Τα 13 λεπτά που δεν άλλαξαν την ιστορία
του Oliver Hirschbiegel. Με τους Christian Friedel, Katharina Schüttler, Burghart Klaußner, Johann von Bülow, Felix Eitner, David Zimmerschied, Rüdiger Klink, Simon Licht, Cornelia Köndgen, Martin Maria Abram, Michael Kranz, Gerti Drassl, Lissy Pernthaler, Valentina Repetto, Anna Unterberger
Κι αν δεν είχε φύγει..?
του zerVo (@moviesltd) 
Για την νεότερη Γερμανική ιστορία - συνεπώς και για την Ευρωπαϊκή συνολικότερα - η 9η Νοεμβρίου, αποτελεί την ημερομηνία εκείνη, ανεξαρτήτως χρόνου, που έχουν συμβεί τα πλέον σημαντικά γεγονότα. Αρχής γενομένης από το 1918 και την ίδρυση της Πρώτης Γερμανικής Δημοκρατίας της Βαιμάρης, εν συνεχεία το 1923, όταν αυτή την ημέρα επέλεξε ο Χίτλερ και οι σύντροφοί του να την καταλύσουν, ακολούθως στα 1938, όταν όρισε την απαρχή του φονικού διωγμού εκατομμυρίων Εβραίων κατά την Νύχτα των Κρυστάλλων και τέλος στα 1989, όταν συνέπεσε με την οριστική πτώση του τείχους που χώριζε την Δύση από την Ανατολή. Εντελώς συμπτωματικά, Εννέα του Ενδεκάτου, έδειχνε το ημερολόγιο, του έτους 1939, όταν έλαβε χώρα, η πιο γνωστή μέχρι σήμερα, απόπειρα δολοφονίας κατά του φασίστα - τυράννου, λίγο πριν εκείνος αιματοκυλήσει με την παρανοϊκή του δράση, ολόκληρο τον κόσμο...
Τα πάντα είχαν σχεδιαστεί στην εντέλεια από τον νεαρό επιπλοποιό και δόκιμο μουσικό, Γκέοργκ Έλσερ, μιας και ο ίδιος είχε φροντίσει, αγνοώντας το πανύψηλο ρίσκο να τοποθετήσει τα εκρηκτικά, σε μυστική κρυψώνα, μέσα στο σαλόνι των γραφείων στο Μόναχο, που θα έδινε ο ηγέτης την ομιλία του στα μέλη του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος. Και τα πάντα πήγαν σύμφωνα με το πλάνο, αφού η βόμβα έσκασε ακριβώς την στιγμή που έπρεπε, παρασύροντας στον θάνατο, μισή ντουζίνα εργαζόμενους στο κτίριο, όχι όμως κι εκείνον για τον οποίο είχε προγραμματιστεί με απόλυτη ακρίβεια. Ο Αδόλφος Χίτλερ, είχε φροντίσει να εγκαταλείψει το Μπέργκερμπρόικελερ, διαισθανόμενος ίσως τον κίνδυνο ή παρακινούμενος από κάποια σωτήρια φώτιση, μόλις δεκατρία λεπτά πριν ανάψει το φιτίλι...
Μαντάτο που δεν θα φτάσει όμως στα αυτιά του εμπνευστή και δημιουργού του, αφού ο Έλσερ, λίγο πριν καταφέρει να το σκάσει για την Ελβετία, τόπο που πέρασε τα νεότερα χρόνια της ζωής του, θα συλληφθεί, ακριβώς πάνω στην συνοριογραμμή, από άντρες της Γερμανικής Αστυνομίας. Τόσο τα σκαριφήματα που έφερε πάνω του, που υπεδείκνυαν το πλάνο τοποθέτησης του δυναμίτη, όσο και η γενικότερη ύποπτη συμπεριφορά του, θα οδηγήσουν τις αρχές να τον συλλάβουν, οδηγώντας τον για περαιτέρω ανάκριση στα κεντρικά της Γκεστάπο. Εκεί που κάτω από φρικτά βασανιστήρια, θα προσπαθήσουν να του αποσπάσουν περισσότερες πληροφορίες, για το ποιοι ακριβώς κρύβονται πίσω από την απόπειρα δολοφονίας του Δικτάτορα...
Και άντε να πιστέψεις, ειδικά όταν η περίοδος της τεράστιας πολιτικής ίντριγκας και των ακατάσχετων θεωριών συνωμοσίας, πως ετούτο εδώ το ανθρωπάκι, παρακινούμενο απλά και μόνο από τις προσωπικές ηθικές του αξίες και από το μίσος που τρέφει εντός του για τους Ναζί, ενήργησε κατά μόνας και έφτασε μόλις λίγα δευτερόλεπτα πριν την εκπλήρωση του οράματος του. που ενδεχόμενα θα είχε αλλάξει ολοκληρωτικά την ιστορική έκβαση, ολόκληρου του 20ου Αιώνα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον εκτιμώ θα είχε να ασχοληθεί κανείς με το τι θα είχε συμβεί αν και εφόσον στο μυαλό του Αδόλφου δεν είχε εισέλθει το Άγιο Πνεύμα και δεν είχε ντεπαρτάρει από το σημείο του φονικού ελάχιστες στιγμές πριν το μεγάλο μπαμ. Θα είχαμε να κάνουμε με μια μυθοπλασία πρώτης τάξης, που θα ακολουθούσε βεβαίως υποθετικές διαδρομές για το πως μπορεί να είχαν εξελιχθεί τα πράγματα, εφόσον δεν θα λάμβανε χώρα ποτέ ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος.
Ο φημισμένος από το - πραγματικά συγκλονιστικό - Downfall, εκεί που η κάμερα του ακολούθησε στο υπόγειο Βερολινέζικο καταφύγιο του, τον Φύρερ στις τελευταίες στιγμές της ζωής του, Oliver Hirschbiegel, κατόπιν του, σχεδόν ολοκληρωτικά, αποτυχημένου περάσματος του από το Χόλιγουντ, με τα Invasion, Five Minutes Of Heaven και Diana, επιστρέφει στα πάτρια εδάφη για να ασχοληθεί με ακόμη μια πτυχή της ιστορίας της, στην περίοδο που ορίζει και την απόλυτη ντροπή της. Το βιογραφικό δράμα που υπογράφει ο φιλόδοξος σκηνοθέτης από το Αμβούργο, μέσα από διαρκή χρονικά πέρα δώθε, καταφέρνει να φωτίσει τα εσώψυχα του ριζοσπάστη αντιστασιακού, παρουσιάζοντας όλες εκείνες της στιγμές της ζωής του, που τον ώθησαν στην απόφαση να δολοφονήσει τον Χίτλερ. Το πρόβλημα επί της παρούσης, είναι που ακόμη κι αν έχουν περάσει εβδομήντα ολόκληρα χρόνια μετά το περιστατικό, δεν έχουν έλθει στην επιφάνεια όλες οι λεπτομέρειες για το τι πραγματικά συνέβη, με αποτέλεσμα ο θεατής του χρονικού να μένει με ουκ ολίγες απορίες στην σκέψη του, μετά το πέρα του φιλμ. Μα ολομόναχος? Μα κανείς δεν τον έλεγξε σε ένα τόσο καλά φυλασσόμενο χώρο? Μα τρία μέτρα πριν περάσει στην ουδέτερη ζώνη τον πέτυχε πάνω στα όρη και τα άγρια βουνά το περίπολο? Μα δεν το κατάλαβαν από την αρχή οι Γκεσταπίτες πως ο τύπος δεν είχε την παραμικρή κάλυψη ξωπίσω του? Μα τον κράτησαν μέσα στο μπουντρούμι για κοντά έξι χρόνια, για ποιον ακριβώς λόγο?
Ερωτηματικά που δεν πετυχαίνει να καλύψει ούτε η εξαιρετική φωτογραφία, εσωτερικών μα κυρίως εξωτερικών χώρων (στα φλασμπακς) ούτε η αναφορά σε επιμέρους υποιστορίες, περί των διωγμών συζύγου, τέκνων και λοιπών συγγενών και συγχωριανών, ελέω της δράσης του κεντρικού ήρωα Έλσερ. Τον οποίο υποδύεται με ρεαλιστική μέθοδο ο Christian Friedel, αποδίδοντας όμορφα και τις ευχάριστες και τις αγωνιώδεις και τις δυσάρεστες, βεβαίως, εκφάνσεις της επαναστατικής διαδρομής του. Ατυχώς για εκείνον, μονίμως κατά νου του θεατή έρχεται στην σκέψη η μορφή του έτερου πρωταγωνιστή στην παρόμοιας περιόδου χρονικά, Πτώση, Bruno Ganz, εκεί που ο Αλεμάνος είχε καταφέρει ερμηνεία καριέρας, οπότε και χάνει την ευκαιρία να κερδίσει τις εντυπώσεις. Αφήνοντας έτσι απλώς και μακρυά του, την κλωστή να ξετυλιχτεί από την ανέμη χωρίς εκπλήξεις και κορυφώσεις, σαν σε μια τηλεταινία που φτιάχτηκε με μεράκι έστω, αποκλειστικά και μόνο, όμως, για να την παρακολουθήσει κανείς στην μικρή του οθόνη...
Μαντάτο που δεν θα φτάσει όμως στα αυτιά του εμπνευστή και δημιουργού του, αφού ο Έλσερ, λίγο πριν καταφέρει να το σκάσει για την Ελβετία, τόπο που πέρασε τα νεότερα χρόνια της ζωής του, θα συλληφθεί, ακριβώς πάνω στην συνοριογραμμή, από άντρες της Γερμανικής Αστυνομίας. Τόσο τα σκαριφήματα που έφερε πάνω του, που υπεδείκνυαν το πλάνο τοποθέτησης του δυναμίτη, όσο και η γενικότερη ύποπτη συμπεριφορά του, θα οδηγήσουν τις αρχές να τον συλλάβουν, οδηγώντας τον για περαιτέρω ανάκριση στα κεντρικά της Γκεστάπο. Εκεί που κάτω από φρικτά βασανιστήρια, θα προσπαθήσουν να του αποσπάσουν περισσότερες πληροφορίες, για το ποιοι ακριβώς κρύβονται πίσω από την απόπειρα δολοφονίας του Δικτάτορα...
Και άντε να πιστέψεις, ειδικά όταν η περίοδος της τεράστιας πολιτικής ίντριγκας και των ακατάσχετων θεωριών συνωμοσίας, πως ετούτο εδώ το ανθρωπάκι, παρακινούμενο απλά και μόνο από τις προσωπικές ηθικές του αξίες και από το μίσος που τρέφει εντός του για τους Ναζί, ενήργησε κατά μόνας και έφτασε μόλις λίγα δευτερόλεπτα πριν την εκπλήρωση του οράματος του. που ενδεχόμενα θα είχε αλλάξει ολοκληρωτικά την ιστορική έκβαση, ολόκληρου του 20ου Αιώνα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον εκτιμώ θα είχε να ασχοληθεί κανείς με το τι θα είχε συμβεί αν και εφόσον στο μυαλό του Αδόλφου δεν είχε εισέλθει το Άγιο Πνεύμα και δεν είχε ντεπαρτάρει από το σημείο του φονικού ελάχιστες στιγμές πριν το μεγάλο μπαμ. Θα είχαμε να κάνουμε με μια μυθοπλασία πρώτης τάξης, που θα ακολουθούσε βεβαίως υποθετικές διαδρομές για το πως μπορεί να είχαν εξελιχθεί τα πράγματα, εφόσον δεν θα λάμβανε χώρα ποτέ ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος.
Ο φημισμένος από το - πραγματικά συγκλονιστικό - Downfall, εκεί που η κάμερα του ακολούθησε στο υπόγειο Βερολινέζικο καταφύγιο του, τον Φύρερ στις τελευταίες στιγμές της ζωής του, Oliver Hirschbiegel, κατόπιν του, σχεδόν ολοκληρωτικά, αποτυχημένου περάσματος του από το Χόλιγουντ, με τα Invasion, Five Minutes Of Heaven και Diana, επιστρέφει στα πάτρια εδάφη για να ασχοληθεί με ακόμη μια πτυχή της ιστορίας της, στην περίοδο που ορίζει και την απόλυτη ντροπή της. Το βιογραφικό δράμα που υπογράφει ο φιλόδοξος σκηνοθέτης από το Αμβούργο, μέσα από διαρκή χρονικά πέρα δώθε, καταφέρνει να φωτίσει τα εσώψυχα του ριζοσπάστη αντιστασιακού, παρουσιάζοντας όλες εκείνες της στιγμές της ζωής του, που τον ώθησαν στην απόφαση να δολοφονήσει τον Χίτλερ. Το πρόβλημα επί της παρούσης, είναι που ακόμη κι αν έχουν περάσει εβδομήντα ολόκληρα χρόνια μετά το περιστατικό, δεν έχουν έλθει στην επιφάνεια όλες οι λεπτομέρειες για το τι πραγματικά συνέβη, με αποτέλεσμα ο θεατής του χρονικού να μένει με ουκ ολίγες απορίες στην σκέψη του, μετά το πέρα του φιλμ. Μα ολομόναχος? Μα κανείς δεν τον έλεγξε σε ένα τόσο καλά φυλασσόμενο χώρο? Μα τρία μέτρα πριν περάσει στην ουδέτερη ζώνη τον πέτυχε πάνω στα όρη και τα άγρια βουνά το περίπολο? Μα δεν το κατάλαβαν από την αρχή οι Γκεσταπίτες πως ο τύπος δεν είχε την παραμικρή κάλυψη ξωπίσω του? Μα τον κράτησαν μέσα στο μπουντρούμι για κοντά έξι χρόνια, για ποιον ακριβώς λόγο?
Ερωτηματικά που δεν πετυχαίνει να καλύψει ούτε η εξαιρετική φωτογραφία, εσωτερικών μα κυρίως εξωτερικών χώρων (στα φλασμπακς) ούτε η αναφορά σε επιμέρους υποιστορίες, περί των διωγμών συζύγου, τέκνων και λοιπών συγγενών και συγχωριανών, ελέω της δράσης του κεντρικού ήρωα Έλσερ. Τον οποίο υποδύεται με ρεαλιστική μέθοδο ο Christian Friedel, αποδίδοντας όμορφα και τις ευχάριστες και τις αγωνιώδεις και τις δυσάρεστες, βεβαίως, εκφάνσεις της επαναστατικής διαδρομής του. Ατυχώς για εκείνον, μονίμως κατά νου του θεατή έρχεται στην σκέψη η μορφή του έτερου πρωταγωνιστή στην παρόμοιας περιόδου χρονικά, Πτώση, Bruno Ganz, εκεί που ο Αλεμάνος είχε καταφέρει ερμηνεία καριέρας, οπότε και χάνει την ευκαιρία να κερδίσει τις εντυπώσεις. Αφήνοντας έτσι απλώς και μακρυά του, την κλωστή να ξετυλιχτεί από την ανέμη χωρίς εκπλήξεις και κορυφώσεις, σαν σε μια τηλεταινία που φτιάχτηκε με μεράκι έστω, αποκλειστικά και μόνο, όμως, για να την παρακολουθήσει κανείς στην μικρή του οθόνη...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Απριλίου 2016 από την Feelgood Ent.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική