Φελίξ & Μεϊρά
του Maxime Giroux. Με τους Martin Dubreuil, Hadas Yaron, Luzer Twersky
...και μην ρωτάς που πάμε!
του zerVo (@moviesltd) 
Είναι μια ώρα δύσκολη, αβάσταχτη, εκείνη που θα σημάνει, αν ποτέ φτάσεις μπροστά σε αυτό το σταυροδρόμι. Είναι η ώρα που κοιτάζοντας ξωπίσω σου θα καταλάβεις πως έχεις πάρει λάθος δρόμο, που ποτέ δεν σου ταίριαξε, που ποτέ σου δεν τον αποζήτησες, παρόλα αυτά έκανες υπομονή και κουράγιο και τον ανέχθηκες για τα πολλά χιλιόμετρα του, που περπάτησες. Με το μαράζι να έχει κυριεύσει την ψυχή σου από τα όνειρα που πήγαν στράφι, νιώθεις πως κάτι πρέπει να αλλάξει, καταλαβαίνεις πως τα όρια τελείωσαν και δεν υπάρχει ζωή από δω και πέρα. Αν δηλώνεις κιότης μπροστά σε αυτή την στάση που προετοιμάζεις, συνεχίζεις το διάβα σου, καμένος και σκυθρωπός, ακολουθώντας το Δόξα νάχει ο Θεός, αν όχι όμως, υπάρχει και το άλλο το μονοπάτι, θολό και αβέβαιο αποξαρχής, που οι φωνές ξωπίσω από τους θάμνους του, φωνάζουν προκλητικά: Σπάσε τα δεσμά...
Πολύ μακρινή από εκείνη που φανταζόταν είναι η καθημερινότητα της νεαρής Μειρά. Μιας γυναίκας παγιδευμένης σε έναν γάμο που της επέβαλλε η αυστηρότατων αρχών θρησκεία της και εγκλωβισμένης στους κανόνες που διέπουν την ενορία των Ορθόδοξων Εβραίων του, κατά τα άλλα, ιδιαίτερα προοδευτικού, Μόντρεαλ. Υποχρεωτικά λιτός βίος, με οποιονδήποτε εκμοντερνισμό απαγορευμένο, δίχως καν τις απλές ανέσεις που χαρακτηρίζουν μια σύγχρονη Εύα, στο ντύσιμο, στην εμφάνιση, στην συμπεριφορά, στον τρόπο σκέψης και λειτουργίας. Το κυριότερο όμως, με σμπαραλιασμένο τον εσωτερικό συναισθηματικό της κόσμο, μιας και το πατριαρχικό Δόγμα, απαγορεύει δια ροπάλου, τις τρυφερότητες ή τις αυθόρμητες ερωτικές εκδηλώσεις προς τον δεδομένα κυρίαρχο συμβίο της.
Πολύ μακρινό είναι και το τώρα που βιώνει ο μοναχικός Φελίξ, ένας εκ πεποιθήσεων μπάτσελορ μεγαλοαστός, δεδηλωμένος άεργος και μέχρι ώρας καταναλωτής της ατελείωτης περιουσίας του (απομακρυσμένου) πάμπλουτου πατέρα του. Έχοντας ξοδέψει τα νιάτα τους στα πανάκριβα ξενύχτια και στις ασωτίες, πλέον αναλογίζεται το τεράστιο κενό που έχει απομείνει στην ψυχή του, εθελούσια περιθωριοποιημένος και δίχως συντροφιές, σε ένα φτωχικό διαμέρισμα της Καναδέζικης μεγαλούπολης. Μελαγχολία που θα μεγεθύνει ακόμη περισσότερο, ο χαμός του γονιού του, που θα τον αφήσει με την πίκρα πως ποτέ δεν στάθηκε στο πλευρό του, όπως θα όφειλε σαν καλός και συνετός γιος.
Γύρω από αυτές τις δύο προβληματικές και έντονα ζορισμένες προσωπικότητες και το λογικό για την εξέλιξη της πλοκής συναπάντημα τους περιστρέφεται η γεμάτη αλληγορίες, δραματική νουβέλα, του ταλαντούχου τέκνου της Βορειοαμερικάνικης Γαλλοφωνίας, Maxime Giroux. Δύο ταλαιπωρημένοι, με αντίθετο γνώμονα και φορά, χαρακτήρες, που ο καθένας από την πλευρά του δεν ζητάει τίποτα παλάτια και πλουμίδια, αλλά ένα απλό χάδι στοργής, ένα χαμόγελο πραγματικό, μια και μοναδική στιγμή ελευθερίας και όχι χειροπόδαρου δεσμού μέσα στα συρματοπλέγματα: Της εκκλησίας για Εκείνην, της κατάθλιψης για Εκείνον. Οι πρώτες τυχαίες συναντήσεις στον δρόμο, όπως συμβαίνει φυσιολογικά στους γείτονες, μέσω των αμήχανων κοιταγμάτων και χαμόγελων, θα εξελιχθούν σύντομα σε μια ιδιόμορφη, διόλου σαρκική σχέση, μέσα από την οποία και οι δυο τους θα εντοπίσουν την διέξοδο που αναζητούσαν. Πίσω από το ηλιόλουστο της ελπίδας, όπως συμβαίνει πάντα σε παρόμοια, βγαλμένα από τον ρεαλισμό περιστατικά, πάντα κρύβεται ο τοίχος, που είτε θα τσακιστείς απρόσεκτα πάνω του ή θα πάρεις το ρίσκο να τον γκρεμίσεις, σηκώνοντας επαναστατικό πανί...
Πολύ ευαίσθητος ο τρόπος που ο Καναδός αναλύει ετούτο το πειραγμένο love story. Στα δεδομένα κατά του, σίγουρα στέκει το ότι τα δύο πρόσωπα σχηματίζονται με εντελώς άνισο κτίσιμο στο εκράν, με το θηλυκό κομμάτι του διδύμου, αναμφίβολα να κερδίζει την συντριπτική πλειοψηφία της συμπάθειας του θεατή. Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά, που χρησιμοποιείται το παρανοϊκό, φονταμενταλιστικό, υπερσυντηριτικό φρόνημα των Χαρέντιμ, για να τονιστεί ο μηδενιστικός ρόλος της γυναίκας σε μια (υποτίθεται) ενάρετη κοινωνία, με ένα έργο που μου έρχεται στο μυαλό, να είναι το ανάλογου ύφους Ισραηλινό Fill The Void. Η Μειρά δεν είναι απλώς μια ισοπεδωμένη προσωπικότητα, που οτιδήποτε κι αν πράξει φταίει και από εδώ και στο εξής το μόνο που θα πρέπει να την ενδιαφέρει είναι να μεγαλώσει σωστά μια θρήσκα κόρη, τιμώντας ολημερίς και ολονυχτίς τον αγέλαστο σύζυγο της. Είναι μια νεκρή ψυχή μέσα σε ένα πεθαμένο κορμί, το βλέπεις, το διακρίνεις, ενδεχόμενα να βουρκώσεις στην θωριά του, όταν η ούτε καλά καλά τριαντάχρονη φυλακισμένη στο Γκουαντάναμο του φαρισαϊσμού, λιμπίζεται για δύο τρία λεπτά τις πιο απλές χαρές του έρωτα, κάτω από τις συμβολικές νότες του Famous Blue Raincoat.
Με τόσο δυναμική δραματική περσόνα, το ισοζύγιο του ζευγαριού γέρνει, μπατάρει καλύτερα μονόπλευρα και το αντίστοιχο στόρι του περπατημένου, πλην επίσης ημιθανή μπον βιβέρ περνά σε δεύτερο πλάνο. Όπως ομοίως χάνεται μια ευκαιρία από το σενάριο, να προσθέσει κι έναν τρίτο πόλο στο εξυγιαντικό ρομάντζο, όπως τον ορίζει ο Κύρης, ο πιστός Ιουδαίος, ο για τον φόβο του τι θα πει ο κόσμος Δυνάστης, που μπροστά στον τρόμο να χάσει την γυναίκα του, αντιλαμβάνεται το πόσο πολύτιμη υπήρξε για κείνον. Και τότε τα τραγουδάκια του κατηχητικού, που χορεύονται μόνο από τους παληκαράδες με τις μπούκλες και τα ολοστρόγγυλα ημίψηλα καπέλα, θα γίνει θρήνος στα αυλάκια του βινυλίου...
Πολύ καλή, πραγματικά αληθινή ερμηνεία από την (πολυεθνικώς ομιλούσα, εδώ κι αν μιλάμε για αλληγορία) Hadas Yaron, θυμίζει έντονα στις εκφράσεις της, υπερβολικά την Isabelle Carre, την σημαντικότερη μαθήτρια δηλαδή του υποκριτικού Deneuvισμού. Χαμηλόθωρη ματιά, αγχωμένο γελάκι, τρόμος μπροστά στο φάσμα της άγνοιας, αλλά και μια εκρηκτική αποφασιστικότητα που δεν πιστεύεις πως μπορεί να οδηγήσει στο ξέσπασμα. Και στο ερώτημα εντέλει "Που Πάμε?". Απλά, πάμε να φύγουμε από δω...
Πολύ μακρινό είναι και το τώρα που βιώνει ο μοναχικός Φελίξ, ένας εκ πεποιθήσεων μπάτσελορ μεγαλοαστός, δεδηλωμένος άεργος και μέχρι ώρας καταναλωτής της ατελείωτης περιουσίας του (απομακρυσμένου) πάμπλουτου πατέρα του. Έχοντας ξοδέψει τα νιάτα τους στα πανάκριβα ξενύχτια και στις ασωτίες, πλέον αναλογίζεται το τεράστιο κενό που έχει απομείνει στην ψυχή του, εθελούσια περιθωριοποιημένος και δίχως συντροφιές, σε ένα φτωχικό διαμέρισμα της Καναδέζικης μεγαλούπολης. Μελαγχολία που θα μεγεθύνει ακόμη περισσότερο, ο χαμός του γονιού του, που θα τον αφήσει με την πίκρα πως ποτέ δεν στάθηκε στο πλευρό του, όπως θα όφειλε σαν καλός και συνετός γιος.
Γύρω από αυτές τις δύο προβληματικές και έντονα ζορισμένες προσωπικότητες και το λογικό για την εξέλιξη της πλοκής συναπάντημα τους περιστρέφεται η γεμάτη αλληγορίες, δραματική νουβέλα, του ταλαντούχου τέκνου της Βορειοαμερικάνικης Γαλλοφωνίας, Maxime Giroux. Δύο ταλαιπωρημένοι, με αντίθετο γνώμονα και φορά, χαρακτήρες, που ο καθένας από την πλευρά του δεν ζητάει τίποτα παλάτια και πλουμίδια, αλλά ένα απλό χάδι στοργής, ένα χαμόγελο πραγματικό, μια και μοναδική στιγμή ελευθερίας και όχι χειροπόδαρου δεσμού μέσα στα συρματοπλέγματα: Της εκκλησίας για Εκείνην, της κατάθλιψης για Εκείνον. Οι πρώτες τυχαίες συναντήσεις στον δρόμο, όπως συμβαίνει φυσιολογικά στους γείτονες, μέσω των αμήχανων κοιταγμάτων και χαμόγελων, θα εξελιχθούν σύντομα σε μια ιδιόμορφη, διόλου σαρκική σχέση, μέσα από την οποία και οι δυο τους θα εντοπίσουν την διέξοδο που αναζητούσαν. Πίσω από το ηλιόλουστο της ελπίδας, όπως συμβαίνει πάντα σε παρόμοια, βγαλμένα από τον ρεαλισμό περιστατικά, πάντα κρύβεται ο τοίχος, που είτε θα τσακιστείς απρόσεκτα πάνω του ή θα πάρεις το ρίσκο να τον γκρεμίσεις, σηκώνοντας επαναστατικό πανί...
Πολύ ευαίσθητος ο τρόπος που ο Καναδός αναλύει ετούτο το πειραγμένο love story. Στα δεδομένα κατά του, σίγουρα στέκει το ότι τα δύο πρόσωπα σχηματίζονται με εντελώς άνισο κτίσιμο στο εκράν, με το θηλυκό κομμάτι του διδύμου, αναμφίβολα να κερδίζει την συντριπτική πλειοψηφία της συμπάθειας του θεατή. Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά, που χρησιμοποιείται το παρανοϊκό, φονταμενταλιστικό, υπερσυντηριτικό φρόνημα των Χαρέντιμ, για να τονιστεί ο μηδενιστικός ρόλος της γυναίκας σε μια (υποτίθεται) ενάρετη κοινωνία, με ένα έργο που μου έρχεται στο μυαλό, να είναι το ανάλογου ύφους Ισραηλινό Fill The Void. Η Μειρά δεν είναι απλώς μια ισοπεδωμένη προσωπικότητα, που οτιδήποτε κι αν πράξει φταίει και από εδώ και στο εξής το μόνο που θα πρέπει να την ενδιαφέρει είναι να μεγαλώσει σωστά μια θρήσκα κόρη, τιμώντας ολημερίς και ολονυχτίς τον αγέλαστο σύζυγο της. Είναι μια νεκρή ψυχή μέσα σε ένα πεθαμένο κορμί, το βλέπεις, το διακρίνεις, ενδεχόμενα να βουρκώσεις στην θωριά του, όταν η ούτε καλά καλά τριαντάχρονη φυλακισμένη στο Γκουαντάναμο του φαρισαϊσμού, λιμπίζεται για δύο τρία λεπτά τις πιο απλές χαρές του έρωτα, κάτω από τις συμβολικές νότες του Famous Blue Raincoat.
Με τόσο δυναμική δραματική περσόνα, το ισοζύγιο του ζευγαριού γέρνει, μπατάρει καλύτερα μονόπλευρα και το αντίστοιχο στόρι του περπατημένου, πλην επίσης ημιθανή μπον βιβέρ περνά σε δεύτερο πλάνο. Όπως ομοίως χάνεται μια ευκαιρία από το σενάριο, να προσθέσει κι έναν τρίτο πόλο στο εξυγιαντικό ρομάντζο, όπως τον ορίζει ο Κύρης, ο πιστός Ιουδαίος, ο για τον φόβο του τι θα πει ο κόσμος Δυνάστης, που μπροστά στον τρόμο να χάσει την γυναίκα του, αντιλαμβάνεται το πόσο πολύτιμη υπήρξε για κείνον. Και τότε τα τραγουδάκια του κατηχητικού, που χορεύονται μόνο από τους παληκαράδες με τις μπούκλες και τα ολοστρόγγυλα ημίψηλα καπέλα, θα γίνει θρήνος στα αυλάκια του βινυλίου...
Πολύ καλή, πραγματικά αληθινή ερμηνεία από την (πολυεθνικώς ομιλούσα, εδώ κι αν μιλάμε για αλληγορία) Hadas Yaron, θυμίζει έντονα στις εκφράσεις της, υπερβολικά την Isabelle Carre, την σημαντικότερη μαθήτρια δηλαδή του υποκριτικού Deneuvισμού. Χαμηλόθωρη ματιά, αγχωμένο γελάκι, τρόμος μπροστά στο φάσμα της άγνοιας, αλλά και μια εκρηκτική αποφασιστικότητα που δεν πιστεύεις πως μπορεί να οδηγήσει στο ξέσπασμα. Και στο ερώτημα εντέλει "Που Πάμε?". Απλά, πάμε να φύγουμε από δω...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Μαρτίου 2016 από την Neo Films
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική