Αλίας Μαρία
του Jose Luis Rugeles. Με τους Karen Torres, Erik Ruiz, Anderson Gomez, Carlos Clavijo, Lola Lagos
Η ζωή είναι γυναίκα
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Η ελπίδα θα προέλθει από τους απελπισμένους
Ο Jose Luis Rugeles γεννήθηκε στη Μπογκοτά της Κολομβίας στις 3 Οκτωβρίου του 1968. Είναι σκηνοθέτης και διευθυντής φωτογραφίας, με πάνω από 15 χρόνια εμπειρίας στο χώρο της διαφήμισης και των βιντεοκλίπ – για τα διαφημιστικά του έχει βραβευτεί σε διεθνή φεστιβάλ του είδους, όπως αυτά των Καννών και της Νέας Υόρκης. Το 1995 ίδρυσε την εταιρεία παραγωγής Rhayuela Films, μέσα από την οποία γύρισε και την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, «García» (2010), η οποία απέσπασε το βραβείο καλύτερης ταινίας Moviecity στο Διεθνές Φεστιβάλ της Καρταχένα και το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας στο Φεστιβάλ του Γραμάδο στη Βραζιλία. Το Alias Maria είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του και συμμετείχε στο τμήμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα» του Φεστιβάλ Καννών του 2015, ενώ απέσπασε το βραβείο καλύτερης ταινίας στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Χάιφα, το παλαιότερο κινηματογραφικό φεστιβάλ του Ισραήλ.
Οι ηθοποιοί που συμμετέχουν σε τούτη την ταινία είναι όλοι ερασιτέχνες. Για το ρόλο της Μαρία ο σκηνοθέτης είδε 2000 κοπέλες για να καταλήξει τελικά στην Karen Torres, την οποία έχρισε πρωταγωνίστριά του. Οι συμμετέχοντες ως ηθοποιοί στην ταινία έλαβαν μέρος σε θεατρικά workshops όπου πήραν τα μοναδικά μαθήματα υποκριτικής με τα οποία οπλίστηκαν για να βγάλουν εις πέρας το βαρύ φορτίο που τους φορτώθηκε στις πλάτες τους.
Η υπόθεση: Η Μαρία, μία 13χρονη αντάρτισσα, επωμίζεται μια παράτολμη αποστολή την οποία πρέπει να φέρει εις πέρας μαζί με άλλους τρεις νεαρούς πολεμιστές: να μεταφέρει το νεογέννητο παιδί του διοικητή της στην ασφάλεια μιας γειτονικής πόλης, περνώντας μέσα από πυκνή ζούγκλα, κι ενώ γύρω τους μαίνονται οι βίαιες διαμάχες ανάμεσα στους αντάρτες και στις παραστρατιωτικές δυνάμεις. Και η ίδια είναι έγκυος και γνωρίζει πως η τεκνοποιία είναι κάτι απαγορευμένο για τους αντάρτες. Οπότε, πρέπει να κάνει έκτρωση.
Όμως, δεν ξέρει τι επιθυμεί πραγματικά: να προχωρήσει με την έκτρωση ή να κρατήσει το έμβρυο και να γεννήσει; Καθώς δένεται με το παιδί του διοικητή της, αρχίζουν να βγαίνουν στην επιφάνεια τα μητρικά της ένστικτα. Θα τα καταφέρει να φέρει εις πέρας την αποστολή της; Θα επιβιώσει αυτή και οι σύντροφοί της; Και τι θα κάνει τελικά σε σχέση με το αγέννητο μωρό της;
Η άποψή μας: Σύμφωνα με το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Human Rights Watch), υπάρχουν πάνω από 11.000 στρατολογημένα παιδιά στην Κολομβία. Σύμφωνα με άλλες πηγές, περίπου 20.000 οπλοφορούν. Τρομακτικά νούμερα που καταδεικνύουν πως σε μια άλλη γωνιά του κόσμου, μακριά από τη δική μας, η ανθρωπότητα πάει κατά διαόλου. Είναι συγκλονιστικό αυτό που προσπαθεί να πει η ταινία. Το... πρόβλημα είναι πως δεν το... λέει και τόσο «εύγλωττα». Τι θέλω να πω;
Ο σκηνοθέτης επιλέγει μια γραμμή αφήγησης που αφήνει έξω ψυχολογικά τον θεατή. Δεν τον εμπλέκει συναισθηματικά. Ο Rugeles αποφεύγει όλα τα τερτίπια τόσο του μελοδράματος όσο και του θρίλερ για να τραβήξει το ενδιαφέρον του θεατή. Είναι τόσο σίγουρος για τη δύναμη του θέματός του που το προσεγγίζει περισσότερο αφαιρετικά απ' όσο χρειάζεται. Με φυσικό φωτισμό, που ορισμένες φορές δυσκολεύει τον θεατή να καταλάβει τι συμβαίνει στις νυχτερινές σκηνές (μόνο να μαντέψει μπορεί από αγκομαχητά) και με μεγάλα διαστήματα χωρίς καθόλου διαλόγους, η ταινία έχει πρόβλημα και με τον ρυθμό της. Εντάξει, ο σκηνοθέτης σέβεται τον θεατή, δεν τον καθοδηγεί, δεν τον μανιπουλάρει, τον αφήνει να βγάλει μόνος του τα συμπεράσματά του. Μόνο που τον αφήνει... πολύ μόνο!
Θα πρέπει ο θεατής να γνωρίζει από πριν τι συμβαίνει στην Κολομβία, για τις μάχες στη ζούγκλα ανάμεσα στους αριστερούς αντάρτες και την δεξιά πολιτοφυλακή, για το παιδομάζωμα ένθεν και ένθεν, για τις μάχες στη ζούγκλα, για μια χώρα κατεστραμμένη, σπαρασόμενη, ανήμπορη να αντιδράσει στις φρικαλεότητες. Εμμέσως, ο σκηνοθέτης κάνει κριτική και στους αντάρτες (οι κοπέλες χρησιμοποιούνται ως σκεύη ηδονής, δεν πρέπει να τεκνοποιούν, η γυναίκα του διοικητή, όμως, επιτρέπεται), αλλά η πολιτική του ματιά είναι ξεκάθαρη. Συνοψίζοντας, η καρδιά της ταινίας και οι προθέσεις του σκηνοθέτη βρίσκονται στο σωστό μέρος, ο μέσος θεατής, όμως, ποσώς θα ενδιαφερθεί για μια ταινία που δεν απλώνει το χέρι της για να τον συναντήσει κάπου στη μέση.
Η υπόθεση: Η Μαρία, μία 13χρονη αντάρτισσα, επωμίζεται μια παράτολμη αποστολή την οποία πρέπει να φέρει εις πέρας μαζί με άλλους τρεις νεαρούς πολεμιστές: να μεταφέρει το νεογέννητο παιδί του διοικητή της στην ασφάλεια μιας γειτονικής πόλης, περνώντας μέσα από πυκνή ζούγκλα, κι ενώ γύρω τους μαίνονται οι βίαιες διαμάχες ανάμεσα στους αντάρτες και στις παραστρατιωτικές δυνάμεις. Και η ίδια είναι έγκυος και γνωρίζει πως η τεκνοποιία είναι κάτι απαγορευμένο για τους αντάρτες. Οπότε, πρέπει να κάνει έκτρωση.
Όμως, δεν ξέρει τι επιθυμεί πραγματικά: να προχωρήσει με την έκτρωση ή να κρατήσει το έμβρυο και να γεννήσει; Καθώς δένεται με το παιδί του διοικητή της, αρχίζουν να βγαίνουν στην επιφάνεια τα μητρικά της ένστικτα. Θα τα καταφέρει να φέρει εις πέρας την αποστολή της; Θα επιβιώσει αυτή και οι σύντροφοί της; Και τι θα κάνει τελικά σε σχέση με το αγέννητο μωρό της;
Η άποψή μας: Σύμφωνα με το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Human Rights Watch), υπάρχουν πάνω από 11.000 στρατολογημένα παιδιά στην Κολομβία. Σύμφωνα με άλλες πηγές, περίπου 20.000 οπλοφορούν. Τρομακτικά νούμερα που καταδεικνύουν πως σε μια άλλη γωνιά του κόσμου, μακριά από τη δική μας, η ανθρωπότητα πάει κατά διαόλου. Είναι συγκλονιστικό αυτό που προσπαθεί να πει η ταινία. Το... πρόβλημα είναι πως δεν το... λέει και τόσο «εύγλωττα». Τι θέλω να πω;
Ο σκηνοθέτης επιλέγει μια γραμμή αφήγησης που αφήνει έξω ψυχολογικά τον θεατή. Δεν τον εμπλέκει συναισθηματικά. Ο Rugeles αποφεύγει όλα τα τερτίπια τόσο του μελοδράματος όσο και του θρίλερ για να τραβήξει το ενδιαφέρον του θεατή. Είναι τόσο σίγουρος για τη δύναμη του θέματός του που το προσεγγίζει περισσότερο αφαιρετικά απ' όσο χρειάζεται. Με φυσικό φωτισμό, που ορισμένες φορές δυσκολεύει τον θεατή να καταλάβει τι συμβαίνει στις νυχτερινές σκηνές (μόνο να μαντέψει μπορεί από αγκομαχητά) και με μεγάλα διαστήματα χωρίς καθόλου διαλόγους, η ταινία έχει πρόβλημα και με τον ρυθμό της. Εντάξει, ο σκηνοθέτης σέβεται τον θεατή, δεν τον καθοδηγεί, δεν τον μανιπουλάρει, τον αφήνει να βγάλει μόνος του τα συμπεράσματά του. Μόνο που τον αφήνει... πολύ μόνο!
Θα πρέπει ο θεατής να γνωρίζει από πριν τι συμβαίνει στην Κολομβία, για τις μάχες στη ζούγκλα ανάμεσα στους αριστερούς αντάρτες και την δεξιά πολιτοφυλακή, για το παιδομάζωμα ένθεν και ένθεν, για τις μάχες στη ζούγκλα, για μια χώρα κατεστραμμένη, σπαρασόμενη, ανήμπορη να αντιδράσει στις φρικαλεότητες. Εμμέσως, ο σκηνοθέτης κάνει κριτική και στους αντάρτες (οι κοπέλες χρησιμοποιούνται ως σκεύη ηδονής, δεν πρέπει να τεκνοποιούν, η γυναίκα του διοικητή, όμως, επιτρέπεται), αλλά η πολιτική του ματιά είναι ξεκάθαρη. Συνοψίζοντας, η καρδιά της ταινίας και οι προθέσεις του σκηνοθέτη βρίσκονται στο σωστό μέρος, ο μέσος θεατής, όμως, ποσώς θα ενδιαφερθεί για μια ταινία που δεν απλώνει το χέρι της για να τον συναντήσει κάπου στη μέση.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Απριλίου 2016 από την Weird Wave
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική