Το Μυστικό που Έμεινε Κρυμμένο
του François Favrat. Με τους Laurent Lafitte, Mélanie Laurent, Audrey Dana, Wladimir Yordanoff, Bulle Ogier, Anne Suarez, Anne Loiret, Lise Lamétrie
Όσα παίρνει η Παλίρροια...
του zerVo (@moviesltd) 
Από τα πιο καυτά ονόματα της σύγχρονης Γαλλικής πεζογραφίας, η Rebecca De Rosnay, έχει καταφέρει πριν συμπληρώσει τα 55 της χρόνια, μέσα από έργα της, που απαριθμούν περίπου μια ντουζίνα, να πουλήσει δεκάδες εκατομμύρια αντίτυπα, ανά τον κόσμο. Το πολυποίκιλο της θεματικής της, μάλιστα, που δεν περιορίζεται απλώς σε ένα είδος, έχει κάνει τα έργα της περιζήτητα από τους σεναριογράφους της πατρίδας της. Η αρχή στις μεταφορές από τα γραπτά της στην μεγάλη οθόνη, συνέβη με το συγκινητικό φιλμ γύρω από το Ολοκαύτωμα, Elle S'Appelait Sarah και τώρα σειρά παίρνει το Boomerang που ως σύγγραμμα είχε τον πρωτότυπο τίτλο A Secret Kept. Θα ακολουθήσει μέσα στην χρονιά που διανύουμε, ακόμη μια διασκευή, το Moka, στο οποίο τον βασικό ρόλο θα κρατήσει η μεγάλη κυρία του Φραντσέζικου σινεμά, Nathalie Baye...
Πιθανότατα και να διανύει την πιο δύσκολη στιγμή στην προσωπική του ζωή Αντουάν, σαραντάχρονος αρχιτέκτονας, που εκτός από τα συνεχή επαγγελματικά χαστούκια, θα δεχθεί ακόμη ένα από την ίδια του την σύζυγο, που θα τον εγκαταλείψει ολομόναχο, να φροντίσει τα δυο τους ανήλικα κορίτσια. Παρακινούμενος από την λατρεμένη του αδελφή, Αγκάτ, θα αποφασίσει να περάσει λίγες ημέρες ξενοιασιάς και εξόδου από την κατάθλιψη, στην παραθαλάσσια παραθεριστική τους κατοικία στον Βορρά, εκεί που κάποτε, ως παιδιά, συνήθιζαν να περνούν μαζί τις καλοκαιρινές τους διακοπές.
Η ακτή που χαϊδεύει τους τοίχους του σπιτιού, όμως, σύντομα θα ξυπνήσει στον έτσι κι αλλιώς ζορισμένο ψυχικά άντρα, τις άσχημες μνήμες του αιφνίδιου και ανεξήγητου πνιγμού της μητέρας του, πριν από ακριβώς τριάντα χρόνια. Ένα μοιραίο περιστατικό, που ουδέποτε επιχειρήθηκε να εξηγηθεί τόσο από τα μεγαλύτερα σε ηλικία στελέχη της φαμίλιας, τον απομακρυσμένο πατέρα τους (και σύζυγο της χαμένης Κλαρίς) και την λιγομίλητη υπερήλικα γιαγιά, όσο και από σύσσωμη την μικρή κοινωνία του χωριού, που κάθε απόγευμα η φουσκοθαλασσιά το μετατρέπει σε ένα εντελώς αποκομμένο νησί.
Πρέπει να θεωρείται δεδομένο πια το μοτό της αφίσας, πως κάθε οικογένεια κρύβει από πίσω της ένα καλά θαμμένο μυστικό. τα δεινά ξεκινούν από την στιγμή που αυτό θα αποδειχθεί και θανατηφόρο, όπω ακριβώς συνέβη στους Ρουά, που επί τρεις δεκαετίες πενθούν τον χαμό της πανέμορφης μητρός. Πένθος που έχει σημαδέψει τις ζωές των δυο της παιδιών, μιας και το γεγονός ουδέποτε ξεπεράστηκε, ούτε από τον εγωιστή και απότομο Αντουάν, μηδέ από την καλόκαρδη και συνετή Αγκάτ. Ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο τους, που παρολίγο να τους κοστίσει την ζωή, θα γίνει ο καταλύτης, που όλα εκείνα τα συμβάντα - ταμπού, θα αρχίσουν το ένα μετά το άλλο να έρχονται στην επιφάνεια. Κι όταν το παζλ των αποκαλύψεων (από όλους, πλην του γενικώς και μονίμως απορημένου μηχανικού) θα ολοκληρωθεί, το αποτέλεσμα ή θα είναι καταστροφικό ή λυτρωτικό, για το μέλλον και την συνοχή της οικογένειας.
Μπερδεμένος κομματάκι εμφανίζεται στο πως πρέπει να αφηγηθεί το έργο που έχει στα χέρια του, ο σκηνοθέτης Francois Favrat, ο οποίος όχι και λίγες φορές για χάρη της ευκολίας του καταφεύγει στην εύκολη λύση του φλας μπακ. Τεχνική που σε αρκετά σημεία μπερδεύει τον θεατή, που δεν αντιλαμβάνεται αν όσα παρατηρεί συμβαίνουν τώρα ή στο παρελθόν, ειδικότερα όταν από τα πλάνα λείπουν οι παιδικές φιγούρες, των ενήλικων, σήμερα, αδελφών. Σταθερά και με συγκρατημένο τέμπο, όσο κυλά ο χρόνος, ο Γάλλος επιλέγει να κάνει πέρα το υπαρξιακό δράμα γύρω από την κρίση της μέσης ηλικίας, για να ασχοληθεί με το (ερασιτεχνικά) αστυνομικό θρίλερ, ενόσω ο Αντουάν ψάχνει το ένα στοιχείο μετά το άλλο, σε αρχεία και νεκροτομεία, για να βρει την αλήθεια. Η εξυπνότερη ιδέα του σεναρίου, είναι η περιστοίχηση του κεντρικού χαρακτήρα, που τον αποδίδει με άνεση ο, κατά πολύ καλύτερος δραματικά, παρά κωμικά, Laurent Lafitte, της έγκυρης Comedie Francaise, από τρεις γυναίκες που θα τον βοηθήσουν τα μέγιστα να ξετυλίξει το κουβάρι: Της αδελφής (φυσικά, που την ενσαρκώνει πίσω από τα ίδια μυωπικά γυαλιά που δεν της πηγαίνουν διόλου, η Melanie Laurent), της αντιδραστικής έφηβης θυγατέρας και της καινούργιας αγαπημένης (υποδυόμενης από την πάντα όμορφη Audrey Dana).
Το τελικό αποτέλεσμα, κατόπιν του 100λεπτου της διάρκειας, είναι εύπεπτο σε γενικές γραμμές, κυρίως λόγω της μετάλλαξης ενός ακόμη πνιγμένου στο Xanax αγχώδους δράματος, σε μια πιο ανθρώπινη και αποκαλυπτική ιστορία, που κρύβει μέσα της πάθος, προδοσία, απειλή και εξιλέωση. Μέσα μάλιστα από την πονηρή αλληγορία του Tidal Island - αν δεν θυμάσαι παρόμοια περίπτωση υπήρξε και στο ανατριχιαστικό The Woman In Black - ρίχνεται στο τραπέζι και το καίριο ερώτημα για το αν πρέπει μερικά πράγματα να βγαίνουν στην επιφάνεια ή μπροστά στον πόνο που θα προκαλέσουν, καλό θα είναι να παραμένουν θαμμένα εσαεί...
Η ακτή που χαϊδεύει τους τοίχους του σπιτιού, όμως, σύντομα θα ξυπνήσει στον έτσι κι αλλιώς ζορισμένο ψυχικά άντρα, τις άσχημες μνήμες του αιφνίδιου και ανεξήγητου πνιγμού της μητέρας του, πριν από ακριβώς τριάντα χρόνια. Ένα μοιραίο περιστατικό, που ουδέποτε επιχειρήθηκε να εξηγηθεί τόσο από τα μεγαλύτερα σε ηλικία στελέχη της φαμίλιας, τον απομακρυσμένο πατέρα τους (και σύζυγο της χαμένης Κλαρίς) και την λιγομίλητη υπερήλικα γιαγιά, όσο και από σύσσωμη την μικρή κοινωνία του χωριού, που κάθε απόγευμα η φουσκοθαλασσιά το μετατρέπει σε ένα εντελώς αποκομμένο νησί.
Πρέπει να θεωρείται δεδομένο πια το μοτό της αφίσας, πως κάθε οικογένεια κρύβει από πίσω της ένα καλά θαμμένο μυστικό. τα δεινά ξεκινούν από την στιγμή που αυτό θα αποδειχθεί και θανατηφόρο, όπω ακριβώς συνέβη στους Ρουά, που επί τρεις δεκαετίες πενθούν τον χαμό της πανέμορφης μητρός. Πένθος που έχει σημαδέψει τις ζωές των δυο της παιδιών, μιας και το γεγονός ουδέποτε ξεπεράστηκε, ούτε από τον εγωιστή και απότομο Αντουάν, μηδέ από την καλόκαρδη και συνετή Αγκάτ. Ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο τους, που παρολίγο να τους κοστίσει την ζωή, θα γίνει ο καταλύτης, που όλα εκείνα τα συμβάντα - ταμπού, θα αρχίσουν το ένα μετά το άλλο να έρχονται στην επιφάνεια. Κι όταν το παζλ των αποκαλύψεων (από όλους, πλην του γενικώς και μονίμως απορημένου μηχανικού) θα ολοκληρωθεί, το αποτέλεσμα ή θα είναι καταστροφικό ή λυτρωτικό, για το μέλλον και την συνοχή της οικογένειας.
Μπερδεμένος κομματάκι εμφανίζεται στο πως πρέπει να αφηγηθεί το έργο που έχει στα χέρια του, ο σκηνοθέτης Francois Favrat, ο οποίος όχι και λίγες φορές για χάρη της ευκολίας του καταφεύγει στην εύκολη λύση του φλας μπακ. Τεχνική που σε αρκετά σημεία μπερδεύει τον θεατή, που δεν αντιλαμβάνεται αν όσα παρατηρεί συμβαίνουν τώρα ή στο παρελθόν, ειδικότερα όταν από τα πλάνα λείπουν οι παιδικές φιγούρες, των ενήλικων, σήμερα, αδελφών. Σταθερά και με συγκρατημένο τέμπο, όσο κυλά ο χρόνος, ο Γάλλος επιλέγει να κάνει πέρα το υπαρξιακό δράμα γύρω από την κρίση της μέσης ηλικίας, για να ασχοληθεί με το (ερασιτεχνικά) αστυνομικό θρίλερ, ενόσω ο Αντουάν ψάχνει το ένα στοιχείο μετά το άλλο, σε αρχεία και νεκροτομεία, για να βρει την αλήθεια. Η εξυπνότερη ιδέα του σεναρίου, είναι η περιστοίχηση του κεντρικού χαρακτήρα, που τον αποδίδει με άνεση ο, κατά πολύ καλύτερος δραματικά, παρά κωμικά, Laurent Lafitte, της έγκυρης Comedie Francaise, από τρεις γυναίκες που θα τον βοηθήσουν τα μέγιστα να ξετυλίξει το κουβάρι: Της αδελφής (φυσικά, που την ενσαρκώνει πίσω από τα ίδια μυωπικά γυαλιά που δεν της πηγαίνουν διόλου, η Melanie Laurent), της αντιδραστικής έφηβης θυγατέρας και της καινούργιας αγαπημένης (υποδυόμενης από την πάντα όμορφη Audrey Dana).
Το τελικό αποτέλεσμα, κατόπιν του 100λεπτου της διάρκειας, είναι εύπεπτο σε γενικές γραμμές, κυρίως λόγω της μετάλλαξης ενός ακόμη πνιγμένου στο Xanax αγχώδους δράματος, σε μια πιο ανθρώπινη και αποκαλυπτική ιστορία, που κρύβει μέσα της πάθος, προδοσία, απειλή και εξιλέωση. Μέσα μάλιστα από την πονηρή αλληγορία του Tidal Island - αν δεν θυμάσαι παρόμοια περίπτωση υπήρξε και στο ανατριχιαστικό The Woman In Black - ρίχνεται στο τραπέζι και το καίριο ερώτημα για το αν πρέπει μερικά πράγματα να βγαίνουν στην επιφάνεια ή μπροστά στον πόνο που θα προκαλέσουν, καλό θα είναι να παραμένουν θαμμένα εσαεί...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Ιουλίου 2016 από την Neo Films
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική