Το Μυστικό του Δικαστή
του Christian Vincent. Με τους Fabrice Luchini, Sidse Babett Knudsen, Raphaël Ferret, Miss Ming, Corinne Masiero, Marie Rivière, Michaël Abiteboul, Berenice Sand, Claire Assali, Floriane Potiez
Άλλο ζω, άλλο επαγγέλλομαι...
του zerVo (@moviesltd) 
Είναι λέξη μαχαιριά και μάλιστα δίκοπη, αυτή του "πρέπει". Από την μια καθορίζει τους κανόνες, τι είναι το σωστό, τι είναι το κατά τους νομικούς και ηθικούς δείκτες αυτό που μπορείς να κάμεις, αυτό που κατά τας γραφάς (ή και όχι) αν το πράξεις, δεν θα έχεις την παραμικρή συνέπεια, μιας και θα αποκαλείσαι νομοταγής! Συνάμα όμως αυτό "πρέπει", θεσπίζει και όρια, σε κυκλώνει μέσα σε ένα σχήμα από το οποίο δεν είναι δυνατόν να ξεφύγεις, να παρεκτραπείς κομματάκι που λένε. Και δεν μιλάμε να εγκληματίσεις αλλά να ξεδώσεις μια φορά, να κάνεις του κεφαλιού σου, να καταπατήσεις την εντολή κι αν χρειαστεί στο τέλος, να πληρώσεις και την (όποια) ζημιά. Σκέψου τώρα να είσαι εκείνος που ορίζει αυτό το "πρέπει" και που όποιον δεν το τηρεί πιστά να καλείσαι να του ρίξεις ποινή, ανάλογη με την βαρύτητα της παράβασης. Ούτε ψύλλος στον κόρφο σου, ας πούμε...
Δικαστής Ρασίν. Ο φόβος και τρόμος όλων των υπόδικων του κακουργιοδικείου της Βόρειας Γαλλίας, μιας και οποιασδήποτε υπόθεσης έχει προεδρεύσει και έχει καταδικαστικό αποτέλεσμα, η ποινή που επιβάλλει στον ένοχο, είναι η αυστηρότερη, βαρύτερη και εξαντλητικότερη που προβλέπει το ποινολόγιο. Η πραγματικότητα όμως που ισχύει πίσω από κάθε αυστηρή και ουδέποτε χαλαρή παρουσία του άτεγκτου δικαστή, είναι εντελώς διαφορετική από την προφανή. Ένας αποτυχημένος γάμος, μια διαλυμένη οικογένεια, η απομόνωση στο ημιφωτισμένο διαμέρισμα, η αδυναμία αυτοσυντήρησης και κάλυψης ακόμη και στοιχειωδών συνθηκών ποιότητας ζωής, ο ψεύτικος σεβασμός των οικείων του, η μόνιμη λοιδωρία πίσω από την πλάτη του, ακόμη και των στενότερων συνεργατών του, τα διάφορα κουτσομπολιά για τον βίο του που διαρκώς πολλαπλασιάζονται, έχουν ωθήσει τον πανίσχυρο μόλις φορέσει το γουνάκι του Judge, στα πρόθυρα της κατάθλιψης. Είναι κι εκείνη η καταραμένη ίωση που τον έχει καταβάλλει εδώ και καιρό και δεν του επιτρέπει να λειτουργήσει κατά πως θα ήθελε...
Δύσκολη, πολύ δύσκολη η πιο πρόσφατη δίκη που προΐσταται. Αγριεμένος νεαρός γονιός, κατηγορείται πως κτύπησε μέχρι θανάτου το βρέφος κοριτσάκι του, υπόθεση που έχει αναστατώσει την μικρή επαρχιακή κοινωνία, με τα στοιχεία που έχουν έρθει στο φως, όμως, να μην αποδεικνύουν αδιάσειστα την ενοχή του. Την δεδομένη αναστάτωση του έμπειρου νομικού, θα οδηγήσει σε ακόμη πιο δύσκολες καταστάσεις, η επιλογή μιας παλιά του γνώριμης στο σώμα των ενόρκων, για την οποία κάποτε είχε νιώσει ρομαντικά συναισθήματα. Πόσο όμως τον είχε αφήσει εκείνο το "πρέπει" να τα εκφράσει?
Μα για στάσου, ποια ακριβώς αγάπη να εκφράσει? Και σε ποια? Σε εκείνη που απλώς ασκεί το επάγγελμα της αναισθησιολόγου, με κατάτι μεγαλύτερη φροντίδα, στοργή και καλοσύνη προς τους ασθενείς της? Το κράτημα του χεριού εκείνου που είναι ξαπλωμένος στο κρεββάτι του πόνου, μπορεί να θεωρηθεί ως σημάδι ερωτικό ή σαν δείγμα συμπόνοιας και αλληλεγγύης? Και πόση μοναξιά κι εγκατάλειψη μπορεί να νιώθει κανείς, για να είναι αυτό και μόνο το άγγιγμα, ότι πιο όμορφό έχει νιώσει στην ζωή του. Δυστυχώς για τον αποπροσανατολισμένο Φραντσέζο σκηνοθέτη Christian Vincent, το σπαρακτικά ανθρώπινο σκέλος της ιστορίας του, τερματίζει κάπου εδώ. Όλο το υπόλοιπο εύρος της αφήγησης του, μπορεί να έχει ρεαλιστική χροιά, εξαντλείται όμως στην με πληρότητα παρουσίαση μια δικαστικής διαμάχης.
Σαν να έχει περάσει μια ολάκερη ζωή μέσα στα ακροατήρια, ο Γάλλος, προβάλλει την διαδικασία με τέτοια , παθιασμένη θα την αποκαλούσα, λες και κανείς από την πλατεία ετούτη την απαίτηση είχε. τα εγέρθητι, οι κανονισμοί ασφάλειας και πρακτικής λειτουργίας, οι κλήσεις των μαρτύρων, οι συναθροίσεις των ενόρκων, οι αγορεύσεις, οι απολογία, η ετυμηγορία, άπαντα σε σειρά με στόχευση χιλιοστού. Και κάπου ανάμεσα τους να παρεμβάλλεται, υποβαθμισμένο ίσως, το πάθος του Προέδρου (και όχι Δικαστή, παρακαλώ) Ρασίν. Που ξοπίσω του κρύβει και το ενδεχόμενο μυστικό της μαρκίζας. Κάπου δεν έγινε σωστή εστίαση εκτιμώ, παρότι το σενάριο είναι επιμελημένο στο έπακρο, εξού και η τιμή της Επιτροπής που απέσπασε στο πιο πρόσφατο φεστιβάλ της Βενετίας.
Όπως τιμή απέσπασε και για την εκπληκτική ερμηνεία του κορυφαίου στην χώρα του ερμηνευτή, κατά βάση κωμικού, Μολιερικού, Fabrice Luchini, που εδώ αποδίδει έξοχα - για μια ακόμη φορά, στην κινηματογραφική του καριέρα, που τόσο αργά τον απαντήσαμε διεθνώς - τον Ρασίν. Τον τρομαγμένο και τρομακτικό, τον δίκαιο και αδικημένο, τον σεβάσμιο, μα τόσο παραφρονεμένο συνάμα μεσήλικα. Το όνειρο που σημάδεψε την τόσο φτωχή του θύμηση, ορίζει η μεγαλοκοπέλα εκ Δανίας, Sidse Babett Knudsen, στην πρώτη εκτός πατρίδας της πρωταγωνιστική παρουσία, που είναι τόσο αξιόλογη ώστε να πείθει πως θα υπάρχει και συνέχεια. Σε κάπως πιο εμπνευσμένα και κυρίως δραματουργικά και συγκινησιακά φορτισμένα φιλμς, από το καλών προθέσεων, μα όχι απόλυτα ελεγχόμενης εκτέλεσης L'Hermine.
Δύσκολη, πολύ δύσκολη η πιο πρόσφατη δίκη που προΐσταται. Αγριεμένος νεαρός γονιός, κατηγορείται πως κτύπησε μέχρι θανάτου το βρέφος κοριτσάκι του, υπόθεση που έχει αναστατώσει την μικρή επαρχιακή κοινωνία, με τα στοιχεία που έχουν έρθει στο φως, όμως, να μην αποδεικνύουν αδιάσειστα την ενοχή του. Την δεδομένη αναστάτωση του έμπειρου νομικού, θα οδηγήσει σε ακόμη πιο δύσκολες καταστάσεις, η επιλογή μιας παλιά του γνώριμης στο σώμα των ενόρκων, για την οποία κάποτε είχε νιώσει ρομαντικά συναισθήματα. Πόσο όμως τον είχε αφήσει εκείνο το "πρέπει" να τα εκφράσει?
Μα για στάσου, ποια ακριβώς αγάπη να εκφράσει? Και σε ποια? Σε εκείνη που απλώς ασκεί το επάγγελμα της αναισθησιολόγου, με κατάτι μεγαλύτερη φροντίδα, στοργή και καλοσύνη προς τους ασθενείς της? Το κράτημα του χεριού εκείνου που είναι ξαπλωμένος στο κρεββάτι του πόνου, μπορεί να θεωρηθεί ως σημάδι ερωτικό ή σαν δείγμα συμπόνοιας και αλληλεγγύης? Και πόση μοναξιά κι εγκατάλειψη μπορεί να νιώθει κανείς, για να είναι αυτό και μόνο το άγγιγμα, ότι πιο όμορφό έχει νιώσει στην ζωή του. Δυστυχώς για τον αποπροσανατολισμένο Φραντσέζο σκηνοθέτη Christian Vincent, το σπαρακτικά ανθρώπινο σκέλος της ιστορίας του, τερματίζει κάπου εδώ. Όλο το υπόλοιπο εύρος της αφήγησης του, μπορεί να έχει ρεαλιστική χροιά, εξαντλείται όμως στην με πληρότητα παρουσίαση μια δικαστικής διαμάχης.
Σαν να έχει περάσει μια ολάκερη ζωή μέσα στα ακροατήρια, ο Γάλλος, προβάλλει την διαδικασία με τέτοια , παθιασμένη θα την αποκαλούσα, λες και κανείς από την πλατεία ετούτη την απαίτηση είχε. τα εγέρθητι, οι κανονισμοί ασφάλειας και πρακτικής λειτουργίας, οι κλήσεις των μαρτύρων, οι συναθροίσεις των ενόρκων, οι αγορεύσεις, οι απολογία, η ετυμηγορία, άπαντα σε σειρά με στόχευση χιλιοστού. Και κάπου ανάμεσα τους να παρεμβάλλεται, υποβαθμισμένο ίσως, το πάθος του Προέδρου (και όχι Δικαστή, παρακαλώ) Ρασίν. Που ξοπίσω του κρύβει και το ενδεχόμενο μυστικό της μαρκίζας. Κάπου δεν έγινε σωστή εστίαση εκτιμώ, παρότι το σενάριο είναι επιμελημένο στο έπακρο, εξού και η τιμή της Επιτροπής που απέσπασε στο πιο πρόσφατο φεστιβάλ της Βενετίας.
Όπως τιμή απέσπασε και για την εκπληκτική ερμηνεία του κορυφαίου στην χώρα του ερμηνευτή, κατά βάση κωμικού, Μολιερικού, Fabrice Luchini, που εδώ αποδίδει έξοχα - για μια ακόμη φορά, στην κινηματογραφική του καριέρα, που τόσο αργά τον απαντήσαμε διεθνώς - τον Ρασίν. Τον τρομαγμένο και τρομακτικό, τον δίκαιο και αδικημένο, τον σεβάσμιο, μα τόσο παραφρονεμένο συνάμα μεσήλικα. Το όνειρο που σημάδεψε την τόσο φτωχή του θύμηση, ορίζει η μεγαλοκοπέλα εκ Δανίας, Sidse Babett Knudsen, στην πρώτη εκτός πατρίδας της πρωταγωνιστική παρουσία, που είναι τόσο αξιόλογη ώστε να πείθει πως θα υπάρχει και συνέχεια. Σε κάπως πιο εμπνευσμένα και κυρίως δραματουργικά και συγκινησιακά φορτισμένα φιλμς, από το καλών προθέσεων, μα όχι απόλυτα ελεγχόμενης εκτέλεσης L'Hermine.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Μαρτίου 2016 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική