Που να Κάνετε την Επόμενη Εισβολή
του Michael Moore
Είναι αυτή η πιο επικίνδυνη κωμωδία του Michael Moore;
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Για την Ελλάδα, ούτε λέξη...
Μου φαίνεται περίεργο που στο 18ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης δεν προβάλλεται η τελευταία ταινία του Michael Moore. Το φεστιβάλ ξεκινάει την Παρασκευή 11 Μαρτίου και η ταινία του Michael Moore βγαίνει - στην Αθήνα μόνο - την Πέμπτη 10 Μαρτίου. Και να πει κανείς πως δεν γουστάρει το φεστιβάλ τον Moore; Ίσα ίσα, που ολόκληρο αφιέρωμα του είχε κάνει πριν μερικά χρόνια. Θα ήταν κράχτης η ταινία εδώ, το δίχως άλλο. Ίσως να μην ήθελε να προβληθεί η ταινία στο φεστιβάλ η εγχώρια εταιρία διανομής...
Εμείς είχαμε την τύχη να δούμε την ταινία στην Berlinale που ολοκληρώθηκε πριν από λίγες βδομάδες. Μάλιστα, την παρακολουθήσαμε σε μια εξτρά, μη προγραμματισμένη προβολή (κάτι εντελώς σπάνιο για τους Γερμανούς) στην οποία ο Moore έστειλε και μαγνητοσκοπημένο βιντεάκι για να μας χαιρετήσει προλογίζοντας την ταινία του! Είχε πλάκα γιατί βγήκε με τη ρόμπα του, καθότι άρρωστος με πνευμονία! Η αρρώστια ήταν η αιτία που δεν παραβρέθηκε στο φεστιβάλ, όπως ήταν προγραμματισμένο...
Όπως έχουμε ξαναγράψει «ντοκιμαντέρ» και «υπόθεση» είναι δύο έννοιες που δεν μπορούν να ταιριάξουν με τίποτε. Εντούτοις, ο υποψήφιος θεατής πρέπει να ξέρει τι ακριβώς διαπραγματεύεται το φιλμ. Σας παραθέτουμε ως υπόθεση λοιπόν το τμήμα εκείνο του δελτίο τύπου της εγχώριας εταιρίας διανομής, που μας φάνηκε πιο ταιριαστό.
Η υπόθεση: Το "Πού να κάνετε την επόμενη εισβολή" (Where To Invade Next), που προβλήθηκε στα Φεστιβάλ του Τορόντο και του Βερολίνου, είναι μια φιλόδοξη, ανατρεπτική κωμωδία στην οποία ο βραβευμένος με Όσκαρ σκηνοθέτης Michael Moore, παίζοντας τον ρόλο του «εισβολέα», επισκέπτεται μια σειρά εθνών για να μάθει πώς θα μπορούσαν οι ΗΠΑ να βελτιωθούν ως προς τον τρόπο με τον οποίο χειρίζονται τα προβλήματα. Ο δημιουργός του «Φαρενάιτ 9/11» και του «Ακήρυχτου Πολέμου» επιστρέφει με αυτήν την ξεκαρδιστική και αποκαλυπτική... επιστράτευση. Τελικά, οι λύσεις στα πιο παγιωμένα προβλήματα της Αμερικής υπάρχουν ήδη στον κόσμο – απλώς περιμένουν να «προσαρτηθούν»...
Η άποψή μας: Έξι ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει από το πιο πικρό ντοκιμαντέρ του Michael Moore, το «Καπιταλισμός: Μια ιστορία αγάπης» (Capitalism: A Love Story, 2009). Κι επιστρέφει με τούτο εδώ, το οποίο είναι μάλλον το πιο χαλαρό και αισιόδοξό του. Ουσιαστικά, κάνει ένα ταξίδι σε εννέα χώρες, στις οποίες σταματάει για να δείξει θετικές πλευρές της ζωής σε αυτές, έτσι ώστε να τις «πάρει» μαζί του στις ΗΠΑ. Με αυτόν τον τρόπο, λέει ο Moore, οι ΗΠΑ δεν θα χρειάζονται δισεκατομμύρια δολάρια σε όπλα και πολέμους εισβολής και λεηλασίας άλλων χωρών, όπως κάνουν τώρα. Όχι, με τις δικές του «εισβολές» οι ΗΠΑ μπορούν, σύμφωνα με τον Moore, να βελτιώσουν το βιωτικό επίπεδο όλων των πολιτών τους κι όχι μόνον των πλουσίων. Κι όπως συχνά πυκνά αναφέρει ο ίδιος, είναι βασικές αρχές που είναι σαφέστατα διατυπωμένες στο Αμερικανικό Σύνταγμα! Όμως, οι ΗΠΑ δεν τις εφαρμόζουν και τις εφαρμόζουν οι άλλες χώρες.
Μπορούμε να χωρίσουμε τις ενότητες που πιάνει στα ταξίδια του ως εξής: εκπαίδευση (Γαλλία, Φινλανδία, Σλοβακία), ισότητα φύλων (Ισλανδία, Τυνησία), σωφρονιστικό σύστημα (Πορτογαλία, Νορβηγία), εργασιακές σχέσεις (Ιταλία) και σχέση με την ιστορία (Γερμανία). Πιο συγκεκριμένα: στη Γαλλία, ο Moore επισκέπτεται ένα σχολείο όπου τα παιδιά τρώνε σαν να βρίσκονται στο καλύτερο εστιατόριο κι όχι τα συνήθη παχυντικά φαγητά που βρίσκει κανείς στα αμερικάνικα σχολεία. Επίσης, στο ίδιο σχολείο, γίνεται μάθημα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης χωρίς τον συντηρητισμό που βρίθει στις ΗΠΑ. Στη Φινλανδία παρακολουθούμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που είναι εναντίον της αποστήθισης, που είναι εναντίον της εργασίας στο σπίτι και που με λίγες ώρες την εβδομάδα εκπαιδεύει πραγματικά έναν άνθρωπο κι όχι έναν υποψήφιο πανεπιστημίου. Στη Σλοβακία ο Moore εντυπωσιάζεται από το γεγονός ότι η πανεπιστημιακή εκπαίδευση είναι δωρεάν, όταν στις ΗΠΑ οι φοιτητές αναγκάζονται να παίρνουν φοιτητικά δάνεια τόσο υπέρογκα που δεν μπορούν να τα ξεχρεώσουν στην υπόλοιπη ενήλικη ζωή τους. Στην Ισλανδία υπήρξε η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός στον κόσμο, στις ανώτερες βαθμίδες των εταιριών υπάρχουν γυναίκες σε ποσοστό 50% ενώ στην Τυνησία ο Moore δείχνει πως με αγώνα οι γυναίκες πέτυχαν να μην αλλάξουν τα πράγματα προς το συντηρητικότερο. Στην Πορτογαλία έχει αποποινικοποιηθεί η χρήση ναρκωτικών, κάτι που έχει μειώσει κατά πολύ την εγκληματικότητα. Στη Νορβηγία οι φυλακές είναι σαν ξενοδοχεία: δεν υπάρχει θανατική ποινή, το ανώτερο που μπορεί κανείς να μείνει στη φυλακή είναι 21 χρόνια και εκεί υπάρχει ένα από τα πιο χαμηλά ποσοστά εγκληματικότητας στον κόσμο. Στη Γερμανία η πολιτεία έχει ως υποχρεωτικό μάθημα τη γενοκτονία των Εβραίων προκειμένου να μην επαναληφθούν τα ίδια λάθη και στο μέλλον. Και στην Ιταλία το κόνσεπτ των πληρωμένων διακοπών πολλών εβδομάδων είναι κάτι που οι Αμερικάνοι ούτε που μπορούν να το φανταστούν.
Όλα αυτά με τον γνωστό, χαριτωμένο τρόπο του Michael Moore. Με περισσό χιούμορ, με off αφήγηση από τον ίδιο όταν χρειάζεται, με πανέξυπνη χρήση τραγουδιών και παλιών βίντεο και πάντα σε σχέση με ότι συμβαίνει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μόνο που, όσο κι αν προσπαθεί να το δικαιολογήσει και ο ίδιος μέσα στην ταινία, στην αρχή της, δεν μπορεί παρά να... λαϊκίσει ελαφρώς. Ήτοι, εντάξει, πληρωμένες διακοπές στην Ιταλία, αλλά πόσοι είναι οι Ιταλοί που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας; Και είναι δυνατόν όλοι οι καπιταλιστές στην Ιταλία να είναι τόσο φιλεύσπλαχνοι, που μοιράζονται τα κέρδη τους με τους υπαλλήλους τους; Αμ στη Γερμανία; Μια χαρά ακροδεξιά έχουν. Και τα λοιπά και τα λοιπά. Πάντως, αν υπάρχει ένας άνθρωπος που μπόρεσε να βάλει τη λέξη «διασκέδαση» να συνοδεύει τη λέξη «ντοκιμαντέρ» αυτός είναι ο Michael Moore. Που, βεβαίως, έχασε την ευκαιρία να κάνει την ταινία του ακόμα πιο πλήρη και ενδιαφέρουσα επισκεπτόμενος την Ελλάδα. Τη χώρα με το πιο καθαρό ποδόσφαιρο στον κόσμο...
Όπως έχουμε ξαναγράψει «ντοκιμαντέρ» και «υπόθεση» είναι δύο έννοιες που δεν μπορούν να ταιριάξουν με τίποτε. Εντούτοις, ο υποψήφιος θεατής πρέπει να ξέρει τι ακριβώς διαπραγματεύεται το φιλμ. Σας παραθέτουμε ως υπόθεση λοιπόν το τμήμα εκείνο του δελτίο τύπου της εγχώριας εταιρίας διανομής, που μας φάνηκε πιο ταιριαστό.
Η υπόθεση: Το "Πού να κάνετε την επόμενη εισβολή" (Where To Invade Next), που προβλήθηκε στα Φεστιβάλ του Τορόντο και του Βερολίνου, είναι μια φιλόδοξη, ανατρεπτική κωμωδία στην οποία ο βραβευμένος με Όσκαρ σκηνοθέτης Michael Moore, παίζοντας τον ρόλο του «εισβολέα», επισκέπτεται μια σειρά εθνών για να μάθει πώς θα μπορούσαν οι ΗΠΑ να βελτιωθούν ως προς τον τρόπο με τον οποίο χειρίζονται τα προβλήματα. Ο δημιουργός του «Φαρενάιτ 9/11» και του «Ακήρυχτου Πολέμου» επιστρέφει με αυτήν την ξεκαρδιστική και αποκαλυπτική... επιστράτευση. Τελικά, οι λύσεις στα πιο παγιωμένα προβλήματα της Αμερικής υπάρχουν ήδη στον κόσμο – απλώς περιμένουν να «προσαρτηθούν»...
Η άποψή μας: Έξι ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει από το πιο πικρό ντοκιμαντέρ του Michael Moore, το «Καπιταλισμός: Μια ιστορία αγάπης» (Capitalism: A Love Story, 2009). Κι επιστρέφει με τούτο εδώ, το οποίο είναι μάλλον το πιο χαλαρό και αισιόδοξό του. Ουσιαστικά, κάνει ένα ταξίδι σε εννέα χώρες, στις οποίες σταματάει για να δείξει θετικές πλευρές της ζωής σε αυτές, έτσι ώστε να τις «πάρει» μαζί του στις ΗΠΑ. Με αυτόν τον τρόπο, λέει ο Moore, οι ΗΠΑ δεν θα χρειάζονται δισεκατομμύρια δολάρια σε όπλα και πολέμους εισβολής και λεηλασίας άλλων χωρών, όπως κάνουν τώρα. Όχι, με τις δικές του «εισβολές» οι ΗΠΑ μπορούν, σύμφωνα με τον Moore, να βελτιώσουν το βιωτικό επίπεδο όλων των πολιτών τους κι όχι μόνον των πλουσίων. Κι όπως συχνά πυκνά αναφέρει ο ίδιος, είναι βασικές αρχές που είναι σαφέστατα διατυπωμένες στο Αμερικανικό Σύνταγμα! Όμως, οι ΗΠΑ δεν τις εφαρμόζουν και τις εφαρμόζουν οι άλλες χώρες.
Μπορούμε να χωρίσουμε τις ενότητες που πιάνει στα ταξίδια του ως εξής: εκπαίδευση (Γαλλία, Φινλανδία, Σλοβακία), ισότητα φύλων (Ισλανδία, Τυνησία), σωφρονιστικό σύστημα (Πορτογαλία, Νορβηγία), εργασιακές σχέσεις (Ιταλία) και σχέση με την ιστορία (Γερμανία). Πιο συγκεκριμένα: στη Γαλλία, ο Moore επισκέπτεται ένα σχολείο όπου τα παιδιά τρώνε σαν να βρίσκονται στο καλύτερο εστιατόριο κι όχι τα συνήθη παχυντικά φαγητά που βρίσκει κανείς στα αμερικάνικα σχολεία. Επίσης, στο ίδιο σχολείο, γίνεται μάθημα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης χωρίς τον συντηρητισμό που βρίθει στις ΗΠΑ. Στη Φινλανδία παρακολουθούμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που είναι εναντίον της αποστήθισης, που είναι εναντίον της εργασίας στο σπίτι και που με λίγες ώρες την εβδομάδα εκπαιδεύει πραγματικά έναν άνθρωπο κι όχι έναν υποψήφιο πανεπιστημίου. Στη Σλοβακία ο Moore εντυπωσιάζεται από το γεγονός ότι η πανεπιστημιακή εκπαίδευση είναι δωρεάν, όταν στις ΗΠΑ οι φοιτητές αναγκάζονται να παίρνουν φοιτητικά δάνεια τόσο υπέρογκα που δεν μπορούν να τα ξεχρεώσουν στην υπόλοιπη ενήλικη ζωή τους. Στην Ισλανδία υπήρξε η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός στον κόσμο, στις ανώτερες βαθμίδες των εταιριών υπάρχουν γυναίκες σε ποσοστό 50% ενώ στην Τυνησία ο Moore δείχνει πως με αγώνα οι γυναίκες πέτυχαν να μην αλλάξουν τα πράγματα προς το συντηρητικότερο. Στην Πορτογαλία έχει αποποινικοποιηθεί η χρήση ναρκωτικών, κάτι που έχει μειώσει κατά πολύ την εγκληματικότητα. Στη Νορβηγία οι φυλακές είναι σαν ξενοδοχεία: δεν υπάρχει θανατική ποινή, το ανώτερο που μπορεί κανείς να μείνει στη φυλακή είναι 21 χρόνια και εκεί υπάρχει ένα από τα πιο χαμηλά ποσοστά εγκληματικότητας στον κόσμο. Στη Γερμανία η πολιτεία έχει ως υποχρεωτικό μάθημα τη γενοκτονία των Εβραίων προκειμένου να μην επαναληφθούν τα ίδια λάθη και στο μέλλον. Και στην Ιταλία το κόνσεπτ των πληρωμένων διακοπών πολλών εβδομάδων είναι κάτι που οι Αμερικάνοι ούτε που μπορούν να το φανταστούν.
Όλα αυτά με τον γνωστό, χαριτωμένο τρόπο του Michael Moore. Με περισσό χιούμορ, με off αφήγηση από τον ίδιο όταν χρειάζεται, με πανέξυπνη χρήση τραγουδιών και παλιών βίντεο και πάντα σε σχέση με ότι συμβαίνει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μόνο που, όσο κι αν προσπαθεί να το δικαιολογήσει και ο ίδιος μέσα στην ταινία, στην αρχή της, δεν μπορεί παρά να... λαϊκίσει ελαφρώς. Ήτοι, εντάξει, πληρωμένες διακοπές στην Ιταλία, αλλά πόσοι είναι οι Ιταλοί που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας; Και είναι δυνατόν όλοι οι καπιταλιστές στην Ιταλία να είναι τόσο φιλεύσπλαχνοι, που μοιράζονται τα κέρδη τους με τους υπαλλήλους τους; Αμ στη Γερμανία; Μια χαρά ακροδεξιά έχουν. Και τα λοιπά και τα λοιπά. Πάντως, αν υπάρχει ένας άνθρωπος που μπόρεσε να βάλει τη λέξη «διασκέδαση» να συνοδεύει τη λέξη «ντοκιμαντέρ» αυτός είναι ο Michael Moore. Που, βεβαίως, έχασε την ευκαιρία να κάνει την ταινία του ακόμα πιο πλήρη και ενδιαφέρουσα επισκεπτόμενος την Ελλάδα. Τη χώρα με το πιο καθαρό ποδόσφαιρο στον κόσμο...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Μαρτίου 2016 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική