετείχαν περισσότεροι από 4000 ένστολοι, ψάχνοντας σπιθαμή προς σπιθαμή τα ίχνη του serial killer σε όλη την επικράτεια και που γράφτηκε στην εγκληματολογική Βίβλο, ως η πρώτη που επιλύθηκε χάρη στην αρωγή της επιστήμης, που ταυτοποίησε και υπέδειξε το DNA του δράστη...
1991. Χρονιά σταθμός για τον άγουρο ακόμη αστυνομικό Φρανκ Μάνιε, αφού έκανε το παιδικό του όνειρο πραγματικότητα, περνώντας το κατώφλι του κτιρίου με τον αριθμό 36 της οδού Ορφέβρ, ως μέλος του Τμήματος Ανθρωποκτονιών των Παρισίων. Με ούτε καλά συμπληρωμένες λίγες μέρες στο Σώμα, θα αναλάβει την πρώτη δύσκολη υπόθεση της καριέρας του, καθώς θα συμμετάσχει στην ομάδα εντοπισμού του δράστη, της μανιακής επίθεσης μέσα στο ίδιο της το διαμέρισμα, μιας δεκαεννιάχρονης, που βρήκε φρικτό θάνατο στα χέρια του. Με τις μνήμες από τις εικόνες φρίκης του βάναυσα δεμένου και κτυπημένου πτώματος μέσα σε μια λίμνη αίματος να τριβελίζουν το μυαλό του, ο άμαθος και με ελάχιστες εμπειρίες Μάνιε, θα δώσει όρκο στον εαυτό του να συλλάβει το Τέρας. Που εντός ολίγου θα κτυπήσει και πάλι, κόβοντας το νήμα της ζωής μιας ακόμη απροστάτευτης κοπέλας. Κτύπημα που δυστυχώς δεν θα είναι και το τελευταίο...
Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο κάποιες φορές να μεταφερθεί αυτούσιο στο εκράν, το χρονικό μιας τόσο περίπλοκης έρευνας, που λαμβάνει χώρα ταυτόχρονα με τα καινούργια εγκλήματα που ο κακούργος διαπράττει, ξεδιψώντας τα φονικά του ένστικτα. Άλλωστε όταν μιλάμε για μια περίπτωση που κράτησε περισσότερο από μια δεκαετία, είναι εύκολο να αναλογιστεί κανείς την φθορά που προκάλεσε στην ψυχολογία των ντετέκτιβ που την ανέλαβαν, όσο και στο κύρος της ίδιας της Αστυνομίας, που δεν υπέπεσε και σε λίγα (τρομακτικά) λάθη κατά την διάρκεια της. Η συνήθης μέθοδος απεικόνισης του timeline, εστιάζει στα ίδια τα περιστατικά, τονισμένα κατά τέτοιον τρόπο ώστε να δημιουργήσουν συνθήκες ανατριχιαστικές στο θρίλερ, ρίχνοντας πιο πολύ φως στην (ανθρώπινη?) υπόσταση του σχιζοφρενή και λιγότερο στην διωκτική μεθοδολογία των Αρχών. Ένεκα λοιπόν της πρωτιάς που κατέχει η L'Affaire SK1, η κάμερα δεν στέκεται τόσο πολύ στα μέρη που συνέβησαν οι επιθέσεις, αποφεύγοντας μάλιστα επιμελώς να δείξει το πραγματικό πρόσωπο του θύτη. Σκορπώντας με αυτή την τεχνική, αμφιβολίες στην κινηματογραφική πλατεία, παρόμοιες με εκείνες που θα ένιωθαν (φαντάζομαι) οι του CSI Paris, ενόσω βρίσκονταν στο κατόπι του.
Με βασικό άξονα ανάπτυξης της πλοκής, τον ψάρακα μπάτσο, που σταδιακά γερνάει δίχως να έχει καταφέρει ακόμη να κάνει πράξη την υπόσχεση του λησμονώντας συνάμα βασικές του αξίες και μαζί τους μια φαμίλια που τον καρτερεί υπομονετικά, το γεμάτο σασπένς φιλμ, βραδυφλέγεται, ανάμεσα στις φρέσκες επιθέσεις και τις αστυνομικές φλόπες. Ο σκηνοθέτης Frederic Telier, μόλις στην πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους, αποφασίζει πως ο δρόμος που θα ακολουθήσει, δεν είναι κανένας από τους ήδη γνωστούς, ούτε ο καθαρόαιμα φραντσέζικος του νεο νουάρ, με τα σκοτεινά αγωνιώδη πλάνα, ούτε ο αμιγής αμερικάνικος του ακατάπαυστου τρεχαλητού, όπως σε Αμνούς ή Zodiac. Πολύ ενδιαφέρουσα η άποψη του δημιουργού να παίξει ένα ιδιόμορφο πινγκ πονγκ, μεταξύ του μαραζωμένου διώκτη και (σε ασύμβατο χρόνο) του αρνούμενου να αποδεχθεί την ενοχή του συλληφθέντα, δίνοντας μια πιο ανθρώπινη υπόσταση στο σύνολο του.
Για να το πραγματοποιήσει το πλάνο, όμως, έχει και την τύχη με το μέρος του καθώς θα βρει γι αυτούς ακριβώς τους δύο, ιδιαίτερα απαιτητικούς ρόλους, αντιστοίχως δύο πρόσωπα φρέσκα κι όχι τριμμένα ή μανιερισμένα. Η επιλογή του πανάγνωστου Adama Niane, για να αποδώσει τον Αρσεν Λουπέν Γκι Ζορζ, που ξεγλιστρούσε μόνιμα από το δίχτυ του Νόμου, σαν να φρόντιζε ένα αόρατο χέρι γι αυτό, είναι πραγματικός λαχνός. Δεν είμαι τόσο βέβαιος πως τον πλήρους αληθινότητας στην έκφραση του φονιά, έγχρωμο ηθοποιό, θα ξαναδούμε ποτέ σε παραγωγή τέτοιου επιπέδου. Το αναφέρω αυτό, κτίζοντας κλίμα αντίφασης, διότι ακριβώς απέναντι του, φορώντας το παλιοκαιρισμένο σακάκι του επιθεωρητή, ο Raphael Personnaz, ορίζει την απόλυτη έννοια του a star is born! Φυσικά και τον έχουμε ξαναπετύχει τον 35χρονο Γάλλο σε καμιά ντουζίνα ρολίστικες παρεμβάσεις του κατά το παρελθόν, καμία όμως τόσο ηχηρά πρωταγωνιστική, ώστε να του δώσει την ώθηση καριέρας που δικαιούται. Μπορεί να ακούγεται βαρύ, αλλά τέτοια αύρα Delon, ειδικά στις σεάνς που ο blue eyes φοβισμένα παίρνει πληροφορίες για το καινούργιο του επαγγελματικό περιβάλλον, δεν έχω συναντήσει ξανά. Με μια και μόνο λέξη, καταπληκτικός!
Και καταλύτης σωστής απόδοσης κατά την θωριά του δημιουργού, ενός έργου, που αναπαριστά τα πραγματικά γεγονότα με μια ιδιάζουσα και πρωτότυπη χροιά, χωρίς να καταφεύγει στους φτηνούς εντυπωσιασμούς. Αφήνοντας τον τρόμο να ξετυλιχθεί είτε στο φόντο, μέσω φωτογραφιών, φακέλων, μέμο, είτε ακόμη και off screen, δίνοντας στον θεατή την ευκαιρία να ζωγραφίσει μόνος του το κάδρο της τραγωδίας. Δίχως άλλο, η (πραγματικά) καλύτερη ταινία που προβλήθηκε στο Διαγωνιστικό Τμήμα του Γαλλόφωνου Φεστιβάλ Αθηνών 2016.
Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο κάποιες φορές να μεταφερθεί αυτούσιο στο εκράν, το χρονικό μιας τόσο περίπλοκης έρευνας, που λαμβάνει χώρα ταυτόχρονα με τα καινούργια εγκλήματα που ο κακούργος διαπράττει, ξεδιψώντας τα φονικά του ένστικτα. Άλλωστε όταν μιλάμε για μια περίπτωση που κράτησε περισσότερο από μια δεκαετία, είναι εύκολο να αναλογιστεί κανείς την φθορά που προκάλεσε στην ψυχολογία των ντετέκτιβ που την ανέλαβαν, όσο και στο κύρος της ίδιας της Αστυνομίας, που δεν υπέπεσε και σε λίγα (τρομακτικά) λάθη κατά την διάρκεια της. Η συνήθης μέθοδος απεικόνισης του timeline, εστιάζει στα ίδια τα περιστατικά, τονισμένα κατά τέτοιον τρόπο ώστε να δημιουργήσουν συνθήκες ανατριχιαστικές στο θρίλερ, ρίχνοντας πιο πολύ φως στην (ανθρώπινη?) υπόσταση του σχιζοφρενή και λιγότερο στην διωκτική μεθοδολογία των Αρχών. Ένεκα λοιπόν της πρωτιάς που κατέχει η L'Affaire SK1, η κάμερα δεν στέκεται τόσο πολύ στα μέρη που συνέβησαν οι επιθέσεις, αποφεύγοντας μάλιστα επιμελώς να δείξει το πραγματικό πρόσωπο του θύτη. Σκορπώντας με αυτή την τεχνική, αμφιβολίες στην κινηματογραφική πλατεία, παρόμοιες με εκείνες που θα ένιωθαν (φαντάζομαι) οι του CSI Paris, ενόσω βρίσκονταν στο κατόπι του.
Με βασικό άξονα ανάπτυξης της πλοκής, τον ψάρακα μπάτσο, που σταδιακά γερνάει δίχως να έχει καταφέρει ακόμη να κάνει πράξη την υπόσχεση του λησμονώντας συνάμα βασικές του αξίες και μαζί τους μια φαμίλια που τον καρτερεί υπομονετικά, το γεμάτο σασπένς φιλμ, βραδυφλέγεται, ανάμεσα στις φρέσκες επιθέσεις και τις αστυνομικές φλόπες. Ο σκηνοθέτης Frederic Telier, μόλις στην πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους, αποφασίζει πως ο δρόμος που θα ακολουθήσει, δεν είναι κανένας από τους ήδη γνωστούς, ούτε ο καθαρόαιμα φραντσέζικος του νεο νουάρ, με τα σκοτεινά αγωνιώδη πλάνα, ούτε ο αμιγής αμερικάνικος του ακατάπαυστου τρεχαλητού, όπως σε Αμνούς ή Zodiac. Πολύ ενδιαφέρουσα η άποψη του δημιουργού να παίξει ένα ιδιόμορφο πινγκ πονγκ, μεταξύ του μαραζωμένου διώκτη και (σε ασύμβατο χρόνο) του αρνούμενου να αποδεχθεί την ενοχή του συλληφθέντα, δίνοντας μια πιο ανθρώπινη υπόσταση στο σύνολο του.
Για να το πραγματοποιήσει το πλάνο, όμως, έχει και την τύχη με το μέρος του καθώς θα βρει γι αυτούς ακριβώς τους δύο, ιδιαίτερα απαιτητικούς ρόλους, αντιστοίχως δύο πρόσωπα φρέσκα κι όχι τριμμένα ή μανιερισμένα. Η επιλογή του πανάγνωστου Adama Niane, για να αποδώσει τον Αρσεν Λουπέν Γκι Ζορζ, που ξεγλιστρούσε μόνιμα από το δίχτυ του Νόμου, σαν να φρόντιζε ένα αόρατο χέρι γι αυτό, είναι πραγματικός λαχνός. Δεν είμαι τόσο βέβαιος πως τον πλήρους αληθινότητας στην έκφραση του φονιά, έγχρωμο ηθοποιό, θα ξαναδούμε ποτέ σε παραγωγή τέτοιου επιπέδου. Το αναφέρω αυτό, κτίζοντας κλίμα αντίφασης, διότι ακριβώς απέναντι του, φορώντας το παλιοκαιρισμένο σακάκι του επιθεωρητή, ο Raphael Personnaz, ορίζει την απόλυτη έννοια του a star is born! Φυσικά και τον έχουμε ξαναπετύχει τον 35χρονο Γάλλο σε καμιά ντουζίνα ρολίστικες παρεμβάσεις του κατά το παρελθόν, καμία όμως τόσο ηχηρά πρωταγωνιστική, ώστε να του δώσει την ώθηση καριέρας που δικαιούται. Μπορεί να ακούγεται βαρύ, αλλά τέτοια αύρα Delon, ειδικά στις σεάνς που ο blue eyes φοβισμένα παίρνει πληροφορίες για το καινούργιο του επαγγελματικό περιβάλλον, δεν έχω συναντήσει ξανά. Με μια και μόνο λέξη, καταπληκτικός!
Και καταλύτης σωστής απόδοσης κατά την θωριά του δημιουργού, ενός έργου, που αναπαριστά τα πραγματικά γεγονότα με μια ιδιάζουσα και πρωτότυπη χροιά, χωρίς να καταφεύγει στους φτηνούς εντυπωσιασμούς. Αφήνοντας τον τρόμο να ξετυλιχθεί είτε στο φόντο, μέσω φωτογραφιών, φακέλων, μέμο, είτε ακόμη και off screen, δίνοντας στον θεατή την ευκαιρία να ζωγραφίσει μόνος του το κάδρο της τραγωδίας. Δίχως άλλο, η (πραγματικά) καλύτερη ταινία που προβλήθηκε στο Διαγωνιστικό Τμήμα του Γαλλόφωνου Φεστιβάλ Αθηνών 2016.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Μαΐου 2016 από την Danaos Films
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική