Movies Ltd

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Sex and drugs and rock'n'roll!

Θυμάμαι σαν σήμερα το πότε διάβασα τον «Λύκο της στέπας» του Έρμαν Έσε. Στην πρώιμη εφηβεία μου, εκεί, 150 χρόνια πριν, κάπου στο λύκειο. Το συζητούσαμε με τον κολλητό μου φίλο, τον Σταύρο Καραφάτσα και κουλτουριαζόμασταν αντί να βγούμε έξω να βρούμε καμιά γκόμενα. Τς, τς, τς, τι να πεις, κατάντια. Ο ήρωας του (εν πολλοίς) αυτοβιογραφικού βιβλίου, Χάρι Χάλερ, ήταν ένας μεσήλικας, μοναχικός άνθρωπος, που έκανε σκέψεις αυτοκτονίας. Μια χαρά πρότυπο δηλαδή για έναν επαναστατημένο (ναι ρε, μη γελάτε) έφηβο. Περιττό να πω πως ο Έσε πέθανε σε βαθιά γεράματα, στα 85 του, έτσι; Αυτό το βιβλίο – ορόσημο πρωτοκυκλοφόρησε στη Γερμανία το 1927. 40 χρόνια μετά, ο τίτλος του «βάφτισε» δύο συγκροτήματα! Τους Αμερικανοκαναδούς Steppenwolf, που έγιναν διάσημοι από τη μεγάλη τους επιτυχία «Born to be Wild», που σχεδόν ταυτίστηκε με την ταινία – θρύλο της εποχής «Ξένοιαστος καβαλάρης» (Easy Rider, 1969) και τους απαράμιλλους Dennis Hopper και Peter Fonda! Και τους Δανέζους Steppeulven, δημιούργημα του Eik Skaløe, των οποίων ο μοναδικός δίσκος «Hip» (1967), όπως γράφει και η wikipedia «... was the first rock album with original Danish lyrics, and has attained near-mythological status in the history of Danish rock». Για να μην μπερδευτείτε, λοιπόν, η ταινία μιλάει για το δανέζικο συγκρότημα και τη ζωή του δημιουργού του, Eik Skaløe.

Αυτή είναι η 7η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Ole Christian Madsen, στον οποίο το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης έχει κάνει κι ένα μικρό αφιέρωμα αν θυμάμαι καλά, το 2011. Είναι η 3η του μεγάλου μήκους ταινία που βγαίνει κανονικά, με διανομή στη χώρα μας, μετά το «Μέρες θυμού» (Flammen & Citronen, 2008) και το «Μπουένος Άιρες σ' αγαπώ» (Superclásico, 2011), που είναι και η αγαπημένη μου από τις ταινίες του. Τούτο το φιλμ είναι παραγωγής του 2014 και βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες από τις 21 Απριλίου του 2016, μια ημερομηνία που θα καταγραφεί ως εκείνη κατά την οποία βγήκε στις ελληνικές αίθουσες ο μεγαλύτερος αριθμός ταινιών όλων των εποχών!

Η υπόθεση: Δανία, 1962. Η νέα γενιά επαναστατεί κόντρα στο κατεστημένο. Ο Eik Skaløe είναι ένας 20something νεαρός ακτιβιστής. Σε ένα από τα... μπουζουριάσματά του από την αστυνομία θα γνωρίσει την Iben μέσα σε ένα κελί και θα την ερωτευθεί παράφορα. Στην αρχή όλα είναι μέλι γάλα και... σεξ, πολύ σεξ με όλους τους πιθανούς τρόπους. Όμως, η Iben είναι ξεκάθαρη: δεν της αρέσει να δεσμεύεται με έναν άνδρα. Ο Eik δυσανασχετεί αλλά δέχεται την Iben όπως είναι. Τη μοιράζεται και με άλλους εραστές, ενώ ταξιδεύουν σε όλη την Ευρώπη. Εκτός από το σαράκι του έρωτα, όμως, ο Eik έχει να αντιμετωπίσει και τους εσωτερικούς του δαίμονες. Νιώθει ότι δεν ταιριάζει με τον κόσμο, νιώθει σε δυσαρμονία με το σύμπαν και ψάχνει την απόλυτη ελευθερία. Παρασυρμένος και από το κίνημα των χίπις θα μπλέξει με τα ναρκωτικά ψάχνοντας ηρεμία, θα καταγράψει τις σκέψεις και τις εμπειρίες του σε ποιήματα και ημερολόγια, θα γίνει δημιουργός και τραγουδιστής του συγκροτήματος Steppeulvene. Η απώλεια της Iben, όμως, όταν εκείνη αποφασίζει να ζήσει μια «φυσιολογική» ζωή μακριά του, θα τον οδηγήσει στην Ασία, στον περίφημο δρόμο των χίπις, μόνο. Σαν λύκο της στέπας...

Η άποψή μας: Ο Ole Christian Madsen δεν είναι Darren Aronofsky για να μας δώσει ένα «Ρέκβιεμ για ένα όνειρο», δεν είναι Todd Haynes για να μας δώσει ένα «Velvet Goldmine», δεν είναι Danny Boyle για να μας δώσει ένα «Trainspotting». Η ταινία του είναι μεν πυρετώδης, αρκούντως... χίπικη και προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποφύγει οποιονδήποτε ακαδημαϊσμό με συνεχή σκηνοθετικά κόλπα αλλά είναι και υπέρ του δέοντος... αποστασιοποιημένη. Δεν αγιοποιεί (ορθώς κατά την άποψή μας) τον ήρωά της αλλά δεν μας «δελεάζει» για να μας τον κάνει και πιο συμπαθή, για να μας κάνει κοινωνούς με τους προβληματισμούς του, να μας κάνει να ενδιαφερθούμε παραπάνω. Σε στιγμές νιώθεις ότι βλέπεις ένα ντοκιμαντέρ. Σίγουρα οι Δανοί θεατές θα εκτίμησαν κατά το μάλλον ή ήττον τούτη την ταινία. Οι έξω από τη Δανία, όμως, απλά μάθαμε την ιστορία ενός ανθρώπου καιόμενου από έρωτα, που οδηγήθηκε στην αυτοκαταστροφή.

Η αντιπαράθεση του Eik με την κοπέλα του τύπου με τον οποίο δημιούργησε τελικά τους Steppeulven είναι κομβικής σημασίας, γιατί εκεί μας δείχνει την εναντίωσή του στον κομφορμισμό, έχοντας πάντως και τη δέουσα απάντηση – έτσι, για να μην φανεί ως μια ταινία που υποστηρίζει τη χρήση ναρκωτικών. Το ξενοδοχείο «Ερμής» στην Αθήνα, στην ταράτσα του οποίου ο Eik «αποφοίτησε» από το πανεπιστήμιο της «φούντας» είναι ωραία αναφορά στη χώρα μας, καταφύγιο για πολλούς χίπις στα sixties, ο πρωταγωνιστής δίνει μάλλον την ερμηνεία της ζωής του, το «τάισμα» με LSD του διευθυντή των δίσκων είναι από τις πιο αστείες σκηνές της ταινίας, αλλά με πάσα ειλικρίνεια, το φιλμ απλά δεν με άγγιξε. Φταίω, το ξέρω.