Το μπαρμπέρικο: Η νέα κουπ
του Malcolm D. Lee. Με τους Ice Cube, Cedric the Entertainer, Regina Hall, Sean Patrick Thomas, Eve, Anthony Anderson, Common, Nicki Minaj, Lamorne Morris, Tyga
Εδώ το καλό... κούρεμα!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
«Σύριζα» και χωρίς... ΔΝΤ!
Για να δούμε λίγο την πορεία του «Μπαρμπέρικου» ως franchise: Η πρώτη ταινία με τίτλο «Το μπαρμπέρικο» (Barbershop) γυρίστηκε το 2002 και είχε ως σκηνοθέτη τον Tim Story. Η δεύτερη ταινία με τίτλο «Barbershop 2: Back in Business» γυρίστηκε το 2004 και είχε ως σκηνοθέτη τον Kevin Rodney Sullivan. Και 12 χρόνια μετά έχουμε το τρίτο «επεισόδιο» της σειράς και το πρώτο που προβάλλεται κινηματογραφικά στη χώρα μας! Οι τέσσερις ηθοποιοί που παίζουν και στις τρεις ταινίες της σειράς είναι οι Ice Cube, Cedric the Entertainer, Sean Patrick Thomas και Eve. Σε ότι αφορά τον Malcolm D. Lee, αυτή είναι η 8η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί, με καλύτερή του από αυτές που έχουμε δει το «Ο μαύρος αδελφός» (Undercover Brother, 2002), ταινία που είχε βγει κατευθείαν στο dvd στην Ελλάδα.
Σε ότι αφορά τον πρωταγωνιστή Ice Cube είναι από τις πλέον εμβληματικές φιγούρες στο χώρο της ραπ. Ξεκίνησε την καριέρα του ως μέλος των C.I.A. (Cru' in Action!) και ακολούθως έγινε μέλος των N.W.A. (Niggaz Wit Attitudes) – την άνοδο και την πτώση του συγκροτήματος την «είδαμε» στην ταινία «Straight Outta Compton» του 2015, μια από τις καλύτερες μουσικές βιογραφίες των τελευταίων ετών! Το 1989 ξεκίνησε τη solo καριέρα του. Το MTV τον έχει τοποθετήσει στην 8η θέση των καλύτερων Mcs όλων των εποχών, ενώ ο συνάδελφός του, Snoop Dogg, τον θεωρεί τον κορυφαίο! Είναι από τους ιδρυτές του gangsta rap κι είναι γνωστός ως εξαιρετικός στιχουργός και αφηγητής ιστοριών στα τραγούδια του. Οι στίχοι του είναι επιθετικοί, θυμωμένοι, βίαιοι, ασχολούνται με την πολιτική και την κοινωνία. Παράλληλα με τη μουσική του καριέρα έχει αξιόλογη καριέρα και στον κινηματογράφο, καθώς συχνά πυκνά εμφανίζεται σε ταινίες είτε ως πρωταγωνιστής είτε σε δεύτερους ρόλους. Αλλά και ταινία έχει σκηνοθετήσει, και σενάρια έχει γράψει και παραγωγές έχει κάνει και τηλεοπτικές σειρές είχαν την εποπτεία του. Πολυάσχολος ο γεννημένος στις 15 Ιουνίου του 1969 Καλιφορνέζος.
Η υπόθεση: Ο Κάλβιν Πάλμερ διατηρεί ένα μπαρμπέρικο στην υποβαθμισμένη, ουσιαστικά γκετοποιημένη και γεμάτη βία Νότια Πλευρά του Σικάγου. Καθώς τα χρόνια έχουν περάσει και η οικονομική κρίση είναι γεγονός και στις ΗΠΑ, ο Κάλβιν έχει αναγκαστεί να «διευρύνει» τον καθαρά ανδρικό χώρο συνάντησης για κόψιμο μαλλιών και εξομολογήσεις. Βάζοντας συνέταιρο την Άντζι έχει μετατρέψει το μισό μαγαζί σε κομμωτήριο και γενικότερα «beauty salon» για γυναίκες. Παρά τις καλές στιγμές, το εύθυμο κλίμα και το αίσθημα συντροφικότητας μέσα στο μαγαζί, η κατάσταση στην γειτονιά τους πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Αιτία: οι βίαιες συγκρούσες ανάμεσα σε συμμορίες Αφροαμερικάνων, που οδηγούν σε καθημερινές σχεδόν δολοφονίες νεαρών παιδιών, που δεν προλαβαίνουν καν να φτάσουν τα 18 τους χρόνια. Έχοντας γιο στην εφηβεία ο Κάλβιν τρομάζει και ετοιμάζει σχέδιο για μετακόμιση και άνοιγμα μπαρμπέρικου σε πιο ασφαλείς περιοχές της πόλης. Αλλά μέχρι να γίνει αυτό αποφασίζει για ένα σαββατοκύριακο να καλέσει τις συμμορίες σε ανακωχή, με αντάλλαγμα τσάμπα κουρέματα! Θα πιάσει το... κόλπο;
Η άποψή μας: Η πρώτη ταινία της σειράς έκανε περί τα 76 εκατομμύρια δολάρια εισπράξεις, η δεύτερη έφτασε τα 65 εκατομμύρια και η τρίτη ακούμπησε τα 53 εκατομμύρια δολάρια. Target group για την ταινία είναι οι Αφροαμερικάνοι. Θα μπορούσαμε να πούμε πως κατά μία έννοια είναι ταινία είδους. Και μάλιστα από τις εμπορικές. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι καλογυρισμένη. Ή πως δεν έχει ενδιαφέρον και για τους μη Αφροαμερικάνους. Ίσα ίσα. Η λογική τούτης της ταινίας (να εξομολογηθώ εδώ ότι δεν έχω δει καμία άλλη ταινία της σειράς) είναι να μιλάει για τα προβλήματα των Μαύρων με τρόπο που να μην «διώχνει» το λευκό κοινό. Θέλω να πω: λειτουργεί και ως όχημα κατανόησης μιας διαφορετικής κουλτούρας. Σε πολλές μέινστριμ παραγωγές οι Αφροαμερικάνοι παρουσιάζονται ως στερεότυπα. Εδώ, μιας που μιλάνε οι ίδιοι για τους εαυτούς τους, το πράγμα είναι πιο αληθινό.
Οι καθημερινές κουβέντες μέσα στο μπαρμπέρικο έχουν – πρωτίστως – πλάκα. Πειράγματα, κοροϊδίες και η αιώνια διαμάχη των δύο φύλων μέσα από ατάκες, συζητήσεις, αλήθειες και... στερεότυπα! Στη βάση μας, λέει η ταινία, όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίδιοι. Πέρα από το χρώμα του δέρματός μας έχουμε τις ίδιες ανησυχίες, την ίδια ανάγκη για αγάπη, την ίδια σχέση με την οικογένεια, τους ίδιους προβληματισμούς για το μέλλον, τη νεολαία, τη βία, την αδικία. Εκεί που δεν τα καταφέρνει η ταινία είναι στο να περάσει το μήνυμά της. Φαίνεται λίγο artificial, λίγο παρατραβηγμένο, λίγο fake. Αλλά τουλάχιστον είναι ειλικρινής. Να σταματήσει η βία ανάμεσα στις συμμορίες. Ok, ευχολόγιο. Πώς φτάσαμε να δημιουργηθούν οι συμμορίες; Γιατί σκοτώνονται μεταξύ τους; Για τη διαδικασία δεν μας λέει τίποτε η ταινία.
Στις χαλαρές στιγμές της, πάντως, η ταινία λειτουργεί μια χαρά. Οι κουβέντες βγάζουν γέλιο. Κι εκεί είναι που πετυχαίνει το στόχο της. Η Nicki Minaj δεν τα πάει καθόλου άσχημα ως η... πέτρα του σκανδάλου (απορώ, πάντως, με τη μανία που έχουν οι Αφροαμερικάνοι με τους τεράστιους κώλους!), ο Common είναι επίσης λειτουργικότατος, γενικώς πολλοί μέσα στην ταινία είναι ράπερ που παίζουν και τους ηθοποιούς. Δεν κόβεις φλέβες, δεν περνάς και άσχημα. Και στο φινάλε έχουμε και καλά και την επίσκεψη του προέδρου Ομπάμα στο μπαρμπέρικο. Άραγε, θα έμπαινε ο Αλέξης σε ένα κουρείο της γειτονιάς; Ω, ρε ξεφωνητό που θα έτρωγε...
Η υπόθεση: Ο Κάλβιν Πάλμερ διατηρεί ένα μπαρμπέρικο στην υποβαθμισμένη, ουσιαστικά γκετοποιημένη και γεμάτη βία Νότια Πλευρά του Σικάγου. Καθώς τα χρόνια έχουν περάσει και η οικονομική κρίση είναι γεγονός και στις ΗΠΑ, ο Κάλβιν έχει αναγκαστεί να «διευρύνει» τον καθαρά ανδρικό χώρο συνάντησης για κόψιμο μαλλιών και εξομολογήσεις. Βάζοντας συνέταιρο την Άντζι έχει μετατρέψει το μισό μαγαζί σε κομμωτήριο και γενικότερα «beauty salon» για γυναίκες. Παρά τις καλές στιγμές, το εύθυμο κλίμα και το αίσθημα συντροφικότητας μέσα στο μαγαζί, η κατάσταση στην γειτονιά τους πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Αιτία: οι βίαιες συγκρούσες ανάμεσα σε συμμορίες Αφροαμερικάνων, που οδηγούν σε καθημερινές σχεδόν δολοφονίες νεαρών παιδιών, που δεν προλαβαίνουν καν να φτάσουν τα 18 τους χρόνια. Έχοντας γιο στην εφηβεία ο Κάλβιν τρομάζει και ετοιμάζει σχέδιο για μετακόμιση και άνοιγμα μπαρμπέρικου σε πιο ασφαλείς περιοχές της πόλης. Αλλά μέχρι να γίνει αυτό αποφασίζει για ένα σαββατοκύριακο να καλέσει τις συμμορίες σε ανακωχή, με αντάλλαγμα τσάμπα κουρέματα! Θα πιάσει το... κόλπο;
Η άποψή μας: Η πρώτη ταινία της σειράς έκανε περί τα 76 εκατομμύρια δολάρια εισπράξεις, η δεύτερη έφτασε τα 65 εκατομμύρια και η τρίτη ακούμπησε τα 53 εκατομμύρια δολάρια. Target group για την ταινία είναι οι Αφροαμερικάνοι. Θα μπορούσαμε να πούμε πως κατά μία έννοια είναι ταινία είδους. Και μάλιστα από τις εμπορικές. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι καλογυρισμένη. Ή πως δεν έχει ενδιαφέρον και για τους μη Αφροαμερικάνους. Ίσα ίσα. Η λογική τούτης της ταινίας (να εξομολογηθώ εδώ ότι δεν έχω δει καμία άλλη ταινία της σειράς) είναι να μιλάει για τα προβλήματα των Μαύρων με τρόπο που να μην «διώχνει» το λευκό κοινό. Θέλω να πω: λειτουργεί και ως όχημα κατανόησης μιας διαφορετικής κουλτούρας. Σε πολλές μέινστριμ παραγωγές οι Αφροαμερικάνοι παρουσιάζονται ως στερεότυπα. Εδώ, μιας που μιλάνε οι ίδιοι για τους εαυτούς τους, το πράγμα είναι πιο αληθινό.
Οι καθημερινές κουβέντες μέσα στο μπαρμπέρικο έχουν – πρωτίστως – πλάκα. Πειράγματα, κοροϊδίες και η αιώνια διαμάχη των δύο φύλων μέσα από ατάκες, συζητήσεις, αλήθειες και... στερεότυπα! Στη βάση μας, λέει η ταινία, όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίδιοι. Πέρα από το χρώμα του δέρματός μας έχουμε τις ίδιες ανησυχίες, την ίδια ανάγκη για αγάπη, την ίδια σχέση με την οικογένεια, τους ίδιους προβληματισμούς για το μέλλον, τη νεολαία, τη βία, την αδικία. Εκεί που δεν τα καταφέρνει η ταινία είναι στο να περάσει το μήνυμά της. Φαίνεται λίγο artificial, λίγο παρατραβηγμένο, λίγο fake. Αλλά τουλάχιστον είναι ειλικρινής. Να σταματήσει η βία ανάμεσα στις συμμορίες. Ok, ευχολόγιο. Πώς φτάσαμε να δημιουργηθούν οι συμμορίες; Γιατί σκοτώνονται μεταξύ τους; Για τη διαδικασία δεν μας λέει τίποτε η ταινία.
Στις χαλαρές στιγμές της, πάντως, η ταινία λειτουργεί μια χαρά. Οι κουβέντες βγάζουν γέλιο. Κι εκεί είναι που πετυχαίνει το στόχο της. Η Nicki Minaj δεν τα πάει καθόλου άσχημα ως η... πέτρα του σκανδάλου (απορώ, πάντως, με τη μανία που έχουν οι Αφροαμερικάνοι με τους τεράστιους κώλους!), ο Common είναι επίσης λειτουργικότατος, γενικώς πολλοί μέσα στην ταινία είναι ράπερ που παίζουν και τους ηθοποιούς. Δεν κόβεις φλέβες, δεν περνάς και άσχημα. Και στο φινάλε έχουμε και καλά και την επίσκεψη του προέδρου Ομπάμα στο μπαρμπέρικο. Άραγε, θα έμπαινε ο Αλέξης σε ένα κουρείο της γειτονιάς; Ω, ρε ξεφωνητό που θα έτρωγε...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Μαΐου 2016 από την Tanweer
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική